Υπάρχουν δρόμοι και σημεία στην πόλη που μου δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα. Πολλές φορές λοξοδρομώ για να μην περάσω από μπροστά τους, κι αν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς πάω στο απέναντι πεζοδρόμιο, αποφεύγω να κοιτάξω προς το συγκεκριμένο σημείο, κουνάω το κεφάλι μου να αλλάξει εικόνα.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, γύρω στα 8, είχαμε ένα πολύ άσχημο ατύχημα με το αυτοκίνητο. Οδηγούσε ο πατέρας μου, συνοδηγός η μάνα μου με τον 4χρονο αδερφό μου στην αγκαλιά και πίσω σε συνθήκες σαλαμοποίησης η θεία Σ., η κυρία Μ., η συνομήλική μου κόρη της κι εγώ. Ο μπαμπάς μου τα 'χε τσούξει πανηγυρικά, χόρευε και χειροκροτούσε με αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή καραμπόλα 3 αυτοκινήτων στο ύψος του ΚΑΤ. Ο αδερφός μου τραυματίστηκε σοβαρά, εγώ έπαθα νευρική κρίση που με κράτησε 10 μέρες μακριά από το σχολείο... Την κυρία Μ. και την κόρη της δεν θυμάμαι να τις ξαναείδα από τότε.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς τον συγχωρήσαμε για όλο αυτό, αργήσαμε όμως και για μεγάλο διάστημα του απαγορεύαμε να περνάει μπροστά από το ΚΑΤ. Μας έκανε το χατήρι -μεταμελημένος γαρ φαντάζομαι- μέχρι που κάποια στιγμή μου είπε: "Αν μια μέρα που βγαίνεις από το σπίτι σου σπάσεις το πόδι σου στο πεζοδρόμιο, τι θα κάνεις, δεν θα ξαναβγείς ποτέ;". Έτσι σταδιακά (και αναγκαστικά) συνετίστηκα χωρίς όμως να ανακτήσω ποτέ την εμπιστοσύνη μου στην οδήγηση (τη δική του κυρίως αλλά και των άλλων).
Κι αν το ΚΑΤ δεν μου δημιουργεί πλέον τέτοιους συνειρμούς, τη θέση του έχει πάρει μια αρκετά μακριά λίστα, με πρώτο βέβαια το νοσοκομείο στο οποίο επί 1 χρόνο και 7 μήνες μπαινόβγαινε η μαμά μου, απ' όπου αναπόφευκτα περνάω πολύ συχνά μουρμουρίζοντας πρόσχαρους ρυθμούς ή μιλώντας μόνη μου για άσχετα πράγματα, επίτηδες για να μην κολλήσει το μυαλό μου...
Ή τα διάφορα γραφεία που έχω δουλέψει τα τελευταία χρόνια. Ούτε κουβέντα προφανώς να τα επισκεφθώ - όμως αρνούμαι μέχρι και να περάσω από κάτω από φόβο μπας και έχω (πάλι) κάποιο κακό (ακόμα και καλό, δεν το επιδιώκω) συναπάντημα...
Περίεργη σύμπτωση πάντως, αλλά τα γραφεία της καινούργιας μου δουλειάς είναι ακριβώς σ' εκείνο το σημείο στο ύψος του ΚΑΤ! Αναρωτιέμαι αν το άγχος μου ασυνείδητα έχει σχέση ΚΑΙ με αυτό...
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, γύρω στα 8, είχαμε ένα πολύ άσχημο ατύχημα με το αυτοκίνητο. Οδηγούσε ο πατέρας μου, συνοδηγός η μάνα μου με τον 4χρονο αδερφό μου στην αγκαλιά και πίσω σε συνθήκες σαλαμοποίησης η θεία Σ., η κυρία Μ., η συνομήλική μου κόρη της κι εγώ. Ο μπαμπάς μου τα 'χε τσούξει πανηγυρικά, χόρευε και χειροκροτούσε με αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή καραμπόλα 3 αυτοκινήτων στο ύψος του ΚΑΤ. Ο αδερφός μου τραυματίστηκε σοβαρά, εγώ έπαθα νευρική κρίση που με κράτησε 10 μέρες μακριά από το σχολείο... Την κυρία Μ. και την κόρη της δεν θυμάμαι να τις ξαναείδα από τότε.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς τον συγχωρήσαμε για όλο αυτό, αργήσαμε όμως και για μεγάλο διάστημα του απαγορεύαμε να περνάει μπροστά από το ΚΑΤ. Μας έκανε το χατήρι -μεταμελημένος γαρ φαντάζομαι- μέχρι που κάποια στιγμή μου είπε: "Αν μια μέρα που βγαίνεις από το σπίτι σου σπάσεις το πόδι σου στο πεζοδρόμιο, τι θα κάνεις, δεν θα ξαναβγείς ποτέ;". Έτσι σταδιακά (και αναγκαστικά) συνετίστηκα χωρίς όμως να ανακτήσω ποτέ την εμπιστοσύνη μου στην οδήγηση (τη δική του κυρίως αλλά και των άλλων).
Κι αν το ΚΑΤ δεν μου δημιουργεί πλέον τέτοιους συνειρμούς, τη θέση του έχει πάρει μια αρκετά μακριά λίστα, με πρώτο βέβαια το νοσοκομείο στο οποίο επί 1 χρόνο και 7 μήνες μπαινόβγαινε η μαμά μου, απ' όπου αναπόφευκτα περνάω πολύ συχνά μουρμουρίζοντας πρόσχαρους ρυθμούς ή μιλώντας μόνη μου για άσχετα πράγματα, επίτηδες για να μην κολλήσει το μυαλό μου...
Ή τα διάφορα γραφεία που έχω δουλέψει τα τελευταία χρόνια. Ούτε κουβέντα προφανώς να τα επισκεφθώ - όμως αρνούμαι μέχρι και να περάσω από κάτω από φόβο μπας και έχω (πάλι) κάποιο κακό (ακόμα και καλό, δεν το επιδιώκω) συναπάντημα...
Περίεργη σύμπτωση πάντως, αλλά τα γραφεία της καινούργιας μου δουλειάς είναι ακριβώς σ' εκείνο το σημείο στο ύψος του ΚΑΤ! Αναρωτιέμαι αν το άγχος μου ασυνείδητα έχει σχέση ΚΑΙ με αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου