Αυτές οι μέρες αποδεικνύονται ιδιαίτερα δύσκολες. Έχει περάσει καιρός πολύς από τότε που είχα τόσο ελεύθερο χρόνο. Προσπαθώ να τον καλύψω με διάφορες δραστηριότητες. Ο,τιδήποτε αρκεί να μην είμαι στο σπίτι.
Στο σπίτι τρελαίνομαι. Διαβάζω γράφω ακούω μουσική βλέπω τηλεόραση μιλάω στο τηλέφωνο μαγειρεύω τακτοποιώ πλένω και ξανά από την αρχή με την ίδια ή άλλη σειρά. Κυρίως όμως σκέφτομαι. Πολλά πράγματα όχι απαραίτητα ευχάριστα που συνήθως καταλήγουν σε μια γνώριμη πια ταχυπαλμία. Κι όταν έρχεται ο Γ. μόνο που δεν χοροπηδάω στο κεφάλι του.
Γι' αυτό προτιμάω να παίρνω τους δρόμους. Περπατάω πάνω κάτω το κέντρο της Αθήνας λες και έχω κάνει τάμα. Με γοργό βηματισμό και όμως το βλέμμα μου να πιάνει τα πάντα τριγύρω. Πίνω καφέ με τη θεία μου, την αδερφή της μάνας μου, που είναι και ο μόνος αγαπημένος μου άνθρωπος σε ακτίνα βολής που δεν δουλεύει εδώ που τα λέμε. Παρηγορεί η μία την άλλη μου μιλάει για την εγγονή της. Πάω στο γυμναστήριο κοιτάζω τις βιτρίνες μπαινοβγαίνω σκαστά στα μαγαζιά με τον φόβο μην τυχόν και μου μιλήσουν οι πωλήτριες.
Μέχρι που κάποια στιγμή με πιάνει μια τρελή μελαγχολία κι ένα παράπονο σχεδόν παιδικό. Λέω "μαμά-μαμά" βουρκώνω και κουνάω το κεφάλι μου δυνατά δεξιά κι αριστερά μπας κι έρθω στα ίσα μου.
Μάλλον πρέπει να βρω δουλειά ΤΩΡΑ.
Στο σπίτι τρελαίνομαι. Διαβάζω γράφω ακούω μουσική βλέπω τηλεόραση μιλάω στο τηλέφωνο μαγειρεύω τακτοποιώ πλένω και ξανά από την αρχή με την ίδια ή άλλη σειρά. Κυρίως όμως σκέφτομαι. Πολλά πράγματα όχι απαραίτητα ευχάριστα που συνήθως καταλήγουν σε μια γνώριμη πια ταχυπαλμία. Κι όταν έρχεται ο Γ. μόνο που δεν χοροπηδάω στο κεφάλι του.
Γι' αυτό προτιμάω να παίρνω τους δρόμους. Περπατάω πάνω κάτω το κέντρο της Αθήνας λες και έχω κάνει τάμα. Με γοργό βηματισμό και όμως το βλέμμα μου να πιάνει τα πάντα τριγύρω. Πίνω καφέ με τη θεία μου, την αδερφή της μάνας μου, που είναι και ο μόνος αγαπημένος μου άνθρωπος σε ακτίνα βολής που δεν δουλεύει εδώ που τα λέμε. Παρηγορεί η μία την άλλη μου μιλάει για την εγγονή της. Πάω στο γυμναστήριο κοιτάζω τις βιτρίνες μπαινοβγαίνω σκαστά στα μαγαζιά με τον φόβο μην τυχόν και μου μιλήσουν οι πωλήτριες.
Μέχρι που κάποια στιγμή με πιάνει μια τρελή μελαγχολία κι ένα παράπονο σχεδόν παιδικό. Λέω "μαμά-μαμά" βουρκώνω και κουνάω το κεφάλι μου δυνατά δεξιά κι αριστερά μπας κι έρθω στα ίσα μου.
Μάλλον πρέπει να βρω δουλειά ΤΩΡΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου