Τίποτα. Μικρές αλλαγές. Όπως το ότι η μαμά μου έχει αρχίσει να παραμιλάει. Στο σπίτι μας σε μερικά σημεία ο χρόνος έχει σταματήσει την ημέρα της μετακόμισης. Χθες ήταν βραδιά φεστιβάλ. (Not) a Love Song του Αλαίν Μπυφάρ (όπως τον γράφει το πρόγραμμα). Θα προτιμούσα να το ΄βλεπα σ' ένα κλαμπ με μοχίτο και χαμηλό φωτισμό ή καλύτερα, να μην το ΄βλεπα καθόλου. Το πρωί στο κέντρο μα(ι)νάδες και κόρες εφορμούν στις εκπτώσεις. Στο Κολωνάκι μαθήματα οδικής συμπεριφοράς από μαμά-οδηγό. Με την αμέριστη συμπαράσταση της έφηβης κόρης της ξεβιδώνει τις πινακίδες από το παράνομα παρκαρισμένο Smart της. Με σταθερότητα και σιγουριά σεσημασμένου η μικρή τις κρύβει επιμελώς κάτω από το χαλάκι. Στο Σύνταγμα φυσάει ένα αεράκι. Η πινακίδα της "δημοτικής αρχής" αναβοσβήνει με οδηγίες σωστής περιβαλλοντικής συμπεριφοράς αυτή τη φορά. Δεξιά στο παρτέρι, ημίγυμνος τοξικομανής φλερτάρει επικίνδυνα με τους πανσέδες ενώ δυο δίμετροι Νιγηριανοί ζαλώνονται την πραμάτεια τους και εξαφανίζονται στους γύρω δρόμους με τα μάτια (πάντα) στην πλάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου