Πήγα στο νεκροταφείο σήμερα.
Για να δω πως ολοκληρώθηκε η "ανακαίνιση"...
Παλιότερα αδυνατούσα να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων να προσκυνούν έναν τάφο. Όχι ότι τώρα την καταλαβαίνω πλήρως, όμως συχνά νιώθω την ανάγκη να πάω, ανεξάρτητα από το πόσο με τσακίζει. Κάθε φορά που μπαίνω στο Α' ζαλίζομαι σφίγγομαι θολώνω.
Σήμερα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Το όνομά της γραμμένο στο μάρμαρο. Σκληρό πολύ να βλέπεις το όνομα και τις καθοριστικές χρονιές της μαμάς σου γραμμένες σε ένα τέτοιο μάρμαρο. Είναι κάτι τόσο μα τόσο απόλυτο - τι να πω. Μου κόβει την ανάσα.
Πήγα μια γλάστρα με κυκλάμινα. Την προηγουμένη είχε επισκεφθεί τον τάφο ο αδερφός μου. Ανήμερα στα γενέθλιά του. Είχε πάει μια παρόμοια γλάστρα με κυκλάμινα. Ακόμα και το χρώμα ήταν παρόμοιο! Μέσα στη γενικότερη θλίψη μου, η σύμπτωση με ξάφνιασε ευχάριστα. Σαν ένας καλός οιωνός.
Για να δω πως ολοκληρώθηκε η "ανακαίνιση"...
Παλιότερα αδυνατούσα να καταλάβω την ανάγκη των ανθρώπων να προσκυνούν έναν τάφο. Όχι ότι τώρα την καταλαβαίνω πλήρως, όμως συχνά νιώθω την ανάγκη να πάω, ανεξάρτητα από το πόσο με τσακίζει. Κάθε φορά που μπαίνω στο Α' ζαλίζομαι σφίγγομαι θολώνω.
Σήμερα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Το όνομά της γραμμένο στο μάρμαρο. Σκληρό πολύ να βλέπεις το όνομα και τις καθοριστικές χρονιές της μαμάς σου γραμμένες σε ένα τέτοιο μάρμαρο. Είναι κάτι τόσο μα τόσο απόλυτο - τι να πω. Μου κόβει την ανάσα.
Πήγα μια γλάστρα με κυκλάμινα. Την προηγουμένη είχε επισκεφθεί τον τάφο ο αδερφός μου. Ανήμερα στα γενέθλιά του. Είχε πάει μια παρόμοια γλάστρα με κυκλάμινα. Ακόμα και το χρώμα ήταν παρόμοιο! Μέσα στη γενικότερη θλίψη μου, η σύμπτωση με ξάφνιασε ευχάριστα. Σαν ένας καλός οιωνός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου