Από διαμαρτυρία μπροστά στην ισραηλινή πρεσβεία
στο Τόκυο...
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
3 και πάει
Αυτές τις γιορτές αισθάνομαι περίεργα.
Υποτίθεται οικογενειακές ημέρες κι ο αδερφός μου λείπει ταξίδι (κάτι ξέρει), με τον πατέρα μου δυσκολεύομαι να συντονιστώ (ούτως ή άλλως) κι εκείνη που θα ήθελα να δω περισσότερο από όλους, να κάνουμε βόλτες αγκαζέ στην ταλαιπωρημένη Αθήνα, να πίνουμε αχνιστό καφέ και να μαλώνουμε για την πολιτική κατάσταση, δεν υπάρχει πια...
Και μου λείπει όσο δεν φαντάζεσαι.
Παρόλα αυτά, ναι ξέρω τι θα μου πεις, έχω πολλούς λόγους να είμαι αισιόδοξη. Σιγά σιγά, περίμενε λίγο ακόμα, να φύγει επιτέλους αυτός ο χρόνος.
Υποτίθεται οικογενειακές ημέρες κι ο αδερφός μου λείπει ταξίδι (κάτι ξέρει), με τον πατέρα μου δυσκολεύομαι να συντονιστώ (ούτως ή άλλως) κι εκείνη που θα ήθελα να δω περισσότερο από όλους, να κάνουμε βόλτες αγκαζέ στην ταλαιπωρημένη Αθήνα, να πίνουμε αχνιστό καφέ και να μαλώνουμε για την πολιτική κατάσταση, δεν υπάρχει πια...
Και μου λείπει όσο δεν φαντάζεσαι.
Παρόλα αυτά, ναι ξέρω τι θα μου πεις, έχω πολλούς λόγους να είμαι αισιόδοξη. Σιγά σιγά, περίμενε λίγο ακόμα, να φύγει επιτέλους αυτός ο χρόνος.
Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
Ο παπα-Γιάννης
Αυτή είναι μια συνέντευξη που είχα πάρει το καλοκαίρι από τον φοβερό παπά ακτιβιστή των Οινοφύτων. Η μικρή βερσιόν της δημοσιεύτηκε σε ένα γυναικείο περιοδικό - πριν σκάσει η ιστορία με το Βατοπαίδι, πριν δικαιωθεί κατά κάποιο τρόπο ο Ασωπός. Και πριν χάσω τη μαμά μου... Είναι μεγάλη αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο.
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει;
Στα Οινόφυτα όπου η περιβαλλοντική καταστροφή μετράει σχεδόν 40 χρόνια, ένας ξεχωριστός ιερέας ορθώνει το ανάστημά του στο σύστημα. Και όσοι πιστοί ας προσέλθουν.
Πέμπτη πρωί, με το θερμόμετρο να αγγίζει το 30. Είναι δυο μέρες τώρα που το σκέφτομαι να οδηγήσω μέχρι τα Οινόφυτα. Δεν τα πάω καλά με την εθνική οδό, όμως το κίνητρο είναι σοβαρό. Θα συναντήσω έναν άνθρωπο μοναδικό: Τον ιερέα Γιάννη Οικονομίδη. Τον παπα-Γιάννη, τον ακτιβιστή του Ασωπού.
Στα Οινόφυτα όπου η περιβαλλοντική καταστροφή μετράει σχεδόν 40 χρόνια, ένας ξεχωριστός ιερέας ορθώνει το ανάστημά του στο σύστημα. Και όσοι πιστοί ας προσέλθουν.
Πέμπτη πρωί, με το θερμόμετρο να αγγίζει το 30. Είναι δυο μέρες τώρα που το σκέφτομαι να οδηγήσω μέχρι τα Οινόφυτα. Δεν τα πάω καλά με την εθνική οδό, όμως το κίνητρο είναι σοβαρό. Θα συναντήσω έναν άνθρωπο μοναδικό: Τον ιερέα Γιάννη Οικονομίδη. Τον παπα-Γιάννη, τον ακτιβιστή του Ασωπού.
Τον είχα γνωρίσει δυο καλοκαίρια πριν σε ένα αγχωτικό ρεπορτάζ, με μια βιαστική κάμερα που την εκνεύριζε ο ήλιος, με πολύ ιδρώτα και αρκετές δυσάρεστες εκπλήξεις. Μου είχαν πει: «Θα έρθεις στο σπίτι του Παπαγιάννη». Με είχε υποδεχτεί με πολιτικά ρούχα και για το πρώτο μισάωρο τον αποκαλούσα «κύριο Παπαγιάννη»… Ώσπου κατάλαβα ότι ο άνθρωπος που μου μιλούσε τόσο ανοιχτά ήταν ένας παπάς, αλλά όχι «της διπλανής πόρτας».
Μέχρι τότε τα Οινόφυτα ήταν για μένα απλώς μια βιομηχανική ζώνη κοντά στην Εθνική. Γνώριζα για την περιβαλλοντική καταστροφή στην περιοχή αλλά δεν είχα δει ακόμα τα κατακόκκινα από τα απόβλητα νερά του Ασωπού. Είχα διαβάσει για τo επισκευαστικό κέντρο αεροσκαφών της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας στο Σχηματάρι αλλά δεν μπορούσα να αντιληφθώ τι ακριβώς σημαίνει αυτό για τον ήδη επιβαρυμένο υδροφόρο ορίζοντα…
Μέχρι τότε τα Οινόφυτα ήταν για μένα απλώς μια βιομηχανική ζώνη κοντά στην Εθνική. Γνώριζα για την περιβαλλοντική καταστροφή στην περιοχή αλλά δεν είχα δει ακόμα τα κατακόκκινα από τα απόβλητα νερά του Ασωπού. Είχα διαβάσει για τo επισκευαστικό κέντρο αεροσκαφών της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας στο Σχηματάρι αλλά δεν μπορούσα να αντιληφθώ τι ακριβώς σημαίνει αυτό για τον ήδη επιβαρυμένο υδροφόρο ορίζοντα…
Η περιβαλλοντική υποβάθμιση της περιοχής μετράει σχεδόν 40 χρόνια, από την εποχή που με το γράμμα του νόμου ο Ασωπός χαρακτηρίστηκε «αγωγός παροχέτευσης επεξεργασμένων λυμάτων εργοστασίων». Σήμερα, 200 επιχειρήσεις εξακολουθούν να απορρίπτουν τα λύματά τους στο ποτάμι σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα χωρίς καμιά επεξεργασία. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η ζημιά που έχει υποστεί το οικοσύστημα του Ασωπού -που στο σημείο που ενώνεται με τη λιμνοθάλασσα του Ωρωπού, σχηματίζει ένα από τα πλέον αξιόλογα υγροτοπικά συστήματα της χώρας- θεωρείται μη αναστρέψιμη. Ο υδροφόρος ορίζοντας της Βοιωτίας και της Αττικής έχει μολυνθεί ανεπανόρθωτα εξαιτίας της πρακτικής αυτής, το ίδιο και ο νότιος Ευβοϊκός, η θάλασσα του Ωρωπού, του Χαλκουτσίου. Στο νερό της βρύσης έχουν ανιχνευθεί υψηλά ποσοστά εξασθενούς χρωμίου (ουσία που διατηρεί τη μεταλλαξιογόνο, καρκινογόνο δράση της ακόμα και σε απειροελάχιστες ποσότητες και δεν πρέπει να καταναλώνεται από τον άνθρωπο) - κοινώς δεν πίνεται.
Πάνε πάνω από δέκα χρόνια που ο παπα-Γιάννης και μια ομάδα επιστημόνων, χημικοί, βιολόγοι και νομικοί από την ευρύτερη περιοχή αγωνίζονται ώστε να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση. Εκδίδουν φυλλάδια, κάνουν μετρήσεις, ενημερώνουν το κοινό, καταγγέλλουν, προσφεύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Προσπαθώ να τον δω μέσα από τα μάτια των «πιστών» του, όλων εκείνων που κάθε Κυριακή συρρέουν στον Άγιο Σπυρίδωνα – ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Με αλλεπάλληλες διακοπές από παιδικές απαιτήσεις (ο παπα-Γιάννης και η γυναίκα του Χρύσα έχουν τρία αγόρια, τον Γιώργο, τον Δημήτρη και τον Στέφανο) τον ρωτάω αν ο απώτερος στόχος του όταν αποφάσισε να γίνει παπάς ήταν να σώσει τον κόσμο… «Γιατί αποφάσισα να γίνω παπάς δεν ξέρω» μου εξομολογείται με το που πατάω το rec. «Πάντως το αποφάσισα στο γυμνάσιο. Μετράει το ότι είμαι πρωτότοκος - συνήθως όλα τα ανθρωπιστικά επαγγέλματα τα επιλέγουν οι πρωτότοκοι, επειδή θέλουν να αποδείξουν στους γονείς τους ότι είναι καλά παιδιά. Μια καλή ψυχανάλυση ίσως να βοηθούσε!»
Παρόλα αυτά πριν δούλευες σε ένα εργοστάσιο.
Για ενάμιση χρόνο δούλεψα σε μια βιομηχανία. Ήταν η μεταβατική περίοδος διότι έπρεπε οπωσδήποτε να συμφωνήσει η γυναίκα μου σε αυτή μου την επιλογή. Τελικά πήρα το οκ όταν ήμασταν ήδη 1,5 χρόνο παντρεμένοι. Ο Γιώργος είχε ήδη ξεπεταχτεί…
Δεν μετάνιωσες; Ή μάλλον αυτό που τελικά είδες όταν έγινες ιερέας ήταν αυτό που περίμενες;
Όχι, ήταν πολύ απογοητευτικό. Η τελευταία γεύση είναι πικρή. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που φανταζόμουν.
Γιατί; Έχει να κάνει με την περιοχή εδώ;
Έχει να κάνει με αυτό που φανταζόμουν, τις προσδοκίες μου. Είναι όπως οι ανθρώπινες σχέσεις – όταν είσαι ερωτευμένος τα βλέπεις όλα τέλεια και έχεις υψηλές προσδοκίες και μετά με την τριβή όλα γκρεμίζονται…
Τι περίμενες ακριβώς;
Κατ’ αρχήν περίμενα ότι η εκκλησία θα διαφέρει από τον κόσμο. Όμως δεν διαφέρει καθόλου.
Σε θεσμικό επίπεδο δηλαδή σε απογοήτευσε;
Ναι βέβαια. Όταν διαπίστωσα ότι ένας εκκλησιαστικός προϊστάμενος είναι ακριβώς όπως ένα αφεντικό σε μια βιομηχανία ή όπως ο διοικητής στο στρατό, για μένα όλα αυτά έρχονταν σε μια τεράστια αντίθεση με όσα είχα διαβάσει και είχα φτιάξει στο μυαλό μου για την εκκλησία.
Από κει και πέρα σε σχέση με τους «πιστούς», το ποίμνιο, υπήρχε απογοήτευση;
Η πρώτη μεγάλη απογοήτευση ήρθε όταν συνειδητοποίησα ότι αυτά που φαντάζομαι εγώ και θέλω να κάνω, δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που χρειάζεται και θέλει ο κόσμος. Είτε είναι εντός είτε εκτός εκκλησίας. Τελικά θα έλεγα ότι σήμερα δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύει ο άλλος, δεν με αφορά, έχω σχέσεις ισοδύναμες και με «πιστούς» και με «άπιστους».
Πως αντιμετωπίζεις τον κόσμο οπότε; Ακούγεται κάπως οξύμωρο. Σαν να χάνεις εσύ την πίστη σου.
Η εκκλησία την Κυριακή έχει ένα συγκεκριμένο κοινό. Το μεγαλύτερο ποσοστό του δεν κατανοεί αυτά που γίνονται εκεί και αντίστοιχα η ίδια η εκκλησία έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να περάσει στον κόσμο το μήνυμά της. Απλά λειτουργεί ως μια καλοστημένη επιχείρηση είσπραξης και εκμετάλλευσης της ανθρώπινης αδυναμίας που θέλει μια αυθεντία από πάνω και σου λέει τι να κάνεις σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου. Υπάρχουν βέβαια και οι διαφορετικές φωνές, υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση στους θεολογικούς κύκλους για την αλλαγή της νοοτροπίας αλλά αυτό είναι κάτι που προχωράει με πολύ αργούς ρυθμούς.
Η οικολογική σου δράση ήρθε μέσα από την εκκλησία; Πώς συνδυάζεται;
Οπωσδήποτε συνδυάζεται. Δηλαδή θεολογικά ερείσματα υπάρχουν – είναι πνευματικό το θέμα, το πώς αντιμετωπίζεις τη φύση, το περιβάλλον, τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Αυτό είναι ένα κίνητρο που είναι μόνο για μένα όμως, δεν το βγάζω πιο έξω. Αυτό που υπερέχει όλων είναι ότι πρέπει να επιβιώσω κι εγώ και η οικογένειά μου. Ο “καλός” εγωισμός που χρειάζεσαι για να επιβιώσεις. Τον εαυτό μου σκέφτομαι.
Παρόλα αυτά συνεχίζεις να μένεις εδώ και να πολεμάς.
Νομίζω ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις. Έχω αυτή την αίσθηση – μ’ έχει πείσει ο Καβάφης: “Η πόλις θα σε ακολουθεί”. Ο πλανήτης είναι τόσο μικρός πλέον που είναι πολύ ουτοπικό να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να βρει τον παράδεισο σήμερα κάπου μακριά από τη βρώμα…
Τι γίνεται σήμερα με τον Ασωπό;
Ο βασιλιάς είναι γυμνός και το βλέπουμε όλοι τώρα. Κατορθώσαμε να ξεσκεπάσουμε την υπόθεση πλέον και ο κόσμος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται όλο και καλύτερα αυτό που συμβαίνει. Ο Ασωπός είναι η μία διάσταση του θέματος, έχουμε τα στερεά απόβλητα, τα αέρια, τη χωροταξία, τους μετανάστες που δουλεύουν ανασφάλιστοι σε δουλειές που ούτε στον ύπνο μας δεν θα κάναμε, με μικρό προσδόκιμο ζωής κ.λπ. Για μας είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. Τι περιμένουμε; Σιγά σιγά το ίδιο το πρόβλημα να διαμορφώσει το κίνημα των πολιτών που θα αλλάξει τα πράγματα.
Αυτά τα 10 χρόνια που ασχολείσαι με το θέμα, τι έχει αλλάξει;
Η καμπύλη είναι εκθετική και είμαστε ακόμα στην αρχή, δηλαδή ανεβαίνουμε με πολύ αργούς ρυθμούς, οι οποίοι κάποια στιγμή θα επιταχυνθούν πιστεύω. Είναι πάντως ένα θέμα που εξακολουθεί να μας απασχολεί: γιατί ο κόσμος δεν αντιδρά όπως θα περίμενε κανείς. Έχουμε δει αντίστοιχες περιπτώσεις στην ιστορία και σε άλλα μέρη του κόσμου. Στην Μιναμάτα της Ιαπωνίας για παράδειγμα είδαμε να γράφεται η ιστορία του Ασωπού 100 χρόνια πριν με τον ίδιο τρόπο. Μια βιομηχανία, όλα καλά και άγια, μην ανησυχείτε, οι ψαράδες συνεχίζουν να ψαρεύουν, αρρωσταίνουν όλοι και για πολλά χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής τσακώνονταν μεταξύ τους αν πρέπει να φωνάξουν για το πρόβλημα ή να το κουκουλώσουν. (Σημείωση: Η Μιναμάτα αποτέλεσε σημείο συστηματικής απόρριψης απόβλητων της χημικής βιομηχανίας Chisso που λειτουργούσε εκεί από το 1932 ως το 1968. Πάνω από 200.000 άνθρωποι δηλητηριάστηκαν με υδράργυρο από τα μολυσμένα ψάρια του Κόλπου της Μιναμάτα και της θάλασσας Σιρανούι.)
Επειδή φοβόντουσαν ότι θα χάσουν τη δουλειά τους.
Βέβαια, είναι φοβερό. Φτάσανε να έχουν έναν άρρωστο σε κάθε σπίτι και ακόμα συζητούσαν αν θα έπρεπε να φωνάξουν ή όχι. Είναι εφιαλτικό. Η ποιότητα του βιομήχανου που ρυπαίνει ρίχνοντας ενδοφλέβια δηλητήριο στον υδροφόρο ορίζοντα ή καταπιέζοντας τον εργάτη και την εργάτρια στερώντας τους το δικαίωμα στη ζωή ουσιαστικά, η ίδια ποιότητα υπάρχει και στον απλό γονιό που δουλεύει για τα 700 ευρώ και δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει την ησυχία αυτή που έχει φτιάξει στη ζωή του.
Χρησιμοποιείς τον άμβωνα για να προωθήσεις τις απόψεις αυτές;
Μέχρι στιγμής όχι. Θα ήταν αυτοκτονικό.
Γιατί;
Θα με ξήλωναν, απλά. Τι να πω, πώς να το πω; Ο μόνος τρόπος είναι να μιλήσεις γενικά και αόριστα, χωρίς να θίγεις πρόσωπα και πράγματα - αν μιλάς θεωρητικά μπορείς να μιλάς για χρόνια. Αλλά δεν έχει νόημα, γιατί να το κάνω; Ίσως αν υπήρχε στήριξη από τον κόσμο να μπορούσα να μιλήσω πιο συγκεκριμένα.
Δεν τους κακοφαίνεται όμως η όλη δράση σου; Καταγγέλλεις, μιλάς στην τηλεόραση φορώντας το ράσο…
Έχω βάλει κάποια όρια μέχρι που μπορώ να υπαναχωρήσω. Την προσωπική μου δράση και τι μπορώ να κάνω εκτός άμβωνα, την έχω κρατήσει για τον εαυτό μου.
Σε συμπαθούν γενικά δηλαδή;
Γενικά ναι! Δεν ξέρω όμως τι θα έκαναν αν τους έφερνα τόσο απότομα και τόσο πιεστικά μπροστά στο πρόβλημα. Να βγω δηλαδή την Κυριακή και αντί να λέω ειρήνη ημίν, να λέω κυνηγήστε τους!
Ναι αλλά δεν το νιώθεις ως «χρέος» σου;
Το μόνο χρέος που αναγνωρίζω στον εαυτό μου είναι να είμαι αποτελεσματικός όχι αυτοκτονικός. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα. Ότι δεν πρέπει να κάνω κάτι που θα ικανοποιήσει τη δική μου ανάγκη για εκτόνωση, την επαγγελματική μου ευσυνειδησία ή ό,τι άλλο. Ειλικρινά δεν βλέπω το λόγο γιατί θα πρέπει να ανατρέψω βίαια τις ισορροπίες. Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι η κοινωνία αλλάζει με πολύ αργούς ρυθμούς και αν εσύ θέλεις να την αλλάξεις απότομα είναι σαν προσπαθείς με μια κουτουλιά να γκρεμίσεις έναν βράχο. Και τα δέκα χρόνια είναι απότομα για τον ιστορικό χρόνο.
Γενικά με την ομάδα που συνεργαζόμαστε ανακουφιστήκαμε όταν αποδεχτήκαμε ότι το πρόβλημα θέλει χρόνο και ότι δεν πρόκειται να λυθεί εδώ και τώρα. Στην αρχή νόμιζα ότι έφτανε μια καταγγελία ή μια διαμαρτυρία στο δήμαρχο. Έχουν περάσει 10 χρόνια, έγιναν δικαστήρια, ξεφτιλιστήκαμε στην Ευρώπη, παντού και όμως ο ρυπαίνων εξακολουθεί να μην πληρώνει. Πρέπει νομίζω να διώξουμε την εικόνα των ταινιών του Χόλιγουντ ότι ο καλός πάντα νικάει, βρίσκει τη λύση στην ώρα του κ.λπ. Χάνονται ζωές διαρκώς, υποβαθμίζεται η ποιότητα της ζωής διαρκώς και είναι μια πραγματικότητα την οποία αντιμετωπίζουμε μεθοδικά με τις δυνάμεις που έχουμε κι ευτυχώς πλέον δεν έχουμε την πεποίθηση ότι εμείς θα σώσουμε τον κόσμο! Αυτό νομίζω μας κάνει πιο αποτελεσματικούς. Το να έχεις την αίσθηση του χρόνου αλλά και του τι μπορείς να περιμένεις από τους άλλους και τι μπορούν να δώσουν στην υπόθεση.
Έχουμε συνηθίσει να ζητάμε άμεσα αποτελέσματα.
Έτσι μας έμαθε η τηλεόραση. Τώρα είμαστε ευχαριστημένοι που ο κόσμος έχει αγανακτήσει. Μην ξεχνάς ότι οι συνθήκες εδώ στα Οινόφυτα είναι πολύ δύσκολες. Προχθές γνώρισα μια κοπέλα που έχει έρθει από τη Ρουμανία. Ο άντρας της δουλεύει το πρωί στο εργοστάσιο κι εκείνη το βράδυ. Κι έχουν ένα μωρό. Τι μπορώ να περιμένω από αυτούς τους ανθρώπους; Επειδή εγώ δεν έχω 8ωρο και μπορώ να τρέχω και να κάνω καταγγελίες… Εγώ είμαι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Προνομιούχος θα έλεγα.
Τα παιδιά στο σχολείο τι μαθαίνουν;
Στο σχολείο έχει πέσει άκρα του τάφου σιωπή. Φίμωση, λογοκρισία. Φτιάξαμε ένα φυλλάδιο για το περιβάλλον με τον σύλλογο γονέων και δεν μας επέτρεψαν να το μοιράσουμε. Ο διευθυντής θυμήθηκε το γράμμα του νόμου ότι δεν επιτρέπεται η διακίνηση υλικού στα σχολεία. Κάτι που δεν ίσχυσε βέβαια στη διάρκεια της απεργίας των καθηγητών που μοίρασαν άνετα το δικό τους φυλλάδιο στους γονείς.
Εσύ τι θέλεις να αφήσεις πίσω σου στα Οινόφυτα;
Δεν νομίζω ότι θα προλάβω να δω μια καθαρή βιομηχανική περιοχή αλλά θα έχουν μπει τουλάχιστον τα θεμέλια. Θέλω να έχω αφήσει πίσω τη δική μου λαμπάδα αναμμένη και να ανάψουν δυο-τρεις ακόμα…
A.X.
Παρόλα αυτά πριν δούλευες σε ένα εργοστάσιο.
Για ενάμιση χρόνο δούλεψα σε μια βιομηχανία. Ήταν η μεταβατική περίοδος διότι έπρεπε οπωσδήποτε να συμφωνήσει η γυναίκα μου σε αυτή μου την επιλογή. Τελικά πήρα το οκ όταν ήμασταν ήδη 1,5 χρόνο παντρεμένοι. Ο Γιώργος είχε ήδη ξεπεταχτεί…
Δεν μετάνιωσες; Ή μάλλον αυτό που τελικά είδες όταν έγινες ιερέας ήταν αυτό που περίμενες;
Όχι, ήταν πολύ απογοητευτικό. Η τελευταία γεύση είναι πικρή. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που φανταζόμουν.
Γιατί; Έχει να κάνει με την περιοχή εδώ;
Έχει να κάνει με αυτό που φανταζόμουν, τις προσδοκίες μου. Είναι όπως οι ανθρώπινες σχέσεις – όταν είσαι ερωτευμένος τα βλέπεις όλα τέλεια και έχεις υψηλές προσδοκίες και μετά με την τριβή όλα γκρεμίζονται…
Τι περίμενες ακριβώς;
Κατ’ αρχήν περίμενα ότι η εκκλησία θα διαφέρει από τον κόσμο. Όμως δεν διαφέρει καθόλου.
Σε θεσμικό επίπεδο δηλαδή σε απογοήτευσε;
Ναι βέβαια. Όταν διαπίστωσα ότι ένας εκκλησιαστικός προϊστάμενος είναι ακριβώς όπως ένα αφεντικό σε μια βιομηχανία ή όπως ο διοικητής στο στρατό, για μένα όλα αυτά έρχονταν σε μια τεράστια αντίθεση με όσα είχα διαβάσει και είχα φτιάξει στο μυαλό μου για την εκκλησία.
Από κει και πέρα σε σχέση με τους «πιστούς», το ποίμνιο, υπήρχε απογοήτευση;
Η πρώτη μεγάλη απογοήτευση ήρθε όταν συνειδητοποίησα ότι αυτά που φαντάζομαι εγώ και θέλω να κάνω, δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που χρειάζεται και θέλει ο κόσμος. Είτε είναι εντός είτε εκτός εκκλησίας. Τελικά θα έλεγα ότι σήμερα δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύει ο άλλος, δεν με αφορά, έχω σχέσεις ισοδύναμες και με «πιστούς» και με «άπιστους».
Πως αντιμετωπίζεις τον κόσμο οπότε; Ακούγεται κάπως οξύμωρο. Σαν να χάνεις εσύ την πίστη σου.
Η εκκλησία την Κυριακή έχει ένα συγκεκριμένο κοινό. Το μεγαλύτερο ποσοστό του δεν κατανοεί αυτά που γίνονται εκεί και αντίστοιχα η ίδια η εκκλησία έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να περάσει στον κόσμο το μήνυμά της. Απλά λειτουργεί ως μια καλοστημένη επιχείρηση είσπραξης και εκμετάλλευσης της ανθρώπινης αδυναμίας που θέλει μια αυθεντία από πάνω και σου λέει τι να κάνεις σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου. Υπάρχουν βέβαια και οι διαφορετικές φωνές, υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση στους θεολογικούς κύκλους για την αλλαγή της νοοτροπίας αλλά αυτό είναι κάτι που προχωράει με πολύ αργούς ρυθμούς.
Η οικολογική σου δράση ήρθε μέσα από την εκκλησία; Πώς συνδυάζεται;
Οπωσδήποτε συνδυάζεται. Δηλαδή θεολογικά ερείσματα υπάρχουν – είναι πνευματικό το θέμα, το πώς αντιμετωπίζεις τη φύση, το περιβάλλον, τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Αυτό είναι ένα κίνητρο που είναι μόνο για μένα όμως, δεν το βγάζω πιο έξω. Αυτό που υπερέχει όλων είναι ότι πρέπει να επιβιώσω κι εγώ και η οικογένειά μου. Ο “καλός” εγωισμός που χρειάζεσαι για να επιβιώσεις. Τον εαυτό μου σκέφτομαι.
Παρόλα αυτά συνεχίζεις να μένεις εδώ και να πολεμάς.
Νομίζω ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις. Έχω αυτή την αίσθηση – μ’ έχει πείσει ο Καβάφης: “Η πόλις θα σε ακολουθεί”. Ο πλανήτης είναι τόσο μικρός πλέον που είναι πολύ ουτοπικό να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να βρει τον παράδεισο σήμερα κάπου μακριά από τη βρώμα…
Τι γίνεται σήμερα με τον Ασωπό;
Ο βασιλιάς είναι γυμνός και το βλέπουμε όλοι τώρα. Κατορθώσαμε να ξεσκεπάσουμε την υπόθεση πλέον και ο κόσμος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται όλο και καλύτερα αυτό που συμβαίνει. Ο Ασωπός είναι η μία διάσταση του θέματος, έχουμε τα στερεά απόβλητα, τα αέρια, τη χωροταξία, τους μετανάστες που δουλεύουν ανασφάλιστοι σε δουλειές που ούτε στον ύπνο μας δεν θα κάναμε, με μικρό προσδόκιμο ζωής κ.λπ. Για μας είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. Τι περιμένουμε; Σιγά σιγά το ίδιο το πρόβλημα να διαμορφώσει το κίνημα των πολιτών που θα αλλάξει τα πράγματα.
Αυτά τα 10 χρόνια που ασχολείσαι με το θέμα, τι έχει αλλάξει;
Η καμπύλη είναι εκθετική και είμαστε ακόμα στην αρχή, δηλαδή ανεβαίνουμε με πολύ αργούς ρυθμούς, οι οποίοι κάποια στιγμή θα επιταχυνθούν πιστεύω. Είναι πάντως ένα θέμα που εξακολουθεί να μας απασχολεί: γιατί ο κόσμος δεν αντιδρά όπως θα περίμενε κανείς. Έχουμε δει αντίστοιχες περιπτώσεις στην ιστορία και σε άλλα μέρη του κόσμου. Στην Μιναμάτα της Ιαπωνίας για παράδειγμα είδαμε να γράφεται η ιστορία του Ασωπού 100 χρόνια πριν με τον ίδιο τρόπο. Μια βιομηχανία, όλα καλά και άγια, μην ανησυχείτε, οι ψαράδες συνεχίζουν να ψαρεύουν, αρρωσταίνουν όλοι και για πολλά χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής τσακώνονταν μεταξύ τους αν πρέπει να φωνάξουν για το πρόβλημα ή να το κουκουλώσουν. (Σημείωση: Η Μιναμάτα αποτέλεσε σημείο συστηματικής απόρριψης απόβλητων της χημικής βιομηχανίας Chisso που λειτουργούσε εκεί από το 1932 ως το 1968. Πάνω από 200.000 άνθρωποι δηλητηριάστηκαν με υδράργυρο από τα μολυσμένα ψάρια του Κόλπου της Μιναμάτα και της θάλασσας Σιρανούι.)
Επειδή φοβόντουσαν ότι θα χάσουν τη δουλειά τους.
Βέβαια, είναι φοβερό. Φτάσανε να έχουν έναν άρρωστο σε κάθε σπίτι και ακόμα συζητούσαν αν θα έπρεπε να φωνάξουν ή όχι. Είναι εφιαλτικό. Η ποιότητα του βιομήχανου που ρυπαίνει ρίχνοντας ενδοφλέβια δηλητήριο στον υδροφόρο ορίζοντα ή καταπιέζοντας τον εργάτη και την εργάτρια στερώντας τους το δικαίωμα στη ζωή ουσιαστικά, η ίδια ποιότητα υπάρχει και στον απλό γονιό που δουλεύει για τα 700 ευρώ και δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει την ησυχία αυτή που έχει φτιάξει στη ζωή του.
Χρησιμοποιείς τον άμβωνα για να προωθήσεις τις απόψεις αυτές;
Μέχρι στιγμής όχι. Θα ήταν αυτοκτονικό.
Γιατί;
Θα με ξήλωναν, απλά. Τι να πω, πώς να το πω; Ο μόνος τρόπος είναι να μιλήσεις γενικά και αόριστα, χωρίς να θίγεις πρόσωπα και πράγματα - αν μιλάς θεωρητικά μπορείς να μιλάς για χρόνια. Αλλά δεν έχει νόημα, γιατί να το κάνω; Ίσως αν υπήρχε στήριξη από τον κόσμο να μπορούσα να μιλήσω πιο συγκεκριμένα.
Δεν τους κακοφαίνεται όμως η όλη δράση σου; Καταγγέλλεις, μιλάς στην τηλεόραση φορώντας το ράσο…
Έχω βάλει κάποια όρια μέχρι που μπορώ να υπαναχωρήσω. Την προσωπική μου δράση και τι μπορώ να κάνω εκτός άμβωνα, την έχω κρατήσει για τον εαυτό μου.
Σε συμπαθούν γενικά δηλαδή;
Γενικά ναι! Δεν ξέρω όμως τι θα έκαναν αν τους έφερνα τόσο απότομα και τόσο πιεστικά μπροστά στο πρόβλημα. Να βγω δηλαδή την Κυριακή και αντί να λέω ειρήνη ημίν, να λέω κυνηγήστε τους!
Ναι αλλά δεν το νιώθεις ως «χρέος» σου;
Το μόνο χρέος που αναγνωρίζω στον εαυτό μου είναι να είμαι αποτελεσματικός όχι αυτοκτονικός. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα. Ότι δεν πρέπει να κάνω κάτι που θα ικανοποιήσει τη δική μου ανάγκη για εκτόνωση, την επαγγελματική μου ευσυνειδησία ή ό,τι άλλο. Ειλικρινά δεν βλέπω το λόγο γιατί θα πρέπει να ανατρέψω βίαια τις ισορροπίες. Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι η κοινωνία αλλάζει με πολύ αργούς ρυθμούς και αν εσύ θέλεις να την αλλάξεις απότομα είναι σαν προσπαθείς με μια κουτουλιά να γκρεμίσεις έναν βράχο. Και τα δέκα χρόνια είναι απότομα για τον ιστορικό χρόνο.
Γενικά με την ομάδα που συνεργαζόμαστε ανακουφιστήκαμε όταν αποδεχτήκαμε ότι το πρόβλημα θέλει χρόνο και ότι δεν πρόκειται να λυθεί εδώ και τώρα. Στην αρχή νόμιζα ότι έφτανε μια καταγγελία ή μια διαμαρτυρία στο δήμαρχο. Έχουν περάσει 10 χρόνια, έγιναν δικαστήρια, ξεφτιλιστήκαμε στην Ευρώπη, παντού και όμως ο ρυπαίνων εξακολουθεί να μην πληρώνει. Πρέπει νομίζω να διώξουμε την εικόνα των ταινιών του Χόλιγουντ ότι ο καλός πάντα νικάει, βρίσκει τη λύση στην ώρα του κ.λπ. Χάνονται ζωές διαρκώς, υποβαθμίζεται η ποιότητα της ζωής διαρκώς και είναι μια πραγματικότητα την οποία αντιμετωπίζουμε μεθοδικά με τις δυνάμεις που έχουμε κι ευτυχώς πλέον δεν έχουμε την πεποίθηση ότι εμείς θα σώσουμε τον κόσμο! Αυτό νομίζω μας κάνει πιο αποτελεσματικούς. Το να έχεις την αίσθηση του χρόνου αλλά και του τι μπορείς να περιμένεις από τους άλλους και τι μπορούν να δώσουν στην υπόθεση.
Έχουμε συνηθίσει να ζητάμε άμεσα αποτελέσματα.
Έτσι μας έμαθε η τηλεόραση. Τώρα είμαστε ευχαριστημένοι που ο κόσμος έχει αγανακτήσει. Μην ξεχνάς ότι οι συνθήκες εδώ στα Οινόφυτα είναι πολύ δύσκολες. Προχθές γνώρισα μια κοπέλα που έχει έρθει από τη Ρουμανία. Ο άντρας της δουλεύει το πρωί στο εργοστάσιο κι εκείνη το βράδυ. Κι έχουν ένα μωρό. Τι μπορώ να περιμένω από αυτούς τους ανθρώπους; Επειδή εγώ δεν έχω 8ωρο και μπορώ να τρέχω και να κάνω καταγγελίες… Εγώ είμαι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Προνομιούχος θα έλεγα.
Τα παιδιά στο σχολείο τι μαθαίνουν;
Στο σχολείο έχει πέσει άκρα του τάφου σιωπή. Φίμωση, λογοκρισία. Φτιάξαμε ένα φυλλάδιο για το περιβάλλον με τον σύλλογο γονέων και δεν μας επέτρεψαν να το μοιράσουμε. Ο διευθυντής θυμήθηκε το γράμμα του νόμου ότι δεν επιτρέπεται η διακίνηση υλικού στα σχολεία. Κάτι που δεν ίσχυσε βέβαια στη διάρκεια της απεργίας των καθηγητών που μοίρασαν άνετα το δικό τους φυλλάδιο στους γονείς.
Εσύ τι θέλεις να αφήσεις πίσω σου στα Οινόφυτα;
Δεν νομίζω ότι θα προλάβω να δω μια καθαρή βιομηχανική περιοχή αλλά θα έχουν μπει τουλάχιστον τα θεμέλια. Θέλω να έχω αφήσει πίσω τη δική μου λαμπάδα αναμμένη και να ανάψουν δυο-τρεις ακόμα…
A.X.
Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008
Μερική δικαίωση
Και κάτι θετικό (για το μέλλον του Ασωπού τουλάχιστον): απαλλάχθηκε η πρώην γενική επιθεωρήτρια του ΥΠΕΧΩΔΕ Μαργαρίτα Καραβασίλη από τις κατηγορίες που αφορούσαν την υπηρεσία της. Ωστόσο, κρίθηκε ένοχη για τις αναφορές της στον νυν Γενικό Επιθεωρητή Περιβάλλοντος, Γιάννη Δερμιτζάκη.
Υπενθυμίζεται ότι η κ. Καραβασίλη είχε από τη θέση της κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τη μόλυνση του Ασωπού ποταμού με εξασθενές χρώμιο, επιρρίπτοντας ευθύνες στο ΥΠΕΧΩΔΕ για επιλεκτικούς ελέγχους και αδιαφάνεια.
Περισσότερα στο http://oikomargarita.blogspot.com/
Υπενθυμίζεται ότι η κ. Καραβασίλη είχε από τη θέση της κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τη μόλυνση του Ασωπού ποταμού με εξασθενές χρώμιο, επιρρίπτοντας ευθύνες στο ΥΠΕΧΩΔΕ για επιλεκτικούς ελέγχους και αδιαφάνεια.
Περισσότερα στο http://oikomargarita.blogspot.com/
Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
Γνωστοί / άγνωστοι σημειώσατε x
Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης #1
Ο υπουργός "Παιδείας" τη νύχτα που σκοτώθηκε ο Αλέξης πήγε στα μπουζούκια. Την επομένη στο γήπεδο. (Για μετεκπαίδευση υποθέτω.)
Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης #2
Ο υπουργός "Παιδείας" συνέστησε σήμερα στα παιδιά να αναζητήσουν άλλους τρόπους να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, όπως "την έκθεση, τις επιστολές, την καθιστική διαμαρτυρία, ακόμα και την αποχή - αν χρειαστεί". (Στην εποχή μου κάναμε και συλλογή γραμματοσήμων.)
Και η κυρία Πόπη
Γνωστή-άγνωστη ακροάτρια του Real FM, διαμαρτυρήθηκε τηλεφωνικά στον σταθμό που τα παιδιά δεν "τα έσπασαν" και για την εξαφάνιση του Άλεξ, στη Βέροια...
Ο υπουργός "Παιδείας" τη νύχτα που σκοτώθηκε ο Αλέξης πήγε στα μπουζούκια. Την επομένη στο γήπεδο. (Για μετεκπαίδευση υποθέτω.)
Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης #2
Ο υπουργός "Παιδείας" συνέστησε σήμερα στα παιδιά να αναζητήσουν άλλους τρόπους να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, όπως "την έκθεση, τις επιστολές, την καθιστική διαμαρτυρία, ακόμα και την αποχή - αν χρειαστεί". (Στην εποχή μου κάναμε και συλλογή γραμματοσήμων.)
Και η κυρία Πόπη
Γνωστή-άγνωστη ακροάτρια του Real FM, διαμαρτυρήθηκε τηλεφωνικά στον σταθμό που τα παιδιά δεν "τα έσπασαν" και για την εξαφάνιση του Άλεξ, στη Βέροια...
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
Πώς είπατε;
Η έρευνα θα αποδείξει αν "έπρεπε" να σκοτωθεί το παιδί;
Αυτόν τον Κούγια -που είναι και το μόνο που του ΠΡΕΠΕΙ- ποιος επιτέλους θα τον φάει; (Υπενθυμίζω ότι παρόμοια έλεγε και ο Λυκουρέζος το '85 ως δικηγόρος του Μελίστα).
Αυτόν τον Κούγια -που είναι και το μόνο που του ΠΡΕΠΕΙ- ποιος επιτέλους θα τον φάει; (Υπενθυμίζω ότι παρόμοια έλεγε και ο Λυκουρέζος το '85 ως δικηγόρος του Μελίστα).
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
Not so funny
"This country is a joke" έλεγε νεαρή αγγλίδα στο τηλέφωνο
καθώς περπατούσε στην -άδεια- Βασιλίσσης Σοφίας χθες το βράδυ...
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
Τα κυκλάμινα
Πήγα στο νεκροταφείο σήμερα.
Για να δω πως ολοκληρώθηκε η "ανακαίνιση"...
Παλιότερα αδυνατούσα να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων να προσκυνούν έναν τάφο. Όχι ότι τώρα την καταλαβαίνω πλήρως, όμως συχνά νιώθω την ανάγκη να πάω, ανεξάρτητα από το πόσο με τσακίζει. Κάθε φορά που μπαίνω στο Α' ζαλίζομαι σφίγγομαι θολώνω.
Σήμερα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Το όνομά της γραμμένο στο μάρμαρο. Σκληρό πολύ να βλέπεις το όνομα και τις καθοριστικές χρονιές της μαμάς σου γραμμένες σε ένα τέτοιο μάρμαρο. Είναι κάτι τόσο μα τόσο απόλυτο - τι να πω. Μου κόβει την ανάσα.
Πήγα μια γλάστρα με κυκλάμινα. Την προηγουμένη είχε επισκεφθεί τον τάφο ο αδερφός μου. Ανήμερα στα γενέθλιά του. Είχε πάει μια παρόμοια γλάστρα με κυκλάμινα. Ακόμα και το χρώμα ήταν παρόμοιο! Μέσα στη γενικότερη θλίψη μου, η σύμπτωση με ξάφνιασε ευχάριστα. Σαν ένας καλός οιωνός.
Για να δω πως ολοκληρώθηκε η "ανακαίνιση"...
Παλιότερα αδυνατούσα να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων να προσκυνούν έναν τάφο. Όχι ότι τώρα την καταλαβαίνω πλήρως, όμως συχνά νιώθω την ανάγκη να πάω, ανεξάρτητα από το πόσο με τσακίζει. Κάθε φορά που μπαίνω στο Α' ζαλίζομαι σφίγγομαι θολώνω.
Σήμερα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Το όνομά της γραμμένο στο μάρμαρο. Σκληρό πολύ να βλέπεις το όνομα και τις καθοριστικές χρονιές της μαμάς σου γραμμένες σε ένα τέτοιο μάρμαρο. Είναι κάτι τόσο μα τόσο απόλυτο - τι να πω. Μου κόβει την ανάσα.
Πήγα μια γλάστρα με κυκλάμινα. Την προηγουμένη είχε επισκεφθεί τον τάφο ο αδερφός μου. Ανήμερα στα γενέθλιά του. Είχε πάει μια παρόμοια γλάστρα με κυκλάμινα. Ακόμα και το χρώμα ήταν παρόμοιο! Μέσα στη γενικότερη θλίψη μου, η σύμπτωση με ξάφνιασε ευχάριστα. Σαν ένας καλός οιωνός.
Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008
Πάλι καλά
Τις τελευταίες ημέρες έχω γίνει βίαιη. Λεκτικά, εννοώ.
Νομίζω ότι το έχει προκαλέσει η πόλη. Καθώς πλέον διασχίζω τους δρόμους της και με αυτοκίνητο, η επαφή μου με το είδος Αθηναίος οδηγός έχει γίνει πολύ συχνή και επώδυνη. Χθες για παράδειγμα έβρισα μια 60άρα που περνούσε με κόκκινο τις διαβάσεις της Ακαδημίας, καθώς και έναν τύπο που είχε παρκάρει -με τα αλάρμ φυσικά- στον λεωφορειόδρομο στο ύψος της πλατείας Μαβίλη! Του κόρναρα 5 φορές, δεν πτοήθηκε, ε, στο τέλος τον μούτζωσα κιόλας...
Στο παρελθόν αντιμετώπιζα την κίνηση και τις λοιπές μαλακίες των δρόμων με ανησυχητική σχεδόν στωικότητα. Πλέον μου ανεβαίνει η πίεση. Κι ανησυχώ.
Ανησυχώ γενικά με τους ανθρώπους. Με την μνημειώδη αδιαφορία τους. Απ' όλα τα πόστα. Προχθές περνούσα από την Ευρυπίδου. Είχαν μαχαιρώσει ("μπουκαλώσει" μου διευκρίνισε αυτόπτης μάρτυρας) νεαρό Αφρικανό. Το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο αίματα, οι μπάτσοι τιτίβιζαν καπνίζοντας γύρω γύρω με τα μπλε φωτάκια των μηχανών τους να αναβοσβήνουν, ο Αφρικανός μάτωνε και ξαναμάτωνε...
Με δυσκολία κρατήθηκα να μην τους ξεχέσω. Αν δεν ήταν ο Γ. μαζί μου μπορεί και να το ΄κανα... Πάλι καλά.
Νομίζω ότι το έχει προκαλέσει η πόλη. Καθώς πλέον διασχίζω τους δρόμους της και με αυτοκίνητο, η επαφή μου με το είδος Αθηναίος οδηγός έχει γίνει πολύ συχνή και επώδυνη. Χθες για παράδειγμα έβρισα μια 60άρα που περνούσε με κόκκινο τις διαβάσεις της Ακαδημίας, καθώς και έναν τύπο που είχε παρκάρει -με τα αλάρμ φυσικά- στον λεωφορειόδρομο στο ύψος της πλατείας Μαβίλη! Του κόρναρα 5 φορές, δεν πτοήθηκε, ε, στο τέλος τον μούτζωσα κιόλας...
Στο παρελθόν αντιμετώπιζα την κίνηση και τις λοιπές μαλακίες των δρόμων με ανησυχητική σχεδόν στωικότητα. Πλέον μου ανεβαίνει η πίεση. Κι ανησυχώ.
Ανησυχώ γενικά με τους ανθρώπους. Με την μνημειώδη αδιαφορία τους. Απ' όλα τα πόστα. Προχθές περνούσα από την Ευρυπίδου. Είχαν μαχαιρώσει ("μπουκαλώσει" μου διευκρίνισε αυτόπτης μάρτυρας) νεαρό Αφρικανό. Το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο αίματα, οι μπάτσοι τιτίβιζαν καπνίζοντας γύρω γύρω με τα μπλε φωτάκια των μηχανών τους να αναβοσβήνουν, ο Αφρικανός μάτωνε και ξαναμάτωνε...
Με δυσκολία κρατήθηκα να μην τους ξεχέσω. Αν δεν ήταν ο Γ. μαζί μου μπορεί και να το ΄κανα... Πάλι καλά.
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
Σε είδα
Μαμά / Σε είδα πάλι στον ύπνο μου χθες / Μου συμβαίνει συχνά / Σχεδόν κάθε μέρα / Μόνο που πάντα είσαι εκεί / Και ενώ σε βλέπω / Σε ακούω / Δεν έχω επαφή μαζί σου / Απευθείας / Παρά μόνο μέσω του Σ. / Του αδερφού μου / Είναι σαν μεσάζων / Χθες είδα ότι ήμασταν μαζί διακοπές / Σ' ένα ευρύχωρο αλλά αλλόκοτο / Σπίτι / Όλο σε αλλόκοτα, ξένα / Σπίτια / Σε βλέπω / Αυτό ήταν ένα παλιό αρχοντικό / Ρημαγμένο / Είχε όμως "κάτι" / Κοιμόμασταν / Σε διπλανά δωμάτια / Σηκώθηκα για να πάω στο μπάνιο / Ακούμπησα το χέρι μου σε ένα ράφι / Γεμάτο σκόνη / Με την κόχη του ματιού μου σε είδα / Όταν απομάκρυνα το χέρι μου από το ράφι / Πονούσα / Είδα ένα ποντίκι / Ξέφυγε κάτω από την πόρτα / Είχα deja vu / Με είχε δαγκώσει γι' αυτό πονούσα / Το 'νιωσα να σέρνεται πάνω από το χέρι μου / Είχε γεμίσει τεράστιους λεκέδες / Σαν μελάνι / Σκέφτηκα "δεν θα της το πω, σιχαίνεται τα ποντίκια" / Ξύπνησα τρομαγμένη / Τώρα έχω ένα σφίξιμο
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
Laura Nyro, P.S.
Time and love / everybody / Time and love, / nothing cures like / Time and love / don’t let the devil fool you / here comes a dove / nothing cures like Time and love
(Ένας στίχος από το τραγούδι της "Time and love", έτσι για καλή Κυριακή...)
(Ένας στίχος από το τραγούδι της "Time and love", έτσι για καλή Κυριακή...)
Laura Nyro
Αυτή είναι η Laura Nyro. Αμερικανίδα τραγουδίστρια.
Γεννήθηκε το 1947, πέθανε λίγο πριν κλείσει τα 50. Από καρκίνο.
Εγώ, την ανακάλυψα σήμερα. Μόλις.
Ο Γ. είχε αγοράσει το "New York Tendaberry" (τον δίσκο που την ανέδειξε το 1969), 2-3 χρόνια πριν από τη Νέα Υόρκη αλλά για κάποιον λόγο δεν τον είχα ακούσει.
Δεν είμαι καλή στα κοσμητικά επίθετα ούτε στις λυρικές περιγραφές.
Λέω απλώς ότι με μάγεψε, με συγκίνησε.
Όποιος έχει περιέργεια, και δεν την ξέρει, ας την ψάξει.
Διάβασα μάλιστα ότι η ζωή της θα γίνει σύντομα ταινία (www.lauranyro.com/).
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
Working girl
Και τελικά μετά από πολλές δυσκολίες και αρκετό διάστημα απραγίας φτάνεις να δουλεύεις 12 ώρες την ημέρα και να αισθάνεσαι καλύτερα.
Πείτε μου Γιατρέ μου, μήπως πρέπει να ανησυχήσω;
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Τι γυρεύει η αλεπού τελικά;
17 Νοέμβρη πρωί, στο τρένο. Με τις δουλειές που αλλάζω διαρκώς, (διαρκώς) ανακαλύπτω άλλες περιοχές της Αθήνας. Φετινή διαδρομή: Μοναστηράκι-Αμαρούσιον. Γύρω στα 45 λεπτά. Τυχερή - βρήκα θέση, πονάει η μέση μου, δεν την δίνω σε κανέναν. Κολλάω τη μούρη μου στο τζάμι και ακολουθώ την πορεία του τρένου με την όπισθεν. Στη Νέα Ιωνία ανακαλύπτω Σχολή Ταχυδακτυλουργών. Λίγο πιο κάτω τα παιδιά έχουν γεμίσει με γκραφίτι τους τοίχους του σχολείου τους. Δύο κοριτσάκια ανεβαίνουν στο τρένο. Στέκονται απέναντί μου. Τις χαζεύω. Φρέσκιες κι όμορφες με μαλλιά στιλπνά και ατίθασες φράντζες. Με έντονο khol στα μάτια. Αισθάνομαι μίλια χρόνια μακριά από αυτή την ηλικία. Γυρνάω πάλι προς το τζάμι. Βλέπω το πρόσωπό μου. Φαίνεται κιόλας κουρασμένο. Μια ρυτίδα έντονη πάνω από το δεξί μου μάτι. Xαμογελάω.
18 Νοέμβρη απόγευμα, στο Mall. Με τις δουλειές που αλλάζω διαρκώς, (διαρκώς) αναζητάω λόγους να συμπαθήσω τις άλλες περιοχές που ανακαλύπτω. Το Mall δεν είναι ένας από αυτούς. Ανεβοκατεβαίνω ζαλισμένη τις κυλιόμενες σκάλες. Ένας μπαμπάς με τον γιόκα του στους ώμους σιγομουρμουρίζει το Jingle Bells. Τον κοιτάζω και δυναμώνει την ένταση. Ζηλεύω τις κόρες που σουλατσάρουν με τις μανάδες τους στο Ζάρα. Κάπου παίρνει το μάτι μου τα χθεσινά κοριτσάκια. Δοκιμάζουν φούξια καπαρντίνες 29,99 ευρώ, το khol έχει ξεθωριάσει κι η φράντζα λάδωσε.
Μετά από μια ώρα έχω ζαλιστεί. Κάνω κύκλους ενώ η Κηφισίας με περιμένει στριμωγμένη. Θα της δώσω άλλη μία ευκαιρία. Αναγκαστικά.
18 Νοέμβρη απόγευμα, στο Mall. Με τις δουλειές που αλλάζω διαρκώς, (διαρκώς) αναζητάω λόγους να συμπαθήσω τις άλλες περιοχές που ανακαλύπτω. Το Mall δεν είναι ένας από αυτούς. Ανεβοκατεβαίνω ζαλισμένη τις κυλιόμενες σκάλες. Ένας μπαμπάς με τον γιόκα του στους ώμους σιγομουρμουρίζει το Jingle Bells. Τον κοιτάζω και δυναμώνει την ένταση. Ζηλεύω τις κόρες που σουλατσάρουν με τις μανάδες τους στο Ζάρα. Κάπου παίρνει το μάτι μου τα χθεσινά κοριτσάκια. Δοκιμάζουν φούξια καπαρντίνες 29,99 ευρώ, το khol έχει ξεθωριάσει κι η φράντζα λάδωσε.
Μετά από μια ώρα έχω ζαλιστεί. Κάνω κύκλους ενώ η Κηφισίας με περιμένει στριμωγμένη. Θα της δώσω άλλη μία ευκαιρία. Αναγκαστικά.
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
What gain in pain?
Χωράει ανταγωνισμός (και) στον πόνο;
Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί από τότε που άρχισα να μιλάω στους ανθρώπους (φίλους και γνωστούς) για την αρρώστια και στη συνέχεια για το θάνατο της μαμάς μου.
Πρώτη φορά συνέβη με μια κοπέλα στο γυμναστήριο, που άρχισε να κλαίει μόλις της εξήγησα γιατί δεν σκόπευα να πάω διακοπές το καλοκαίρι. Μου είπε μέσα σε λυγμούς ότι είχε χάσει τη μάνα της πριν 20 χρόνια από καρκίνο, ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μην την σκέφτεται, υπονόησε ότι η δική της ταλαιπωρήθηκε περισσότερο καιρό από τη δική μου, ότι η ίδια ήταν πιο νέα από μένα... Κατέληξα να αισθάνομαι πολύ άσχημα και να την παρηγορώ εγώ!
Μετά ήταν με μια πρώην συνάδελφο του πατέρα μου που με κράτησε μισή ώρα μέσα στη μέση του δρόμου και μου ανέλυε με λεπτομέρειες πότε και πώς πέθαναν οι γονείς της, τι σήμανε αυτό για την υπόλοιπη ζωή της και τις σχέσεις της κοκ., τονίζοντάς μου ταυτόχρονα ότι ο πόνος δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Φυσικά γύρισα σπίτι ράκος.
Τελευταία μου έτυχε με έναν καινούργιο δικό μου συνάδελφο που για κάποιους λόγους εμπιστεύτηκα. "Ξέρω ξέρω. Έχω χάσει κι εγώ τον πατέρα μου. Όμως ήμουν μόλις 25 και σ' εκείνη την ηλικία πονάει πολύ περισσότερο." Δεν τον έβρισα αλλά πήρα πίσω τους λόγους για τους οποίους τον εμπιστεύτηκα.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές μήπως φταίω εγώ που για λόγους ευγένειας ή όποιας άλλης μαλακισμένης αρχής δεν μπορώ να κόψω στον άλλον την κουβέντα...
Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί από τότε που άρχισα να μιλάω στους ανθρώπους (φίλους και γνωστούς) για την αρρώστια και στη συνέχεια για το θάνατο της μαμάς μου.
Πρώτη φορά συνέβη με μια κοπέλα στο γυμναστήριο, που άρχισε να κλαίει μόλις της εξήγησα γιατί δεν σκόπευα να πάω διακοπές το καλοκαίρι. Μου είπε μέσα σε λυγμούς ότι είχε χάσει τη μάνα της πριν 20 χρόνια από καρκίνο, ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μην την σκέφτεται, υπονόησε ότι η δική της ταλαιπωρήθηκε περισσότερο καιρό από τη δική μου, ότι η ίδια ήταν πιο νέα από μένα... Κατέληξα να αισθάνομαι πολύ άσχημα και να την παρηγορώ εγώ!
Μετά ήταν με μια πρώην συνάδελφο του πατέρα μου που με κράτησε μισή ώρα μέσα στη μέση του δρόμου και μου ανέλυε με λεπτομέρειες πότε και πώς πέθαναν οι γονείς της, τι σήμανε αυτό για την υπόλοιπη ζωή της και τις σχέσεις της κοκ., τονίζοντάς μου ταυτόχρονα ότι ο πόνος δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Φυσικά γύρισα σπίτι ράκος.
Τελευταία μου έτυχε με έναν καινούργιο δικό μου συνάδελφο που για κάποιους λόγους εμπιστεύτηκα. "Ξέρω ξέρω. Έχω χάσει κι εγώ τον πατέρα μου. Όμως ήμουν μόλις 25 και σ' εκείνη την ηλικία πονάει πολύ περισσότερο." Δεν τον έβρισα αλλά πήρα πίσω τους λόγους για τους οποίους τον εμπιστεύτηκα.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές μήπως φταίω εγώ που για λόγους ευγένειας ή όποιας άλλης μαλακισμένης αρχής δεν μπορώ να κόψω στον άλλον την κουβέντα...
Μέχρι που προχθές από θύμα έγινα θύτης: Είχα να δω την Α. πολύ καιρό. Τη συνάντησα καλοβαμμένη και καλοντυμένη στα εγκαίνια μιας έκθεσης. "Τι κάνεις;" "Καλά. Τι καλά δηλαδή, πεθαίνει ο πατέρας μου." "Α. Εμένα η μαμά μου πέθανε το καλοκαίρι..."
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
Η παράλληλη πόλη
Περίοδος λιτότητας #1
Προχθές στο γειτονικό μου σούπερ μάρκετ. Μεσήλικας εμφανώς ταλαιπωρημένος εξετάζει τις τομάτες μία μία και διαλέγει τις πιο χαλασμένες. Προς τον πωλητή: "Αν πάρω αυτές θα μου τις δώσεις πιο φτηνά;"
Περίοδος λιτότητας #2
Πάλι προχθές μπροστά από το Παλλάς. Μέσα, τζαζ συναυλία sold out (φθηνότερη τιμή εισιτηρίου, ψηλά και πίσω, 35 ευρώ), έξω, στη γωνία Βουκουρεστίου-Σταδίου τεράστιες σακούλες με σκουπίδια από τα μαγαζιά που έχουν κλείσει πριν από λίγο. Μεσήλικη έχει χώσει τα χέρια της μέσα μέχρι τους ώμους. Ξεχωρίζει τα καλά, τα υπόλοιπα τα αφήνει.
Περίοδος λιτότητας #3
Χθες έξω από κυριλέ μαγαζί στη Σόλωνος. Ηλικιωμένη σχετικά ρακένδυτη έχει κολλήσει σχεδόν τη μύτη της στη βιτρίνα. Κοιτάζει με προσοχή ένα ένα τα πανάκριβα γυναικεία ρούχα και αξεσουάρ.
'Ωρες ώρες αισθάνομαι ότι ζω σε μια παράλληλη πόλη...
Προχθές στο γειτονικό μου σούπερ μάρκετ. Μεσήλικας εμφανώς ταλαιπωρημένος εξετάζει τις τομάτες μία μία και διαλέγει τις πιο χαλασμένες. Προς τον πωλητή: "Αν πάρω αυτές θα μου τις δώσεις πιο φτηνά;"
Περίοδος λιτότητας #2
Πάλι προχθές μπροστά από το Παλλάς. Μέσα, τζαζ συναυλία sold out (φθηνότερη τιμή εισιτηρίου, ψηλά και πίσω, 35 ευρώ), έξω, στη γωνία Βουκουρεστίου-Σταδίου τεράστιες σακούλες με σκουπίδια από τα μαγαζιά που έχουν κλείσει πριν από λίγο. Μεσήλικη έχει χώσει τα χέρια της μέσα μέχρι τους ώμους. Ξεχωρίζει τα καλά, τα υπόλοιπα τα αφήνει.
Περίοδος λιτότητας #3
Χθες έξω από κυριλέ μαγαζί στη Σόλωνος. Ηλικιωμένη σχετικά ρακένδυτη έχει κολλήσει σχεδόν τη μύτη της στη βιτρίνα. Κοιτάζει με προσοχή ένα ένα τα πανάκριβα γυναικεία ρούχα και αξεσουάρ.
'Ωρες ώρες αισθάνομαι ότι ζω σε μια παράλληλη πόλη...
Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008
Με την ευχή να μας βγάλει "ασπροπρόσωπους"
"Let the issues be the issue"
Από τον Tor Myhren, Chief Creative Officer, Grey Advertising, New York
Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008
Η παραξενιά
Είχα βρεθεί κάποτε (παλιά πολύ) με τη Σ. σ' ένα σπίτι εξοχικό στα Μεσόγεια όπου έμεναν δυο αδέρφια συνονόματα, η Νίκη και ο Νίκος. Το σπίτι τους σε κάθε γωνία είχε βιβλία ανοιγμένα ή με τσακισμένα φύλλα. Ρώτησα τη Νίκη ποιος τα διαβάζει όλα αυτά και μου' πε Εγώ! Μ' αρέσει να διαβάζω πολλά βιβλία ταυτόχρονα.
Τόσα χρόνια μετά ξαναθυμήθηκα την "παραξενιά" της Νίκης. Αυτή την περίοδο διαβάζω (πραγματικά διαβάζω, με την πρέπουσα προσοχή και αφοσίωση) τρία βιβλία, για να μην πω 4. Με μαγεύει να μπαινοβγαίνω στους διαφορετικούς τους κόσμους ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση. Τα δυο πρώτα τα κουβαλάω κοντά 2 μήνες: "Το Τραγούδι της Ιεραποστολής" του John Le Carre, απόκτημα των διακοπών μου στο Κουφονήσι -συνεχίζω να το διαβάζω γιατί μυρίζει ακόμα αρμύρα- και "Στον Κήπο του Επίκουρου. Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου" - αυτό δεν θα το τελειώσω μάλλον ποτέ, εκουσίως τουλάχιστον. Τα 2 επόμενα είναι νέα αποκτήματα: "Όλες οι ευτυχισμένες Οικογένειες" του Φουέντες -όλη η μαγεία του Μεξικού σε 400 σελίδες- και "Η Ανάκριση" του καλού φίλου Ηλία Μαγκλίνη...
Τόσα χρόνια μετά ξαναθυμήθηκα την "παραξενιά" της Νίκης. Αυτή την περίοδο διαβάζω (πραγματικά διαβάζω, με την πρέπουσα προσοχή και αφοσίωση) τρία βιβλία, για να μην πω 4. Με μαγεύει να μπαινοβγαίνω στους διαφορετικούς τους κόσμους ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση. Τα δυο πρώτα τα κουβαλάω κοντά 2 μήνες: "Το Τραγούδι της Ιεραποστολής" του John Le Carre, απόκτημα των διακοπών μου στο Κουφονήσι -συνεχίζω να το διαβάζω γιατί μυρίζει ακόμα αρμύρα- και "Στον Κήπο του Επίκουρου. Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου" - αυτό δεν θα το τελειώσω μάλλον ποτέ, εκουσίως τουλάχιστον. Τα 2 επόμενα είναι νέα αποκτήματα: "Όλες οι ευτυχισμένες Οικογένειες" του Φουέντες -όλη η μαγεία του Μεξικού σε 400 σελίδες- και "Η Ανάκριση" του καλού φίλου Ηλία Μαγκλίνη...
Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτό το βιβλίο ακόμα... Με τάραξε πολύ. Το άφησα με λυγμούς στην 50κοστή περίπου σελίδα. Η περιγραφή της νεκρής μάνας είναι σχεδόν φωτογραφική και πονάει, πονάει πολύ.
Θα το ξαναπιάσω. Απλώς δεν ξέρω πόσο σύντομα...
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008
Early Halloween
Αυτή την εποχή στα ξένα γιορτάζουν το Halloween, τις Απόκριες. Ταμάμ για την κατάσταση στα δικά μας...
P.S. Στη φωτό η Βουλή των Ελλήνων σε παλαιές περιπέτειες.
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
Οι δρόμοι μου
Υπάρχουν δρόμοι και σημεία στην πόλη που μου δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα. Πολλές φορές λοξοδρομώ για να μην περάσω από μπροστά τους, κι αν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς πάω στο απέναντι πεζοδρόμιο, αποφεύγω να κοιτάξω προς το συγκεκριμένο σημείο, κουνάω το κεφάλι μου να αλλάξει εικόνα.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, γύρω στα 8, είχαμε ένα πολύ άσχημο ατύχημα με το αυτοκίνητο. Οδηγούσε ο πατέρας μου, συνοδηγός η μάνα μου με τον 4χρονο αδερφό μου στην αγκαλιά και πίσω σε συνθήκες σαλαμοποίησης η θεία Σ., η κυρία Μ., η συνομήλική μου κόρη της κι εγώ. Ο μπαμπάς μου τα 'χε τσούξει πανηγυρικά, χόρευε και χειροκροτούσε με αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή καραμπόλα 3 αυτοκινήτων στο ύψος του ΚΑΤ. Ο αδερφός μου τραυματίστηκε σοβαρά, εγώ έπαθα νευρική κρίση που με κράτησε 10 μέρες μακριά από το σχολείο... Την κυρία Μ. και την κόρη της δεν θυμάμαι να τις ξαναείδα από τότε.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς τον συγχωρήσαμε για όλο αυτό, αργήσαμε όμως και για μεγάλο διάστημα του απαγορεύαμε να περνάει μπροστά από το ΚΑΤ. Μας έκανε το χατήρι -μεταμελημένος γαρ φαντάζομαι- μέχρι που κάποια στιγμή μου είπε: "Αν μια μέρα που βγαίνεις από το σπίτι σου σπάσεις το πόδι σου στο πεζοδρόμιο, τι θα κάνεις, δεν θα ξαναβγείς ποτέ;". Έτσι σταδιακά (και αναγκαστικά) συνετίστηκα χωρίς όμως να ανακτήσω ποτέ την εμπιστοσύνη μου στην οδήγηση (τη δική του κυρίως αλλά και των άλλων).
Κι αν το ΚΑΤ δεν μου δημιουργεί πλέον τέτοιους συνειρμούς, τη θέση του έχει πάρει μια αρκετά μακριά λίστα, με πρώτο βέβαια το νοσοκομείο στο οποίο επί 1 χρόνο και 7 μήνες μπαινόβγαινε η μαμά μου, απ' όπου αναπόφευκτα περνάω πολύ συχνά μουρμουρίζοντας πρόσχαρους ρυθμούς ή μιλώντας μόνη μου για άσχετα πράγματα, επίτηδες για να μην κολλήσει το μυαλό μου...
Ή τα διάφορα γραφεία που έχω δουλέψει τα τελευταία χρόνια. Ούτε κουβέντα προφανώς να τα επισκεφθώ - όμως αρνούμαι μέχρι και να περάσω από κάτω από φόβο μπας και έχω (πάλι) κάποιο κακό (ακόμα και καλό, δεν το επιδιώκω) συναπάντημα...
Περίεργη σύμπτωση πάντως, αλλά τα γραφεία της καινούργιας μου δουλειάς είναι ακριβώς σ' εκείνο το σημείο στο ύψος του ΚΑΤ! Αναρωτιέμαι αν το άγχος μου ασυνείδητα έχει σχέση ΚΑΙ με αυτό...
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, γύρω στα 8, είχαμε ένα πολύ άσχημο ατύχημα με το αυτοκίνητο. Οδηγούσε ο πατέρας μου, συνοδηγός η μάνα μου με τον 4χρονο αδερφό μου στην αγκαλιά και πίσω σε συνθήκες σαλαμοποίησης η θεία Σ., η κυρία Μ., η συνομήλική μου κόρη της κι εγώ. Ο μπαμπάς μου τα 'χε τσούξει πανηγυρικά, χόρευε και χειροκροτούσε με αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή καραμπόλα 3 αυτοκινήτων στο ύψος του ΚΑΤ. Ο αδερφός μου τραυματίστηκε σοβαρά, εγώ έπαθα νευρική κρίση που με κράτησε 10 μέρες μακριά από το σχολείο... Την κυρία Μ. και την κόρη της δεν θυμάμαι να τις ξαναείδα από τότε.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς τον συγχωρήσαμε για όλο αυτό, αργήσαμε όμως και για μεγάλο διάστημα του απαγορεύαμε να περνάει μπροστά από το ΚΑΤ. Μας έκανε το χατήρι -μεταμελημένος γαρ φαντάζομαι- μέχρι που κάποια στιγμή μου είπε: "Αν μια μέρα που βγαίνεις από το σπίτι σου σπάσεις το πόδι σου στο πεζοδρόμιο, τι θα κάνεις, δεν θα ξαναβγείς ποτέ;". Έτσι σταδιακά (και αναγκαστικά) συνετίστηκα χωρίς όμως να ανακτήσω ποτέ την εμπιστοσύνη μου στην οδήγηση (τη δική του κυρίως αλλά και των άλλων).
Κι αν το ΚΑΤ δεν μου δημιουργεί πλέον τέτοιους συνειρμούς, τη θέση του έχει πάρει μια αρκετά μακριά λίστα, με πρώτο βέβαια το νοσοκομείο στο οποίο επί 1 χρόνο και 7 μήνες μπαινόβγαινε η μαμά μου, απ' όπου αναπόφευκτα περνάω πολύ συχνά μουρμουρίζοντας πρόσχαρους ρυθμούς ή μιλώντας μόνη μου για άσχετα πράγματα, επίτηδες για να μην κολλήσει το μυαλό μου...
Ή τα διάφορα γραφεία που έχω δουλέψει τα τελευταία χρόνια. Ούτε κουβέντα προφανώς να τα επισκεφθώ - όμως αρνούμαι μέχρι και να περάσω από κάτω από φόβο μπας και έχω (πάλι) κάποιο κακό (ακόμα και καλό, δεν το επιδιώκω) συναπάντημα...
Περίεργη σύμπτωση πάντως, αλλά τα γραφεία της καινούργιας μου δουλειάς είναι ακριβώς σ' εκείνο το σημείο στο ύψος του ΚΑΤ! Αναρωτιέμαι αν το άγχος μου ασυνείδητα έχει σχέση ΚΑΙ με αυτό...
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
One step at a time
Είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά. Αρχίζω και αισιοδοξώ λίγο. Με μικρά πράγματα. Μικρές χαρές. Μια καλή κουβέντα. Ένα κείμενο. Μια περίεργη σύμπτωση.
Σηκώνω το κεφάλι ψηλά. Χαμογελάω αμυδρά. Σε κοιτάζω και ξεχνάω για λίγο ότι η προηγούμενη χρονιά ήταν η δυσκολότερη της ζωής μου. Και η πιο στενάχωρη.
"Πραγματικά -και μην με πεις ψώνιο- πραγματικά θαυμάζω τον εαυτό μου που έχει αντέξει μέσα σε όλα αυτά." (Κοπέλα στο τηλέφωνο σε έναν σκοτεινό δρόμο στου Ψυρρή προχθές. Την ακούω και σκέφτομαι: Ναι, κι εγώ το ίδιο - ελπίζω μόνο για διαφορετικούς λόγους. Για το καλό το δικό της δηλαδή.)
Σηκώνω το κεφάλι ψηλά. Χαμογελάω αμυδρά. Σε κοιτάζω και ξεχνάω για λίγο ότι η προηγούμενη χρονιά ήταν η δυσκολότερη της ζωής μου. Και η πιο στενάχωρη.
"Πραγματικά -και μην με πεις ψώνιο- πραγματικά θαυμάζω τον εαυτό μου που έχει αντέξει μέσα σε όλα αυτά." (Κοπέλα στο τηλέφωνο σε έναν σκοτεινό δρόμο στου Ψυρρή προχθές. Την ακούω και σκέφτομαι: Ναι, κι εγώ το ίδιο - ελπίζω μόνο για διαφορετικούς λόγους. Για το καλό το δικό της δηλαδή.)
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008
Ουαί κι αλίμονο
Κι ενώ "απολογείται" ο Ρουσόπουλος στη Βουλή live σε πόρτες και παράθυρα, στην ΕΤ1 ο Λεωνίδας Εμπειρίκος "προσφέρει" το απίστευτο οπτικοακουστικό υλικό του πατέρα του Ανδρέα στους λιγοστούς πιστούς. Φευ...
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
Δύσκολα
Περίεργη μέρα.
Το πρωί ανηφορίζοντας ήρθα φάτσα με φάτσα με τον πρώην αφεντικό μου. Πέντε μήνες είχα να τον δω. Κοντοστάθηκε. Τελικά σταμάτησε. Μου 'πε τα έμαθα τα δυσάρεστα συλληπητήρια μου 'δωσε και το χέρι του.
- Πως είσαι;
Δύσκολα...
- Σε ένα χρόνο να δεις, θα είσαι ακόμα πιο δύσκολα.
Φχαριστώ ρε...
Το μεσημέρι ανηφορίζοντας πάλι - αυτή τη φορά την Αναπαύσεως. Λουλούδια (αυτά που σου άρεσαν).
-Πάτε για μέσα;
Ναι.
Ραντεβού με δύο συντηρητές για να επιμεληθούν τον τάφο. Προς το παρόν χωρίς το όνομά σου. Μόνο ο παππούς κι η γιαγιά. Κι ένα νούμερο γραμμένο στα γρήγορα με μαύρη μπογιά.
Το πρωί ανηφορίζοντας ήρθα φάτσα με φάτσα με τον πρώην αφεντικό μου. Πέντε μήνες είχα να τον δω. Κοντοστάθηκε. Τελικά σταμάτησε. Μου 'πε τα έμαθα τα δυσάρεστα συλληπητήρια μου 'δωσε και το χέρι του.
- Πως είσαι;
Δύσκολα...
- Σε ένα χρόνο να δεις, θα είσαι ακόμα πιο δύσκολα.
Φχαριστώ ρε...
Το μεσημέρι ανηφορίζοντας πάλι - αυτή τη φορά την Αναπαύσεως. Λουλούδια (αυτά που σου άρεσαν).
-Πάτε για μέσα;
Ναι.
Ραντεβού με δύο συντηρητές για να επιμεληθούν τον τάφο. Προς το παρόν χωρίς το όνομά σου. Μόνο ο παππούς κι η γιαγιά. Κι ένα νούμερο γραμμένο στα γρήγορα με μαύρη μπογιά.
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
Windows 2008
Μέρος α': Τι βλέπω από το παράθυρό μου*
1. Είναι γνωστός τέως προπονητής μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Κάθε πρωί κάνει τζόγκιν στο μπαλκόνι, φορώντας τη φόρμα της ομάδας του. Όταν ο καιρός δεν το επιτρέπει, τρέχει μέσα στο διαμέρισμα. Μένει στον τρίτο.
2. Όλο το καλοκαίρι κυρίως την άκουγα. Βραδινά γελάκια υπό τους ήχους heavy metal. Χθες την είδα. Το κορίτσι με τα τατουάζ επί το έργον. Χτυπούσε ένα σε πελάτη της με το πρόσωπο στο παράθυρο. Την χάζευα. Νομίζω ότι με πήρε χαμπάρι τελικά. Μένει στον δεύτερο.
*Σε τρυφερή ηλικία είχα συμμετάσχει στον ομώνυμο μαθητικό διαγωνισμό ζωγραφικής. Είχα φτιάξει τη μπουγάδα της απέναντι: υπερμεγέθη σουτιέν και κιλότες σε παλ χρώματα να ανεμίζουν. Νομίζω ότι πήρα κάποιο βραβείο. Όπως και νά' χει η διάκριση ήταν για όλους, μια και όλες οι ζωγραφιές φιλοξενήθηκαν για λίγες μέρες στην Εθνική Πινακοθήκη. Quel honneur!
*Σε τρυφερή ηλικία είχα συμμετάσχει στον ομώνυμο μαθητικό διαγωνισμό ζωγραφικής. Είχα φτιάξει τη μπουγάδα της απέναντι: υπερμεγέθη σουτιέν και κιλότες σε παλ χρώματα να ανεμίζουν. Νομίζω ότι πήρα κάποιο βραβείο. Όπως και νά' χει η διάκριση ήταν για όλους, μια και όλες οι ζωγραφιές φιλοξενήθηκαν για λίγες μέρες στην Εθνική Πινακοθήκη. Quel honneur!
Μέρος β': Αθήνα, ένα παράθυρο στον κόσμο
1. Σαρανταπεντάρα σεκιουριτού έξω από την τράπεζα στην πλατεία. Συνομιλεί με δύο τσιγγανοπούλες, 7 και 11 ετών περίπου. Η μικρότερη σκαλίζει επιμελώς τη μύτη της.
-Σταμάτα να σκαλίζεις τη μύτη σου! (Κρύβεται για να μην την βλέπει.) Γιατί δεν πάτε σχολείο; Σχολείο έπρεπε να είστε κι όχι να πουλάτε χαρτομάντηλα στους δρόμους.
-(Η μεγαλύτερη) Δίκιο έχεις. Εγώ πήγαινα μέχρι πέρσι αλλά φέτος σταμάτησα. Βαριόμουνα να ξυπνάω νωρίς κάθε πρωί.
2. Στην Ομόνοια ωστόσο ο Χόντος πουλάει παιδικές στολές Αμαλίας, τσολιαδάκια και ελληνικές σημαίες. Η εθνική εορτή δεν βαριέται ποτέ...
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008
Ελεγεία
Η νέα ταινία της ισπανικής καταγωγής Isabel Coixet, "Elegy". Βασισμένη στη νουβέλα του Philip Roth "The Dying Animal" (Το ζώο που ξεψυχά). Χθες στο Πανόραμα της "Ε". Είχα δει δύο από τις προηγούμενές της "My Life Without Me" (Ζωή χωρίς εμένα, 2003) και "The Secret Life of Words" (Η μυστική ζωή των λέξεων, 2005) και -κυρίως με τη δεύτερη- είχα μαγευτεί από τη δεξιοτεχνία της να μιλάει για το ανθρώπινο δράμα. (Δεν είναι τυχαίο που σε μια συνέντευξή της χαρακτηρίζει τον κινηματογράφο "μικρόβιο, αλγολαγνία, μαζοχισμό, τον απόλυτο συνδυασμό ευχαρίστησης και πόνου" www.moviemaker.com/directing/article/isabel_coixet_elegy_penelope_cruz_ben_kingsley_20080806/).
Και με την Ελεγεία το ίδιο. Είχα διαβάσει το βιβλίο του Roth, και παρόλο που είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, δεν με είχε ενθουσιάσει, μπορεί κάπου και να με είχε ενοχλήσει κιόλας. Ωστόσο χθες πήγα στην ταινία στα τυφλά. Πέρα από όλα τα υπόλοιπα (την πλοκή, τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, την εικόνα), νομίζω ότι η ματιά της Coixet έδωσε στο βιβλίο άλλη διάσταση - πέρα απ' τον όποιον μισογυνισμό καταλογίζουν στον συγγραφέα.
Στις αίθουσες θα βγει κάπου τον Νοέμβριο κι οι οπαδοί τού (αμερικανικής κοπής) "Ανθρώπινου Στίγματος" ας κάνουν τη σύγκριση.
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008
Το νόημα αιμορραγεί*
Υ.Γ. Πονάω γιατί σ' αυτή τη χώρα ακόμα κι οι σοβαροί φαντάζουν ασόβαροι. Ψάχνεις το νόημα και δεν το βρίσκεις πουθενά. Είναι σαν να χτυπάς συνέχεια το κεφάλι σου στον τοίχο. Bounce!
* Δεν το' πα εγώ ούτε εσύ (αν και είναι σαν να το' πες). Ο Βακαλόπουλος.
* Δεν το' πα εγώ ούτε εσύ (αν και είναι σαν να το' πες). Ο Βακαλόπουλος.
Φτου, βγαίνω!
Μόλις 5 και άλλα 5 υπέρ και κατά του να έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο - ατάκτως και αφελώς αραδιασμένα:
1. Δεν βιάζεσαι για τα ραντεβού σου. Μια και έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο ξεκινάς νωρίτερα, φτάνεις και νωρίτερα. Αποτέλεσμα: σε στήνουν και περισσότερο.
2. Κατεβαίνεις αργά και με προσοχή τις σκάλες του μετρό. Πάντα φτάνεις όταν έχουν πλέον κλείσει οι πόρτες.
3. Πηγαίνεις πριν απ' όλους στο σινεμά. Μόνο που έχεις διαβάσει λάθος τις ώρες έναρξης. Δεν υπάρχει κανείς γιατί η παράσταση έχει προ πολλού αρχίσει.
4. Πίνεις πολύ καφέ. Μένεις άυπνη για μεγάλο μέρος της νύχτας.
5. Παρακολουθείς σχεδόν με κατάνυξη τον κόσμο, κρυφακούς και κρυφο-οσφρίζεσαι, κάθεσαι στα παγκάκια στις παιδικές χαρές, γνωρίζεις τις βιτρίνες σαν την παλάμη σου, μετράς τις λακούβες των δρόμων στα τακούνια σου... Όμως μετά από τόσες ημέρες περιπλάνησης νιώθεις τελικά χαμένη στην ίδια σου την πόλη κι ας την γνωρίζεις σπιθαμή προς σπιθαμή...
1. Δεν βιάζεσαι για τα ραντεβού σου. Μια και έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο ξεκινάς νωρίτερα, φτάνεις και νωρίτερα. Αποτέλεσμα: σε στήνουν και περισσότερο.
2. Κατεβαίνεις αργά και με προσοχή τις σκάλες του μετρό. Πάντα φτάνεις όταν έχουν πλέον κλείσει οι πόρτες.
3. Πηγαίνεις πριν απ' όλους στο σινεμά. Μόνο που έχεις διαβάσει λάθος τις ώρες έναρξης. Δεν υπάρχει κανείς γιατί η παράσταση έχει προ πολλού αρχίσει.
4. Πίνεις πολύ καφέ. Μένεις άυπνη για μεγάλο μέρος της νύχτας.
5. Παρακολουθείς σχεδόν με κατάνυξη τον κόσμο, κρυφακούς και κρυφο-οσφρίζεσαι, κάθεσαι στα παγκάκια στις παιδικές χαρές, γνωρίζεις τις βιτρίνες σαν την παλάμη σου, μετράς τις λακούβες των δρόμων στα τακούνια σου... Όμως μετά από τόσες ημέρες περιπλάνησης νιώθεις τελικά χαμένη στην ίδια σου την πόλη κι ας την γνωρίζεις σπιθαμή προς σπιθαμή...
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008
Καλύτερη μέρα
Χθες παρόλα αυτά, ξαναβγήκα στον κόσμο.
Την τόλμησα την επανασύνδεση με κάποιες παλιές καλές φίλες μου και εφόσον άντεξα μια παρέα 5 γυναικών για πάνω από μισή ώρα και σήμερα αισθάνομαι καλύτερα και κάπως πιο ανάλαφρη, θέλω να ελπίζω ότι ξεπερνάω σιγά σιγά την αγοραφοβία μου (αν και εδώ που τα λέμε δεν είναι μόνο εκεί το πρόβλημα).
Είναι κι ο καιρός όμως που βοηθάει κι η προοπτική ότι σύντομα θα ξεκινήσω δουλειάααα ίσως και το ζευγάρι σκουλαρίκια-ζάρια που μου χάρισε ο Γ. και τα ρίχνω κάθε πρωί μπας και αλλάξει η τύχη μου... Α μπορεί και η ταινία "Καυτό απόρρητο" που είδα χθες και κοιμήθηκα χαμογελαστή και χωρίς βαλεριάνα.
Καλημέρα σας.
Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008
Le Petit Prince
Χθες μια πολύ καλή μου φίλη μου παραπονέθηκε ότι δεν της τηλεφωνάω ποτέ. Με κοίταξε με τα διαπεραστικά της μάτια και μου είπε σιγανά: δίνεις την αίσθηση ότι δεν είσαι διαθέσιμη για κανέναν. Το σκέφτηκα και συμφώνησα. Όντως. Είναι καιρός που έχω επιλέξει την απομόνωση. Δεν είναι ότι δεν θέλω να βλέπω τους φίλους μου, δεν είναι όμως ότι θέλω κιόλας. Τους επιθυμώ κατά καιρούς, κάπου κάπου με πιάνει και νοσταλγία αλλά το ξεπερνάω πολύ γρήγορα. Πολλοί -και μάλιστα οι πιο παλιές φίλες μου- ούτε τηλέφωνο δεν με πήραν όλο το διάστημα που ήταν άρρωστη η μαμά μου (αν και ήρθαν όλοι και όλες στην κηδεία, ακόμα κι αν έλειπαν για διακοπές - αυτό οφείλω να τους το αναγνωρίσω). Φοβόντουσαν; Τι; Μην με στενοχωρήσουν (παραπάνω;), μην με ενοχλήσουν, ή μήπως δεν αντέξουν όλη αυτή τη μαυρίλα; Ιδέα δεν έχω - πλέον δεν με νοιάζει κιόλας. Με μία μόνο εξαίρεση. Για τις υπόλοιπες δεν με απασχολεί. Εξάλλου ουσιαστικά οι δρόμοι μας με τις συγκεκριμένες είχαν χωρίσει εδώ και πολύ πολύ καιρό.
Δεν ξέρω αν είναι κάτι παροδικό, αν έχει να κάνει με όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό ή αν μου φτάνει τελικά μόνο και μόνο να είμαι με τον Γ. το βράδυ και τα πρωινά (όσο ακόμα δεν έχω δουλειά) να τριγυρνάω μόνη μου, πίνοντας κατά καιρούς καφέ με τη μοναδική αγαπημένη (αλλά υπεραπασχολημένη) φίλη μου ή κάποιες άλλες πιο καινούργιες που τουλάχιστον με κάνουν να γελάω.
Στη γειτονιά, σε ένα ημιυπόγειο, μένει ένα παιδάκι γύρω στα 10, με τη μάνα του (μια κατσιασμένη μελαχροινή γυναίκα που κυκλοφορεί μονίμως με τις πυτζάμες), τον παππού του (υποθέτω) που σέρνει πάνω κάτω ένα σκυλί και τη μεγαλύτερη πανέμορφη αδερφή του. Ο μικρός (τον έχουμε βαφτίσει "Μικρό Πρίγκιπα", γιατί είναι ξανθός, όμορφος κι αυτός και γεμάτος ενέργεια), είναι πάντα μόνος του. Τριγυρνάει στη γειτονιά όλες τις ώρες της ημέρας, μιλάει με τους καφετζήδες, βοηθάει τους φορτηγατζήδες να κουβαλήσουν τα κασόνια στη λαϊκή, είναι παντού -τουλάχιστον όπου βρίσκομαι κι εγώ- και προφανώς δεν πάει σχολείο.
Κρυφά και συνωμοτικά, τον έχω κάνει σύμμαχό μου...
Δεν ξέρω αν είναι κάτι παροδικό, αν έχει να κάνει με όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό ή αν μου φτάνει τελικά μόνο και μόνο να είμαι με τον Γ. το βράδυ και τα πρωινά (όσο ακόμα δεν έχω δουλειά) να τριγυρνάω μόνη μου, πίνοντας κατά καιρούς καφέ με τη μοναδική αγαπημένη (αλλά υπεραπασχολημένη) φίλη μου ή κάποιες άλλες πιο καινούργιες που τουλάχιστον με κάνουν να γελάω.
Στη γειτονιά, σε ένα ημιυπόγειο, μένει ένα παιδάκι γύρω στα 10, με τη μάνα του (μια κατσιασμένη μελαχροινή γυναίκα που κυκλοφορεί μονίμως με τις πυτζάμες), τον παππού του (υποθέτω) που σέρνει πάνω κάτω ένα σκυλί και τη μεγαλύτερη πανέμορφη αδερφή του. Ο μικρός (τον έχουμε βαφτίσει "Μικρό Πρίγκιπα", γιατί είναι ξανθός, όμορφος κι αυτός και γεμάτος ενέργεια), είναι πάντα μόνος του. Τριγυρνάει στη γειτονιά όλες τις ώρες της ημέρας, μιλάει με τους καφετζήδες, βοηθάει τους φορτηγατζήδες να κουβαλήσουν τα κασόνια στη λαϊκή, είναι παντού -τουλάχιστον όπου βρίσκομαι κι εγώ- και προφανώς δεν πάει σχολείο.
Κρυφά και συνωμοτικά, τον έχω κάνει σύμμαχό μου...
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008
Playtime
H Winnie με κάλεσε σε παιχνίδι - να της πω λέει ποιες ερωτήσεις θα έκανα σ' έναν φιλόσοφο, σ' έναν παλιό έρωτα, σ' ένα μέντιουμ, σ' ένα παιδί, και στον καθρέφτη μου. Αν και είμαι κομματάκι ζαβλακωμένη θα το επιχειρήσω. Λοιπόν, θα ρωτούσα:
1. Τον φιλόσοφο: μετά από αυτό, τι;
2. Τον παλιό έρωτα: τι έκανες όλες εκείνες τις φωτογραφίες μου;
3. Το μέντιουμ: μπορείς να δεις αν κρυώνει εκεί έξω;
4. Το παιδί: θέλεις να πάμε βόλτα;
5. Τον καθρέφτη: με βλέπεις στ' αλήθεια;
Ήθελα να καλέσω την desapoin3ison4 αλλά είδα ότι έχει ήδη παίξει.
1. Τον φιλόσοφο: μετά από αυτό, τι;
2. Τον παλιό έρωτα: τι έκανες όλες εκείνες τις φωτογραφίες μου;
3. Το μέντιουμ: μπορείς να δεις αν κρυώνει εκεί έξω;
4. Το παιδί: θέλεις να πάμε βόλτα;
5. Τον καθρέφτη: με βλέπεις στ' αλήθεια;
Ήθελα να καλέσω την desapoin3ison4 αλλά είδα ότι έχει ήδη παίξει.
Τολμώ να καλέσω τον... m.hulot κι ας κάνει ό,τι νομίζει...
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
Όλα είναι smalltalk
Σκηνή #1
-Μετά την ταινία (συμπεραίνω το Hunger) μιλούσαμε για το δικαίωμα στην απεργία πείνας και για τις φυλακές. Τσαντίστηκε και μου έφερνε συνέχεια αντιρρήσεις.
-Καλά χαζός είναι;
-Ξέρεις τελικά μάλλον τα πήρε που του έλεγα συνέχεια τι ωραίος που είναι ο πρωταγωνιστής.
-Μετά την ταινία (συμπεραίνω το Hunger) μιλούσαμε για το δικαίωμα στην απεργία πείνας και για τις φυλακές. Τσαντίστηκε και μου έφερνε συνέχεια αντιρρήσεις.
-Καλά χαζός είναι;
-Ξέρεις τελικά μάλλον τα πήρε που του έλεγα συνέχεια τι ωραίος που είναι ο πρωταγωνιστής.
-Έλεος!
(Τρεις κοπελίτσες γύρω στα 23, η μία ντεμί-φρικιό, η άλλη ντεμί-80s και η τρίτη ντεμί-90s, κατηφορίζοντας την Βασιλίσσης Σοφίας. Ώρα 15:00).
Σκηνή #2
(Τρεις κοπελίτσες γύρω στα 23, η μία ντεμί-φρικιό, η άλλη ντεμί-80s και η τρίτη ντεμί-90s, κατηφορίζοντας την Βασιλίσσης Σοφίας. Ώρα 15:00).
Σκηνή #2
-Είναι πολύ αυστηρός. Έχει αδυναμία στ' αγόρια κι εμάς δεν μας αφήνει να φοράμε ανοιχτές μπλούζες και να βαφόμαστε. Σήμερα όμως κάναμε Καινή Διαθήκη και το μάθημα ήταν πολύ ενδιαφέρον.
(Φοιτήτρια μιλάει στο τηλέφωνο έξω από τα MacDonalds. Ώρα 15:10.)
Σκηνή #3
-Είναι μεταστατικό;
-Όχι, όχι.
-Ε, τότε εντάξει. Θα του κάνουν εγχείριση;
-Όχι, όχι.
(Δύο κυρίες συζητούν για καρκίνο χαζεύοντας τη βιτρίνα μαγαζιού παπουτσιών της Ερμού. Ώρα 15:15.)
-Είναι μεταστατικό;
-Όχι, όχι.
-Ε, τότε εντάξει. Θα του κάνουν εγχείριση;
-Όχι, όχι.
(Δύο κυρίες συζητούν για καρκίνο χαζεύοντας τη βιτρίνα μαγαζιού παπουτσιών της Ερμού. Ώρα 15:15.)
Σκηνή #3
-Ξοδευτείτε!!!
(Ξανθιά κυρία φωνάζει προς άγνωστη κατεύθυνση, ή προς όλες τις γνωστές. Οδός Βουλής. Ώρα 18:00.)
-Ξοδευτείτε!!!
(Ξανθιά κυρία φωνάζει προς άγνωστη κατεύθυνση, ή προς όλες τις γνωστές. Οδός Βουλής. Ώρα 18:00.)
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008
Light blue
Χθες το απόγευμα καθώς γυρνούσα από το σούπερ μάρκετ κοίταξα ψηλά το μπαλκόνι μου. Η τέντα ανέμιζε με ελαφρύ τρίξιμο. Για λίγο αισθάνθηκα μια ελαφράδα. Σκέφτηκα "πόσες φορές έφυγα από την Αθήνα απ' τον Αύγουστο; που θα πάμε μετά;" Τον τελευταίο χρόνο είχα καθηλωθεί. Φοβόμουν μήπως συμβεί κάτι και δεν είμαι κοντά της. Στο σπίτι όμως η διάθεσή μου άλλαξε. Σκέφτηκα "ακόμα και 120 φορές τον γύρο του κόσμου να κάνω πάντα θα γυρνάω και πάντα το κενό θα με περιμένει."
Εξακολουθώ να μην μπορώ να σβήσω το τηλέφωνό σου από το δικό μου - παρόλο που ανήκει σε άλλον πια μια και το σπίτι σου νοικιάστηκε. Εξακολουθώ να περιμένω να με πάρεις κάθε απόγευμα. Ονειρεύτηκα ότι στο νεκροταφείο αρνούνταν να γράψουν το όνομά σου στον τάφο επειδή κάναμε πολιτική κηδεία. Ότι ζητούσαν κάθε βδομάδα να τους δίνω ένα μπιτόνι βενζίνη για αμοιβή!
Ο Γ. μου λέει ότι ήρθε η ώρα να το πάρω αλλιώς. Υπάρχει όμως ενδεδειγμένη διάρκεια του πόνου; Υπάρχει συνταγή;
Εξακολουθώ να μην μπορώ να σβήσω το τηλέφωνό σου από το δικό μου - παρόλο που ανήκει σε άλλον πια μια και το σπίτι σου νοικιάστηκε. Εξακολουθώ να περιμένω να με πάρεις κάθε απόγευμα. Ονειρεύτηκα ότι στο νεκροταφείο αρνούνταν να γράψουν το όνομά σου στον τάφο επειδή κάναμε πολιτική κηδεία. Ότι ζητούσαν κάθε βδομάδα να τους δίνω ένα μπιτόνι βενζίνη για αμοιβή!
Ο Γ. μου λέει ότι ήρθε η ώρα να το πάρω αλλιώς. Υπάρχει όμως ενδεδειγμένη διάρκεια του πόνου; Υπάρχει συνταγή;
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008
Mark Rothko (1903-1970)
Γι' αυτήν όμως την έκθεση, που επίσης είχα την τύχη να δω στο Λονδίνο, δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια... Η αίθουσα με τις τοιχογραφίες για το εστιατόριο του Seagram building στη Νέα Υόρκη (ουδέποτε αναρτήθηκαν) με καθήλωσε, με συγκίνησε, με τάραξε βαθιά. Για αρκετή ώρα τη γυρνούσα γύρω γύρω κλαίγοντας.
Another Saturday another date
Πήγα τρεις μέρες στο Λονδίνο. Για το μιούζικαλ του Ray Davies (των Kinks), Come dancing. Παίζεται σε ένα ιστορικό θέατρο του ανατολικού Λονδίνου, πλαισιωμένο από εργατικές πολυκατοικίες και ξεκάλτσωτες Αγγλίδες με πλαστικές σακούλες. Στη "λαϊκή απογευματινή" του Σαββάτου, κατεβάσαμε τον μέσο όρο ηλικίας. Το κοινό αποτελούνταν κυρίως από παλιούς λάτρεις των Kinks και γηραιές κυρίες (με τις εγγονές τους) που στα νιάτα τους κάθε Σάββατο βράδυ χόρευαν στα ballrooms (σ'ένα τέτοιο διαδραματίζεται το μιούζικαλ). Η προσωπική ιστορία του Ray με πολλές κοινωνικές αναφορές και σχόλια. Απλή, αλλά συγκινητική. Κι αυτός, 65άρης πλέον, με βαμμένα μαλλιά και μια μικρή κιθάρα με αυτοκόλλητα κορίτσια pin-up, να λικνίζεται μέσα στο μπλε λαμέ κοστούμι του...
Θυμήθηκα τότε που πρωτάκουσα το Lola. Στο σχολείο ακόμα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε ο ποιητής "Well I'm not the world's most physical guy / But when she squeezed me tight she nearly broke my spine / Oh my Lola la-la-la-la Lola / Well I'm not dumb but I can't understand Why she walked like a woman and talked like a man". Ζήτησα από τη Μ. να μου δώσει τα λόγια (τότε ανταλλάσσαμε χειρόγραφα λόγια τραγουδιών, επίπονο αλλά γοητευτικό), το συζητήσαμε, δεν θυμάμαι τι έπιασα, πάντως πρέπει να εντυπωσιάστηκα. Προφανώς, αφού το θυμάμαι ακόμα...
Θυμήθηκα τότε που πρωτάκουσα το Lola. Στο σχολείο ακόμα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε ο ποιητής "Well I'm not the world's most physical guy / But when she squeezed me tight she nearly broke my spine / Oh my Lola la-la-la-la Lola / Well I'm not dumb but I can't understand Why she walked like a woman and talked like a man". Ζήτησα από τη Μ. να μου δώσει τα λόγια (τότε ανταλλάσσαμε χειρόγραφα λόγια τραγουδιών, επίπονο αλλά γοητευτικό), το συζητήσαμε, δεν θυμάμαι τι έπιασα, πάντως πρέπει να εντυπωσιάστηκα. Προφανώς, αφού το θυμάμαι ακόμα...
Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008
St. Paul
Μια σκέψη για τον Paul Newman (μην γελάσεις μην με κοροϊδέψεις, το σκέφτομαι από χθες): τουλάχιστον θα τον γνωρίσει η μαμά μου που τόσο της άρεσε από τα νιάτα της. Και τις κρύες νύχτες θα μιλάνε για σινεμά θα παίζουν μπιλιάρδο και μπορεί να πίνουν και δυο γουλιές κόκκινο κρασί στην υγειά μας...
Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008
Herstory
Η ιστορία της Χ. Ήρθε από το εξωτερικό στα 9 της, στις αποσκευές της μάνας της και του brand new πατριού της. Τα ίχνη του βιολογικού της πατέρα είχαν χαθεί από τότε που γεννήθηκε.
Η Χ. μεγάλωσε εδώ από κοντά και αγαπημένα. Έκανε δική της οικογένεια. Από κοντά και αγαπημένα.
Όμως ποτέ δεν έπαψε να τον αναζητάει. Μέχρι που σήμερα τον βρήκε! Εκεί μακριά με τη δική του οικογένεια μια ηλεκτρονική διεύθυνση και 2-3 φωτό.
Πώς αισθάνεται; Ούτε κι η ίδια ξέρει.
(Εγώ πάντως χαίρομαι που τουλάχιστον για κάποιους κλείνει αισιόδοξα αυτό το καλοκαίρι...)
Η Χ. μεγάλωσε εδώ από κοντά και αγαπημένα. Έκανε δική της οικογένεια. Από κοντά και αγαπημένα.
Όμως ποτέ δεν έπαψε να τον αναζητάει. Μέχρι που σήμερα τον βρήκε! Εκεί μακριά με τη δική του οικογένεια μια ηλεκτρονική διεύθυνση και 2-3 φωτό.
Πώς αισθάνεται; Ούτε κι η ίδια ξέρει.
(Εγώ πάντως χαίρομαι που τουλάχιστον για κάποιους κλείνει αισιόδοξα αυτό το καλοκαίρι...)
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
I scream you scream
Αυτές οι μέρες αποδεικνύονται ιδιαίτερα δύσκολες. Έχει περάσει καιρός πολύς από τότε που είχα τόσο ελεύθερο χρόνο. Προσπαθώ να τον καλύψω με διάφορες δραστηριότητες. Ο,τιδήποτε αρκεί να μην είμαι στο σπίτι.
Στο σπίτι τρελαίνομαι. Διαβάζω γράφω ακούω μουσική βλέπω τηλεόραση μιλάω στο τηλέφωνο μαγειρεύω τακτοποιώ πλένω και ξανά από την αρχή με την ίδια ή άλλη σειρά. Κυρίως όμως σκέφτομαι. Πολλά πράγματα όχι απαραίτητα ευχάριστα που συνήθως καταλήγουν σε μια γνώριμη πια ταχυπαλμία. Κι όταν έρχεται ο Γ. μόνο που δεν χοροπηδάω στο κεφάλι του.
Γι' αυτό προτιμάω να παίρνω τους δρόμους. Περπατάω πάνω κάτω το κέντρο της Αθήνας λες και έχω κάνει τάμα. Με γοργό βηματισμό και όμως το βλέμμα μου να πιάνει τα πάντα τριγύρω. Πίνω καφέ με τη θεία μου, την αδερφή της μάνας μου, που είναι και ο μόνος αγαπημένος μου άνθρωπος σε ακτίνα βολής που δεν δουλεύει εδώ που τα λέμε. Παρηγορεί η μία την άλλη μου μιλάει για την εγγονή της. Πάω στο γυμναστήριο κοιτάζω τις βιτρίνες μπαινοβγαίνω σκαστά στα μαγαζιά με τον φόβο μην τυχόν και μου μιλήσουν οι πωλήτριες.
Μέχρι που κάποια στιγμή με πιάνει μια τρελή μελαγχολία κι ένα παράπονο σχεδόν παιδικό. Λέω "μαμά-μαμά" βουρκώνω και κουνάω το κεφάλι μου δυνατά δεξιά κι αριστερά μπας κι έρθω στα ίσα μου.
Μάλλον πρέπει να βρω δουλειά ΤΩΡΑ.
Στο σπίτι τρελαίνομαι. Διαβάζω γράφω ακούω μουσική βλέπω τηλεόραση μιλάω στο τηλέφωνο μαγειρεύω τακτοποιώ πλένω και ξανά από την αρχή με την ίδια ή άλλη σειρά. Κυρίως όμως σκέφτομαι. Πολλά πράγματα όχι απαραίτητα ευχάριστα που συνήθως καταλήγουν σε μια γνώριμη πια ταχυπαλμία. Κι όταν έρχεται ο Γ. μόνο που δεν χοροπηδάω στο κεφάλι του.
Γι' αυτό προτιμάω να παίρνω τους δρόμους. Περπατάω πάνω κάτω το κέντρο της Αθήνας λες και έχω κάνει τάμα. Με γοργό βηματισμό και όμως το βλέμμα μου να πιάνει τα πάντα τριγύρω. Πίνω καφέ με τη θεία μου, την αδερφή της μάνας μου, που είναι και ο μόνος αγαπημένος μου άνθρωπος σε ακτίνα βολής που δεν δουλεύει εδώ που τα λέμε. Παρηγορεί η μία την άλλη μου μιλάει για την εγγονή της. Πάω στο γυμναστήριο κοιτάζω τις βιτρίνες μπαινοβγαίνω σκαστά στα μαγαζιά με τον φόβο μην τυχόν και μου μιλήσουν οι πωλήτριες.
Μέχρι που κάποια στιγμή με πιάνει μια τρελή μελαγχολία κι ένα παράπονο σχεδόν παιδικό. Λέω "μαμά-μαμά" βουρκώνω και κουνάω το κεφάλι μου δυνατά δεξιά κι αριστερά μπας κι έρθω στα ίσα μου.
Μάλλον πρέπει να βρω δουλειά ΤΩΡΑ.
Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008
Πάλι θα βρέξει ωστόσο
Χθες αποφάσισα να ξαναρχίσω -με αφοσίωση πλέον- γιόγκα.
"Αν στη θέση που βρίσκεστε δεν μπορείτε να αναπνεύσετε, σημαίνει ότι κάτι δεν κάνετε σωστά και πρέπει να την αλλάξετε", μας είπε η δασκάλα κάποια στιγμή που ήμασταν δεμένοι χειροπόδαρα.
Και ερωτώ: Αν το βράδυ που γυρνάω σπίτι μου και κάθομαι χαλαρή στον καναπέ δεν μπορώ να αναπνεύσω και νιώθω απίστευτη δυσφορία σε όποια θέση και να κάτσω, πάλι κάτι δεν κάνω σωστά και πρέπει να το αλλάξω;
Βοήθειαααααα.
"Αν στη θέση που βρίσκεστε δεν μπορείτε να αναπνεύσετε, σημαίνει ότι κάτι δεν κάνετε σωστά και πρέπει να την αλλάξετε", μας είπε η δασκάλα κάποια στιγμή που ήμασταν δεμένοι χειροπόδαρα.
Και ερωτώ: Αν το βράδυ που γυρνάω σπίτι μου και κάθομαι χαλαρή στον καναπέ δεν μπορώ να αναπνεύσω και νιώθω απίστευτη δυσφορία σε όποια θέση και να κάτσω, πάλι κάτι δεν κάνω σωστά και πρέπει να το αλλάξω;
Βοήθειαααααα.
Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008
Here comes the sun
Επιτέλους βγήκε ήλιος σήμερα.
Δεν την αντέχω τη μαυρίλα και το κατρουλιό.
Μακάρι να' ταν συνέχεια καλοκαίρι. (Σόρι γλυκέ μου Γ. ξέρω πόσο σε χαλάει η παιδική μου ευχή...)
Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008
Σε είδα (πάλι) στον ύπνο μου
Χθες το βράδυ (ή μάλλον σήμερα το πρωί) ονειρεύτηκα τη μαμά μου. Είχε νοικιάσει ένα καινούργιο (αν και επιπλωμένο) διαμέρισμα και είχε μετακομίσει όλα της τα πράγματα στα γρήγορα χωρίς προηγουμένως να τακτοποιήσει και να καθαρίσει. Στο όνειρο ήξερα ότι η μαμά μου δεν ήταν ζωντανή αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να επισκεφτώ το καινούργιο της σπίτι. Πήγα όταν εκείνη δεν ήταν εκεί. Το καθάρισα και το συμμάζεψα όσο καλύτερα μπορούσα. Κλάδεψα και πότισα τα λουλούδια. Από το ανοιχτό παράθυρο είδα τη θάλασσα. Βαθιά και άγρια...
Το παιχνίδι των ευχών
Η desapoin3ison4 με κάλεσε στο παιχνίδι των 3 ευχών.
Για σένα εύχομαι να πετύχεις όσα θες...
Για μένα να βρω πάλι το δρόμο...
Για τους άλλους (τους φίλους) βήματα ελαφριά.
Καλώ κι εγώ με τη σειρά μου την winnie...
Για σένα εύχομαι να πετύχεις όσα θες...
Για μένα να βρω πάλι το δρόμο...
Για τους άλλους (τους φίλους) βήματα ελαφριά.
Καλώ κι εγώ με τη σειρά μου την winnie...
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008
I just don't know
I just dont know what to do with myself
Dont know just what to do with myself
Im so used to doing everything with you
Planning everything for two
And now that were through
I just dont know what to do with my time
Im so lonesome for you its a crime
Going to the movie only makes me sad
Parties make me feel as bad
When Im not with you
I just dont know what to do
Like a summer rose
It needs the sun and rain
Oh, I need your sweet love
To beat all the pain
Dont know just what to do with myself
Im so used to doing everything with you
Planning everything for two
And now that were through
I just dont know what to do with my time
Im so lonesome for you its a crime
Going to the movie only makes me sad
Parties make me feel as bad
When Im not with you
I just dont know what to do
Like a summer rose
It needs the sun and rain
Oh, I need your sweet love
To beat all the pain
Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008
Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί: Η Μαμά μου
Λένε ότι το να αδειάζεις το σπίτι κάποιου αγαπημένου σου προσώπου που έχει πεθάνει είναι μια σχεδόν λυτρωτική παύλα απελευθερωτική παύλα εξαγνιστική εμπειρία.
Ε, όποιος τα λέει αυτά λέει μαλακίες. Είναι πολύ πολύ πολύ στενάχωρο, δυσάρεστο, βαρύ και επίπονο και στο τέλος όσο κοιτάζεις το άδειο σπίτι είναι σαν να κοιτάς στο κενό μέσα σου που μεγαλώνει και μεγαλώνει...
Ε, όποιος τα λέει αυτά λέει μαλακίες. Είναι πολύ πολύ πολύ στενάχωρο, δυσάρεστο, βαρύ και επίπονο και στο τέλος όσο κοιτάζεις το άδειο σπίτι είναι σαν να κοιτάς στο κενό μέσα σου που μεγαλώνει και μεγαλώνει...
Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008
Καλοκαίρι αιώνια
Πήρα πάλι τους δρόμους. Περίεργη μέρα σήμερα. Σαν τροπική. Το μεσημέρι στην Πατησίων λίγο πριν το Πολυτεχνείο μια αφίσα προτρέπει στο "Αιώνιο Καλοκαίρι" μέσω δωρεάν σεμιναρίων εσωτερικής εναρμόνισης. Τρεις Ιάπωνες το έχουν ήδη βρει και ανοίγουν πλουμιστή ομπρελίτσα για να προφυλακτούν από τον ήλιο.
Στο Μουσείο ζέχνει. Κάτουρο μπύρα και χαλασμένη ντόπα. Περνάω στα γρήγορα κρατώντας την ανάσα μου ίσια το βλέμμα την τσάντα σφιχτά στο πλευρό μου.
Άλλη μία επίσκεψη στην Μπ.: "Μην την κλαις κάθε μέρα τη μάνα σου γλυκιά μου, θα την βρυκολακιάσεις"...
Στο Μουσείο ζέχνει. Κάτουρο μπύρα και χαλασμένη ντόπα. Περνάω στα γρήγορα κρατώντας την ανάσα μου ίσια το βλέμμα την τσάντα σφιχτά στο πλευρό μου.
Άλλη μία επίσκεψη στην Μπ.: "Μην την κλαις κάθε μέρα τη μάνα σου γλυκιά μου, θα την βρυκολακιάσεις"...
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008
Πρώτος κύκλος
Φτάσαμε στα "Σαράντα". Λένε ότι μετά από σαράντα μέρες κλείνει ένας πρώτος κύκλος πένθους. Ότι συνειδητοποιείς αυτό που αρνείσαι τόσο καιρό. Ότι παίρνεις απόφαση το "δεν είναι". Ίσως γι΄αυτό αυτές τις μέρες νιώθω τόσο βαριά θλίψη.
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί το θάνατο. Ουσιαστικά δηλαδή. Μόνο ως αγωνία τον είχα στο μυαλό μου, φόβο μην χάσω τους ανθρώπους που αγαπάω.
Τώρα με διακατέχει. Μαζί με τον πόνο που νιώθω για τον χαμό της μαμάς μου, νιώθω κάπου μέσα μου ότι με τρομάζει και η συνειδητοποίηση της δικής μου θνητότητας.
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί το θάνατο. Ουσιαστικά δηλαδή. Μόνο ως αγωνία τον είχα στο μυαλό μου, φόβο μην χάσω τους ανθρώπους που αγαπάω.
Τώρα με διακατέχει. Μαζί με τον πόνο που νιώθω για τον χαμό της μαμάς μου, νιώθω κάπου μέσα μου ότι με τρομάζει και η συνειδητοποίηση της δικής μου θνητότητας.
Διαβάζω το τελευταίο βιβλίο του Yalom ¨Στον Κήπο του Επίκουρου: Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου". Ελπίζω να με βοηθήσει να βρω κάποιες απαντήσεις.
ΥΓ. Γνωρίζω ότι το blog είναι κάπως νοσηρό. Αυτά όμως μπορώ να γράψω μόνο. Αυτά ή τίποτα. Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008
Μπλε κενό
Πέντε μέρες στο Κουφονήσι. Για πρώτη φορά στο νησί, για πρώτη φορά διακοπές τόσο αργά.
Παιδιά μας πήγαινε η μάνα μας στη Σίφνο. Μέναμε από μέσα Ιουλίου μέχρι τέλη Αυγούστου. Βλέπαμε το νησί να σενιάρεται για να υποδεχτεί τους τουρίστες, το βλέπαμε και κουρασμένο να μαζεύει τα κομμάτια του. Ήταν ωραία. Ένιωθα μια γλυκιά μελαγχολία και μια κρυφή χαρά ταυτόχρονα όσο έφευγαν κι οι τελευταίοι κι εγώ παρέμενα εκεί.
Έτσι ήταν και το Κουφονήσι. Πέρναγε πια στην άλλη φάση, να προετοιμαστεί για το χειμώνα.
Παιδιά μας πήγαινε η μάνα μας στη Σίφνο. Μέναμε από μέσα Ιουλίου μέχρι τέλη Αυγούστου. Βλέπαμε το νησί να σενιάρεται για να υποδεχτεί τους τουρίστες, το βλέπαμε και κουρασμένο να μαζεύει τα κομμάτια του. Ήταν ωραία. Ένιωθα μια γλυκιά μελαγχολία και μια κρυφή χαρά ταυτόχρονα όσο έφευγαν κι οι τελευταίοι κι εγώ παρέμενα εκεί.
Έτσι ήταν και το Κουφονήσι. Πέρναγε πια στην άλλη φάση, να προετοιμαστεί για το χειμώνα.
Τώρα πίσω. Πριν δεν έφευγα από την Αθήνα για τη μαμά. Τώρα δεν ήθελα να φύγω από εκεί πάλι για τη μαμά.
Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008
Fall
Σεπτέμβρης.
Συνεχίζω να έχω την ίδια θλίψη. Δεν μετριάζεται απλώς αλλάζει. Γίνεται πιο βαριά όσο συνειδητοποιώ σιγά σιγά την απώλεια. Αδειάζουμε το σπίτι τώρα. Με τον μπαμπά αλαφιασμένο -να γίνουν όλα όσο γίνεται πιο γρήγορα. Κατεβάζει πράγματα από τα ράφια και τα στοιβάζει στην είσοδο. Κάθεται στον καναπέ και αναστενάζει. Δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του, δυσκολεύεται να μας παρηγορήσει. Είμαστε πάλι τρεις όμως η ισορροπία έχει κλονιστεί για πάντα.
Κι είναι κι αυτός ο διαολεμένος ο Σεπτέμβρης που για τους περισσότερους σημαίνει μια καινούργια αρχή, κι έχω βρεθεί χωρίς μαμά χωρίς δουλειά και με μια διάθεση άστα να πάνε.
Γκρινιάζω; Για μια φορά ας συγχωρεθώ ρε γαμώτο!
Συνεχίζω να έχω την ίδια θλίψη. Δεν μετριάζεται απλώς αλλάζει. Γίνεται πιο βαριά όσο συνειδητοποιώ σιγά σιγά την απώλεια. Αδειάζουμε το σπίτι τώρα. Με τον μπαμπά αλαφιασμένο -να γίνουν όλα όσο γίνεται πιο γρήγορα. Κατεβάζει πράγματα από τα ράφια και τα στοιβάζει στην είσοδο. Κάθεται στον καναπέ και αναστενάζει. Δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του, δυσκολεύεται να μας παρηγορήσει. Είμαστε πάλι τρεις όμως η ισορροπία έχει κλονιστεί για πάντα.
Κι είναι κι αυτός ο διαολεμένος ο Σεπτέμβρης που για τους περισσότερους σημαίνει μια καινούργια αρχή, κι έχω βρεθεί χωρίς μαμά χωρίς δουλειά και με μια διάθεση άστα να πάνε.
Γκρινιάζω; Για μια φορά ας συγχωρεθώ ρε γαμώτο!
Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008
Stranded
Κοντεύει ένας μήνας.
Όλο αυτό το διάστημα, τα συναισθήματά μου καταιγιστικά. Προσπαθώ να τα ταξινομήσω. Με περιορισμένη επιτυχία. Απομονώνω μια αίσθηση αποπροσανατολισμού. Έλλειψης ισορροπίας. Ξεριζώματος. Και αφόρητης μοναξιάς.
Από την άλλη είναι φορές που γίνομαι ανυπόφορη με τους ανθρώπους. Τους πιο κοντινούς κι αγαπημένους. Σαν να μου χρωστάνε κάτι. Όμως στην πραγματικότητα εγώ τους χρωστάω. Ευγνωμοσύνη για την υπομονή τη στοργή την τρυφερότητα την ουσιαστική παρουσία την αγάπη.
Το βράδυ ο Γ. με είδε στο όνειρό του. Ήμουν λέει κλεισμένη σε έναν πελώριο βράχο μέσα στη ζούγκλα. Μιλούσα μια ακατάληπτη γλώσσα. Προσπαθούσε να με πλησιάσει αλλά δεν είχε πρόσβαση από πουθενά...
Όλο αυτό το διάστημα, τα συναισθήματά μου καταιγιστικά. Προσπαθώ να τα ταξινομήσω. Με περιορισμένη επιτυχία. Απομονώνω μια αίσθηση αποπροσανατολισμού. Έλλειψης ισορροπίας. Ξεριζώματος. Και αφόρητης μοναξιάς.
Από την άλλη είναι φορές που γίνομαι ανυπόφορη με τους ανθρώπους. Τους πιο κοντινούς κι αγαπημένους. Σαν να μου χρωστάνε κάτι. Όμως στην πραγματικότητα εγώ τους χρωστάω. Ευγνωμοσύνη για την υπομονή τη στοργή την τρυφερότητα την ουσιαστική παρουσία την αγάπη.
Το βράδυ ο Γ. με είδε στο όνειρό του. Ήμουν λέει κλεισμένη σε έναν πελώριο βράχο μέσα στη ζούγκλα. Μιλούσα μια ακατάληπτη γλώσσα. Προσπαθούσε να με πλησιάσει αλλά δεν είχε πρόσβαση από πουθενά...
Παρασκευή 15 Αυγούστου 2008
Κοντά μου
Σήμερα πάω ταξίδι. Μακριά - για ξεκούραση και λίγη ηρεμία.
Θα σε έχω μαζί μου "σαν φυλακτό" όπως μου έγραψε ο Η.
Κοντά μου, μέσα μου, πάνω μου, παντού και πάντα.
Θα σε έχω μαζί μου "σαν φυλακτό" όπως μου έγραψε ο Η.
Κοντά μου, μέσα μου, πάνω μου, παντού και πάντα.
Κυριακή 10 Αυγούστου 2008
Η αρχή
Έχει περάσει ήδη μια βδομάδα.
Χθες το βράδυ έκλεισα το κινητό μου. Για πρώτη φορά μετά από 1 χρόνο και 7 μήνες. Αισθάνθηκα περίεργα. Όλο αυτό το διάστημα περίμενα να χτυπήσει κάποια άγρια ώρα - το 'χα σχεδόν στο μαξιλάρι μου. Χτύπησε μόνο τότε που το 'σκασε η Λαρίσσα μέσα στο βράδυ και πανικοβλήθηκες.
Μου λείπεις.
Ο Γ. με ρωτάει πως νιώθω. Με βλέπει χαμένη και ανησυχεί. Με αγκαλιάζει σφιχτά και μου λέει ότι δεν θα ήθελες να είμαι σ' αυτή την κατάσταση, ότι κάνω κακό στον εαυτό μου σαν να τον τιμωρώ. Δεν είναι αυτό.
Πονάω πολύ - πιστεύω ότι ποτέ πια δεν θα είμαι η ίδια.
Αγόρασα 2 κόπιες από το βιβλίο του Θοδωρή Καλλιφατίδη "Μητέρες και Γιοί". Το ένα το χάρισα στον αδερφό μου με τη σημείωση να μην το διαβάσει τώρα.
"Όταν κουβαλάμε μέσα μας μια μητέρα," λέει "είναι σαν να κουβαλάμε μια αρχή." Αυτή την αρχή εγώ θα την κουβαλάω παντού και πάντα - καμιά αρρώστια δεν κατόρθωσε να μου την πάρει.
Χθες το βράδυ έκλεισα το κινητό μου. Για πρώτη φορά μετά από 1 χρόνο και 7 μήνες. Αισθάνθηκα περίεργα. Όλο αυτό το διάστημα περίμενα να χτυπήσει κάποια άγρια ώρα - το 'χα σχεδόν στο μαξιλάρι μου. Χτύπησε μόνο τότε που το 'σκασε η Λαρίσσα μέσα στο βράδυ και πανικοβλήθηκες.
Μου λείπεις.
Ο Γ. με ρωτάει πως νιώθω. Με βλέπει χαμένη και ανησυχεί. Με αγκαλιάζει σφιχτά και μου λέει ότι δεν θα ήθελες να είμαι σ' αυτή την κατάσταση, ότι κάνω κακό στον εαυτό μου σαν να τον τιμωρώ. Δεν είναι αυτό.
Πονάω πολύ - πιστεύω ότι ποτέ πια δεν θα είμαι η ίδια.
Αγόρασα 2 κόπιες από το βιβλίο του Θοδωρή Καλλιφατίδη "Μητέρες και Γιοί". Το ένα το χάρισα στον αδερφό μου με τη σημείωση να μην το διαβάσει τώρα.
"Όταν κουβαλάμε μέσα μας μια μητέρα," λέει "είναι σαν να κουβαλάμε μια αρχή." Αυτή την αρχή εγώ θα την κουβαλάω παντού και πάντα - καμιά αρρώστια δεν κατόρθωσε να μου την πάρει.
Παρασκευή 8 Αυγούστου 2008
New balance
Όλο αυτό το διάστημα δημιουργήθηκαν νέες σχέσεις. Εφήμερες σχέσεις αλλά με τον τρόπο τους ουσιαστικές, απαραίτητες. Με ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση ίσως να μην είχαμε έρθει σε τόσο στενή επαφή. Με τη Βίλντα που ερχόταν κάθε απόγευμα με ένα χαμόγελο που σ' έκανε να ξεχνάς τα πάντα. Με τον Γιώργο που έφερε το οξυγόνο και του φώναζα όταν χαλούσε. Τη Μαρία την καταπληκτική μας φαρμακοποιό. Την Άντα που φτιάχνει τον καλύτερο καφέ κι έχει χάσει και τους δυο γονείς της από καρκίνο. Τον Κώστα τον φυσικοθεραπευτή που αν και ήρθε μόνο 3-4 φορές σου άλλαζε τη διάθεση. Τον Σάκη και τον Παντελή στην είσοδο, που πάντα ρωτούσαν για σένα και σου 'στελναν φιλιά.
Με τον μοναδικό που τελικά η σχέση κρατήθηκε σε ένα αυστηρό, ψυχρό και καθαρά επιστημονικό επίπεδο ήταν με το γιατρό σου. Από την αρχή δεν σου άρεσε. Αυτή η υπέρμετρη αισιοδοξία του, απόρροια τελικά της απόλυτης συναισθηματικής απουσίας του, της έλλειψης ουσιαστικού ενδιαφέροντος. "Δεν πάνε όλα καλά με κόκα-κόλα, μην με κοροϊδεύετε" του είχες πει μια φορά και στο τέλος τον έδιωξες "φύγε δεν σε θέλω για γιατρό". Σκληρός άνθρωπος σε μια εξίσου σκληρή δουλειά. Δεν μας πήρε καν τηλέφωνο. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Θα το'χει συνηθίσει. Τώρα λείπει διακοπές στην Αυστραλία...
Με τον μοναδικό που τελικά η σχέση κρατήθηκε σε ένα αυστηρό, ψυχρό και καθαρά επιστημονικό επίπεδο ήταν με το γιατρό σου. Από την αρχή δεν σου άρεσε. Αυτή η υπέρμετρη αισιοδοξία του, απόρροια τελικά της απόλυτης συναισθηματικής απουσίας του, της έλλειψης ουσιαστικού ενδιαφέροντος. "Δεν πάνε όλα καλά με κόκα-κόλα, μην με κοροϊδεύετε" του είχες πει μια φορά και στο τέλος τον έδιωξες "φύγε δεν σε θέλω για γιατρό". Σκληρός άνθρωπος σε μια εξίσου σκληρή δουλειά. Δεν μας πήρε καν τηλέφωνο. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Θα το'χει συνηθίσει. Τώρα λείπει διακοπές στην Αυστραλία...
Τρίτη 5 Αυγούστου 2008
Θα μου λείψεις
Θα σου άρεσε σήμερα. Ήταν κατανυκτικά και ήρεμα. Χωρίς τις ψαλμωδίες που πάντα αντιπαθούσες. Έκανε ζέστη βέβαια αλλά όπως μας είχες παρακαλέσει δεν φορέσαμε μαύρα. Ήταν όλοι εκεί. Άνθρωποι που είχα να δω από παιδί δεν θυμόμουν αν τους μίλαγα στον ενικό ή όχι. Σιγά το πρόβλημα θα μου πεις. Σε αποχαιρετίσαμε να ξέρεις όπως ακριβώς έπρεπε. Απλά και ουσιαστικά. Όπως ήσουν εσύ δηλαδή σε όλη σου τη ζωή. Σ΄ευχαριστώ σ΄ευχαριστώ σ' ευχαριστώ.
Κυριακή 3 Αυγούστου 2008
Κυριακή τρεις Αυγούστου Δύο Χιλιάδες Οκτώ
Σήμερα στις 07:20 το πρωί η μαμά μου πέθανε. Ήταν ήρεμη και ήμουν κοντά της.
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008
Ακατάλληλον
Συμβαίνει τις δύο τελευταίες ημέρες. Το μυαλό της όμως πρέπει να το προετοιμάζει εδώ και καιρό. Χθες προκάλεσε μια αλλόκοτη τελετή αποχαιρετισμού. Σήμερα το πρωί αποφάσισε να καταθέσει τα όπλα. Έκλεισε τα μάτια της: θέλω να πεθάνω τώρα, θα πεθάνω τώρα. Επί 8 ώρες το ίδιο πράγμα. Στην αρχή αυστηρά. Δεν ήθελε κανέναν κοντά της. Μην με αγγίζεις. Μην με πιάνεις. Άσε με. Φύγε. Δεν ήθελε να πάρει τα φάρμακά της. Αρνήθηκε να πιει νερό. Να φάει. Πλήρης παραίτηση. Να πεθάνω τώρα. Αφήστε με. Κουράστηκα. Βαρέθηκα δεν αντέχω άλλο.
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Έχω από το πρωί ταχυπαλμία. Αύριο θα την βάλουμε στο νοσοκομείο. Δεν ξέρω τι με έκανε να το γράψω όλο αυτό είναι σαν να νιώθω υποχρέωση να καταγράψω αυτές τις στιγμές. Για μένα; Για κείνην;
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Έχω από το πρωί ταχυπαλμία. Αύριο θα την βάλουμε στο νοσοκομείο. Δεν ξέρω τι με έκανε να το γράψω όλο αυτό είναι σαν να νιώθω υποχρέωση να καταγράψω αυτές τις στιγμές. Για μένα; Για κείνην;
Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008
Sunday at Devil Dirt*
Μικρή απεχθανόμουν τις Κυριακές. 'Ηταν η μέρα της υποχρεωτικής εξόδου με τον μπαμπά. Ήθελε δεν ήθελε, θέλαμε δεν θέλαμε, θα μας έπαιρνε για φαγητό αφού επισκεπτόμασταν πρώτα 2-3 φίλους του που "τύχαινε" να μένουν κάπου στη διαδρομή. Τον αδικώ; Μπορεί. Σίγουρα δεν είχε οδηγίες χρήσης για τα δυο παιδάκια του που δεν είχε προλάβει να γνωρίσει και πολύ καλά. Τέλος πάντων. Ήταν μελαγχολικές αυτές οι Κυριακές, άρχιζε και το σχολείο την επόμενη, άστα να πάνε.
Τώρα οι Κυριακές είναι της μαμάς. Η κοπέλα που την προσέχει έχει ρεπό, οπότε μοιραζόμαστε το 24ωρο ο αδερφός μου, εγώ και η Ντάνα, η άλλη κοπέλα που έρχεται το βράδυ. Οι Κυριακές τελευταία έχουν δυσκολέψει. Η αγωνία της μαμάς μου για το αν θα μπορώ να την σηκώσω. Οι πόνοι. Το αργό και ασταθές της περπάτημα. Μην πέσει. Γιατί δεν τρώει αρκετά. Αν θα καταφέρει να κοιμηθεί ήσυχη. Όλες οι αισθήσεις μου στο 1.000. Ο δικός μου πόνος που συγκρατώ με ένα κουρασμένο χαμόγελο. Με το που βγαίνω από το σπίτι της είναι σαν να έχω τρέξει μαραθώνιο. Αν γυρίσω κατευθείαν στο δικό μου πέφτω σε λήθαργο.
Χθες όμως ανεβήκαμε στο Λυκαβηττό. Εμείς και καμιά εκατοστή μετανάστες με μπύρες και ξηρούς καρπούς να ρεμβάζουν την Αθήνα, για μια φορά κι εκείνη στα πόδια τους. Ήταν περίεργα, δεν μπορώ να πω ότι μου έφτιαξε το κέφι. Πήρα κι αυτό το μήνυμα από τον Λ. "σε σκέφτομαι πολύ αυτές τις μέρες, είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς αλλά πιστεύω ότι θα βγεις καλύτερος άνθρωπος από αυτή τη μαυρίλα" και η διάθεσή μου κούμπωσε για τα καλά.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μια και μετά την ανάβαση στο λόφο, πήγαμε σινεμά. "Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα": "Δύο απρόβλεπτοι χαρακτήρες, ένα θαυμάσια φωτογραφημένο, ασπρόμαυρο Λος 'Αντζελες κι ένα γεμάτο ξεκαρδιστικές εκπλήξεις σενάριο μετατρέπουν ένα καταδικασμένο ραντεβού στα τυφλά στην ρομαντική κομεντί-έκπληξη της χρονιάς." Αυτά έταζε το Αθηνόραμα και είπαμε να το δοκιμάσουμε μπας και κάποια στιγμή χαμογελάσει το χειλάκι μας. (Ήταν μια από αυτές τις ημέρες που φοράω ρούχα "διακοπών" με την ελπίδα ή μάλλον με τη σιγουριά ότι δεν θα συναντήσω κανέναν γνωστό. Συνάντησα 4, μεταξύ αυτών και την Τ. με τη φίλη της που μόλις έχασε τον σύζυγό της σε ένα φρικτό δυστύχημα και η οποία μου συνέστησε "να βγαίνω για να ξεφύγω από όλη αυτή τη θανατίλα"!). Για να μην μακρυγορώ, την ταινία δεν την είδαμε ολόκληρη όχι (μόνο) γιατί την ψιλοβαρεθήκαμε αλλά γιατί στο τελευταίο μισάωρο, άναψαν τα φώτα λόγω έκτακτου περιστατικού. Κάποιος έμεινε. Προσπάθησαν να τον συνεφέρουν αλλά μέχρι και που ήρθε το ασθενοφόρο δεν τα είχαν καταφέρει...
(Την επόμενη Κυριακή λέω να γυρίσω κατευθείαν σπίτι.)
*Δανείζομαι τον τίτλο του νέου υπέροχου δίσκου των Isobel Campbell & Mark Lanegan.
Τώρα οι Κυριακές είναι της μαμάς. Η κοπέλα που την προσέχει έχει ρεπό, οπότε μοιραζόμαστε το 24ωρο ο αδερφός μου, εγώ και η Ντάνα, η άλλη κοπέλα που έρχεται το βράδυ. Οι Κυριακές τελευταία έχουν δυσκολέψει. Η αγωνία της μαμάς μου για το αν θα μπορώ να την σηκώσω. Οι πόνοι. Το αργό και ασταθές της περπάτημα. Μην πέσει. Γιατί δεν τρώει αρκετά. Αν θα καταφέρει να κοιμηθεί ήσυχη. Όλες οι αισθήσεις μου στο 1.000. Ο δικός μου πόνος που συγκρατώ με ένα κουρασμένο χαμόγελο. Με το που βγαίνω από το σπίτι της είναι σαν να έχω τρέξει μαραθώνιο. Αν γυρίσω κατευθείαν στο δικό μου πέφτω σε λήθαργο.
Χθες όμως ανεβήκαμε στο Λυκαβηττό. Εμείς και καμιά εκατοστή μετανάστες με μπύρες και ξηρούς καρπούς να ρεμβάζουν την Αθήνα, για μια φορά κι εκείνη στα πόδια τους. Ήταν περίεργα, δεν μπορώ να πω ότι μου έφτιαξε το κέφι. Πήρα κι αυτό το μήνυμα από τον Λ. "σε σκέφτομαι πολύ αυτές τις μέρες, είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς αλλά πιστεύω ότι θα βγεις καλύτερος άνθρωπος από αυτή τη μαυρίλα" και η διάθεσή μου κούμπωσε για τα καλά.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μια και μετά την ανάβαση στο λόφο, πήγαμε σινεμά. "Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα": "Δύο απρόβλεπτοι χαρακτήρες, ένα θαυμάσια φωτογραφημένο, ασπρόμαυρο Λος 'Αντζελες κι ένα γεμάτο ξεκαρδιστικές εκπλήξεις σενάριο μετατρέπουν ένα καταδικασμένο ραντεβού στα τυφλά στην ρομαντική κομεντί-έκπληξη της χρονιάς." Αυτά έταζε το Αθηνόραμα και είπαμε να το δοκιμάσουμε μπας και κάποια στιγμή χαμογελάσει το χειλάκι μας. (Ήταν μια από αυτές τις ημέρες που φοράω ρούχα "διακοπών" με την ελπίδα ή μάλλον με τη σιγουριά ότι δεν θα συναντήσω κανέναν γνωστό. Συνάντησα 4, μεταξύ αυτών και την Τ. με τη φίλη της που μόλις έχασε τον σύζυγό της σε ένα φρικτό δυστύχημα και η οποία μου συνέστησε "να βγαίνω για να ξεφύγω από όλη αυτή τη θανατίλα"!). Για να μην μακρυγορώ, την ταινία δεν την είδαμε ολόκληρη όχι (μόνο) γιατί την ψιλοβαρεθήκαμε αλλά γιατί στο τελευταίο μισάωρο, άναψαν τα φώτα λόγω έκτακτου περιστατικού. Κάποιος έμεινε. Προσπάθησαν να τον συνεφέρουν αλλά μέχρι και που ήρθε το ασθενοφόρο δεν τα είχαν καταφέρει...
(Την επόμενη Κυριακή λέω να γυρίσω κατευθείαν σπίτι.)
*Δανείζομαι τον τίτλο του νέου υπέροχου δίσκου των Isobel Campbell & Mark Lanegan.
Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008
Αργά τη νύχτα
"After Dark". Το τελευταίο βιβλίο του Haruki Murakami που μεταφράστηκε στα αγγλικά. Μια νύχτα, ή μάλλον οι μικρές ώρες μιας νύχτας στο Τόκυο. Περίεργο. Υποχθόνιο. Μια ψυχικά ταλαιπωρημένη κοπέλα τριγυρνάει στην πόλη ενώ η μεγαλύτερη αδερφή της βρίσκεται για δύο μήνες σε λήθαργο από επιλογή. Αποσπασματικό και ταυτόχρονα αλλόκοτα δεμένο. Σαν εφιάλτης. Ίσως πρέπει να διαβάζεται μόνο μετά τα μεσάνυχτα όταν τα σχήματα αλλάζουν και το μυαλό παίζει αναπάντεχα παιχνίδια.
Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008
cityofathens.gr
Τίποτα. Μικρές αλλαγές. Όπως το ότι η μαμά μου έχει αρχίσει να παραμιλάει. Στο σπίτι μας σε μερικά σημεία ο χρόνος έχει σταματήσει την ημέρα της μετακόμισης. Χθες ήταν βραδιά φεστιβάλ. (Not) a Love Song του Αλαίν Μπυφάρ (όπως τον γράφει το πρόγραμμα). Θα προτιμούσα να το ΄βλεπα σ' ένα κλαμπ με μοχίτο και χαμηλό φωτισμό ή καλύτερα, να μην το ΄βλεπα καθόλου. Το πρωί στο κέντρο μα(ι)νάδες και κόρες εφορμούν στις εκπτώσεις. Στο Κολωνάκι μαθήματα οδικής συμπεριφοράς από μαμά-οδηγό. Με την αμέριστη συμπαράσταση της έφηβης κόρης της ξεβιδώνει τις πινακίδες από το παράνομα παρκαρισμένο Smart της. Με σταθερότητα και σιγουριά σεσημασμένου η μικρή τις κρύβει επιμελώς κάτω από το χαλάκι. Στο Σύνταγμα φυσάει ένα αεράκι. Η πινακίδα της "δημοτικής αρχής" αναβοσβήνει με οδηγίες σωστής περιβαλλοντικής συμπεριφοράς αυτή τη φορά. Δεξιά στο παρτέρι, ημίγυμνος τοξικομανής φλερτάρει επικίνδυνα με τους πανσέδες ενώ δυο δίμετροι Νιγηριανοί ζαλώνονται την πραμάτεια τους και εξαφανίζονται στους γύρω δρόμους με τα μάτια (πάντα) στην πλάτη.
Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008
Δύσκολη Δευτέρα
Μερικές φορές φαντάζομαι ότι όλο αυτό απλά δεν συμβαίνει. Κυττάζω το υπνοδωμάτιο της μαμάς μου. Παραβλέπω τα δεκάδες μπουκαλάκια, ορούς, αποστειρωμένα γάντια, σπρέι, γάζες και εστιάζω σε δύο κορνιζαρισμένες φωτογραφίες. Ο αδερφός μου ελαφρώς βλοσυρός (μπορεί να φταίει το ασπρόμαυρο) γύρω στα 20 και στην άλλη εγώ, 19, ηλιοκαμμένη και χαρούμενη ένα σούρουπο στην Σαντορίνη. Κρατάω αυτές τις εικόνες και μαζί την αναπνοή μου ενώ αφουγκράζομαι τη δική της που πασχίζει μέσα από το οξυγόνο. Έχω ξαπλώσει στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού και της κρατάω το χέρι. Την κυττάζω, της χαϊδεύω τα μαλλιά. Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι εκείνη την εποχή στη Σαντορίνη, αθώα μέχρι βλακείας. Δεν επιθυμώ να ανταλλάξω το τώρα με το τότε μόνο 2-3 πράγματα μακάρι να μπορούσα να επαναφέρω στα ίσια τους. Κάποτε σάστιζα που οι άνθρωποι, οι εφημερίδες, οι ειδήσεις σκόπιμα αντικαθιστούσαν τη λέξη "καρκίνος" με κάτι που ηχούσε πιο ανώδυνα, όπως "επάρατος" (άσχετα αν το επίθετο σημαίνει καταραμένος). Σάστιζα γενικά με τον φόβο που δημιουργούν στους ανθρώπους κάποιες γαμημένες λέξεις. Πλέον το κατανοώ - είναι πραγματικά τρομαχτικά τα σημάδια της "κατάρας", η ανεξέλεγκτη, η αποτρόπαιη πορεία της...
Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008
Where is Alice?
Είδα την "Αλίκη στις πόλεις" του Βέντερς. Τη γύρισε το '73 και όμως 35 χρόνια μετά, παρόλο που τόσα έχουν αλλάξει στο βλέμμα κινηματογραφιστών και κοινού (και οι πολαρόιντ πρόσφατα καταργήθηκαν οριστικά), η ΕΙΚΟΝΑ της παραμένει παντοδύναμη. Όσο για τη μικρή Yella Rottlander, είναι απίστευτη. Απ'ότι φαίνεται όμως η ταινία τη σημάδεψε μια και η καριέρα της δεν προχώρησε ιδιαίτερα. Κρίμα; Μπορεί και καλύτερα έτσι.
Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008
Αθηναίοι #3
Το θερμόμετρο μέτραγε 44 βαθμούς σήμερα στις 3 το μεσημέρι. Κι όμως η ηλικιωμένη γυναίκα έξω από το μετρό του Ευαγγελισμού από την κεντρική πλευρά, στη Βασ. Σοφίας, προφυλαγμένη στη σκιά πίσω από τους θάμνους, έχωνε βαθιά το χέρι της μέσα στη σακούλα που έσερνε με ένα καροτσάκι λαϊκής και έβγαζε τι; Χούφτες βραστά μακαρόνια που πέταγε σε στυλ feuilles volantes πάνω από το κάγκελο κάτω στο παρκάκι για ποιον; για τα περιστέρια που συνωστίζονταν γύρω της; τις γάτες; τ' αδέσποτα σκυλιά;
Ανάμεσα σε δύο φύλα (και 700 σελίδες)
Το είχα στη βιβλιοθήκη μου από τότε που κυκλοφόρησε αλλά πάντα το προλάβαιναν οι νέες εκδόσεις (επιπλέον με αποθάρρυνε ο όγκος του). Τελικά αποφάσισα να το αντιμετωπίσω με ψυχραιμία. Μιλάω για το "Middlesex" του Jeffrey Eugenides. Δεν είναι ό,τι πιο light για καλοκαιρινό ανάγνωσμα (λόγω βάρους δεν ενδείκνυται για παραλία άλλωστε) αλλά αξίζει την προσπάθεια. Ειλικρινά είναι τουλάχιστον συναρπαστικό. Στις 700 και βάλε σελίδες του (έχω διαβάσει μόνο το μισό προς το παρόν) παρακολουθούμε την ιστορία της οικογένειας Στεφανίδη που από την Μικρά Ασία και μετά από πολλές αντιξοότητες καταλήγει στο Ντητρόιτ του '30. Ποτοαπαγόρευση, κακόμοιροι μετανάστες, γκέτο, δυσκολίες πρακτικές αλλά και συναισθηματικές. Και επιπρόσθετα φόβος, κυρίως λόγω παράτολμων σχεδόν ανίερων, επιλογών. Κεντρικό πρόσωπο υποτίθεται ότι είναι η Κάλλι που αφηγείται τη saga ως Καλ. Δεν λέω άλλα. Μια πολύ καλή κριτική έχει δημοσιευτεί στο New York Review of Books (και με πολύ πετυχημένο τίτλο). Την παραθέτω http://www.nybooks.com/articles/15794 και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Τρίτη 8 Ιουλίου 2008
Μάμα δύο
Το ότι θα έφτανα να συγκινηθώ με τη σκηνή που η Μέριλ Στριπ/Ντόνα ισιώνει τα μαλλιά της κόρης της στο κινηματογραφικό Mamma Mia (για την ιστορία, το original track: http://www.youtube.com/watch?v=WY57jGNCN8Q) δεν το πίστευα. Ωστόσο συνέβη και αυτό με κάνει να ανησυχώ. Καμιά συμβουλή γιατρέ μου;
Σάββατο 5 Ιουλίου 2008
Rapid Eye Movement
Χθες. Λίγο πριν τη βροχή. Επίσημη πρώτη στο μπαλκόνι. Τα πόδια μου στηρίζονται στα πράσινα κάγκελα σαν βαρυποινήτες του Σινγκ Σινγκ που πασχίζουν να αποδράσουν. Ανάμεσά τους ένα ανοιχτό παράθυρο. Φαίνεται ο βραδυνός Υμηττός και οι κεραίες του. Μυστήριο πράγμα. Η Αθήνα θυμίζει δεκαπενταύγουστο. Οι REM χαλί στον Προκόπη Δούκα "20 εκατομμύρια δολάρια πλήρωσε η Γαλλία για να απελευθερωθεί η Ίνγκριντ Μπετανκούρ". Κινούμενα σχέδια συντονίζουν την τσιρίδα τους με το τρίξιμο της διπλανής τέντας. Ρουφάω με σθένος ένα home made μοχίτο. Τούρμπο. Σιγά σιγά περνάω μέσα από τα κάγκελα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)