Είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά. Αρχίζω και αισιοδοξώ λίγο. Με μικρά πράγματα. Μικρές χαρές. Μια καλή κουβέντα. Ένα κείμενο. Μια περίεργη σύμπτωση.
Σηκώνω το κεφάλι ψηλά. Χαμογελάω αμυδρά. Σε κοιτάζω και ξεχνάω για λίγο ότι η προηγούμενη χρονιά ήταν η δυσκολότερη της ζωής μου. Και η πιο στενάχωρη.
"Πραγματικά -και μην με πεις ψώνιο- πραγματικά θαυμάζω τον εαυτό μου που έχει αντέξει μέσα σε όλα αυτά." (Κοπέλα στο τηλέφωνο σε έναν σκοτεινό δρόμο στου Ψυρρή προχθές. Την ακούω και σκέφτομαι: Ναι, κι εγώ το ίδιο - ελπίζω μόνο για διαφορετικούς λόγους. Για το καλό το δικό της δηλαδή.)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου