What gain in pain?

Χωράει ανταγωνισμός (και) στον πόνο;

Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί από τότε που άρχισα να μιλάω στους ανθρώπους (φίλους και γνωστούς) για την αρρώστια και στη συνέχεια για το θάνατο της μαμάς μου.

Πρώτη φορά συνέβη με μια κοπέλα στο γυμναστήριο, που άρχισε να κλαίει μόλις της εξήγησα γιατί δεν σκόπευα να πάω διακοπές το καλοκαίρι. Μου είπε μέσα σε λυγμούς ότι είχε χάσει τη μάνα της πριν 20 χρόνια από καρκίνο, ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μην την σκέφτεται, υπονόησε ότι η δική της ταλαιπωρήθηκε περισσότερο καιρό από τη δική μου, ότι η ίδια ήταν πιο νέα από μένα... Κατέληξα να αισθάνομαι πολύ άσχημα και να την παρηγορώ εγώ!

Μετά ήταν με μια πρώην συνάδελφο του πατέρα μου που με κράτησε μισή ώρα μέσα στη μέση του δρόμου και μου ανέλυε με λεπτομέρειες πότε και πώς πέθαναν οι γονείς της, τι σήμανε αυτό για την υπόλοιπη ζωή της και τις σχέσεις της κοκ., τονίζοντάς μου ταυτόχρονα ότι ο πόνος δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Φυσικά γύρισα σπίτι ράκος.

Τελευταία μου έτυχε με έναν καινούργιο δικό μου συνάδελφο που για κάποιους λόγους εμπιστεύτηκα. "Ξέρω ξέρω. Έχω χάσει κι εγώ τον πατέρα μου. Όμως ήμουν μόλις 25 και σ' εκείνη την ηλικία πονάει πολύ περισσότερο." Δεν τον έβρισα αλλά πήρα πίσω τους λόγους για τους οποίους τον εμπιστεύτηκα.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές μήπως φταίω εγώ που για λόγους ευγένειας ή όποιας άλλης μαλακισμένης αρχής δεν μπορώ να κόψω στον άλλον την κουβέντα...

Μέχρι που προχθές από θύμα έγινα θύτης: Είχα να δω την Α. πολύ καιρό. Τη συνάντησα καλοβαμμένη και καλοντυμένη στα εγκαίνια μιας έκθεσης. "Τι κάνεις;" "Καλά. Τι καλά δηλαδή, πεθαίνει ο πατέρας μου." "Α. Εμένα η μαμά μου πέθανε το καλοκαίρι..."