Χρόνια πολλά

-Μα που το βρήκα αυτό το παιδί;
-Στο IKEA... Σ' ένα μαγαζί που πουλάει παιδιά. Τα έχει στα ράφια. Δίπλα δίπλα. Ένα που γκρινιάζει, ένα που δεν γκρινιάζει, ένα που γκρινιάζει, ένα που δεν γκρινιάζει. Έχει και μαμάδες. Και κορίτσια!

Απορίες

 

 

Στο παιδικό βιβλίο ο Αγιος Βασίλης αποκαλείται «ο άνδρας» και η σύζυγός του «η γυναίκα», καθώς ο πρωταγωνιστής, ένας μικρός κοκκινολαίμης, δεν τους γνωρίζει.

Στο παιδικό βιβλίο, η στολή του Αγιου Βασίλη είναι κρεμασμένη από ένα καρφί στον τοίχο. Είναι απλώς "ένα κόκκινο χοντρό παλτό".

Στο παιδικό βιβλίο, ο Αγιος Βασίλης φοράει μόνο μια μακρυμάνικη φανέλα, ενώ έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να φαίνεται η λευκή αλογοουρά του... 

Το παιδικό βιβλίο, προφανώς, προκαλεί εύλογες απορίες:

«Μαμά, αυτός είναι ο Αγιος Βασίλης;»

«Ναι»

«Μαμά, έχει κοτσίδα;»

«Ναι»

«Μαμά, γιατί; Είναι κορίτσι;»

Θέμα προτεραιοτήτων

Ο μπαμπάς: Θέλεις να μάθεις αγγλικά;
Ο Ιάσονας: Όχι. Θέλω να μάθω μόνο καλά ελληνικά...

Της στιγμής...

"'Ελα ρε μαμά", λέει με οργή στο τηλέφωνο η συνάδελφος που κάθεται δίπλα.

Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να το πω, κι ας ήταν και με οργή...

Letter to the Minister ή "στου κουφού την πόρτα"

Αγαπητέ κύριε Στουρνάρα,

Διαμένω στο σπίτι που μεταβίβασε η μητέρα μου στον αδερφό μου και σε μένα, αν δεν κάνω λάθος κάποια στιγμή μέσα στο 2005. Για το σπίτι αυτό και ο αδερφός μου και εγώ, τότε πληρώσαμε κάποιον φόρο - συγχωρέστε με, δεν θυμάμαι πλέον το ποσό.

(Σημειώστε ότι το σπίτι αυτό χτίστηκε το 1965 και αποτελεί «προικώο» της μητέρας μου. Είναι επίσης το σπίτι που μεγάλωσα.)

Το 2009 αγόρασα από τον αδερφό μου το μερίδιό μου με σκοπό να μετακομίσω εδώ, πράγμα που έκανα το 2010 λίγους μήνες αφότου γεννήθηκε ο γιος μου.

Περιττό -ίσως και όχι- να σας πω ότι υπήρξα απόλυτα συνεπής ως προς τις υποχρεώσεις μου, πλήρωσα αμέσως τον φόρο μεταβίβασης (γύρω στις 25.000€), καθώς και ό,τι άλλο προέκυψε.

Όλα καλά ως εδώ. (Υπομονή, θα μπω αμέσως στο κυρίως θέμα, στον λόγο για τον οποίο σας γράφω). Το κακό είναι, παρέλειψα να το αναφέρω, ότι το σπίτι αυτό βρίσκεται στο Παλαιό Ψυχικό. Σε μια δηλαδή από τις ακριβότερες ζώνες της Αθήνας, αν όχι, τελικά, η ακριβότερη.

Για να μην τα πολυλογώ, το σπίτι αυτό, ναι αυτό το διαμέρισμα του '65, από το 2009 μέχρι σήμερα το έχω πληρώσει χρυσό, ή καλύτερα πλατινένιο. Αν δεν είχε τεράστια συναισθηματική αξία για μένα κι αν δεν πίστευα ότι είναι το καλύτερο μέρος για να μεγαλώσει το παιδί μου, θα έπρεπε λογικά να το πουλήσω, να πάρω τα χρήματα (όσα πάρω) και να μετακομίσουμε όλοι σε κάποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί για να ασχοληθούμε με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Ένα άλλο που παρέλειψα να σας πω είναι ότι ο μισθός μου ανέρχεται στα 1.400 ευρώ, ενώ του συζύγου μου μόλις στα 700, παρόλο που έχει 2 πτυχία και είναι 44 ετών. Ναι, ξέρω κουνάτε το κεφάλι σας και μονολογείτε ότι είμαι αχάριστη. Τουναντίον υπουργέ, απλώς θέλω να σας δείξω ότι τελικά δεν είναι όλοι οι κάτοικοι του Ψυχικού έχοντες και κατέχοντες. Έχουμε κι εδώ μικρομεσαίους που μένουν στο πατρικό τους καθώς και χαμηλοσυνταξιούχους που αγοράζουν πλέον τρόφιμα χωρίς μεσάζοντες από τον δήμο. (Φαντάζομαι αυτό δεν το ξέρατε ούτε επίσης ξέρατε -το βλέπω το ειρωνικό χαμόγελο- ότι στον Φάρο λειτουργούν περισσότερα από 3 στοκατζίδικα - που είναι πλέον και τα μόνα μαγαζιά που έχουν δουλειά, καθώς έχει πέσει περονόσπορος και κλείνουν το ένα μετά το άλλο).

Πριν λίγες ημέρες λοιπόν πήρα το τελειωτικό χτύπημα.

Ενώ με το τεφτέρι προσπαθώ να υπολογίσω (ομολογώ ότι η αριθμητική δεν είναι το φόρτε μου) τα ποσά που έχω να πληρώσω έως τις 30 Οκτωβρίου -δύο μόλις ημέρες από την εθνική εορτή (κατ' ευφημισμό πλέον, αν μου επιτρέπετε τον λαϊκισμό)- πριν λίγες ημέρες λοιπόν, για να επανέλθω, ανακάλυψα ότι ο ΦΑΠ που έχω να πληρώσω υπερτριπλασιάστηκε!

Έτσι από το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 800 ευρώ που πλήρωσα το '11 και το '12 μου ζητάτε να σας δώσω (μην το πάρετε προσωπικά) 2.700 ευρώ! Προφανώς πρόκειται για εξίσωση του χαρατσιού της ΔΕΗ με τον ΦΑΠ, σκέφτηκα η ταπεινή κάνοντας την αναγωγή με το πετρέλαιο θέρμανσης-κίνησης. Ο δαιμόνιος σύζυγός μου όμως, γνωστό μαμούνι του διαδικτύου, έψαξε και βρήκε την ορθή απάντηση: σύμφωνα με εγκύκλιο του 2011, η τιμή ζώνης της γειτονιάς μας το 2013 από 5.150 πάει στα 8.000 ευρώ, εξού και ο επιπρόσθετος φόρος. Πρόκειται για μια επιλεκτική αύξηση των αντικειμενικών αξιών, ειδικά για τον δήμο μας και μάλιστα για ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι του, όχι για ολόκληρο τον Καλλικρατικό δήμο Ψυχικού! (Ευχαριστούμε ειλικρινά για την προτίμηση, αισθάνομαι ήδη προνομιούχος.)

Τι κι αν τον Σεπτέμβριο λάβαμε τη ΔΕΗ με μικρή "έκπτωση" και γέλασε ελαφρώς το χειλάκι μας. Προφανώς είχε καγχάσει προηγουμένως το δικό σας.

Κουράστηκα και άλλα χρήματα δεν διαθέτω. Ειλικρινά. Ούτε κρυμμένα στα σεντούκια, ούτε στην Ελβετία, ούτε στην τράπεζα, στην οποία χρωστάω αρκετά από την πιστωτική μου κάρτα.

Ευτυχώς υπουργέ μου έχω όμως ακόμη τον πατέρα μου (η μητέρα μου έφυγε το 2008 και από μια άποψη ήταν τυχερή - δεν έζησε δηλαδή να δει αυτό το χάλι. Ήταν και φανατική ΠΑΣΟΚ η κακομοίρα). Έχω λοιπόν περάσει τα 45 και με βοηθάει ο μπαμπάς μου. Παράλογο; Δεν παίρνω απάντηση...

Δεν θα σας ταλαιπωρήσω άλλο με τα προβλήματά μου - έχετε άλλωστε και την πεθερά σας να κοιτάξετε.

Ευχαριστώ, ωστόσο, για τον χρόνο σας και ζητώ συγνώμη αλλά αυτή τη φορά ΔΕΝ θα μπορέσω να είμαι συνεπής με τις υποχρεώσεις μου, εκτός αν δέχεστε πληρωμή σε είδος... (παρόλη την ηλικία μου, κρατιέμαι ακόμη).

Με εκτίμηση,

alepouinthemarket 

ΥΓ. Το έστειλα, με κανονική υπογραφή, έτσι για "ιστορικούς" λόγους... (για τους ίδιους, επίσης, το αναρτώ εδώ)

Fall

O τίτλος είναι ενδεικτικός της εποχής. Δευτέρα σήμερα. Καλησπέρα. Όλα βαίνουν καλώς. Δηλαδή θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα.

Ευτυχώς ο μικρός είναι μια χαρά - ακούμε τα πιο απίστευτα πράγματα τελευταία. Από το καλοκαίρι και μετά έχει επινοήσει μια δική του χώρα, ένα νησί για την ακρίβεια, το οποίο αποκαλεί "Αγιορπίλαρ" (δεν έχω ιδέα πού το βρήκε αυτό το όνομα, άσε που δεν μου κάνει και κανέναν απολύτως συνειρμό).

Στο Αγιορπίλαρ λοιπόν έχει ένα πολύ μεγάλο αεροδρόμιο απ' όπου απογειώνονται κάθε λογής αεροπλάνα, τζετ, υδροπλάνα κλπ. Στο νησί αυτό ζουν κυρίως μικρά παιδιά τα οποία μιλάνε μια περίεργη γλώσσα, την "ρούφους ρούφους" ("Πώς λέγεται ο πωπώς στα ρούφους ρούφους;" τον ρώτησα μια μέρα. "Κώλος" μου απάντησε! Καλά να πάθω.)

Α, η πρωτεύουσα του Αγιορπίλαρ είναι η Ισλανδία....


Τέλος πάντων, το σπίτι μας αυτές τις ημέρες έχει μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο αεροπλάνο, το οποίο οδηγούν κάθε απόγευμα ο Τάουτα (το ψευδώνυμο που έχει βρει ο γιος μου για τον εαυτό του) ως πιλότος και ο μπαμπάς του, στον ρόλο του συγκυβερνήτη.

Η μαμά, εγώ, δεν έχει καμία θέση σ' αυτό το παιχνίδι. Μόνο σπανίως ως αεροσυνοδός που σερβίρει τσάι και κουλουράκια και ακόμη πιο σπανίως ως επιβάτης (στην οικονομική θέση σε μια απομονωμένη καρέκλα).

Φυσικά το αεροπλάνο αυτό (που έχει τη μύτη του και το πιλοτήριο στο σαλόνι -στον καναπέ-, ενώ τα φτερά και η άτρακτός του βρίσκονται στο δωμάτιο του Ιάσονα), αναχωρεί καθημερινά για Αγιορπίλαρ. Οι πιλότοι και οι επιβάτες κοιμούνται το βράδυ και φτάνουν το πρωί στον προορισμό τους.

Κάθε βράδυ ξαναεπιβιβάζονται στο αεροπλάνο και φτου κι από την αρχή...

Η διαδικασία επαναλαμβάνεται με την ίδια προσοχή και προσήλωση.Ακούραστος αυτός, σε κατάσταση ημι-αποσύνθεσης εμείς, αλλά πώς να του χαλάσουμε το χατήρι; 

Καλή σχολική χρονιά!

-Μαμά, δεν μου αρέσει ο πωπώς σου.
-Γιατί;
-Γιατί είναι πολύ μεγάλος...
-Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο!

(Έτσι ξεκίνησα σήμερα την ημέρα μου... Λέτε να πάει καλύτερα στην πορεία;)

Proofreading mama

Έχω μανία με την ορθή χρήση της γλώσσας, η οποία, ειδικά στο επάγγελμά μου περνάει των παθών της τον τάραχο. 

Η μανία μου αυτή, ειδικά στη δουλειά, φτάνει σε τέτοιο σημείο που τσεκάρω και διπλοτσεκάρω τα κείμενά μου για διπλή χρήση ρημάτων και επιρρημάτων, ενώ εκνευρίζομαι αγρίως όταν οι αρχισυντάκτες αφαιρούν λέξεις που θεωρώ σημαντικές.

Και εντάξει στη δουλειά, κουτσά στραβά τα βγάζω πέρα με αρχισυντάκτες και άσχετους συντάκτες, όταν όμως ακούω τον τρίχρονο γιόκα μου, μου λέει περιχαρής "μαμά, μαμά, η γιαγιά μου έκανε ντουζάκι", ε τότε δεν ξέρω τι να πω...

Δεν ξέρω τι να πω στη γιαγιά γιατί φοβάμαι ότι θα την προσβάλω (πεθερά γαρ) και δεν ξέρω τι να πω στον μικρό γιατί φοβάμαι ότι θα με ακολουθεί η ρετσινιά της μαμάς που όλο διορθώνει... 

Φέτος θα πάμε στη Σίφνο

Η Σίφνος είναι το νησί της μαμάς μου. Όχι λόγω καταγωγής, η μάνα μου καταγόταν από τα Γιάννενα και τη Σμύρνη αλλά είχε γεννηθεί εδώ, στο Μαρούσι. Συνήθιζε όμως να αποκαλεί τη Σίφνο «το νησί της», γιατί από τότε που πρωτοπήγαμε όλοι μαζί, τέλη της δεκαετίας του ’70, κολλήσαμε. Για πολλά πολλά χρόνια κάθε καλοκαίρι κάναμε διακοπές στη Σίφνο. Ήμασταν εκεί την πρώτη νύχτα που άνοιξε η «Αργώ» - πριν γίνει τριώροφη. Πίναμε φρουτ παντς χωρίς αλκοόλ κι εκείνη με μια έξτρα δόση. 

Φέτος θα πάμε στη Σίφνο οι τρεις μας. Μπαμπάς-μαμά-γιος. 

Έχω πολύ καιρό να κάνω καλοκαιρινές διακοπές στη Σίφνο και νιώθω μία περίεργη ένταση.

Αν θυμάμαι καλά την τελευταία φορά πήγα με τον αδερφό μου έναν δεκαπενταύγουστο πριν πόσα χρόνια; Τουλάχιστον έξι. Το νησί ήταν τίγκα, τα ψηλοτάκουνα αντηχούσαν στα σοκάκια της Απολλωνίας, η μυρωδιά του Σανέλ είχε καλύψει το γιασεμί και το νυχτολούλουδο - με έπιασε απελπισία. 

Δεν βρήκαμε δωμάτιο, δανειστήκαμε δυο sleeping bags από κάτι φίλους και επιχειρήσαμε να κοιμηθούμε σε ένα γιαπί αρχικά, στα τυφλά χωρίς φακό, μέσα στη σκόνη. Καταλήξαμε στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου. Μας ξύπνησε στις 7 το πρωί ένας τεχνίτης που επισκεύαζε μια πινακίδα…

Όμως εκείνα τα χρόνια, τα χρόνια των διακοπών με τη μαμά στη Σίφνο, τα αναπολώ με απίστευτη νοσταλγία. Κάποιοι μπορεί να πούνε «μα διακοπές με τη μάνα σου; Έλεος». Η δική μου εμπειρία ήταν διαφορετική. Στο νησί είχαμε φίλους, βγαίναμε, ακόμη και γκόμενους αποκτούσαμε καλοκαιρινούς κι ας βρισκόταν κι η μαμά εκεί. Δεν ήταν αυτό το θέμα ωστόσο, η ελευθερία δηλαδή που είχαμε παρόλο που ήμασταν μαζί της. 

Ήταν, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, κάτι το φυσικό, σαν νερό που έρρεε, οι διακοπές στο νησί τότε. Σαν να μην είχαμε βάρος, ξυπνούσαμε το πρωί, παίρναμε πρωινό στο μπαλκόνι όταν μέναμε στη Χρυσοπηγή, στης «Φλώρας», στην κουζίνα όποτε νοικιάζαμε σπίτι, και μετά νωρίς νωρίς στην παραλία. Στην άκρη της Χρυσοπηγής μπροστά από του Τσαπή. 

Η μάνα μου πάντα ήθελε να είχε σπίτι στη Σίφνο. Δεν τα κατάφερε, που να βρει λεφτά. Κάποια στιγμή ο πατέρας μου σκεφτόταν να αγοράσει κάτι για διακοπές -«για μας»- αλλά είχε φαγωθεί με την Εύβοια «για να μπορούμε να πηγαίνουμε βρέξει χιονίσει» και με τα χρόνια καλλιέργησε μια απέχθεια για τη Σίφνο. Ίσως πάλι να ήθελε απλώς να πάει κόντρα στη μάνα μου… 

Γιατί ο πατέρας μου πάντα πήγαινε κόντρα στη μάνα μου - αν και σε όλους πάει κομματάκι κόντρα όχι με κακία μάλλον είναι μια περίεργη, αυτόματη σχεδόν αντίδραση που τού' χει μείνει από τα νιάτα του. (Που πάει μαζί με το ότι -το λέμε σαν ανέκδοτο πλέον- κάθε φορά που του κάναμε ένα δώρο δεν υπήρχε περίπτωση να μην το αλλάξει...)

Πάντως, ό,τι άρεσε στη μάνα μου ήταν για κείνον κόκκινο πανί. Μάλιστα, μια φορά, μου έλεγε, έφτασε να την καταβρέξει με το λάστιχο επειδή είχε εκφράσει τον θαυμασμό της για έναν ηθοποιό της εποχής – τον Ροκ Χάτσον νομίζω!

ΥΓ. Στις 3 Αυγούστου, που σαλπάρουμε για Σίφνο, κλείνουν 5 χρόνια από τον θάνατό της. Κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να αισθάνομαι αυτή την περίεργη ένταση...

(Credit: Παναγιώτης Τέτσης "Σίφνος εν κατόψει")

Σε έκσταση. Για πάντα.

"Χθες 23 Ιουλίου και ώρα 03:55 γέννησα ένα απίθανο αγοράκι. Είμαι καλά και εκσστατικά χαρούμενη όπως και ο μπαμπάς του. Λεπτομέρειες σύντομα"

Αυτό το είχα γράψει το 2010, με τίτλο: "Σε έκσταση".

Φέτος, ο Ιάσονας κλείνει τα τρία και αυτή η αίσθηση είναι ακόμη πιο δυνατή, τόσο δυνατή που ξεπερνάει κάθε λέξη, κάθε περιγραφή...

Naked city

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σε μια κλινική κοντά στο Πεδίον του Άρεως η οποία δεν υπάρχει πια. Τον πρώτο χρόνο της ζωής μου τον πέρασα εκεί κοντά στην οδό Θεριανού. Μετά πήγαμε στο Παλιό Ψυχικό, στο "προικώο" της μαμάς μου - εκεί που μένω τώρα δηλαδή.

Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά, κατέβαινα από μικρή στον δρόμο, έκανα ποδήλατο, έσπρωχνα τον "Μπίγκη", το γειτονόπουλο, με το αυτοκινητάκι του. Σκαρφαλώναμε στα δέντρα, ήταν σαν να είμαστε στην εξοχή.

Πριν κλείσω τα 25 μετακόμισα κάπου στα Βριλήσια. Απίστευτη ταλαιπωρία, δεν είχα αυτοκίνητο, η στάση του λεωφορείου ήταν μακριά από το σπίτι μου, μακριά κι από τη δουλειά μου. Δεν είχα και τηλέφωνο... (Ναι, υπήρχε μία εποχή που δεν είχαμε κινητά). Περπατούσα κάθε μέρα, ίσως και 2 φορές την ημέρα γύρω στα 20' για να φτάσω στο "κοντινό" περίπτερο. Ωστόσο το σπίτι ήταν ωραίο, καινούργιο και ήθελα σαν τρελή να μείνω μόνη μου.

Από τότε έκανα -πόσες;- επτά μετακομίσεις - μαζί με το σπίτι που μένω τώρα.

Όλες όμως στην περιοχή του κέντρου, από το Μετς, στον Λυκαβηττό κι από κει στο Κολωνάκι πάνω, κάτω, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω. Με άλλα λόγια έζησα περισσότερα από 15 χρόνια στο κέντρο - στο "εύκολο" κομμάτι του, ομολογώ.

Όλο αυτό το διάστημα δεν μπορούσα επουδενί να φανταστώ τον εαυτό μου έξω από την Αθήνα. Ακόμη και το Ψυχικό, 15' δρόμος, μου φάνταζε εξωτικό.

Ήμουν εκεί, στο κέντρο, όταν έγιναν οι μεγάλες αλλαγές, η "ανάπλαση" της πλατείας Συντάγματος, μπήκα στο μετρό από την πρώτη ημέρα, όπως και στο Ζάρα, επισκέφθηκα στο Public όταν ήταν ακόμη γιαπί, έτρεξα πρώτη στις εκπτώσεις του Habitat, δεν πρόλαβα αυτό το μαζικό κλείσιμο των μαγαζιών της Ερμού, την εγκατάλειψη ολόκληρου οικοδομικού τετραγώνου στην Κολοκοτρώνη. 'Οταν άνοιξε το Attica πηγαίναμε κάθε Σάββατο με τη μάνα μου - δεν μας άρεσε αλλά αυτό που σίγουρα μας άρεσε ήταν να χαζεύουμε τα ρούχα και ενίοτε τα κουζινικά στον τελευταίο όροφο.

Τώρα, η μαμά μου δεν υπάρχει (πέρασαν ήδη 5 χρόνια...) και μαζί της φαίνεται ότι πήρε και όλη αυτή τη χαρά, την ανάταση -ναι έτσι ένιωθα- που μου προκαλούσε η βόλτα στην Αθήνα. Ακόμη και το 2010, ως έγκυος περπατούσα για ώρες στην Αθήνα και το θεωρούσα τρομερό προνόμιο. Την ημέρα πριν γεννήσω, λίγες ώρες πριν ουσιαστικά, έπινα καφέ στο Ζόναρς...

Τώρα -πώς αλλάζουν οι καιροί και πόσο οι άνθρωποι τελικά- το κέντρο είναι το "εξωτικό" για μένα, δυστυχώς όμως με την κακή έννοια...

The million-dollar question...

-Εσένα μαμά ποια είναι η μαμά σου;
-Η Βάγγα.
-Και δεν υπάρχει πια;
-Ναι, δεν υπάρχει.
-Και πού είναι; Γιατί δεν υπάρχει πια;
-Ηταν πολύ μεγάλη γι' αυτό. (Παρέμβαση του μπαμπά του, εγώ είχα βουρκώσει).
-Και ο παππούς δεν είναι πολύ μεγάλος;
-Δεν είναι τόσο μεγάλος...
-Μα πού έχει πάει η κυρία Βάγγα;
-Εμ...
-Γιατί κάνεις "εμ";
-Γιατί δεν ξέρω τι να σου πω...

(Μπροστά στη φωτό η μαμά μου κάποτε στη δεκαετία του '60. Τους υπόλοιπους δεν τους γνωρίζω)

Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν

Σήμερα το πρωί, ημέρα Πέμπτη και ώρα 11.00, ενημερώθηκα από τον συνάδελφο Α., ετών 32, ότι άπαντες άνω των 45 πρέπει να απολύονται από τις δουλειές τους και να αναλαμβάνουν οι 30άρηδες όλες τις διευθυντικές και όχι μόνο θέσεις.

Οι απολυμένοι 45άρηδες -που παρεμπιπτόντως κατά τον συνάδελφο όλα αυτά τα χρόνια ψήφιζαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ευθύνονται για το χάλι της χώρας- θα πρέπει να υποχρεούνται να δουλεύουν με δελτίου παροχής υπηρεσιών ως γκαρσόνια.

Δεν έκανε πλάκα. Και αν τον άφηνα θα έριχνε κι όλους τους 65άρηδες στον Καιάδα...

School days

Σήμερα είναι μια ιστορική ημέρα. 
Ο Ιάσονας πήγε στον παιδικό σταθμό και έμεινε μόνος του για μια ολόκληρη ώρα!

Αισθάνομαι συγκίνηση, τι να κάνω...

Πέτρου & Παύλου

Σήμερα θα ήταν τα γενέθλια της μαμάς μου. Θα πηγαίναμε όλοι στο σπίτι της, θα μας έφτιαχνε τις σπεσιαλιτέ της, θα πίναμε δροσερό κρασί, θα μεθούσαμε λίγο, θα δίναμε πολλά πολλά φιλιά... Θα έκλεινε τα 74...

Dazed & confused

 

Ας μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ γιατί τα σαβββατοκύριακα, στο τέλος τους φαντάζουν ως οι πιο δύσκολες ημέρες της εβδομάδας; 

Για την Θεία μου

Και ξαφνικά εν μέσω όλης αυτής της ταραγμένης ειδησεογραφίας, που τους περισσότερους μας έχει αφήσει μουδιασμένους αν όχι δαρμένους, η Θεία μου μπήκε στο νοσοκομείο.

Και λέω η Θεία μου με κεφαλαίο Θ γιατί αυτήν έχω. Είναι η δεύτερη αδερφή της μαμάς μου, ετών 77. (Έχω ακόμη και την πρώτη, ετών 83 αλλά ζει έξω και δεν την βλέπω/ακούω ποτέ.)

Ακμαιότατη ωστόσο μέχρι που ένα παλιό πρόβλημα της καρδιάς της, την έστειλε εσπευσμένα στο χειρουργείο.

Είναι η Θεία μου η Μπελέ.

Η καλύτερη φιλενάδα της μάνας μου, κι ο γιος της του αδερφού μου.

Η αγαπημένη μου Θεία Μπελέ. Που από μικρή λάτρευα να κοιμάμαι στο μάξιμαλ σπίτι της -ήταν ένα σχεδόν παραμυθένιο διάλειμμα από το μίνιμαλ δικό μου- που παρόλα τα χρόνια της ποτέ δεν δίστασε να τρέξει καταμεσήμερο στην παιδική χαρά για να μην χαλάσει το χατήρι της εγγονής της.

Που αγοράζει πυροσβεστικά και φόρμες στον Ιάσονα και του λέει να μην κλαίει γιατί είναι άντρας και οι άντρες δεν κλαίνε.


Περαστικά Θεία Μπελέ, να ζήσεις πολλά πολλά χρόνια ακόμη κι όλο αυτό να μην το θυμάσαι παρά σαν ένα κακό όνειρο...

Ούτε αυτό μπορώ να το αναρτήσω στο fb

Αυτή τη στιγμή ένας εκ των αρχισυντακτών, διευθυντών σύνταξης, έκδοσης ή ό,τι άλλο, που έχει την τύχη να διαθέτει δικό του γραφείο και την ατυχία η πόρτα αυτού του γραφείου να είναι φάτσα κάρτα ανοιχτή μπροστά στο δικό μου, βλέπει ελληνικό σίριαλ στην τηλεόραση. Όπως κάθε μέρα άλλωστε...

Georges Moustaki (3 Μαΐου 1934- 22 Μαΐου 2013)

-Θυμάσαι που είχαμε πάει στη συναυλία του Μουστακί με τη μαμά στον Λυκαβηττό; Τώρα θα της τραγουδάει στον παράδεισο... 

-Ναι, θυμάμαι κι έχω αγοράσει τραγούδια του με τον Yves Montand, που της άρεσε κι αυτός πολύ, και τα έχω στο iphone για να θυμάμαι τη μαμά...

Να προσθέσω...

...κι ένα ενδέκατο:

Ότι πρέπει να λέω και συγνώμη όταν ζητάω από κάποιον να μην φυσάει τον καπνό του μέσα στη μούρη μου!

Τι με έμαθε αυτή η δουλειά σε 10 φράσεις...

 
 Τα γράφω για να μην τα ξεχάσω...

1. Ότι ρεπορτάζ δεν σημαίνει έρευνα αλλά είναι μια αυθαίρετη συνήθως απόφαση / εντολή κάποιου "ανωτέρου" που ουδεμία σχέση έχει με το θέμα, ότι πρέπει να βγάλεις αυτόν τον συγκεκριμένο "τίτλο". Τώρα αν δεν σου βγαίνει, ε, να σου βγει.

2. Ότι οι μετανάστες και οι τσιγγάνοι δεν χωρούν φωτογραφικά στις σελίδες μας γιατί δεν είναι "κανονικοί" άνθρωποι...

3. Ότι ακόμη κι ένα γήπεδο γκολφ στον πυρήνα προστατευόμενης περιοχής είναι ανάπτυξη και δεν μπορούμε να της πάμε κόντρα. ("Κατανοώ τις οικολογικές σου ευαισθησίες, αλλά έχε υπόψη σου ότι η εφημερίδα είναι υπέρ της ανάπτυξης. Αν θέλεις, σου οργανώνω μια ημερίδα να μιλήσεις γι' αυτά που σε απασχολούν και να σε προλογίσω κιόλας!" - η καλύτερη ατάκα ever...)

4. Ότι οι κυνηγοί είναι κι αυτοί άνθρωποι γι' αυτό ας τους αφήσουμε να κάνουν ανενόχλητοι το θεάρεστο έργο τους.

5. Ότι τα νησιά μας είναι τουριστικός προορισμός, οπότε μαλακίες περί ρύπανσης και χωματερών δεν παίζουν.

6. Ότι χώρες όπως το Μπαγκλαντές ή η Ινδία είναι πολύ μακριά από την Ελλάδα μας για να μας απασχολούν.

7. Ότι enough is enough με τους Αφρικανούς που υποφέρουν από τη λειψυδρία. Είναι πολύ στενάχωρο το θέαμα για κυριακάτικο ξεφύλλισμα.

8. Ότι οι Κινέζοι πάνω απ' όλα είναι εν δυνάμει επενδυτές, οπότε ας ξεχάσουμε ότι η χώρα έχει τις χειρότερες περιβαλλοντικές επιδόσεις στον πλανήτη!

9. Ότι όλα είναι προϊόν μαγειρέματος κι ότι οι αρχισυντάκτες έχουν τη μαγική ικανότητα να διαβάζουν τη σκέψη ανθρώπων που δεν γνωρίζουν, οι οποίοι μιλούν για θέματα που επίσης (οι αρχισυντάκτες) δεν γνωρίζουν, και να την μεταφέρουν κατά το δοκούν στο κείμενο που υπογράφεις ΕΣΥ.

10. Ότι όλοι ανεξαιρέτως, ακαδημαϊκοί, καθηγητές, περιβαλλοντολόγοι, επιστήμονες, κλπ. είναι παπάρες. Α, κι ότι ο μεγαλύτερος απ' όλους τους παπάρες είναι ο δήμαρχος της Αθήνας...

Μαμά, 1939-2008

Σ' ευχαριστώ μαμά όπου και να σαι...

Σήμερα το πρωί μπήκα στο facebook. Γνωστοί και φίλοι είχαν αναρτήσει ευχές και φωτογραφίες των μανάδων τους. Κάποιοι ακόμη και των νεκρών μανάδων τους. Μπήκα κι εγώ στον πειρασμό αλλά μόλις διάλεξα την φωτό ένας κόμπος μου στάθηκε στο λαιμό και μετά άρχισα να κλαίω με λυγμούς.

Μέχρι που διάβασα τη χαρμόσυνη είδηση: "Σήμερα ημέρα της μητέρας η σύντροφός μου έγινε μαμά, κι εγώ μπαμπάς".

Κι όταν πια ο Ιάσονας μου είπε "σ' ευχαριστώ μανούλα" επειδή του έφτιαξα το αυτοκινητάκι του, κατάλαβα ότι όλη αυτή η αγάπη που μου έμαθες έχει ...μετουσιωθεί σε κάτι πολύ πολύ βαθύ,
ιδιαίτερο, μοναδικό...

Σ' ευχαριστώ πολύ μαμά λοιπόν. Χωρίς εσένα, σίγουρα, δεν θα είχα φτάσει ως εδώ...

You make my day

 

7.5.13

-Τι ζωγραφίζεις;
-Εναν πολύχρωμο ουρανό.
-Κάνε κι έναν άνθρωπο.
(Κάνει ένα κεφάλι, σώμα, πόδια, χέρια)
-Μαλλιά δεν έχει;
-Τά κοψε!

8.5.13

-Όταν βρέξει θα πέσουν σταγόνες στο κεφάλι μας;
-Ναι.
-Και θα πούμε ότι κλαίει το ουράνιο τόξο;

9.5.13

-Θέλω να είμαστε πάντα μαζί.
-Θα είμαστε πάντα μαζί.
-Και να μη μου λείπεις. Κάθε μέρα δουλειά... μπα μπα μπα!!

-Σε αγαπάω ανέμελα (τι είναι ανέμελα;).

Η δουλειά δεν είναι ντροπή

Σήμερα δουλεύω. Ούτε αργία ούτε μεταφερόμενη απεργία. Στο γραφείο καταφθάνουν σιγά σιγά όλοι οι εκδρομείς του Πάσχα. Χαρούμενοι, αφράτοι και ροζέ, γεμάτοι ευχές και αληθώς.

Εγώ είμαι κομματάκι μουντή. Ή μάλλον έγινα στα πρώτα 5 λεπτά που έκατσα στην καρέκλα μου.

Η λαχτάρα να ανοίξω την πόρτα και να εξαφανιστώ βροντώντας την πίσω μου επανήλθε και μάλιστα δριμύτερη. Μετά από 4 πραγματικά αγχολυτικές ημέρες, η επιστροφή στην τσιγαρίλα της καθημερινότητας με προσβάλει.

Έλα όμως που δεν βλέπω φως. Κάθε μέρα που περνάει, λέω, θέλω να αλλάξω δουλειά, πόσο ακόμη μπορώ να διευρύνω τα όρια των αντοχών μου;

Μπα, η μόνη λύση είναι να καταργήσω σαββατοκύριακα κι αργίες. Να μην μου μπαίνουν ιδέες στο μυαλό και ζορίζομαι. Να μην καταλαβαίνω τη διαφορά βρε αδερφέ. Του μέσα και του έξω.

ΥΓ. Πριν φύγω το πρωί ο Ιάσονας με ρώτησε: "Μαμά, θα μου λείψεις σήμερα;"

Χρόνια Πολλά

Ένα περίεργο πράγμα... Σπάνια μου τυχαίνει να επικρατεί απόλυτη ηρεμία στο σπίτι, να κάθομαι στον καναπέ με τον καφέ μου χωρίς να τρέχω από δω κι από κει. Τώρα όμως που και οι δυο, μπαμπάς και γιος κοιμούνται ακόμη, εξουθενωμένοι από τη χθεσινή ημέρα, αισθάνομαι μια περίεργη μοναξιά και μόλις που κρατιέμαι για να μην μπω στα δωμάτιά τους να τους ξυπνήσω με γλυκόλογα...

Ιστορίες

Κι εκεί που πίστευα ότι είχα πάρει διαζύγιο με τη μνήμη μου, άρχισα να κατακλύζομαι από αναμνήσεις. Καλές με άσχημες στιγμές, κακές με μια γλυκιά επίγευση στο τέλος.

Βαυκαλίζομαι και θεωρώ ότι για όλα φταίει το facebook, με όλον αυτόν τον καταιγισμό pop up ονομάτων και καταστάσεων, και όχι η -μέση πλέον- ηλικία μου που ευνοεί τέτοιου τύπου αναπολύσεις και συναισθηματισμούς.

Έτσι συνέβη και χθες. Ο θάνατος του Λευτέρη Βογιατζή, που τον θαύμαζα, αλλά δεν τον ήξερα προσωπικά, ξύπνησε μια ολόκληρη εποχή. Με πήγε πίσω στα σχολικά μου χρόνια, τότε που κάθε Παρασκευή ο πατέρας μου με πήγαινε στο θέατρο. Οι δυό μας στην αρχή και αργότερα και με τον αδερφό μου. Περνούσε και με έπαιρνε και βλέπαμε θέατρο.

Ο πατέρας μου δεν είναι κανένας λόγιος, δικηγόρος ήταν, αλλά πάντα είχε λατρεία με τα βιβλία - και το θέατρο. Διάβαζε θέατρο από μικρός. Έχω ακόμη κάτι δερματόδετες εκδόσεις του με το μονόγραμμά του. Τα διάβασα κι εγώ αυτά τα βιβλία, Ο'Νιλ, Μπέκετ, Σέξπηρ, τους διάβαζα κι ας μην είχα, ακόμη, ιδέα.

Τέλος πάντων σε μια από αυτές τις εξόδους πήγαμε να δούμε και τον Βογιατζή. Την Σπασμένη Στάμνα. Για μένα ήταν μια αποκάλυψη. Νομίζω και για τον αδερφό μου παρόλο που ήταν αρκετά μικρότερος. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι που απλώς δεν ήθελα να τελειώσει (μου συμβαίνει συχνά έκτοτε ειδικά στον κινηματογράφο).

Αφού τελείωσε η παράσταση, ο πατέρας μου μας πήγε για φαγητό σε μια ταβέρνα κοντά στο θέατρο, όπου ω του θαύματος ήρθε κι όλος ο θίασος...

Νομίζω ότι θα θυμάμαι αυτή την αίσθηση για όλη μου τη ζωή.

Κάτι πιο ευχάριστο, ίσως;

Ναι, θα γράψω για χθες, έτσι για να το διαβάσεις και να το ξέρεις (φαντάζομαι για τ' αγόρια πρέπει να είναι κάτι αρκετά σημαντικό)...

Ε, ναι, λοιπόν χθες έκανες για πρώτη φορά πιπί όρθιος!

"Θαν μεγάλοθ" είπες...

ΥΓ. Σόρι για την παραπάνω λεπτομέρεια αλλά με μιζέριαζε πολύ το προηγούμενο post και σκέφτηκα να το ...διασκεδάσω λίγο...

Με το χέρι στην καρδιά

Όμως υπάρχουν και κακές αναμνήσεις από τα χρόνια τα παλιά.

Όπως τότε λίγο πριν χωρίσουν οι γονείς μου. Ήμουν δεν ήμουν 10 ετών. Βράδυ. Κοιμόμουν στο δωμάτιό μου όταν άκουσα φασαρία και φωνές. Σηκώθηκα σέρνοντας τη Μπεγκούμ, μια κούκλα πάνινη μακρουλή σχεδόν στο ύψος μου. Στάθηκα πίσω από την συρόμενη πόρτα του σαλονιού και είδα από τη χαραμάδα τη μάνα μου να παίζει ξύλο με τον πατέρα μου. Τα πουκάμισα και των δυο σχισμένα.

Είναι μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ κι είναι αυτή ακριβώς που ξεπηδά αυτομάτως στη μνήμη μου κάθε φορά που τσακώνομαι με τον Γ. στο ίδιο σαλόνι. Έστω κι αν πλέον δεν υπάρχει η συρόμενη πόρτα...

(Είναι η πρώτη φορά που λέω την ιστορία αυτή "δημοσίως" - προστατευμένη ωστόσο από την ανωνυμία μου. Γιατί το κάνω; Μάλλον για να την ξορκίσω και να δεσμευτώ ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα φτάσω σ' αυτό το σημείο.)

Nostalgia

Με τον Κ. γνωριστήκαμε στην Γ' Γυμνασίου. Δεκαετία του '80. Ακούγαμε ροκ (όχι τίποτα σκληροπυρηνικό, λίγο Dire Straits, λίγο Doors, πολύ -εγώ τουλάχιστον- Pink Floyd) και χορεύαμε ντίσκο. Μου είχε χαρίσει κι έναν δίσκο των Boney M τότε, αυτόν με τις αλυσίδες. Είχε μπουκλάκια, τσουλούφι και αραιά δόντια. Είχα μακρύ μαλλί και μπούκλες επίσης. Είμασταν μικροί. Πηγαίναμε σε πάρτυ μαζί, ήταν ο κολλητός μου μέχρι που τελειώσαμε το Λύκειο. Ερχόταν διακοπές μαζί μας με τη μαμά μου στη Σίφνο. Γελούσαμε και περνούσαμε υπέροχα. Δύο καλοί αγνοί φίλοι τίποτα παραπάνω.

Μετά χαθήκαμε. Μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο/Πολυτεχνείο και χαθήκαμε. Πήγε στην Αμερική για αρκετά χρόνια. Εχασε και τους γονείς του με τους οποίους διατηρούσαν στενές σχέσεις οι θείοι μου... Μου έλεγαν ότι ήταν άρρωστος αλλά δεν ήξεραν τι είχε απογίνει...

Φέτος, μετά από χρόνια αντίσταση μπήκα στο facebook. Και τον έψαξα. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα αναζητήσει μέσω google και στο παρελθόν χωρίς επιτυχία. Όμως τώρα μέσω αυτού του τρομερού εργαλείου τον βρήκα (μαζί και τις συμμαθήτριές μου αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Πριν λίγες ημέρες τον είδα. Πιο γοητευτικός από παλιά. Ώριμος. Όμορφος αν και λίγο στραπατσαρισμένος. Με τις ίδιες κινήσεις με τότε που ήταν παιδί. Τα χέρια του και οι εκφράσεις του μου θύμισαν εκείνα τα χρόνια που ακούγαμε Doors, χορεύαμε Boney M και νομίζαμε ότι θα κατακτούσαμε τον κόσμο...

Έτσι πέρασα το Σαββατοκύριακο. Αναπολώντας τα παλιά και γελώντας νοσταλγικά...

Καλή εβδομάδα.

A matter of size...

(Ιάσονα, όταν θα διαβάσεις αυτή την ανάρτηση πιθανόν να κοκκινίσεις, αλλά εγώ θα την γράψω ούτως ή άλλως!)

Σήμερα το πρωί όταν βγήκε ο Γ. από το μπάνιο ήρθε στο δωμάτιο του μικρού που μόλις είχε ξυπνήσει. Γυμνός προφανώς. Κάθισε με τρόπο ώστε να μην είναι όλα φάτσα κάρτα, όμως ο μικρός είχε προσέξει ήδη τα πάντα και για πρώτη φορά, μια και δεν του κρυβόμαστε ούτε ο μπαμπάς του ούτε εγώ (χωρίς κιόλας να επιδιώκουμε να κυκλοφορούμε τσίτσιδοι μπροστά του συνέχεια!), αναφώνησε: "Τι είναι αυτό;" δείχνοντας τον Γ. ανάμεσα στα πόδια του που έκρυβαν επιμελώς "αυτό".

Και ξανά "τι είναι αυτό; Το πιπί σου! Α! Είναι τεράστιο!"

Εγώ έσπευσα να τον ενημερώσω (ενθυμούμενη συμβουλή της παιδιάτρου σχετικά με τα μεγέθη, ότι δηλαδή τα αγόρια μπορεί να έχουν πρόβλημα συγκρίνοντας το δικό τους πουλί με του μπαμπά τους, δεν ξέρω αν ισχύει -εξάλλου η παιδίατρος δεν είναι και ο Ματθαίος Γιωσαφάτ- αλλά για καλό και για κακό είπα να μην το διακινδυνεύσω) ότι λογικό είναι, ο μπαμπάς είναι πολύ μεγάλος, το ίδιο μεγάλο άρα θα είναι και το πουλί του...

Η ερώτηση της ημέρας

Στιχομυθία Ιάσονα-Νούνου (το υποκοριστικό της κοπέλας που τον κρατάει), όπως μου την μετέφερε η δεύτερη:

Ιάσονας (στο γιογιό): Έλα να συζητήσουμε

Νούνου: Τι θέλεις να συζητήσουμε;

Ι: Να συζητήσουμε για τη Νούνου. Η Νούνου έχει κόκκινα μαλλιά και αγαπάει πολύ τον Ιάσονα.

Ν: Ναι, ναι, αλήθεια σε αγαπάω πολύ - και έχω κόκκινα μαλλιά.

Ι: Να συζητήσουμε τώρα για τον μπαμπά και τη μαμά;

Ν: Τι θέλεις να πούμε για τον μπαμπά και τη μαμά (ελαφρώς αγχωμένη);

Ι: Ο μπαμπάς αγαπάει τη μαμά. Η μαμά αγαπάει τον μπαμπά. Τον Ιάσονα ποιος τον αγαπάει;

Ν: Όλοι τον αγαπάνε τον Ιάσονα!

Mrs Proper

(Εδώ και λίγο καιρό ο Ιάσονας είναι ο Μπομπ ο μάστορας κι εγώ η κυρία Πρόπερ, για την οποία αναλαμβάνει δουλειές)
-Μπομπ, θα αλλάξουμε ταπετσαρία;
-Ναι, η παλιά δεν είναι καλή.
-Τι χρώμα θα βάλεις;
-Γαλάζιο και θα είσαι όλη ουρανός...

Κι άλλες απορίες

Μια μέρα
-Μαμά, τι γράμμα είναι αυτό;
-Δεν είναι γράμμα, είναι θαυμαστικό.
-Μαμά, τι είναι το θαυμαστικό;
-Να, όταν θέλουμε να πούμε κάτι με έντονο τρόπο, να δώσουμε παραπάνω αξία στις λέξεις, όταν γράφουμε βάζουμε ένα θαυμαστικό. Κατάλαβες; Οπως όταν λέμε: "Ιάσονα, είσαι πολύ γλυκός!"

Αλλη μέρα
-Μαμά, γιατί μου διαβάζεις τόσο δυνατά;
-Καλά, θα διαβάσω πιο σιγά. (Αλλάζω τόνο και μιλάω αργά και σιγά.)
-Μαμά, σε αγαπάω πολύ, θαυμαστικό!

Shark fin

 


Χαζεύω φωτό με παιδάκια ντυμένα αποκριάτικα.
Καουμπόιδες, πάπιες, γάτες, σκύλοι, πειρατές...
Όταν ήμουν μικρή τρελαινόμουν να μασκαρεύομαι - μια συνήθεια που εγκατέλειψα πολύ πρόσφατα κυρίως λόγω έλλειψης συνενόχου (ο Γ. σιχαίνεται τις απόκριες, είναι πολύ ευθύς για να κρύβεται πίσω από μάσκες!).
Πέρσι έντυσα τον Ιάσονα Μίκυ Μάους. Με δικής μου επινόησης στολή και hand made αυτιά.
-Τι θα ντυθείς τις απόκριες; τον ρώτησα χθες.
-Πτερύγιο, μου απάντησε.
Ή με δουλεύει ή μεγαλώνει πολύ γρήγορα...

Στιχομυθίες...

-Θέλω τη μαμά μου μμμμμμμ...
-Μα τι λες, εδώ είναι η μαμά σου, στην αγκαλιά μου κάθεσαι!
-Μμμμμ όχι είμαι μόνο με τον μπαμπά μου, η μαμά μου είναι μακριά μμμμ...
-Κι αυτή εδώ ποια είναι, δεν είναι η μαμά σου;
-Όχι, αυτή είναι ένα παιχνίδι!

on love

 

 http://www.brainpickings.org/wp-content/uploads/2012/07/sontagonlove_brainpickings.jpg

Η πρώτη αγάπη δεν είναι παντοτινή...

Στις 23 Ιανουαρίου ο Ιάσονας έγινε 2,5 ετών.

Στις 23 Ιανουαρίου βγήκα με τις φίλες μου το βράδυ μετά από πολύ καιρό.

Στις 23 Ιανουαρίου τον Ιάσονα τον κοίμησε ο μπαμπάς του μετά από πολύ παιχνίδι.

Στις 23 Ιανουαρίου ο Ιάσονας "χώρισε" την όρκα του χωρίς πολύ συζήτηση. Απλώς την άφησε στο σαλόνι και έκτοτε κοιμάται και πάει στο πάρκο και όπου αλλού λες και δεν την είχε γνωρίσει και αγαπήσει ποτέ!

Ελπίζω να είναι πιο συνεπής στις επόμενες σχέσεις του...

Των ήχων η ευγένεια

Λοιπόν. Προχθές μαλώναμε. Δηλαδή δεν μαλώναμε ακριβώς απλώς υπήρχε λίγη ένταση μεταξύ του Γ. και μένα. Ο Ιάσονας ήταν -κακώς- μπροστά. Δεν αντέδρασε κάπως, έδειχνε σαν να μην δίνει σημασία και συνέχιζε να τρώει το τσουρέκι του.

Όταν όμως καθήσαμε μαζί στον καναπέ να διαβάσουμε, αφού είχε περάσει κάνα δεκάλεπτο, μου λέει: "Μαμά, τι θα πει ευγένεια;"

Έπαθα σοκ. Με είχε ρωτήσει κι άλλη φορά με αφορμή ένα παιδικό τραγούδι που μιλάει για "του ήχου την ευγένεια" που έχουν τα βιολιά κι οι βιόλες... Του είχα εξηγήσει όσο καλύτερα μπορούσα ότι ευγένεια είναι να μιλάμε ωραία ο ένας στον άλλον, να μην φωνάζουμε, να λέμε ευχαριστώ-παρακαλώ κλπ. κλπ. και εκείνος την κατάλληλη στιγμή μου το πέταξε.

Και δεν νομίζω ότι ήταν τυχαίο...

Back to my roots

http://www.everydayfamily.com/blog/the-myth-of-the-hip-parent/

Βέβαια, η δική μου μαμά άκουγε Θεοδωράκη και Λοΐζο, άντε και καμιά φορά Βeatles - ειδικά αφότου είχε χωρίσει με τον μπαμπά μου... Ως αποτέλεσμα, τον πρώτο τον ξέρω απ' έξω -και τον διασκευάζω πλέον με παιδικά λόγια (σόρι Μικ)- αλλά δεν τον ακούω, ενώ για τους τελευταίους διατηρώ μια τεράστια διαχρονική λατρεία, όπως πολλοί φαντάζομαι... Κατά τ' άλλα δεν είμαι σίγουρη ότι αναπαράγω τα δικά της πρότυπα και μεθόδους στον τρόπο μεγαλώματος του Ιάσονα - αν και κάποια πράγματα που έκανε έχουν σίγουρα περάσει στο DNA μου... Το θλιβερό είναι ότι δεν είναι πια εδώ για να ανταλλάξουμε απόψεις...

Η όρκα

 Εδώ και έναν μήνα ο Ιάσονας σέρνει μαζί του, όπου πάει, μια φουσκωτή όρκα. Από το jumbo, των 1,5 ευρώ.

Η όρκα αυτή έχει γίνει στην κυριολεξία προέκταση του χεριού του. Την κρατάει σφιχτά όταν τρώει, όταν κοιμάται, όταν κάνει μπάνιο, παντού. Κι αν κάποιος -ειδικά παιδάκι- διανοηθεί να την αγγίξει γίνεται χαμός.

Αυτή η όρκα είναι φυσικά κακής ποιότητας. Όχι μόνο γιατί είναι μια πλαστικούρα άνευ προηγουμένου αλλά και επειδή ξεφουσκώνει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και το πολύ σε μια βδομάδα είναι για πέταμα.

Ευτυχώς το jumbo διαθέτει στοκ. Ήδη βρισκόμαστε στην όρκα #4, ενώ στο ντουλάπι μου υπάρχουν 2 ακόμη...

Το όλο γεγονός μας έχει αγχώσει. Η κοπέλα που τον κρατάει μου λέει ότι στην παιδική χαρά δεν παίζει γιατί απλώς δεν μπορεί εφόσον τα χέρια του είναι κατειλημμένα από το μαυρόασπρο ζωάκι.

Στη ζωγραφική που τον πάω μια φορά την εβδομάδα έπαθε υστερία πριν τα Χριστούγεννα και αναγκαστήκαμε να φύγουμε άρον άρον επειδή φοβόταν ότι θα λερωνόταν η όρκα και αρνιόταν πεισματικά να κάτσει στο τραπέζι με τα υπόλοιπα παιδιά. Κι όταν ο άτακτος της τάξης την άγγιξε με χέρια βουτηγμένα σε κόκκινη μπογιά η κατάσταση απογειώθηκε...

Δεν ξέρω ποια είναι η λύση. Η κοπέλα θέλει να του την πάρει με τη δικαιολογία ότι ήρθε η μαμά της να την πάει πίσω στη θάλασσα, ο Γιάννης του λέει με γλυκό τρόπο να την αφήνει σπίτι να ξεκουράζεται κι εγώ είμαι κάπου στο ενδιάμεσο αν και προτιμάω να την αγνοώ χωρίς πολλές κουβέντες για την ...σχέση τους.

Ψάχνοντας στο ίντερνετ πάντως διάβασα ότι πρέπει να πηγαίνουμε με τα νερά του, ότι η επαφή του με το παιχνίδι αναπτύσσει τον τρόπο που σχετίζεται, ότι τον κάνει να νιώθει ασφαλής κλπ. κλπ. και ότι κάποια στιγμή θα το αφήσει μόνος του και θα το ξεχάσει...

Καλή χρονιά με περισσότερα χαμόγελα

Από τον περίφημο σκιτσογράφο Ralph Steadman που κόσμησε τα κείμενα του δημοσιογράφου Hunter S. Thompson.

http://grist.org/people/going-going-gonzo-a-famously-twisted-mind-tackles-the-extinction-crisis/?utm_campaign=weekly&utm_medium=email&utm_source=newsletter&utm_content=readmore