Μ-Ε-Ψ-Ε-Κ-Α-Ζ-Ο-Υ-Ν

Ωραία την επόμενη εβδομάδα κλείνω 3 μήνες άνεργη σχεδόν άεργη πλέον καθότι δυσκολεύομαι να κάνω ο,τιδήποτε. Σαν να μού 'χει πέσει μετεωρίτης κατακέφαλα ή καλύτερα σαν να με έχουν ψεκάσει (ναι ναι αυτό θα είναι έτσι εξηγούνται όλα) και δεν μπορώ να κάτσω να βάλω τα πράγματα κάτω να κινηθώ τέλος πάντων να βγω στη γύρα όχι ικετεύοντας και κλαψουρίζοντας αλλά σοβαρά με cv γόβες και ενίοτε γραβάτα για να αποδείξω ότι το κεφάλι μου δεν είναι στραβό μόνο ο τρόπος που με βλέπουν γέρνει μπορώ να κάνω και αυτό και το άλλο μόνο πιστολάκι σε κομμωτήριο μην μου ζητήσετε καμιά δεν θα με εμπιστευτεί τα μαλλιά μου μετά βίας έχουν 2 πόντους μήκος...   

Ημερολόγια ανεργίας

Είναι η τρίτη φορά σε διάστημα 10 ετών ακριβώς που μένω χωρίς δουλειά.

Η πρώτη ήταν το καλοκαίρι του 2004. Καλοκαίρι μεγαλείων. Ολυμπιακοί Αγώνες, μια Αθήνα λουστραρισμένη κι εγώ Ιούνιο μήνα παίρνω τη μεγάλη απόφαση να αφήσω τη δουλειά μου. Την καλοπληρωμένη και συναρπαστική επί 9 περίπου χρόνια δουλειά μου. Ήταν ακόμη "εύκολοι" οι καιροί κι εγώ 10 χρόνια νεότερη...

Την δεύτερη φορά ο βαθμός δυσκολίας ήταν πολύ μεγαλύτερος. 2008. Άνοιξη αυτή τη φορά. Μετά το Πάσχα. Η μάνα μου στο νοσοκομείο με πνευμονία, άρρωστη ούτως ή άλλως. Πέντε μήνες έμεινα εκτός δουλειάς, αλλά ήταν γεμάτοι μήνες δίπλα της. Οι τελευταίοι της μήνες. Δίπλα της...

Τώρα. Πρώτη Ιουλίου. Κλείνουμε το φύλλο και μας καλούν στο γραφείο του διευθυντή. "Αυτό είναι το τελευταίο ένθετο, ευχαριστούμε μπλα μπλα, όμως δεν το υποστηρίξαμε όσο έπρεπε, μπλα μπλα". Και σε μένα "Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου". Τόσο απλά. Θα έχει να το λέει ο τύπος, "εγώ τη λέξη απολύεσαι δεν την είπα ποτέ μου, μιλούσα πάντα με παραβολές".

Τέλος πάντων. Καλοκαίρι είναι πάλι. Καλοκαίρι της ανεργίας. Και λέω ότι όταν χάσεις τη δουλειά σου, τουλάχιστον σταματάς να φοβάσαι μήπως την χάσεις. Ε, τώρα έχω κι ένα ανήλικο παιδί αλλά ποιός τα μετράει αυτά πλέον;

Τέλος πάντων, είπαμε, καλοκαίρι είναι, την υγειά μας την έχουμε, η δουλειά ούτως ή άλλως ήταν χάλια, το ρεπορτάζ υποβαθμισμένο, εγώ απαξιωμένη, το τυρί μουχλιασμένο και το κρασί παλιό...

#ekloges

Η μαμά μου κάθε φορά που είχε εκλογές μου έλεγε ότι ένιωθε φοβερή συγκίνηση.

Θες γιατί μεγάλωσε μέσα στην πολιτική -ο παππούς μου υπήρξε βουλευτής- θες γιατί είχε πολύ έντονη την αίσθηση του καθήκοντος, πάντως μου έλεγε ότι το προηγούμενο βράδυ των εκλογών δεν κοιμόταν, ενώ μέσα στο παραβάν το χέρι της έτρεμε.

Ξεκινούσε πολύ νωρίς για το εκλογικό κέντρο, γύρω στις 9 είχε ήδη ψηφίσει. Συνήθως πήγαινα μαζί της. Ψηφίζαμε στο ίδιο εκλογικό κέντρο, όχι όμως και το ίδιο κόμμα.

Καλώς ή κακώς δεν κληρονόμησα αυτό το πάθος της, τουλάχιστον στον συγκεκριμένο τομέα (α και στη μαγειρική).

Σκέφτομαι ωστόσο ότι σ' αυτή τη φάση, που όλα έχουν γίνει ένας θλιβερό μπάχαλο, θα είχε μεγάλο πρόβλημα να υποστηρίξει το πάθος της, θα ένιωθε σαν χαμένη.

Πάλι δεν θα κοιμόταν το προηγούμενο βράδυ, πάλι θα έτρεμε το χέρι της μέσα στο παραβάν. Όχι όμως από σιγουριά για την επιλογή της, αλλά μάλλον για ακριβώς το αντίθετο.

Γι' αυτό υπό μία έννοια είναι τυχερή που δεν το πρόλαβε το μπάχαλο...

Thanxxxx

Χθες έκλεισα 4 χρόνια γάμου. Θυμάμαι πολύ καλά εκείνον τον Μάρτη του 2010. Έκανε κρύο σαν και τώρα, όχι, ίσως λίγο λιγότερο, κι ήμουν άρρωστη, με ταλαιπωρούσε ένας απίστευτος κωλόβηχας.

Όμως ήμουν 4 μηνών έγκυος. Η κοιλιά μου μόλις είχε αρχίσει να φαίνεται. Είχα αφήσει και τα μαλλιά μου άσπρα. Έλαμπα εκείνη την ημέρα - αλήθεια. Με το μπεζ-άσπρο στράπλες (καλοκαιρινό) φόρεμά μου, με τα χρυσά κοσμήματα της μαμάς μου. Θυμάμαι ότι ο κόσμος στο δημαρχείο με χάζευε. Ακόμη κι ο πεθερός μου μού έκανε κομπλιμέντο.

Η τελετή ήταν σύντομη, στη διάρκειά της όμως πρόλαβε να χτυπήσει το κινητό της Μ., να μπερδευτούμε με τα δαχτυλίδια και να ντραπούμε με το φιλί. Α, και να μην εμφανιστεί τελικά ο δεύτερος κουμπάρος και να αναλάβει ο αδερφός του Γ.

Σήμερα, 4 χρόνια μετά και έχοντας πλέον συμπληρώσει 12 παρά έναν μήνα χρόνια σχέσης, με ένα  παιδάκι να τρίβεται στα πόδια μας -αλλά και με πολλά ευρώ μείον κι άλλες τόσες δυσκολίες- θέλω να πω ότι δεν αλλάζω αυτή τη ζωή, αυτά τα δυο υπέροχα αγόρια, με τίποτα...

ΥΓ. Και να φανταστείς ότι 6-7 χρόνια πριν ούτε ν' ακούσω ήθελα για γάμους και παιδιά...

Monis ή μόνος;

 

"Υπάρχει ένα ζώο που δεν το ξέρεις και είναι πολύ δύσκολο να το δεις γιατί κρύβεται πολύ καλά. Το λένε μόνις. Είναι πολύ μοναχικό, προτιμάει να είναι μόνο του ή με τη μαμά του και τον μπαμπά του. Ζει στη σαβάνα, στα δάση αλλά και στη ζούγκλα και στην Αγγλία. Είναι άσπρο, λευκό είναι και έχει γούνα και μια πολύ στριφογυριστή ουρά σαν γουρουνάκι. Δηλαδή όταν είναι μικρό είναι άσπρο και όταν μεγαλώνει καφέ. Τα μικρά έχουν καφέ μάτια, αλλά τα μεγάλα κόκκινα. Τρώει κουλούρια. Με σουσάμι. Όταν τα δει πηδάει και τα αρπάζει. Του αρέσουν πολύ. Καμιά φορά κρέμεται από τα δέντρα σαν τις μαϊμούδες. Πιο πολύ του αρέσει να είναι με τους γονείς του στη φωλιά του αν και βγαίνει κι έξω και παίζει με τα άλλα ζώα, κυρίως με τα οπόσουμ που του μοιάζουν και είναι ξαδέρφια του. Μετά γυρνάει πάλι στη φωλιά του".

[H ιστορία ενός μοναχογιού;]

To eat or not to eat?

-Μαμά, στο σχολείο μου γιατί δεν μαθαίνω γράμματα;
-Θα μάθεις, αλλά όχι ακόμη.
-Γιατί, εγώ θέλω να μάθω ΤΩΡΑ!

ΥΓ. Πραγματικός διάλογος μία ημέρα αφότου είχα διαβάσει αυτό (το οποίο για κάποιο λόγο δεν βγαίνει σωστά): http://www.washingtonpost.com/blogs/answer-sheet/wp/2014/02/06/a-really-scary-headline-about-kindergarteners/?tid=sm_fb

Λαβ

Άντε γιατί πολύ μαυρίλα έπεσε κι έξω ο ήλιος λάμπει...

The whirlwinds of my mind

Εδώ και αρκετές ημέρες (μπορεί τελικά και χρόνια) με ταλαιπωρεί μια περίεργη σκέψη. Με αφορμή ένα εξαιρετικά δυσάρεστο, αποτρόπαιο και τελικά, θανατηφόρο, ατύχημα που είχε η μικρή αδερφή της Χ., της κοπέλας που κρατάει τον γιο μου.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το συμβάν καθεαυτό, είναι πολύ ζοφερό για να το μοιραστώ - άσε που δεν μου φταίει σε τίποτα όποιος τύχει να διαβάσει την ανάρτηση.

Ωστόσο κι αυτή τη φορά, όπως και στο παρελθόν με την αρρώστια της μάνας μου, εκτός από το ότι επανήλθαν κάποιες φοβίες μου (ή ξεπήδησαν νέες), ένιωσα την ανάγκη να περιχαρακωθώ.

Ισως να μην είναι αυτή η σωστή λέξη - σκέφτηκα απλώς ότι θέλω να μείνω "μακριά" από τους ανθρώπους. Όχι γιατί δεν τους γουστάρω, αυτό είναι άλλο θέμα, αλλά γιατί όσο πιο στενή επαφή αποκτάω μαζί τους (στην προκειμένη περίπτωση μιλάω για τη Χ., που θεωρώ μέλος της οικογένειάς μου) τόσο πιο δύσκολο μου είναι να αποστασιοποιηθώ από όλα όσα τους συμβαίνουν. Τα σωματοποιώ σαν να είναι δικά μου προβλήματα, μοιράζομαι την κόλασή τους σε βαθμό απελπισίας.

Κι αυτό κάνει κακό όχι μόνο σε μένα αλλά και στον Γ. και στον μικρό που, φυσικά, έχει κεραίες πανίσχυρες...

Δεν ξέρω τι να το κάνω όλο αυτό και πού θα με βγάλει, πάντως το γεγονός ότι το αναγνωρίζω είναι, φαντάζομαι, ένα πρώτο βήμα.

Το αστείο (σε εισαγωγικά) είναι ότι κάποτε πίστευα ότι από κάτι παρόμοιο "έπασχε" κι η μάνα μου. Λίγο καιρό πριν πεθάνει όμως, μου αποκάλυψε ότι με κανέναν από τους ανθρώπους -εκτός της οικογένειάς της (ελπίζω τουλάχιστον)- που είχε γνωρίζει και βοηθήσει (και ήταν πολλοί) δεν είχε στενή, με την συναισθηματική έννοια, σχέση. Όταν έκλεινε η πόρτα τα προβλήματα και τις αγωνίες τους τα έπαιρναν μαζί τους και δεν την αφορούσαν πια...

Υπαρξιακά

-Μαμά, εγώ πού ήμουνα, είχα έρθει μαζί σας;
-Όχι, δεν είχες γεννηθεί.
-Ήμουν στην κοιλιά σου;
-Όχι.
-Τότε πού ήμουνα;
-Στο μυαλό μου...
-Και τι έκανα στο μυαλό σου;
-...

Καλή, πολύχρωμη, χρονιά