Αυτές τις γιορτές αισθάνομαι περίεργα.
Υποτίθεται οικογενειακές ημέρες κι ο αδερφός μου λείπει ταξίδι (κάτι ξέρει), με τον πατέρα μου δυσκολεύομαι να συντονιστώ (ούτως ή άλλως) κι εκείνη που θα ήθελα να δω περισσότερο από όλους, να κάνουμε βόλτες αγκαζέ στην ταλαιπωρημένη Αθήνα, να πίνουμε αχνιστό καφέ και να μαλώνουμε για την πολιτική κατάσταση, δεν υπάρχει πια...
Και μου λείπει όσο δεν φαντάζεσαι.
Παρόλα αυτά, ναι ξέρω τι θα μου πεις, έχω πολλούς λόγους να είμαι αισιόδοξη. Σιγά σιγά, περίμενε λίγο ακόμα, να φύγει επιτέλους αυτός ο χρόνος.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου