Η αρχή

Έχει περάσει ήδη μια βδομάδα.
Χθες το βράδυ έκλεισα το κινητό μου. Για πρώτη φορά μετά από 1 χρόνο και 7 μήνες. Αισθάνθηκα περίεργα. Όλο αυτό το διάστημα περίμενα να χτυπήσει κάποια άγρια ώρα - το 'χα σχεδόν στο μαξιλάρι μου. Χτύπησε μόνο τότε που το 'σκασε η Λαρίσσα μέσα στο βράδυ και πανικοβλήθηκες.

Μου λείπεις.
Ο Γ. με ρωτάει πως νιώθω. Με βλέπει χαμένη και ανησυχεί. Με αγκαλιάζει σφιχτά και μου λέει ότι δεν θα ήθελες να είμαι σ' αυτή την κατάσταση, ότι κάνω κακό στον εαυτό μου σαν να τον τιμωρώ. Δεν είναι αυτό.

Πονάω πολύ - πιστεύω ότι ποτέ πια δεν θα είμαι η ίδια.

Αγόρασα 2 κόπιες από το βιβλίο του Θοδωρή Καλλιφατίδη "Μητέρες και Γιοί". Το ένα το χάρισα στον αδερφό μου με τη σημείωση να μην το διαβάσει τώρα.

"Όταν κουβαλάμε μέσα μας μια μητέρα," λέει "είναι σαν να κουβαλάμε μια αρχή." Αυτή την αρχή εγώ θα την κουβαλάω παντού και πάντα - καμιά αρρώστια δεν κατόρθωσε να μου την πάρει.