Μικρή απεχθανόμουν τις Κυριακές. 'Ηταν η μέρα της υποχρεωτικής εξόδου με τον μπαμπά. Ήθελε δεν ήθελε, θέλαμε δεν θέλαμε, θα μας έπαιρνε για φαγητό αφού επισκεπτόμασταν πρώτα 2-3 φίλους του που "τύχαινε" να μένουν κάπου στη διαδρομή. Τον αδικώ; Μπορεί. Σίγουρα δεν είχε οδηγίες χρήσης για τα δυο παιδάκια του που δεν είχε προλάβει να γνωρίσει και πολύ καλά. Τέλος πάντων. Ήταν μελαγχολικές αυτές οι Κυριακές, άρχιζε και το σχολείο την επόμενη, άστα να πάνε.
Τώρα οι Κυριακές είναι της μαμάς. Η κοπέλα που την προσέχει έχει ρεπό, οπότε μοιραζόμαστε το 24ωρο ο αδερφός μου, εγώ και η Ντάνα, η άλλη κοπέλα που έρχεται το βράδυ. Οι Κυριακές τελευταία έχουν δυσκολέψει. Η αγωνία της μαμάς μου για το αν θα μπορώ να την σηκώσω. Οι πόνοι. Το αργό και ασταθές της περπάτημα. Μην πέσει. Γιατί δεν τρώει αρκετά. Αν θα καταφέρει να κοιμηθεί ήσυχη. Όλες οι αισθήσεις μου στο 1.000. Ο δικός μου πόνος που συγκρατώ με ένα κουρασμένο χαμόγελο. Με το που βγαίνω από το σπίτι της είναι σαν να έχω τρέξει μαραθώνιο. Αν γυρίσω κατευθείαν στο δικό μου πέφτω σε λήθαργο.
Χθες όμως ανεβήκαμε στο Λυκαβηττό. Εμείς και καμιά εκατοστή μετανάστες με μπύρες και ξηρούς καρπούς να ρεμβάζουν την Αθήνα, για μια φορά κι εκείνη στα πόδια τους. Ήταν περίεργα, δεν μπορώ να πω ότι μου έφτιαξε το κέφι. Πήρα κι αυτό το μήνυμα από τον Λ. "σε σκέφτομαι πολύ αυτές τις μέρες, είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς αλλά πιστεύω ότι θα βγεις καλύτερος άνθρωπος από αυτή τη μαυρίλα" και η διάθεσή μου κούμπωσε για τα καλά.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μια και μετά την ανάβαση στο λόφο, πήγαμε σινεμά. "Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα": "Δύο απρόβλεπτοι χαρακτήρες, ένα θαυμάσια φωτογραφημένο, ασπρόμαυρο Λος 'Αντζελες κι ένα γεμάτο ξεκαρδιστικές εκπλήξεις σενάριο μετατρέπουν ένα καταδικασμένο ραντεβού στα τυφλά στην ρομαντική κομεντί-έκπληξη της χρονιάς." Αυτά έταζε το Αθηνόραμα και είπαμε να το δοκιμάσουμε μπας και κάποια στιγμή χαμογελάσει το χειλάκι μας. (Ήταν μια από αυτές τις ημέρες που φοράω ρούχα "διακοπών" με την ελπίδα ή μάλλον με τη σιγουριά ότι δεν θα συναντήσω κανέναν γνωστό. Συνάντησα 4, μεταξύ αυτών και την Τ. με τη φίλη της που μόλις έχασε τον σύζυγό της σε ένα φρικτό δυστύχημα και η οποία μου συνέστησε "να βγαίνω για να ξεφύγω από όλη αυτή τη θανατίλα"!). Για να μην μακρυγορώ, την ταινία δεν την είδαμε ολόκληρη όχι (μόνο) γιατί την ψιλοβαρεθήκαμε αλλά γιατί στο τελευταίο μισάωρο, άναψαν τα φώτα λόγω έκτακτου περιστατικού. Κάποιος έμεινε. Προσπάθησαν να τον συνεφέρουν αλλά μέχρι και που ήρθε το ασθενοφόρο δεν τα είχαν καταφέρει...
(Την επόμενη Κυριακή λέω να γυρίσω κατευθείαν σπίτι.)
*Δανείζομαι τον τίτλο του νέου υπέροχου δίσκου των Isobel Campbell & Mark Lanegan.
Τώρα οι Κυριακές είναι της μαμάς. Η κοπέλα που την προσέχει έχει ρεπό, οπότε μοιραζόμαστε το 24ωρο ο αδερφός μου, εγώ και η Ντάνα, η άλλη κοπέλα που έρχεται το βράδυ. Οι Κυριακές τελευταία έχουν δυσκολέψει. Η αγωνία της μαμάς μου για το αν θα μπορώ να την σηκώσω. Οι πόνοι. Το αργό και ασταθές της περπάτημα. Μην πέσει. Γιατί δεν τρώει αρκετά. Αν θα καταφέρει να κοιμηθεί ήσυχη. Όλες οι αισθήσεις μου στο 1.000. Ο δικός μου πόνος που συγκρατώ με ένα κουρασμένο χαμόγελο. Με το που βγαίνω από το σπίτι της είναι σαν να έχω τρέξει μαραθώνιο. Αν γυρίσω κατευθείαν στο δικό μου πέφτω σε λήθαργο.
Χθες όμως ανεβήκαμε στο Λυκαβηττό. Εμείς και καμιά εκατοστή μετανάστες με μπύρες και ξηρούς καρπούς να ρεμβάζουν την Αθήνα, για μια φορά κι εκείνη στα πόδια τους. Ήταν περίεργα, δεν μπορώ να πω ότι μου έφτιαξε το κέφι. Πήρα κι αυτό το μήνυμα από τον Λ. "σε σκέφτομαι πολύ αυτές τις μέρες, είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς αλλά πιστεύω ότι θα βγεις καλύτερος άνθρωπος από αυτή τη μαυρίλα" και η διάθεσή μου κούμπωσε για τα καλά.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μια και μετά την ανάβαση στο λόφο, πήγαμε σινεμά. "Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα": "Δύο απρόβλεπτοι χαρακτήρες, ένα θαυμάσια φωτογραφημένο, ασπρόμαυρο Λος 'Αντζελες κι ένα γεμάτο ξεκαρδιστικές εκπλήξεις σενάριο μετατρέπουν ένα καταδικασμένο ραντεβού στα τυφλά στην ρομαντική κομεντί-έκπληξη της χρονιάς." Αυτά έταζε το Αθηνόραμα και είπαμε να το δοκιμάσουμε μπας και κάποια στιγμή χαμογελάσει το χειλάκι μας. (Ήταν μια από αυτές τις ημέρες που φοράω ρούχα "διακοπών" με την ελπίδα ή μάλλον με τη σιγουριά ότι δεν θα συναντήσω κανέναν γνωστό. Συνάντησα 4, μεταξύ αυτών και την Τ. με τη φίλη της που μόλις έχασε τον σύζυγό της σε ένα φρικτό δυστύχημα και η οποία μου συνέστησε "να βγαίνω για να ξεφύγω από όλη αυτή τη θανατίλα"!). Για να μην μακρυγορώ, την ταινία δεν την είδαμε ολόκληρη όχι (μόνο) γιατί την ψιλοβαρεθήκαμε αλλά γιατί στο τελευταίο μισάωρο, άναψαν τα φώτα λόγω έκτακτου περιστατικού. Κάποιος έμεινε. Προσπάθησαν να τον συνεφέρουν αλλά μέχρι και που ήρθε το ασθενοφόρο δεν τα είχαν καταφέρει...
(Την επόμενη Κυριακή λέω να γυρίσω κατευθείαν σπίτι.)
*Δανείζομαι τον τίτλο του νέου υπέροχου δίσκου των Isobel Campbell & Mark Lanegan.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου