Δύσκολη Δευτέρα

Μερικές φορές φαντάζομαι ότι όλο αυτό απλά δεν συμβαίνει. Κυττάζω το υπνοδωμάτιο της μαμάς μου. Παραβλέπω τα δεκάδες μπουκαλάκια, ορούς, αποστειρωμένα γάντια, σπρέι, γάζες και εστιάζω σε δύο κορνιζαρισμένες φωτογραφίες. Ο αδερφός μου ελαφρώς βλοσυρός (μπορεί να φταίει το ασπρόμαυρο) γύρω στα 20 και στην άλλη εγώ, 19, ηλιοκαμμένη και χαρούμενη ένα σούρουπο στην Σαντορίνη. Κρατάω αυτές τις εικόνες και μαζί την αναπνοή μου ενώ αφουγκράζομαι τη δική της που πασχίζει μέσα από το οξυγόνο. Έχω ξαπλώσει στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού και της κρατάω το χέρι. Την κυττάζω, της χαϊδεύω τα μαλλιά. Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι εκείνη την εποχή στη Σαντορίνη, αθώα μέχρι βλακείας. Δεν επιθυμώ να ανταλλάξω το τώρα με το τότε μόνο 2-3 πράγματα μακάρι να μπορούσα να επαναφέρω στα ίσια τους. Κάποτε σάστιζα που οι άνθρωποι, οι εφημερίδες, οι ειδήσεις σκόπιμα αντικαθιστούσαν τη λέξη "καρκίνος" με κάτι που ηχούσε πιο ανώδυνα, όπως "επάρατος" (άσχετα αν το επίθετο σημαίνει καταραμένος). Σάστιζα γενικά με τον φόβο που δημιουργούν στους ανθρώπους κάποιες γαμημένες λέξεις. Πλέον το κατανοώ - είναι πραγματικά τρομαχτικά τα σημάδια της "κατάρας", η ανεξέλεγκτη, η αποτρόπαιη πορεία της...