Δύσκολα

Περίεργη μέρα.
Το πρωί ανηφορίζοντας ήρθα φάτσα με φάτσα με τον πρώην αφεντικό μου. Πέντε μήνες είχα να τον δω. Κοντοστάθηκε. Τελικά σταμάτησε. Μου 'πε τα έμαθα τα δυσάρεστα συλληπητήρια μου 'δωσε και το χέρι του.
- Πως είσαι;
Δύσκολα...
- Σε ένα χρόνο να δεις, θα είσαι ακόμα πιο δύσκολα.
Φχαριστώ ρε...

Το μεσημέρι ανηφορίζοντας πάλι - αυτή τη φορά την Αναπαύσεως. Λουλούδια (αυτά που σου άρεσαν).
-Πάτε για μέσα;
Ναι.

Ραντεβού με δύο συντηρητές για να επιμεληθούν τον τάφο. Προς το παρόν χωρίς το όνομά σου. Μόνο ο παππούς κι η γιαγιά. Κι ένα νούμερο γραμμένο στα γρήγορα με μαύρη μπογιά.