Φτάσαμε στα "Σαράντα". Λένε ότι μετά από σαράντα μέρες κλείνει ένας πρώτος κύκλος πένθους. Ότι συνειδητοποιείς αυτό που αρνείσαι τόσο καιρό. Ότι παίρνεις απόφαση το "δεν είναι". Ίσως γι΄αυτό αυτές τις μέρες νιώθω τόσο βαριά θλίψη.
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί το θάνατο. Ουσιαστικά δηλαδή. Μόνο ως αγωνία τον είχα στο μυαλό μου, φόβο μην χάσω τους ανθρώπους που αγαπάω.
Τώρα με διακατέχει. Μαζί με τον πόνο που νιώθω για τον χαμό της μαμάς μου, νιώθω κάπου μέσα μου ότι με τρομάζει και η συνειδητοποίηση της δικής μου θνητότητας.
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί το θάνατο. Ουσιαστικά δηλαδή. Μόνο ως αγωνία τον είχα στο μυαλό μου, φόβο μην χάσω τους ανθρώπους που αγαπάω.
Τώρα με διακατέχει. Μαζί με τον πόνο που νιώθω για τον χαμό της μαμάς μου, νιώθω κάπου μέσα μου ότι με τρομάζει και η συνειδητοποίηση της δικής μου θνητότητας.
Διαβάζω το τελευταίο βιβλίο του Yalom ¨Στον Κήπο του Επίκουρου: Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου". Ελπίζω να με βοηθήσει να βρω κάποιες απαντήσεις.
ΥΓ. Γνωρίζω ότι το blog είναι κάπως νοσηρό. Αυτά όμως μπορώ να γράψω μόνο. Αυτά ή τίποτα. Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου