Τι γυρεύει η αλεπού τελικά;

17 Νοέμβρη πρωί, στο τρένο. Με τις δουλειές που αλλάζω διαρκώς, (διαρκώς) ανακαλύπτω άλλες περιοχές της Αθήνας. Φετινή διαδρομή: Μοναστηράκι-Αμαρούσιον. Γύρω στα 45 λεπτά. Τυχερή - βρήκα θέση, πονάει η μέση μου, δεν την δίνω σε κανέναν. Κολλάω τη μούρη μου στο τζάμι και ακολουθώ την πορεία του τρένου με την όπισθεν. Στη Νέα Ιωνία ανακαλύπτω Σχολή Ταχυδακτυλουργών. Λίγο πιο κάτω τα παιδιά έχουν γεμίσει με γκραφίτι τους τοίχους του σχολείου τους. Δύο κοριτσάκια ανεβαίνουν στο τρένο. Στέκονται απέναντί μου. Τις χαζεύω. Φρέσκιες κι όμορφες με μαλλιά στιλπνά και ατίθασες φράντζες. Με έντονο khol στα μάτια. Αισθάνομαι μίλια χρόνια μακριά από αυτή την ηλικία. Γυρνάω πάλι προς το τζάμι. Βλέπω το πρόσωπό μου. Φαίνεται κιόλας κουρασμένο. Μια ρυτίδα έντονη πάνω από το δεξί μου μάτι. Xαμογελάω.

18 Νοέμβρη απόγευμα, στο Mall. Με τις δουλειές που αλλάζω διαρκώς, (διαρκώς) αναζητάω λόγους να συμπαθήσω τις άλλες περιοχές που ανακαλύπτω. Το Mall δεν είναι ένας από αυτούς. Ανεβοκατεβαίνω ζαλισμένη τις κυλιόμενες σκάλες. Ένας μπαμπάς με τον γιόκα του στους ώμους σιγομουρμουρίζει το Jingle Bells. Τον κοιτάζω και δυναμώνει την ένταση. Ζηλεύω τις κόρες που σουλατσάρουν με τις μανάδες τους στο Ζάρα. Κάπου παίρνει το μάτι μου τα χθεσινά κοριτσάκια. Δοκιμάζουν φούξια καπαρντίνες 29,99 ευρώ, το khol έχει ξεθωριάσει κι η φράντζα λάδωσε.

Μετά από μια ώρα έχω ζαλιστεί. Κάνω κύκλους ενώ η Κηφισίας με περιμένει στριμωγμένη. Θα της δώσω άλλη μία ευκαιρία. Αναγκαστικά.