Χρόνια πολλά κατ' αρχήν

Καιρό έχω να γράψω. Συνέβησαν πολλά όλο αυτό το διάστημα και φαίνεται ότι χρειάζομαι χρόνο για να τα αφομιώσω. Κάποια βέβαια θα τ' αφήσω στην προηγούμενη χρονιά άλλα όμως θα τα πάρω μαζί στην επόμενη. Και ευτυχώς είναι τα ευχάριστα.

Προσπαθώ να κάνω απολογισμό αυτές τις μέρες. Δεν είναι εύκολο. Κυρίως γιατί πάω ακόμα πιο πίσω από το 2009 και μετράω παλιότερες πληγές ή/και ρυτίδες χαράς. Καμιά φορά.

Γενικά είμαι καλά όμως. Και κάθε χρόνος που περνάει ανακαλύπτω ότι έχω ευρύτατα όρια αντοχής. Για να δούμε, καινούργια δεκαετία ξεκινάει. Πάλι.

No comment

(μόνο ένα μικρό: αυτή δεν είμαι εγώ αλλά θα μπορούσε)

Μακάβρια "πλάκα"

Είδα πάλι στο όνειρό μου τη μάνα μου. Ήταν ζωντανή λέει, ήρθε χαλαρά σαν να μην είχε περάσει μια μέρα και μου 'πε τι γίνεται καλά είσαι; Μαμά που είσαι; Εδώ είμαι. Μα αφού έχεις πεθάνει; Μα αυτό ήταν μια πλάκα. Είχα πάει ταξίδι να ξεσκάσω... Και δεν σκέφτηκες ότι θα στενοχωριόμουν πλάνταξα στο κλάμα! Έλα τώρα, συγνώμη μην κάνεις έτσι, αφού είμαι εδώ και μια χαρά.
(Πήγα στον τάφο -στον ύπνο μου- κι ο χώρος ήταν κενός, έτοιμος να δεχτεί τον επόμενο... Ευτυχώς μετά ξύπνησα αλλά ήταν πολύ νωρίς για να σηκωθώ. Από σήμερα θα κοιμάμαι από διαφορετικό πλευρό μπας και αλλάξει η νυχτερινή μου τύχη.)

Έξω!

Βγαίνω από το πλάνο κι από τη μαλακία (μου).

UGHH

Ένα περίεργο πράγμα.
Που όσο περνάει ο καιρός επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο: ο ρόλος της μάνας μου, πέρα από όλα τ' άλλα, και ως τροχονόμου, ως διαμεσολαβητή.
Το έκανε στο παρελθόν μ' εμάς και τον πατέρα μας - επέμενε να του τηλεφωνάμε, να του μιλάμε, να διατηρούμε καλή σχέση μαζί του, παρόλο που του 'χε πολλά φυλαγμένα.
Το ΄κανε βέβαια κι όταν τσακωνόμουνα μικρή με τον αδερφό μου...
Και τώρα, που δεν ζει πια -πρέπει να το ΄χω ξαναγράψει- οι δεσμοί διαταράχτηκαν, δεν υπάρχει διαμεσολάβηση κι ο καθένας λέει και κάνει ό,τι θέλει χωρίς έλεγχο, χωρίς "ντροπή".
Πάντα θεωρούσα ότι ο αδερφός μου ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Παρόλο που έχουμε άλλη αντίληψη για τα πράγματα, άλλες προτεραιότητες, είναι Ο Αδερφός μου.
Όταν μάλιστα αρρώστησε η μάνα μας, οι συνθήκες μας έφεραν ακόμα πιο κοντά, σαν ένα ενιαίο μέτωπο, θωρακισμένοι απέναντι στον πόνο.
Μετά πέθανε, η σχέση χαλάρωσε. Μέχρι που ήρθε η κρίση.
Πάντα αναρωτιόμουν πώς γίνεται και μαλώνουν τ' αδέρφια για λεφτά, τώρα το λούστηκα και δεν μ' αρέσει καθόλου.
Μπορώ παρακαλώ να γυρίσω πίσω στην παιδική ηλικία;

Take it easy

Ε να λοιπόν: σήμερα το πρωί στην εφορία (Ψυχικού - η χειρότερη). Πηγαίνετε να πάρετε αριθμό πρωτοκόλλου στον ημιώροφο. Καλημέρα σας. Μια στιγμή έχω άλλο έγγραφο. Κάτσε. Απθώσου που λέμε και στο χωριό μου. Είμαι από το Αγρίνιο. Κοίτα πόσα χαρτιά έχουν μαζευτεί από χθες, πόσα νομίζεις ότι είναι; Πολλά. Από που είναι η καταγωγή σου. Από εκεί. Εγώ από Αγρίνιο. Τικ τικ τικ τικ. (65άρης. Ξετυλίγει κωλόχαρτο και φυσάει τη μύτη του. Γράφει στο pc με τον δείκτη του δεξιού χεριού μόνο, το οποίο έχει κι ένα τεράστιο νύχι στο μικρό δάκτυλο - και μάλιστα πολυκαιρισμένο. Φοράει μακρυμάνικη μακό λερωμένη. Από καφέ πιθανόν. Η χειροποίητη ταμπελίτσα με το όνομά του έχει τοποθετηθεί ανάποδα...)

Κάποια στιγμή

Μου λες έχεις καιρό να γράψεις γιατί δεν γράφεις σου λέω δεν ξέρω τι από τη μια είναι όλα αυτά που συμβαίνουν κάθε μέρα που κάποια φορά έχουν ενδιαφέρον αν και εξαρτάται πώς θα τα δεις και ποια είναι τελικά αυτά που αφορούν κι άλλους πέρα από σένα κι από την άλλη είναι όλες αυτές οι εικόνες οι αναμνήσεις "οι θύμησες" που 'ρχονται ξαφνικά χωρίς να ρωτήσουν αν κοιμάσαι αν δουλεύεις αν κάνεις ό,τι θες οπότε ναι δεν ξέρω τι ούτε πότε ξανά αλλά σίγουρα κάτι κάποτε

Πότε μπήκες πρώτη φορά στη θάλασσα;

Χθες βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά. Το κεφάλι μου βούιζε, είχα ταχυπαλμία, τα κόκκαλά μου σχεδόν τα άκουγα από τον πόνο. Είπα πάρε 4-5 βαθιές ανάσες. Δεν δούλεψε. Πήρα κι άλλες δυο κι είπα σκέψου κάτι ωραίο.
Τη θάλασσα. Τη θάλασσα πάντα σκεφτόμουν όταν είχα ζόρια και συγκεκριμένα τον βυθό της Χρυσοπηγής στη Σίφνο.
Είπα, πότε θυμάσαι να μπήκες πρώτη φορά στη θάλασσα; Από φωτογραφίες ξέρω ότι πρέπει να ήμουν το πολύ δύο χρόνων. Στέκομαι στην πόρτα μιας καμπάνας στη Βουλιαγμένη -η παραλία φαίνεται μαγική- φοράω ολόσωμο σκούρο μαγιό και ναυτικό καπέλο. Κρατάω μια κουλούρα. Δεν την θυμάμαι αυτή τη σκηνή, αλλά αυτή πρέπει να' ναι από τις πρώτες μου επαφές με τη θάλασσα.
Θυμάμαι όμως την Άνδρο. Είμαι γύρω στα 3. Η μαμά μου είναι έγκυος στον αδερφό μου. Φοράω βατραχοπέδιλα, μπρατσάκια κι ένα ριγέ πολύχρωμο μαγιό. Εχω μακριά κατσαρά μαλλιά κι έναν αέρα περίεργα σοβαρό. Μπαίνω στη θάλασσα με την όπισθεν. Κάποιον από τους μεγάλους πρέπει να είχα δει να το κάνει.
Εκτός αν πάλι όλα αυτά είναι φωτογραφικές αναμνήσεις. Ωστόσο η φωτογραφία που αποτυπώνει αυτή τη σκηνή δεν έχει χρώμα, κι εγώ θυμάμαι πολύ έντονα εκείνο το μαγιό: πράσινο, πορτοκαλί, λευκό...
Οπότε, δεν μπορεί, ανάμνηση θα είναι.

White winter hymnal

I was following the pack
all swallowed in their coats
with scarves of red tied 'round their throats
to keep their little heads
from fallin' in the snow
And I turned 'round and there you go
And, Michael, you would fall
and turn the white snow red as strawberries
in the summertime...

http://www.youtube.com/watch?v=DrQRS40OKNE

Οι Fleet Foxes βέβαια είναι από το Σηάτλ. Και άλλο Σηάτλ άλλο Αθήνα.
Τουλάχιστον όσον αφορά τον καιρό...

Η ζωή είναι αλλού;

Την Κυριακή στην εκπομπή "η ζωή είναι αλλού" της Εύης Κυριακοπούλου είχε την Μαρίνα, την κόρη του Καραγάτση. Σε επανάληψη υποθέτω. Μιλούσε για τον πατέρα της, για τη σχέση τους. Εβδομήντα δύο ετών η Καραγάτση σήμερα και μόνο μια φορά θυμάται τον πατέρα της να της λέει ότι την αγαπάει, ντρεπόταν, δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του.
Τι σύμπτωση.
Μόλις είχα γυρίσει από τραπέζι με τον μπαμπά μου. Είχα να τον δω κοντά δυο βδομάδες. Ήταν μόνος του χωρίς τη φίλη του κι εγώ επίσης χωρίς τον Γ. και τον αδερφό μου.
Κι ο πατέρας μου δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα συναισθήματά του.
Όταν πέθαινε η μαμά δεν άντεχε να μπαίνει στο δωμάτιό της στο νοσοκομείο. Έκλαιγε και φορούσε μαύρα γυαλιά να μην το καταλάβουμε τάχα.
Προχθές όμως μου χάιδευε το χέρι και μου 'λεγε συνέχεια πόσο του έχω λείψει. Κι όταν πλέον αποχαιρετιόμασταν στο αυτοκίνητό μου, μου 'πε "πολύ σε αγαπάω". Με αιφνιδίασε και αντέδρασα κάπως αμήχανα, άτσαλα πετώντας βιαστικά ένα "κι εγώ / να προσέχεις στον δρόμο", κι έβαλα μπρος συγκινημένη.
Λίγες φορές τον θυμάμαι κι εγώ να το λέει κι η πιο έντονη είναι όταν θα έκανα εγχείριση σκωληκοειδίτιδας στα 19 μου. Είχε δακρύσει, μου κρατούσε το χέρι και μου έλεγε σε αγαπάω την ώρα που με μετέφερε το φορείο.

Κυριακάτικο ξύπνημα

Άκουσα χθες ότι οι καύσωνες, που ειδικά στην Ελλάδα έχουν γίνει όλο και πιο συχνοί λόγω της αλλαγής του κλίματος, έχουν ανεβάσει τα ποσοστά της σχιζοφρένειας...
Τώρα βέβαια καύσωνα δεν έχουμε αλλά εμένα αυτά τα σκαμπανευάσματα του καιρού με τρελαίνουν.
Συν το γεγονός ότι περπατάω στον δρόμο και όλο πέφτω πάνω σε γυναίκες που μου θυμίζουν πολύ έντονα την μαμά μου. Μερικές φορές μάλιστα ξεπερνάω τα όρια: πχ είχα πάει για κούρεμα και λοξά απέναντί μου καθόταν μια κυρία στην ηλικία της πάνω κάτω. Είχε τα ίδια μαλλιά, παρόμοιο στιλ και διάβαζε με τον δικό της τρόπο. Έπαθα αυτόματα ταχυπαλμία και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.
Η κατάσταση αυτή -της ταχυπαλμίας- ούτως ή άλλως επανέρχεται δριμύτερη το βράδυ πριν κοιμηθώ, όταν οι μνήμες είναι πολύ πιο έντονες. Τότε της μιλάω σιγανά και την καληνυχτίζω.
Μετά είναι τα όνειρα. Πάντα με εκείνο το κίτρινο νυχτικό που φορούσε τις τελευταίες ημέρες, πάντα όρθια όμως και καλά, σε ένα περίεργο ωστόσο περιβάλλον, ανοίκειο... Έρχεται, συζητάμε, καθημερινά και εύκολα πράγματα συνήθως και μετά εξαφανίζεται, την χάνω και ξυπνάω κλαίγοντας.
Δεν είναι εύκολο όλο αυτό κι εκεί που αισθάνομαι ότι το διαχειρίζομαι καλά και "ώριμα", είναι σαν να πατάω πάλι πάνω σε κινούμενη άμμο...

Spaced out

Αυτή/τη/στιγμή/νιώθω/τόσο/τσαλακωμένη/μπουχτισμένη/καπνισμένη/βαριεστημένη/που/θέλω/να/μπω/σε/ένα/διαστημόπλοιο/και/να/εξαφανιστώ/και/επειδή/ρωτάς/ναι/θέλω/να/σε/πάρω/μαζί/μου/να!

Σπόρπια/άσχετα

Μετά από μια εβδομάδα έντονης οικολογικής επαγρύπνησης και πέντε περίπου μήνες στα Βόρεια προάστια αρχίζω να παρουσιάζω τα συμπτώματα της Μεγάλης/Bruce στον Κυνόδοντα του Λάνθιμου.

Οπότε χθες περιπλανήθηκα πυρετωδώς στο κέντρο. Με τις αναμενόμενες συνέπειες.

Περπάτησα μέχρι το Σύνταγμα μέσω Κολωνακίου. Όλοι έξω και όλες με μπότες UGH που επιβάλλει ο άγριος σουηδικός μας χειμώνας. Φαγητό στο Φουρίν Καζάν, όπου με λύπη διαπιστώνω συρρίκνωση μερίδων: το σάλμον τατάκι μετωνομάστηκε σε τάκι, ή απλώς ως είθισται ο πελάτης πληρώνει την ανακαίνιση του μαγαζιού; Καφές στο Clemente στη Βουκουρεστίου: 5.80 οι δύο εσπρέσο. Ο πάγκος σε εμπόλεμη κατάσταση, το σέρβις αντίστοιχο. (Ο μπάρμαν μας αγνοεί παντελώς και τηλεφωνάει στον άλλο μπάρμπαν: "Γιώργο, για πες πώς φτιάχνεται το νεγκρόνι, έχω ξεχάσει - θέλετε κάτι;") Για τις τουαλέτες του εν λόγω μαγαζιού τα λέμε άλλη ώρα.

Σινεμά Δαναός 2 και Το κορίτσι με το τατουάζ. Ο διπλανός μου δεν σταματάει να γκρινιάζει με τις στενές θέσεις ενώ καθόλη την ταινία μασουλάει ποπ-κορν.

Μετά Κηφισίας-κέντρο με τα πόδια μέσω Πανόρμου. Ωραίαιαια διαδρομή. Μπαρ και καφέ πάνω στο πεζοδρόμιο, μπουλντόζες που στρώνουν τον δρόμο, βρώμα, α και ένας συνειδητοποιημένος φιλόζωος να μαζεύει τα σκατά του σκύλου του με γάντια - αυτό και μόνο με έκανε να ξεχάσω όλα τα υπόλοιπα.

Σήμερα το πρωί ρίχτηκα στην Ερμού. Παλιατζήδες, εξωτισμός, πολύ τσιγάρο, πολλά φορτηγά και κυρίως πάρα πολύς θόρυβος. Στα βόρεια δεν ακούγεται τίποτα. Από το γραφείο μου μάλιστα δεν έχω καν πρόσβαση στον έξω κόσμο, δεν ξέρω αν είναι πρωί ή βράδυ, αν χιονίζει ή βρέχει μετεωρίτες!

Ααααα!!!

Τέρμα με τις γουοντεργουμανιές....

Πώς γίνεται ώρες ώρες να αισθάνομαι υπέροχη και καταπληκτική, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, ότι είμαι έξυπνη, με χιούμορ και όλα τα καλά πάνω μου τά' χω και την άλλη στιγμή όλα αυτά να αυτοαναιρούνται πανηγυρικά και να αισθάνομαι απύθμενα ούφο; Πώς λέγεται αυτό; Διχασμός προσωπικότητας; Υπάρχουν φορές που το φόκους χάνεται. Εντελώς.

Και μετά έρχεται ο 23άρης συνάδελφός μου ο Μ. που νομίζει ότι έχει κιόλας κατακτήσει τον κόσμο...

Μα τι λέω; Το οικο-πείραμα μου έχει ταράξει τα νεύρα. Και δεν είναι ακόμα ούτε καν 10 το πρωί. Ο Γ. κοιμάται και θέλω απελπισμένα τη μαμά μου. Θα έβρισκε κάτι να μου πει να με καθησυχάσει...

Οικοπάουερ-μέρος 2ον

Και ο αγώνας συνεχίζεται.
Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στη μείωση της κατανάλωσης ενέργειας - ηλεκτρικής βέβαια, γιατί την προσωπική δεν την υπολογίζει το πείραμα...
Αισθάνομαι ήδη σαν να είμαι στο μέσον μιας σκληρής δίαιτας, και κάθε τόσο μου εμφανίζονται από το πουθενά γλυκάκια, καναπεδάκια, ποτάκια και μύριες όσες απαγορευμένες λιχουδιές...

Οικοπάουερ

Αυτές τις ημέρες συμμετέχω εθελοντικά σε ένα διεθνές (βλ. αμερικάνικο) οικολογικό πείραμα. Για μια εβδομάδα πρέπει να κάνω συγκεκριμένα πράγματα που θα με βοηθήσουν να μειώσω το αποτύπωμά μου στον πλανήτη (ή έστω να μάθω με ποιους τρόπους θα μπορούσα να το μειώσω)...

Έτσι, η πρώτη ημέρα ήταν αφιερωμένη στη μείωση των σκουπιδιών που παράγω. Παρόλο που γενικά είμαι συνειδητός πολίτης, κάνω ανακύκλωση, δεν παίρνω σακούλες αν δεν τις χρειάζομαι και τέλος πάντων δουλεύω για την προστασία του περιβάλλοντος εδώ και 12 περίπου χρόνια, το task αποδείχτηκε κομματάκι δύσκολο. Κυρίως επειδή δεν μπορούσα να πείσω τις διάφορες υπηρεσίες, όπως το καφενείο της γειτονιάς του γραφείου μου ή την κάβα όπου έπρεπε να αγοράσω ένα δώρο, το μεν να μου φέρει καφέ σε φλυτζάνι (με διαβεβαίωσαν ότι μπορούν αλλά τελικά δεν το έκαναν λόγω του ότι δεν χωρούσε λέει το πλαστικό καπάκι στο στόμιο του φλυτζανιού), το δε να μην βάλει περιτύλιγμα στο ποτό που είχα αγοράσει (όσο κι αν επέμεινα και αγόρευσα για τη μείωση των σκουπιδιών -με τη σύμφωνη ωστόσο γνώμη του ιδιοκτήτη- η κοπέλα εξαφάνισε στα υπόγεια το δώρο για να το τυλίξει επιμελώς κι εγώ έμεινα να τρώω τα νύχια μου...).

Την δεύτερη ημέρα, δηλαδή χθες, έπρεπε να μην χρησιμοποιήσω το αυτοκίνητό μου για τις μετακινήσεις μου. Εύκολο είπα. Ελα όμως που χρειάστηκε πρωί πρωί να πάω στον γιατρό για κάτι επείγον. Δικαιολογίες; Όχι αν εξηγήσω ότι ο γιατρός βρίσκεται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τη δουλειά μου (όπου παρεπιμπτόντως έπρεπε να είμαι από νωρίς) και η οποία επιπλέον δεν εξυπηρετείται εύκολα και κυρίως γρήγορα από τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οπότε νούλα και η δεύτερη μέρα... Α, το project συνιστούσε μετακινήσεις με ποδήλατο, πόδια και car pooling (να μοιραστώ δηλαδή με κάποιον το αυτοκίνητό του/της/μου) αλλά στην Ελλάδα αυτό το κάνουν με επιτυχία μόνο οι ταξιτζήδες...

Η τρίτη είναι η σημερινή, αφορά τη διατροφή και υποτίθεται ότι πρέπει να φροντίσω ό,τι τρώω να μην προκάλεσε τρελό πρόβλημα στον πλανήτη (δηλ. πολλές εκπομπές CO2) για να παραχθεί, να είναι τοπικό προϊόν και, αν γίνεται, βιολογικό. Προς το παρόν τα έχω κουτσοκαταφέρει αλλά δε ντέι ιζ λονγκ...

(Ήδη πάντως σε διάφορους κύκλους με θεωρούν γραφική.)

Ο κόμπος

Τα δύο κορίτσια της θυρωρού της μάνας μου. Δεκατριών και εννέα ετών. Όμορφες, έξυπνες μικρές δεσποινίδες.
Μου έδειχναν φωτογραφίες από τα "παιδικά" τους χρόνια στην Αλβανία. Κοίτα-πώς-είσαι- σαν-αγόρι-κι εσύ-τι μαλλιά-είναι-αυτά;
Ξαφνικά, ανάμεσα στα κονφετί και τα τρυφερά ενσταντανέ των γονιών τους, μια φωτογραφία της μαμάς μου. Χαμογελαστή μπροστά από ένα στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο...
Ένας κόμπος. Είπα σιγανά Αχ, η μαμά μου και ξεροκατάπια...

Μην λες ονόματα!

Έχει πλάκα το κόμπιασμα των δημοσιογράφων όταν μιλούν για τον πρωθυπουργό.
Αν και τα vibes που πιάνω είναι θετικά - τουλάχιστον στη δική μου δουλειά κανείς δεν παρέλειψε να σχολιάσει καυστικά τους απερχόμενους κατά την παράδοση των υπουργείων (ειδικά τον ...συγκινημένο Σουφλιά)- οι εκφωνητές δυσκολεύονται ακόμα με τα ονόματα. Ακόμα και του Παπανδρέου. Οι περισσότεροι γλιτώνουν πιθανά σαρδάμ, μιλώντας απλώς για τον "νέο πρωθυπουργό".
Βέβαια είναι δύσκολο να χωνέψεις τη μετάβαση στο πιτς φυτίλι. Ειδικά αν δουλεύεις στην ΕΡΤ όπου μαζί με την αλλαγή φρουράς πρέπει αυτομάτως να βαρέσεις προσοχή και ν' αλλάξεις και προτεραιότητες...
Εγώ πάντως προς το παρόν πανηγυρίζω την ίδρυση του ΥΠΕΕΚΑ, δηλαδή του υπουργείου περιβάλλοντος, ενέργειας και κλιματικής αλλαγής. Χαίρομαι επίσης που το πήρε μια νέα γυναίκα, της οποίας φαίνεται να το λέει η ψυχή της. Για να δούμε...

Στάσου πλάι μου

http://www.youtube.com/watch?v=_8YRx47oylM

Standing next to me. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια τελευταία.

Το ανεβάζω επειδή δεν μ' αρέσει ν' ανοίγω τη σελίδα και να βλέπω τη φάτσα του Σουφλιά -ακόμα και μουτζουρωμένη- αλλά και γιατί σήμερα ήταν μια πολύ δύσκολη και μοναχική μέρα.

Καλή ακρόαση...

Good riddance!

Η ψήφος

Την πρώτη φορά που ψήφισα, με πήγε η μαμά μου. Κάπου κοντά στην πλατεία Καρύτση. Είχε μεγάλη ουρά - σπάνιο θέαμα έκτοτε. Ο αστυνομικός στην είσοδο με ρώτησε πόσο χρονών ήμουν. Περήφανα του απάντησα "δεκαοκτώ".

Θυμάμαι τη μάνα μου στις εκλογές. Εκτός του ότι υποστήριζε με πάθος τα πολιτικά της πιστεύω, πριν ψηφίσει ένιωθε αγωνία. Αισθανόταν, όπως μου έλεγε, πολύ έντονα την ευθύνη της για όλο αυτό και δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Πήγαινε στην κάλπη πρώτη πρώτη και πάντα συγκινημένη.

Θυμάμαι επίσης τη δεκαετία του '80 που ο παππούς μου (ο πατέρας της) έβαζε υποψηφιότητα με την ΕΔΗΚ. Η μάνα μου ήταν η μόνη από τα παιδιά του (πέντε το σύνολο) που δεν τον ψήφισε. Ο παππούς μου, που είχε διατελέσει βουλευτής με την Ένωση Κέντρου, δεν εξελέγη τότε. Βρεθήκαμε σπίτι του, υπήρχε μεγάλη ένταση, κατηγορίες, η μαμά μου αντιμετωπίστηκε -αν και όχι ανοιχτά- σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Ήπιε πολύ, έκλαιγε, μας πήρε και φύγαμε. Οδηγούσε αλαφιασμένη και παραλίγο να μας ρίξει σε ένα γιαπί!

Σε λίγο θα πάω κι εγώ να ψηφίσω. Αισθάνομαι κατά κάποιον τρόπο την ευθύνη αλλά δεν είμαι συγκινημένη. Την σκέφτομαι όμως πολύ γιατί παρέμεινε μέχρι τέλους αμετανόητα ΠΑΣΟΚ και τώρα θα ήταν η καλύτερή της...

Contact

Μπα. Όποια κυβέρνηση κι αν έχουμε πράσινη, κόκκινη, κίτρινη, μπλε ή πορτοκαλιά, η νοοτροπία μας αποκλείεται να αλλάξει.

Αποκλείεται ξαφνικά να σταματήσουμε να φερόμαστε σαν να μας χρωστάνε όλοι, να αντιμετωπίζουμε τον διπλανό μας σαν υποδεέστερο, να μιλάμε χωρίς τη στοιχειώδη ευγένεια, ενίοτε και με τη μεγαλύτερη αγένεια, να ενοχλούμε και να τρομοκρατούμε με τον τρόπο μας έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να διαμαρτυρηθεί, να μην σηκωνόμαστε στο τρένο όταν υπάρχει κάποιος ηλικιωμένος (μάλλον μόνο η δική μου γενιά ή της μάνας μου το έκανε αυτό), να σιχτιρίζουμε γενικώς, να καπνίζουμε κι ας απαγορεύεται και να βρίζουμε όποιον μας τη λέει, να βαράμε μύγες στη δουλειά αλλά να μην εξυπηρετούμε αυτόν που περιμένει, να πετάμε σκουπίδια παντού, να επιδεικνύουμε απίστευτη βαρβαρότητα αλλά να επικαλούμαστε με καμάρι το αρχαίον παρελθόν μας, να είμαστε τσιγγούνηδες, ρατσιστές, φοβικοί και απείρως συντηρητικοί, γενικώς να τους έχουμε χεσμένους όλους και να μην αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό γυρνάει σαν μπούμερανγκ κατά πάνω μας...

Χθες, τρεις μήνες αφότου ξαναγύρισα στη δουλειά μου στα βόρεια και για την οποία ανεβοκατεβαίνω συνήθως την Κηφισίας με αυτοκίνητο, χρειάστηκε να μπω σε τρένο. Για να συνειδητοποιήσω ότι μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα είχα σχεδόν αποκοπεί από την αθηναϊκή καθημερινότητα που ισχυριζόμουν ότι γνώριζα τόσο καλά - σαν να' χα μπει σ' ένα vacuum. Τρόμαξα λίγο. Μπορεί να ξέρω κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια για την προεκλογική καμπάνια των κομμάτων (αλλά και για το μόλις εγχειρισμένο στήθος της Αλεξανδράτου) αλλά έχω χάσει απ' ότι φαίνεται την επαφή. Ελπίζω να φταίνε μόνο τα βόρεια προάστια, η Κηφισίας και οι πολλές ώρες δουλειάς...

Βλέπω από την άλλη όλους αυτούς τους υποψήφιους που περιοδεύουν από λαϊκή σε ΙΚΑ κι από ΚΑΠΗ σε σχολεία και αναρωτιέμαι, αυτοί που στο διάολο την βρήκαν την επαφή με τον πολίτη;

Πάντως όσο κι αν χαίρομαι που θα φύγουν επιτέλους οι μπουχέσες, δύσκολα πιστεύω ότι οι επόμενοι θα μπορέσουν να κάνουν κάτι. Είπαμε, η νοοτροπία δεν αλλάζει ποτέ.

Fantastic Foxes

http://videos.nymag.com/video/Fantastic-Mr-Fox-Trailer-2

Ιστορίες για αλεπούδες από τον Wes Anderson.

Ό,τι πρέπει για όλες τις ώρες, δύσκολες και εύκολες.

Καλημέρα.

Daddy cool

Η μνήμη μου παίζει περίεργα παιχνίδια. Το παρελθόν εμφανίζεται σε κύματα. Ένα ένα σκάνε εντελώς απροσδόκητα και δεν με αφήνουν σε ησυχία. Χθες το βράδυ ήταν ο χωρισμός των γονιών μου. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ εύκολα.

Είμαι γύρω τα οκτώ. Μόλις έχω γυρίσει από το σχολείο. Χτυπάω το κουδούνι, κανείς. Χτυπάω της κυρίας Μαίρης από κάτω. Με περιμένει. Ο αδερφός μου είναι ήδη μαζί της, "Η μαμά κι ο μπαμπάς έχουν μια δουλειά δεν θα αργήσουν"...
Οι γονείς μας στο σαλόνι του σπιτιού μας πια. Η μάνα μου ταραγμένη προσπαθεί να χαμογελάει: "Αποφασίσαμε με τον μπαμπά σας να χωρίσουμε" λέει απευθυνόμενη σε μένα - ο αδερφός μου είναι ακόμα πολύ μικρός. Εγώ κλαίω, όχι ότι έχω πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει. "Θα πρέπει να μας πείτε με ποιον θέλετε να μείνετε", έρχεται η ερώτηση-κλειδί-παγίδα. "Μα με σένα μαμά, γιατί ο μπαμπάς δεν ξέρει να μαγειρεύει". Το ένστικτο της επιβίωσης αλλά και η προσπάθειά μου να μην πληγώσω τον μπαμπά μου (αν και στην περίπτωση που τον διάλεγα μάλλον θα τον πλήγωνα περισσότερο) βάζουν τα πράγματα στη θέση τους χωρίς πολλά πολλά.
Από εκεί και πέρα η ιστορία εξελίσσεται όπως τόσες άλλες, με πόνο, κλάματα, φωνές, ενίοτε και ξύλο (μια φορά), προσπάθειες επανασύνδεσης (πάνω από δέκα) και διαζύγιο όταν πλέον φτάνω 17 ετών.

Πώς μου ήρθαν όλα αυτά; Είπαμε η μνήμη μου κάνει περίεργα παιχνίδια και συνδυασμούς. Σκεφτόμουν ότι από τότε που πέθανε η μάνα μου, ο πατέρας μου έχει μπει -μετά από τόσα χρόνια ουδετερότητας- στον ρόλο του. Ανησυχεί, μας παίρνει τηλέφωνο σε καθημερινή βάση, μας δίνει συμβουλές... Η σχέση του με τον αδερφό μου, που πάντοτε ήταν δύσκολη, έχει χαλαρώσει, είναι πιο ουσιαστική. Και το αναγνωρίζουν κι οι δυο πλευρές.
Με μένα είναι ευσυγκίνητος, προσπαθεί να με έχει κοντά του, μου ανοίγεται και με τα δικά του λιγοστά εργαλεία προσπαθεί να με ξεκλειδώσει.

Είναι περίεργο το νέο αυτό σκηνικό αλλά οφείλω να πω ότι μου αρέσει. Με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα, απαλύνει κάπως την απώλεια.

Προχθές μου διηγόταν διάφορες ιστορίες από την οικογένειά του. "Πρέπει να τα καταγράψεις αυτά, γιατί θα πεθάνουμε όλοι και θα χαθούν". Μετά μου είπε ότι σκέφτεται να παντρεύτει τη Μ. -τη φίλη του, μια καταπληκτική γυναίκα που αγαπάμε πολύ- "για να μην χαθεί η σύνταξή μου".

Δεν ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά, ή μάλλον ξέρω: μεγαλώνει και φοβάται, ζητάει επιβεβαίωση και παρηγοριά. Και τότε γίνεται εκείνος το παιδί ξανά κι εγώ ο γονιός...

Πράσινη υπανάπτυξη

Είχα καιρό να κατέβω ώρα με φως στο κέντρο της Αθήνας. Χθες το έκανα, αλλά φως δεν είδα. Η πόλη ζεστή, τα προεκλογικά μέτωπα χλιαρά... Μέχρι που στην πλατεία Κλαυθμώνος, στο μεγαλοπερίπτερο του ΠΑΣΟΚ, ξαφνιάστηκα. Δυσάρεστα. Η φωτό δεν χρειάζεται περισσότερες εξηγήσεις.

Όχι ότι είχα παραμυθιαστεί με την κοινωνικό-περιβαλλοντική ευαισθησία των συντρόφων, αλλά ομολογώ ότι δεν περίμενα μια τόσο κραχτή παρανομία - ειδικά σε τέτοιο κεντρικό σημείο της Αθήνας.

Πριν λίγο πήρα τηλέφωνο στο γραφείο Τύπου και το κατάγγειλα. Με ευχαρίστησαν χωρίς περισσότερα σχόλια. Το τηλέφωνό τους είναι 210 3665414 και γενικώς απαντούν με ευγένεια...

Αποστειρωμένοι

Χθες, στο σπίτι της Μ. Ο γιος της, 10, μας περιγράφει τη γέννηση ενός νέου έθνους. Είναι τα παιδιά που τα παρέσυρε η υστερία της γρίππης Α. Στην είσοδο της τάξης του έχουν τοποθετηθεί αντισυπτικά υγρά σαν αυτά που έχουν στα νοσοκομεία. Εξαγνισμός πριν το μάθημα, εξαγνισμός και μετά (σίγουρα πιο απαραίτητος). Οι δασκάλες παρατηρούν και επικροτούν. Ολες οι σχολικές τσάντες, με το απαραίτητο αξεσουάρ: αντισυπτικά μαντηλάκια. Οι συμμαθητές του, λέει, τα χρησιμοποιούν όλη την ώρα. Καθαρίζουν τα χέρια τους -κάνει την κίνηση-, πλένουν το πρόσωπό τους - ξανακάνει την κίνηση. Και στο τέλος θέτει το αναπάντεχο ερώτημα: "Μαμά, κάνει καλό στο δέρμα να χρησιμοποιείς συνέχεια αντισυπτικά μαντηλάκια;"

About pain

Να πώς έχει το πράγμα.

Ειδικά με τη μέση μου δεν έχω πρόβλημα. Γενικά όμως έχω διάφορα προβλήματα υγείας. Σταθερά ή έκτακτα. Ολο κάπου πονάω. Σε καθημερινή βάση για παράδειγμα με πονάει το κεφάλι μου ή ο αυχένας μου. Το έχω συνηθίσει και προσπαθώ να μην το κάνω θέμα. Κάποτε μάλιστα έλεγα ότι έτσι νιώθω ότι έχω κεφάλι...

Ο Γ. το παίρνει χαμπάρι όταν με αγγίζει και βγάζω άναρθρες κραυγές. Και θυμώνει. Λέει ότι δεν το αντέχει να πονάω, μαζί με μένα πονάει κι αυτός.

Χθες, σε μια αντίστοιχη στιχομυθία, σκέφτηκα τη στάση που τηρούσε η μαμά μου απέναντι στον πόνο. Τον δικό της και των άλλων. Κάποια στιγμή, καιρό πριν αρρωστήσει η ίδια, είχε φιλοξενήσει τη μικρότερη αδερφή της. Είχε έρθει από το Μέτσοβο όπου μένει -μόνη της- εδώ και χρόνια για να κάνει μια σοβαρή εγχείριση. Χρειάστηκε κάποιον να την βοηθήσει μετά την επέμβαση και ο κλήρος έπεσε στη μαμά μου, που είχε χώρο, χρόνο και όλα τα σχετικά. Διάθεση δεν είχε αλλά αυτό δεν μέτρησε.

Η αδερφή της ανέκαθεν δεν πρόσεχε τον εαυτό της. Η μάνα μου την βοηθούσε αλλά ταυτόχρονα την μάλωνε, της μιλούσε με δεικτικό τρόπο. Δεν άντεχε την ανημποριά της.

Καιρό μετά, όταν αρρώστησε, έγινε σκληρή με τους άλλους, τους κοντινούς, που προσπαθούσαν να την βοηθήσουν. Δυσκολεύτηκε πολύ να αποδεχτεί ότι τους χρειαζόταν. Εδιωχνε τη μεγαλύτερη αδερφή της, πολλές φορές ακόμα και με λεκτική βία, την έκανε να κλαίει.

Με μας ήταν πιο μαλακή. Αν και προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν χρειάζεται να την νταντεύουμε. Μόνο τις τελευταίες της μέρες σκλήρυνε αλλά νομίζω ότι δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα γι' αυτό.

Στην αρχή πάντως θύμωνα κι εγώ μαζί της. Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου ότι η πάντα ανεξάρτητη μαμά μου είχε ανάγκη από φροντίδα και μάλιστα ακόμα και για τα πιο βασικά. Της φώναζα κι εγώ. Σιγά σιγά βέβαια η στάση μου άλλαξε, ήμουν χαμογελαστή και στητή, έκρυβα επιμελώς τα δάκρυά μου, τις όποιες προσωπικές δυσκολίες περνούσα τις κρατούσα μακριά της.

Δεν ξέρω αν έκανα καλά, πάντως ξέρω ότι της έδωσα όσο περισσότερα μπορούσα και χαίρομαι γι' αυτό.

Προεκλογικά

Καθηλωμένη επί τρεις ημέρες στο σπίτι λόγω απαίσιων πόνων στη μέση αναγκαστικά υπέκυψα στην εκλογολογία της τηλεόρασης. Χθες δεν άντεξα άλλο τα μονοθεματικά δελτία με τους ίδιους και τους ίδιους και τους ίδιους να λένε τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια μ' αυτό το περισπούδαστο ύφος της αυθεντίας και του εμείς τα κάναμε καλύτερα και θα τα ξανακάνουμε, με τον Καραμανλή να ιδρώνει και να ασθμαίνει και να σίεται το προγούλι του όσο μιλούσε για ακόμα πιο σκληρά μέτρα, με τον Παπανδρέου ξεγραβάτωτο να μιλάει στους νέους αγρότες (αλήθεια πόσοι από αυτούς συμμετείχαν στο ριάλιτι;) για πράσινη οικονομία κι άλλα τέτοια ευρωπαϊκά, με την Αλέκα να ωρύεται για τα δικαιώματα των μαζών και την Κανέλλη στο δελτίο πρώτη φορά χωρίς τσιγάρο!, τη Ντόρα πάντα χαμογελαστή - ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Μόνο ο Τσίπρας με το τίμπερλαντ μπλουζάκι με εξέπληξε που πρότεινε ψηφοδέλτιο χωρίς αρχηγό...
Το προεκλογικό μου όνειρο όμως είναι ένα δελτίο ΧΩΡΙΣ πολιτικούς - σε λιγότερο από ένα μήνα ψηφίζουμε γαμώτο, αφήστε μας λίγο ήσυχους να κατασταλλάξουμε (!?) και να πάμε στην κάλπη με καθαρό κεφάλι (!?).
Στο τέλος κι αφού είχα αλλάξει εκατόν πενήντα πέντε άβολες στάσεις στον καναπέ και είχα ξεφυσήξει και αναστενάξει άλλες εκατόν πενήντα έξι, το γύρισα στο Star. Για πρώτη -ίσως όμως όχι τελευταία- απόλαυσα το νεανικό δελτίο, έμαθα ποια γκαστρώθηκε και γιατί, ποιος τραγουδάει πού και πού μαίνεται η μάχη για τη μαρκίζα κι αναγάλλιασα. Δατ'ς λάιφ...

Ενας μήνας στην εξοχή

Αυτό το καλοκαίρι αποφάσισα να καταγράψω την ιστορία των μελών της οικογένειάς μου. Αργά αλλά σταθερά, με έμφαση σε ενδιαφέρουσες προσωπικές ιστορίες αλλά και στην πολιτική/κοινωνική δράση κάποιων.

Να προλάβω είπα πριν χαθεί και η υπόλοιπη μνήμη.

Αυτό το καλοκαίρι θυμήθηκα πολλά κι από τη δική μου ζωή. Τα αστεία και τα δύσκολα . Πάνω από ένα ποτήρι ρακί σου αφηγήθηκα ιστορίες φίλων. Που το βλέμμα μου με τα χρόνια βλέπει διαφορετικά πια χωρίς το πάθος και το απρόσμενο που 'χεις όταν είσαι νέος.

Γιατί αυτό το καλοκαίρι αισθάνθηκα επίσης ότι το απρόσμενο, το ξάφνιασμα, το πρωτόγνωρο έχει πλέον χαθεί.

Συνέβη στο δρόμο από τον νότο της Κέρκυρας προς τον βορρά. Χάζευα από το παράθυρο του αυτοκινήτου τους τουρίστες από δω κι από κει. Σαν μ' ένα κλικ μπορούσα αυτομάτως να βρεθώ στη θέση τους, να γευτώ το ποτό τους, να δω μέσα από τα μάτια τους, να διαβάσω τη σκέψη τους. Χωρίς εκπλήξεις και αιφνιδιασμούς, χωρίς ζήλιες ή διάθεση κριτικής. Ηξερα για παράδειγμα πώς είναι να είσαι έφηβος -ακόμα και Γερμανός- και φρεσκοπλυμένος να δοκιμάζεις την πρώτη σου γουλιά κρασί με θέα το πέλαγος, ή να σφίγγεις το χέρι του καλού σου με φόντο το αυγουστιάτικο φεγγάρι... Ακόμα και η νεαρή μαμά με το μωρό αγκαλιά καταλάβαινα πως νιώθει. Μέχρι που μύριζα την τρυφερή μυρωδιά, το χνώτο του να της ζεσταίνει το σβέρκο.

Απλά πράγματα όλα αυτά αλλά καθοριστικά νομίζω. Εφτασα στην πόλη με μια γλυκιά θλίψη σαν να μεγάλωσα ξαφνικά ενώ δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;

Υπό τις παρούσες συνθήκες και ενώ τα αεροπλάνα συνεχίζουν να βουίζουν πάνω από το κεφάλι μου, νομίζω ότι το παρακάτω κείμενο αποκτάει μεγαλύτερη αξία...
Η ισπανίδα αρθρογράφος μιλάει για την Ελλάδα που αγαπάει, που επιθυμεί να δει ξανά.
Στο όνειρό της διασχίζει τη Μεσόγειο κολυμπώντας, βλέπει νησιά και νησάκια, αλλά κλείνει τα μάτια στα προβλήματα, στη ρύπανση.
Η Ελλάδα για κείνην είναι η χώρα που θα διάλεγε για να πεθάνει και όχι μια χώρα που πεθαίνει...

Suenos σημαίνει όνειρα...

http://www.elpais.com/articulo/portada/suenos/patrios/suenos/elpepusoceps/20090823elpepspor_1/Tes
Το όνειρο για την Ελλάδα της ισπανίδας αρθρογράφου της "El Pais", Marija Torres...

Καλό 15αύγουστο

Εκείνη την Κυριακή

Μια Κυριακή σαν τη σημερινή μόνο που ήταν πέρσι αυτό και 3 Αυγούστου χάσαμε τη μαμά. Ημασταν όλοι μαζί μουδιασμένοι κουρασμένοι από το τετραήμερο ξενύχτι πονάγαμε παντού φέτος δεν είμαστε όλοι μαζί αλλά πονάμε ακόμα σε διαφορετικά σημεία όμως. Οταν γυρίσω θα τα ξαναπούμε. Ισως πιο ήρεμα μπορεί και όχι.

Επιτέλους!!

Διακοπέεεες...

Carmen McRae

http://www.artistdirect.com/nad/window/media/page/0,,219424-1663047,00.html

το απόλυτο soundtrack για καυτά απογεύματα στην πόλη... (περισσότερα στο http://www.carmenmcrae.com/)

Mon oncle

Ο θείος μου.
Παρόλο που δεν θυμίζει τον Ζακ Τατί, είναι εξίσου ιδιαίτερος και ενδιαφέρων.
Ο θείος μου είναι 79,5 χρόνων. Γεννήθηκε την ίδια ημέρα με τον Γ. 40 χρόνια νωρίτερα όμως.
Ο θείος μου είναι αδελφός του πατέρα μου, ο οποίος τον υπεραγαπά παρόλο που μάλλον μεγάλωσε στη σκιά του.
Γιατί ο θείος μου είναι καλλιτέχνης, όπως θα ήταν ίσως και ο πατέρας μου αν ο παππούς μου δεν είχε άλλα σχέδια, δηλαδή να του παραδώσει το δικηγορικό του γραφείο και να συνεχίσει την οικογενειακή σάγκα...
Ο θείος μου διαθέτει πρωτότυπο χιούμορ αλλά πολύ κακή άρθρωση που δεν σου επιτρέπει να καταλάβεις τα αστεία του.
Διαθέτει όμως και μια σαρκαστική -ίσως και αφοριστική- στάση απέναντι σε όλους και όλα. Αυτό το δεύτερο -ανάμεσα στις παύλες- του έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα στο παρελθόν. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ένας τρικούβερτος καβγάς με τη μάνα μου -που επίσης τον υπεραγαπούσε- με θέμα (καλύτερα θύμα) εμένα. Λίγο πολύ της είχε καταλογίσει ότι ανέκαθεν είχε αδυναμία στον αδελφό μου. Εκτοτε και αφότου αρρώστησε, η μαμά μου του κρατούσε μούτρα.
Ο θείος μου είναι πολύ μοναχικός αλλά δεν ξέρω αν νιώθει μόνος. Από επιλογή δεν έκανε οικογένεια. Ζει απομονωμένος κάπου στα Μεσόγεια και τα τελευταία χρόνια έχει μια περίεργη σχέση με μια γυναίκα πολύ μικρότερή του, η οποία όμως λόγω σοβαρών οικογενειακών θεμάτων λείπει για μεγάλα διαστήματα από την Αθήνα.
Προχθές ο θείος μου ήταν πολύ ζορισμένος. Κάποιο παλιό πρόβλημα υγείας που είχε φαίνεται να επιδεινώθηκε. Θέλησε να μας δει. Για πρώτη φορά μου αφηγήθηκε ιστορίες από τα νιάτα του. Οτι ήταν γραμματέας της ΕΠΟΝ στη Νομική -ναι ούτε εκείνος είχε ξεφύγει από τα δόντια του παππού μου, ασχέτως αν την εγκατέλειψε πολύ γρήγορα-, ότι τον είχε συλλάβει δις η ασφάλεια γιατί δήθεν είχαν στοιχεία ότι ήθελε να σκοτώσει κάποιον, ότι η γιαγιά μου απείλησε να αυτοκτονήσει όταν είδε το παιδάκι της πίσω από τα κάγκελα. Μου έλεγε για τον πατέρα του και για τον δικό του παππού, έναν παλικαρά ψηλό και ευθυτενή που ναυπηγούσε πλοία στο Πέραμα και μπερμπάντευε όποτε προέκυπτε. Για τη γιαγιά μου που ήταν απίστευτα θρήσκα και τους κυνηγούσε όλους με το λιβάνι.
Και φυσικά για πρώτη φορά τον άκουσα να μιλάει για θάνατο. Με το δικό του σαρκαστικό ύφος, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία.
Ο θείος αυτός είναι ο αγαπημένος μου. Σε πολλά αντικαθιστά τον πατέρα μου. Κυρίως γιατί μπορώ να συζητήσω μαζί του πράγματα που ο πατέρας μου δεν κατανοεί ή καλύτερα δεν θέλει να ασχοληθεί για να κατανοήσει. Οταν ήμουν μικρή κάθε Κυριακή μου έκανε μάθημα σχεδίου και αργότερα τον συμβουλευόμουν για τα κείμενα που έγραφα.
Παρόλο που δεν τον βλέπω πολύ συχνά, τον αισθάνομαι κοντά μου - κι αυτό δεν είμαι έτοιμη να το χάσω.

Stitches

http://www.youtube.com/watch?v=bIcAALr-Zto
To Koop Island Blues για την υπόλοιπη ημέρα.
Όσο έχει ακόμα φυσικό φως δηλαδή που επιτρέπει να ράψεις ό,τι σου ξηλώθηκε στη διάρκεια της εβδομάδας...

Γιατί δεν έγραψα τόσο καιρό

(Σε περίπτωση δηλαδή που κάποιος αναρωτήθηκε)

Λοιπόν. Ο πιο πιθανός λόγος θα ήταν να έχω πάει διακοπές. Ο λιγότερο πιθανός να με είχε πατήσει τρένο.

Δυστυχώς/ευτυχώς κανένας από τους δύο δεν ισχύει. Απλώς κουράστηκα, βαρέθηκα, σιχτίρισα να γράφω μόνο δυσάρεστα και στενάχωρα πράγματα. Σαν αυτά δηλαδή που μου συμβαίνουν τα 3 τελευταία χρόνια.

Είπα λοιπόν, άστο ψυχόδραμά σου μια φορά, δοκίμασε να γράψεις για την πόλη, τους κατοίκους της, για την αλλαγή του κλίματος, για την κρίση των ΜΜΕ... Ε, κι αυτά θλιβερά δεν είναι; είπα μετά.

Σήμερα τελικά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ κι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή και να ξαναγυρίσω στην παλιά γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή...

Ιδού τι πραγματικά τι συνέβη όλο αυτό το διάστημα (υπερβολές, 10 μέρες είναι). Για μια ακόμα φορά μέσα σε 2 χρόνια έχασα την πολλά υποσχόμενη και πλουσιοπάροχα αμειβόμενη (στην ουσία το δεύτερο συνέβαινε για πρώτη φορά σε όλη μου τη ζωή) δουλειά μου.

Η πραγματική αιτία δεν μου γνωστοποιήθηκε ποτέ face to face. Κάτι μασουλήματα μόνο και μονολεκτικές πολιτικάντικες απαντήσεις.

Αξίζει να σημειωθεί ότι λίγες μόλις ημέρες πριν το ατυχές -αν και δεν είμαι πλέον σίγουρη- συμβάν το "αφεντικό" είχε δηλώσει την πίστη του σε μένα και από κοινού είχαμε αποφασίσει να στοχεύσουμε σε ακόμα περισσότερα μεγαλεία.

Ωστόσο, ομολογώ ότι υπήρχαν κάποιοι παράγοντες που δεν είχα υπολογίσει: Την κακοδαιμονία (και μεγαλομανία) της γραμματέως του και την ακόμα μεγαλύτερη πίστη του σ' αυτήν και τις διασυνδέσεις της, αλλά και τις πιέσεις που δεχόταν το "αφεντικό" απ' έξω κι από μέσα για να μην χάσει την τριζάτη καρέκλα του.

Κοντολογίς είχα ριχτεί στα βαθιά με τους καρχαρίες και με τρύπια μπρατσάκια κι ούτε που το καταλάβαινα ο μαλάκας. Ήρθα σε αντιπαράθεση μαζί της και την επόμενη ημέρα good bye & good luck.

Το ευχάριστο είναι ότι κατάφερα (με την μισή ουρά στα σκέλια) να ξαναγυρίσω στην παλιά μου δουλειά (που ευτυχώς δεν είχα αφήσει εντελώς παρόλες τις πιέσεις).

Μπερδεμένα όλα αυτά; Δεν μπορώ να πω άλλα... Σόρι.

Α, επιπλέον, έμαθα ότι ο μπαμπάς μου έχει καρκίνο στον προστάτη.

Αυτό το άφησα για το τέλος γιατί αλλιώς θα με έπιαναν τα κλάματα. Ναι, ξέρω είναι θεραπεύσιμο, όμως στο άκουσμα μόνο και μόνο αυτού του έστω και small c, τρέμω...

ΥΓ. Όταν συνέβαιναν όλα αυτά, για να με κάνω να αισθανθώ ακόμα χειρότερα, έψαξα τα post της αντίστοιχης περσινής περιόδου... Σε ένα από αυτά είχα σχόλιο από κάποιον/αν "Ε". Τότε δεν το είχα δει για να απαντήσω και λυπάμαι πολύ. Δεν ξέρω αν ο/η "Ε" ξαναγυρνάει σ' αυτές τις σελίδες, ούτε τι έγινε τελικά. Στην ερώτησή του/της πάντως η απάντηση είναι "ναι": Πράγματι και της δικής μου μαμάς τον γιατρό τον έλεγαν Ηλία. Πιστεύω ότι πρόκειται για τον ίδιο μια και οι γνωστοί ογκολόγοι στην Αθήνα, ε, είναι γνωστοί...

Ήχοι

Θεωρώ πως ό,τι κάνουμε στη ζωή μας έχει και μια μουσική υπόκρουση - ένα soundtrack. Το οποίο μάλιστα δεν είναι απαραίτητο να έχει σχέση με τις μουσικές μας προτιμήσεις.
Το soundtrack αυτό ηχεί αλλιώς όταν χαιρόμαστε κι αλλιώς όταν λυπόμαστε, είναι άλλο όταν περπατάμε ή κάνουμε σεξ, ξεχωριστό τραγούδι μουρμουρίζουν τα όνειρά μας και πάει λέγοντας. Ακόμα και οι δουλειές έχουν το δικό τους, άσχετα αν πρόκειται για το μονότονο τικ-τικ ενός ξεκούρδιστου εκτυπωτή παλαιάς τεχνολογίας ή το φρενήρες πληκτρολόγημα της γραμματέως.
Γι' αυτό το blog επιλέγω Anthony and the Johnsons. Δεν βρίσκω λόγια να εξηγήσω γιατί, ίσως να μην χρειάζεται κιόλας. Αυτή την αίσθηση είχα πάντως όταν τον άκουγα χθες βράδυ στο Badmninton.
Μόνο το styling και η κινησιολογία κάπως δεν μου κόλλαγαν - α, και η έντονη δραματικότητα. Η αέρινη κελεμπία με παρέπεμπε στην Νάνα Μούσχουρη κι οι αμήχανες, σχεδόν παιδικές κινήσεις των χεριών του, μου θύμιζαν πολύ την φίλη μου την ΤΑΤ. Κι αυτό δεν είναι και τόσο σωστό...
Ωστόσο, ναι. Αυτό είναι. http://www.theworldofadam.com/mystery.html

Τα γενέθλια

Μαμά μου.
Σήμερα θα έκλεινες τα 70.
Θα σου είχα τηλεφωνήσει ήδη και το απόγευμα θα σου αγόραζα ένα ωραίο δώρο - μάλλον μια καλοκαιρινή τσάντα. Το βράδυ θα ερχόμασταν όλοι από το σπίτι σου και θα πηγαίναμε για φαγητό στο αγαπημένο σου εστιατόριο. Θα επέτρεπες στον εαυτό σου να πιει λίγο παρά πάνω κρασί. Θα είχες δίπλα σου τα παιδιά σου, τι άλλο θα ήθελες; Θα σε μαλώναμε λίγο, μετά θα μαζευόμασταν. (Όπως τότε στη Σίφνο που είχες πιει αρκετά, εμείς σου βάλαμε τις φωνές, ενώ η Β. σου ζητούσε επίμονα να της βάζεις κι εκείνης κρασί -για να τελειώσει και να μην το πιεις εσύ- όμως το έχυνε και κάποια στιγμή την πήρες είδηση επειδή σου έβρεξε το πόδι!) Ίσως να συνειδητοποιούσαμε κιόλας ότι ήταν μετρημένος ο καιρός που θα ήμασταν ακόμα μαζί και να μην θέλαμε να τον ξοδέψουμε στις φωνές...

Στις 06.35 εισέβαλε στο, αγχωτικό μεν άσχετο δε, όνειρό μου.
Ηταν ξαπλωμένη, κουρνιασμένη στην ουσία και κουκουλωμένη με μία κουβέρτα, σε ένα αλλόκοτο πεζούλι στο δωμάτιό της στο παλιό σπίτι. Είχε χάσει τα μαλλιά της και ήταν γεμάτη πανάδες. Φορούσε νοσοκομειακή ρόμπα από εκείνες που δένουν πίσω.
"Που είναι ο Σ.;" την ρώτησα. "Τον έδιωξα, αισθάνομαι χάλια. Φύγε κι εσύ σε παρακαλώ".

Μαμά μου.
Ο,τι κι αν κάνω δεν μπορώ να φύγω...

Τα μεγέθη

Κι ενώ εδώ εμείς πενθούμε το, απαράδεκτο κατά τ' άλλα, αιφνίδιο κλείσιμο του "Ε.Τ." και του "City 99,5", στην Κίνα http://www.reuters.com/news/video?videoId=106722&videoChannel=1 και στο Ιράν http://www.reuters.com/news/video?videoId=106713&videoChannel=1, η ζωή έχει πάρει το χρώμα του κάρβουνου...

Το αρχείο

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που κάνουν τους άλλους να χαίρονται που υπάρχουν.
Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι για μένα ο συγγραφέας Θοδωρής Καλλιφατίδης.
Τον είχα διαβάσει αρκετά χρόνια πριν, αλλά τον "ανακάλυψα" ουσιαστικά τον Ιανουάριο του 2008.
Η μαμά μου ήταν ήδη στην τελευταία φάση των θεραπειών της, και εκείνος μιλούσε στην Εύη Κυριακοπούλου για τον πρόσφατο χαμό της δικής του.
Ηταν απλός, ειλικρινής, βαθύς και συγκινητικός - φαντάζομαι όχι μόνο για μένα που είχα και έναν λόγο παραπάνω. Αναφερόταν στη μάνα ως "σημείο αναφοράς", ως "αρχή".

Κάπως έτσι ξεκίνησε και την παρουσίαση του νέου του βιβλίου "Φίλοι και Εραστές" σήμερα στον Ιανό: "Οταν πέθανε η μάνα μου πίστευα ότι δεν θα ξαναέγραφα ποτέ. Γιατί εκείνη έπαιζε το ρόλο του αρχειογράφου της οικογένειας". Από εκείνην αντλούσε δηλαδή τις ιστορίες που μετέφερε στο χαρτί. Οταν χάθηκε, τις πήρε προφανώς μαζί της.

Η δική μου δεν μου μιλούσε για το παρελθόν. 'Η μάλλον το έκανε σπανίως. Ηταν ένας βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος, την ενδιέφεραν τα κοινά, διάβαζε ιστορία, ανέλυε διαρκώς όλα όσα συνέβαιναν, μάλωνε, εκνευριζόταν με εκείνους που αντιμάχονταν τα (πολιτικά) πιστεύω της. Θυμάμαι κάποια στιγμή είχε παρατήσει σύξυλη μέσα στο δρόμο την αδερφή της επειδή της είχε πει μια "χοντράδα" του τύπου "γιατί οι δικοί σας λιγότερα έφαγαν;", για το κόμμα της. (Σημείωση: Η μαμά μου ήταν αμετανόητα ΠΑΣΟΚ...) Μετά από αυτό έκαναν έναν μήνα να ξανασυναντηθούν!

Ωστόσο κι εγώ την θεωρώ κάτι σαν το "αρχείο" μου - και ήταν.

Οπως είναι άλλωστε όλες οι μανάδες η μνήμη ενός μεγάλου κομματιού της ζωής μας, και εκείνης των υπολοίπων -παπούδων, γιαγιάδων, θειάδων κι ακόμα πιο πίσω- για λογαριασμό μας. Αλλά πολλές φορές και η μνήμη ή καλύτερα ο κρίκος στις σχέσεις μας με αυτούς που έμειναν πίσω - μπαμπάδες, αδέρφια, θειάδες. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.

Surprise!

Φωτιές, δολοφονίες... Κάθε μέρα και μια νέα "έκπληξη".
Είναι που είναι ανίκανοι, τους πάει και γαμιώντας η κατάσταση...

(ΥΓ. Η Lucy, ως το απόλυτο icon φαιδρότητας.)

Να και ένας λόγος να χαιρόμαστε

http://www.youtube.com/watch?v=snHzqUP8Zeo&hl=el

O Mulatu Astatke αύριο στις 22.00 στο Synch στην Τεχνόπολη.

"The first African student at Berklee College of Music" στη Βοστώνη γράφει η Wikipedia.

Στον απόηχο

Με ανησυχεί το τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν μέχρι τις εθνικές εκλογές - ήδη ξεκίνησαν με τα μέτρα για τη λαθρομετανάστευση.
Με ανησυχεί το ανερχόμενο ποσοστό του ΛΑΟΣ, που διαβάζω στα οργισμένα μάτια και στα φλογισμένα στόματα των κατοίκων της Αθήνας.
Με ανησυχεί η σταθερή αποσύνθεση της αριστεράς, η δυσκολία των (άλλοτε) προοδευτικών δυνάμεων να εκφράσουν πλέον εκείνη τη μερίδα των πολιτών που αναζητούν κάτι διαφορετικό, μια προοπτική τέλος πάντων. Κι ένα κόμμα να ψηφίζουν.
Με ανησυχεί η αδυναμία -η αφωνία (και πολλές φορές κακοφωνία)- των οικολόγων πράσινων.
Περισσότερο από όλα όμως με ανησυχεί που θέλω τόοοσο πολύ να φύγω από αυτή τη χώρα.

Υ.Γ.

Παρεμπιπτόντως, όπως αποκαλύπτεται από το εν λόγω επεισόδιο, η Κάρι δεν έχει ψηφίσει ποτέ, το λέει και γεμίζει ο στόμας της, αστράφτει το λιπ γκλος της...

Δυο σχετικά άσχετες ιστορίες

Δευτέρα βράδυ.
Υστερικό ζάπινγκ την επομένη των Ευρωεκλογών. Κυρίως σε εκπομπές λόγου.
Βαριεστημένα καταλήγω στο Sex & the City. Ενα από τα επεισόδια που έχω δει. Η Κάρι γνωρίζει έναν πολιτικό, δημοτικό σύμβουλο ή κάτι τέτοιο, άψογο κλπ. που όμως έχει μια ιδιαιτερότητα: της ζητάει να τον κατουρήσει! Μάλλον η επιλογή του συγκεκριμένου επεισοδίου ήταν τυχαία -δεν τους θεωρώ τόσο χιουμορίστες τους υπεύθυνους προγραμμάτων της TV- όμως ομολογώ ότι λειτούργησε (τουλάχιστον για μένα). Ηταν άλλωστε και το μοναδικό επεισόδιο (απ' όσα έχω δει) που είχε πολιτικές αναφορές: σε κάποια φάση οι 4 φίλες συζητούν για τους προέδρους των ΗΠΑ (έστω για το πόσο σέξι ήταν) πάνω από καναπεδάκια...

Τρίτη απόγευμα.
Μετά από 7 ώρες βαρετής δουλειάς μέσα στη λάβα του κέντρου, αναχωρώ. Εχω να πάω σε κηδεία. Πέθανε η μάνα της ΜΒ. Η ΜΒ είναι αρκετά μεγαλύτερη από μένα και η μητέρα της πολύ μεγαλύτερη από όσο θα ήταν σήμερα η δική μου. 82 ετών. Από την "επάρατο". Μετά από μια ζωή φουλ με τρεις κόρες και άλλα τόσα εγγόνια και έναν ευτυχώς μόνο μήνα ταλαιπωρίας.
Είναι η δεύτερη κηδεία που πάω μετά της μαμάς μου και έχω ήδη διαπιστώσει ότι εδώ δεν λειτουργεί η ομοιοπαθητική. Τα πόδια μου τρέμουν και ξεσπάω σε λυγμούς. (Επίσης έχω ήδη διαπιστώσει ότι σε όποια ηλικία κι αν χάσεις τον γονιό σου έχεις τις ίδιες αντιδράσεις. Ακουγα τη ΜΒ και είχα deja vu. Εμένα πέρσι το καλοκαίρι.)

Πώς συνδυάζονται όμως αυτά τα δύο στιγμιότυπα;
Στο μυαλό μου ως εξής: μετά την κηδεία, στο μπάνιο πλέον του σπιτιού μου, καθαρίζω το πρόσωπό μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Σκέφτομαι λοιπόν ότι αυτές οι 4 κοπέλες είναι κάτα κάποιο τρόπο τυχερές. Είναι κοπέλες χωρίς μαμά/μπαμπά/αδέρφια, χωρίς θανάτους και οικογενειακά πάθη (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Είναι αυτές οι 4 που περιφέρονται μεταξύ ερώτων και κρεβατιών πάνω σε πανάκριβα ψηλοτάκουνα.

Και διερωτώμαι: μήπως τελικά αυτό ακριβώς (και όχι ο Μανόλο Μπλάνικ ή ο Mr. Big) οδήγησε τόσες γυναίκες να τις λατρέψουν;

Divided we fall

Με 52,60% συμμετοχή στις Ευρωεκλογές μ' αρέσει που τολμάμε να μιλάμε για "συλλογική συνείδηση"...

Τι να ευχηθώ;

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα...

10 μήνες

Έχουν περάσει ακριβώς 10 μήνες από τότε που έχασα τη μαμά μου.
(Είχα γράψει "πέθανε" αλλά μου φάνηκε ψυχρότερο από αυτό που αισθάνομαι - αχ αυτές οι αναθεματισμένες οι λέξεις.)

Χθες το βράδυ το συζητούσα με την ξαδέλφη μου.
-Πώς είσαι; Δεν έχω κατορθώσει να σε ρωτήσω - δεν μπορούσα.
-Χάλια... Αν και όχι όπως στην αρχή. Παρόλο που ακόμα νιώθω ότι έχουν περάσει μόνο 2 μήνες. Ξέρεις όμως, της μιλάω. Κάθε βράδυ.

Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξαναπώ τη λέξη μαμά, πέρα από αυτό καθεαυτό το γεγονός του θανάτου της, σοκαρίστηκα.
Γι' αυτό και αποφάσισα να της μιλάω. Δυνατά και κάθε βράδυ.
Κάποιες φορές της ζητάω να με βοηθήσει.
Άλλες να μου δώσει ένα σήμα. Ότι κάνω το σωστό. Ή μήπως όχι;
Μερικές φορές της λέω απλώς καληνύχτα. Αρκεί να προφέρω τη λέξη μαμά.

Ακούγεται παιδιάστικο; Μα νομίζω ότι αυτό δεν τελειώνει ποτέ...

Επισήμως καλοκαίρι

Καλό μήνα

Τι ήταν αυτό πάλι;

Στο όνειρό μου κολυμπάω σε μια ερημική παραλία με σκούρα νερά και μαύρα γυαλιστερά ισόπαχα βότσαλα.
Μου λες "κάνε μια βουτιά να μου βρεις ένα κοχύλι". Βυθίζομαι στο νερό κι αρχίζω να ψάχνω στα βότσαλα.
Χωρίς επιτυχία. Το μόνο που βρίσκω είναι μαύρα γυαλιστερα ισόπαχα βότσαλα.
Προσπαθώ να βγω στην επιφάνεια.
Αισθάνομαι το νερό βαρύ. Πηχτό.
Είναι αδύνατον να βγω. Κάνω μπουρμπουλήθρες.
Χτυπάω χέρια πόδια.
Μετράω τα λεπτά και είμαι σίγουρη ότι πνίγομαι. Αναρωτιέμαι αν το έχεις πάρει χαμπάρι.
Ξαφνικά, συνειδητά, γυρνάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι.
Δεν ξυπνάω αλλά βγαίνω στην επιφάνεια.
Και τότε ξυπνάω. Νιώθω ασφυξία και είμαι πολύ ταραγμένη.

"Χάσε ένα μπάνιο για να χάσουν τον ύπνο τους"

http://nefelikas.wordpress.com/2009/05/25/to-vote-or-not-to-vote/

Κατά της αποχής από τις Ευρωεκλογές. Από τον Elikas

Parrot days

Επειδή πολύς λόγος έχει γίνει για τα καημένα (και πολλή μαυρίλα είχε πέσει στο blog...)

"Misery meets Greece's migrants"

http://www.youtube.com/watch?v=gdw5rs7iNBM

Από το Al Jazeera - 22 Μαΐου 09

Αντιθέσεις

Χθες, γύρω στις 9:30 το βράδυ.
Η Ηρακλείτου είναι κλειστή. Το αυτό και η Σόλωνος. (Για άλλους λόγους η καθεμιά όμως: Η πρώτη λόγω εγκαινίων σε κοσμικό καφέ και η δεύτερη λόγω έκρηξης στο ύψος της Λυκαβηττού - όπως τουλάχιστον θα μάθω αργότερα.)
Εχει πολύ κίνηση. Αυτοκίνητα συνωστίζονται στη γωνία Ακαδημίας-Κανάρη. Οι οδηγοί καπνίζουν/βρίζουν/κορνάρουν. Λέω να τους ενημερώσω αλλά επιλέγω να το βουλώσω. Απλώς τους κοιτάζω με οίκτο/περιφρόνηση (ανάλογα τον/την οδηγό).
Κατεβαίνω τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. Έξω από το Prada, άλλο κοσμικό τζέρτζελο. Υποθέτω ότι κι εδώ ετοιμάζονται για εγκαίνια.
Νεαρές λαμέ ψηλοτάκουνες τιτιβίζουν με ανυπομονησία.
Στο κοντινό καλάθι του δήμου ένα αγόρι με σακίδιο ψάχνει για τιμαλφή.
Μια κοπέλα με ένα ταλαιπωρημένο αθλητικό παπούτσι στο χέρι (!) μου ζητάει 50 λεπτά...
Δεν έχω και έχω αργήσει.

Scary but true

Γεύση από ...μίνι Εξρές του Μεσονυχτίου αλλά ελληνικά πήρε Βρετανός δημοσιογράφος της Guardian που θέλησε να καλύψει (έστω και περιφερόμενος στον κήπο του Astir Palace) την κρυφή και σκοτεινή συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ... Η περιγραφή, εκτός από άκρως διασκεδαστική, είναι και κομματάκι τρομαχτική.

http://www.guardian.co.uk/world/series/charlie-skeltons-bilderberg-files

Στη Δεξαμενή

[Προχθές το απόγευμα. Δύο κυρίες γύρω στα 80+. Μπλε σχεδόν πανομοιότυπα ταγεράκια, λευκογάλαζα φουσκωτά μαλλιά, μαύρες τσάντες τύπου Kelly, τα μπαστούνια τους στερεωμένα στο πλάι της καρέκλας τους.
Πίνουν λεμονίτα δίπλα δίπλα. Συζητούν. (Κι εγώ κρυφακούω.)]
-Θα πας στην Ανδρο το καλοκαίρι;
-Ισως για λίγο, δεν αντέχω πια πολλά πολλά. Εσύ θα κάνεις κάτι;
-Μπα, εδώ θα είμαι. Μόνο και μόνο η ιδέα του να φτιάξω βαλίτσα με κουράζει...
Δεν αντέχω πια. Δεν θέλω να ζήσω άλλο. Οταν μεγαλώνει τόσο πολύ ο άνθρωπος γίνεται άχρηστος.
-Μην τα λες αυτά Πόπη μου. Να λες που έχουμε τα πόδια μας και μπορούμε να ερχόμαστε μέχρι εδώ. Δόξα σοι ο Θεός λέω που είμαι ορθή.
[Εμφανίζεται "ο γιατρός". Γύρω στα 60, λιπόσαρκος, φαλακρός.]
-Γιατρέ μου καιρό έχουμε να σας δούμε.
-Ναι δεν βγαίνω πολύ τελευταία.
-Κανείς από τους "παλιούς" δεν έρχεται εδώ πια. Ούτε καν ο Σάκης, που ήταν καλός, μας έλεγε τα αστεία του, περνούσε η ώρα.
-Καλύτερα. Οταν ήμουν νεώτερος είχα παρέες. Οσο περνάει ο καιρός όμως θέλω όλο και περισσότερο να είμαι μόνος μου. Εσείς από την άλλη βγαίνετε, κάνετε παρέα, το παλεύετε.
-Όσο έχουμε τα πόδια μας...
-Την κυρία Πόπη πάντως δεν την έχω ακούσει ποτέ να "λαμεντάρει", να παραπονιέται. Δέχεται τα πάντα, έχει μια δική της ομορφιά.
[Ερχεται η Καίτη. Γύρω στα 70 είναι η Καίτη, ξανθιά με τζην και τσιγαράκι.]
-Κοριτσάκι! Καλώς την!
-Δεν θα κάτσω. Θα πάω σινεμά.
-Μα κι εμείς θα φύγουμε σε λίγο.
-Τι παίζει εδώ;
-Αυτό βαριέμαι να το δω. Την ιστορία του Βατικανού και τέτοια. Θα πάω στην Αθηναία, στο Slumdog Millionaire.
-Νομίζω ότι έπρεπε να φορέσεις κάτι πιο ζεστό.
-Εχω ζακέτα μάλλινη μαζί μου.
-Καλά, εμείς να πηγαίνουμε, καληνύχτα - έχετε να πείτε και τα δικά σας.
[Η Πόπη και η άλλη ανηφορίζουν στηριζόμενες στα μπαστούνια τους.]
-Η φιλία είναι ωραία. Είναι ωραίο να έχεις φίλους.
[Η γκαρσόνα προς την Καίτη.]
-Θα πάρετε κάτι;
-Όχι, θα πάω σινεμά.
-Μα πάρε κάτι.
-Όχι γιατί με πιάνει να πάω στην τουαλέτα και στην Αθηναία πρέπει να ανέβω πολλές σκάλες.
-Θέλεις να πάμε στην πλατεία;
-Χάρη δεν μου αρέσει η πλατεία. Είναι γούπατο και μαζεύονται όλοι οι κωλόγεροι.
-....
-Τα χάπια ξέρεις μου κόβουν την όρεξη, μόνο νερό πίνω και προσπαθώ να φάω κάνα φρούτο.
-Πρέπει να αντιδράσεις.
-Χέσε μας. Δεν είναι ζωή αυτή πια, να τελειώνω επιτέλους.
-Θέλεις να φύγεις...
-Η διάθεσή μου δεν είναι καλή. Ο γιατρός μου είπε ότι θα πρέπει να μάθω να ζω με τον πόνο. Η κατάθλιψη από εκεί προέρχεται.
-Αν ήσουν 100% καλά δεν θα' θελες βοήθεια για την ψυχική σου διάθεση;
-Όχι! Έχω βάλει μια τάξη στη ζωή μου. Την έκανα, την έζησα καλά. Και καλά να ήμουν, δεν θα ήθελα άλλο...

Η καρδιά είναι ένας μοναχικός κυνηγός

Το διαβάζω τώρα και το σκέφτομαι συνέχεια.

Η McCullers το έγραψε το 1940 σε ηλικία μόλις 23 ετών.

Και όμως ο λόγος της -λιτός και ταυτόχρονα εξαιρετικά πλούσιος- παραπέμπει σε άνθρωπο με πολλές εμπειρίες ζωής.

Το συνιστώ.

Οι πιο ευαίσθητες περιγραφές συναισθημάτων, χρωμάτων και ήχων που έχω δει ποτέ τυπωμένες σε χαρτί.

Περισσότερα στο: http://www.carson-mccullers.com/

Ηρεμία

Τελικά "αχάριστη" ή όχι, αποφάσισα να μην χώσω το κεφάλι μου στην λεκάνη...
Την "Ημέρα της Μητέρας" επισκέφθηκα το νεκροταφείο. Αν και δεν τα πάω καλά με τις παγκόσμιες ημέρες, αυτή τη φορά ήταν ομολογουμένως διαφορετικά.
Το Α' ήταν άδειο. Ο ήλιος έκαιγε και μόνο η "Μάνα της Κατοχής" στην είσοδο, είχε φρέσκα λουλούδια. (Α, ξέχασα, και ο τάφος του Χριστόδουλου - που είχε και 2-3 πιστές να τον περιποιούνται.)
Εχω ξαναπεί ότι όποτε μπαίνω στο Α' τρέμουν τα πόδια μου. Αυτό συνέβη και την Κυριακή. Παρόλα αυτά έφτασα με σχετική ψυχραιμία στον τάφο. Τον καθάρισα όσο μπορούσα, έβαλα το γλαστράκι στην ειδική θήκη και κάθισα στο πεζούλι σιγομιλώντας της.
Ξαφνικά ξέσπασα σε λυγμούς, συμφωνώντας ωστόσο (μαζί της) ότι οι νεκροί πρέπει να είναι με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς...
Γύρισα στο σπίτι με μια περίεργη ηρεμία που διαπίστωσα ότι βοήθησε.
Αυτά.

Ένα σκίτσο κι ένα κείμενο...

http://www.athensvoice.gr/editorial/av,17607,Edito.html

...άσχετα μεταξύ τους που όμως με καλύπτουν εξίσου... (ειδικά το κείμενο - το edito του Γεωργελέ από την AV της περασμένης Πέμπτης)

The other side

Και βέβαια, όπως μου είπε μια συνάδελφος που δεν φοβάται τις λέξεις, μάλλον είμαι αχάριστη...

Γιατί δεν γράφω

Επειδή όλες αυτές οι μέρες είναι πολύ δύσκολες.
Αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά, ότι όλοι με έχουν εγκαταλείψει ή την κάνουν σιγά σιγά... Ο πατέρας μου δεν με παίρνει ποτέ τηλέφωνο με την πρόφαση ότι με ενοχλεί... Ο αδερφός μου μετά τον 1,5 χρόνο της αρρώστιας της μαμάς που μας έφερε πολύ κοντά, βρίσκεται αλλού - δεν έχω καταλάβει ακριβώς πού, σίγουρα πάντως μίλια μακριά από μένα. Η κολλητή μου είναι πνιγμένη σε σοβαρά προβλήματα... Ο Γ. με δυσκολία κρατιέται να μην μου χώσει το κεφάλι στη λεκάνη της τουαλέτας...
Στην πραγματικότητα εδώ και καιρό έχω κλειστεί στον εαυτό μου. Αισθάνομαι μοναξιά, παρόλο που έχω απομονωθεί από επιλογή, ή μάλλον λόγω όλων όσων συνέβησαν που δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύσκολα ξεπερνιούνται, ή έστω χωνεύονται.
Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα από όλα αυτά. Όμως από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους περιμένω τουλάχιστον να με ρωτήσουν πως αισθάνομαι. Και ένα χάδι συμπαράστασης. Αλλιώς κάποια στιγμή θα χώσω μόνη μου το κεφάλι μου στη λεκάνη...

Pigs in space!!

Μπα, μάλλον φταίει η γρίπη των χοίρων.
Σόρι Μις...

Τις πταίει;

Φεύγεις για μια βδομάδα, γυρνάς και εκεί που πιστεύεις ότι γέμισες τις μπαταρίες σου για τα καλά μέχρι το καλοκαίρι, αισθάνεσαι χάλια και θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.
Ας μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ γιατί συμβαίνει αυτό;
Μήπως φταίει η άνοιξη, η πατρίδα μας, τα ψηλά βουνά;

Πολύ καλό Πάσχα

Η φωτογραφία

Αγαπημένη μου μαμά:
Σήμερα είναι τα πρώτα γενέθλιά μου που περνάω χωρίς εσένα - στην οποία κιόλας τα χρωστάω.
Για πρώτη φορά δεν θα μου ευχηθείς χρόνια πολλά.
Θυμάμαι ότι στην ενήλικη ζωή μου, η ευχή αυτή, που ήταν κατ' αρχήν τηλεφωνική, είχε εξελιχθεί σε κάτι σαν παιχνίδι μεταξύ μας: εσύ αργούσες να με πάρεις τηλέφωνο για να μην με ξυπνήσεις κι εγώ που δεν άντεχα την αναμονή, σαν να ήμουν πάλι παιδάκι σε προλάβαινα και σου τηλεφωνούσα τελικά πάντα πρώτη.
Το κενό που άφησες είναι μεγάλο και το αισθάνομαι καθημερινά. Ειδικά τα βράδια όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι. Μου έρχονται στο μυαλό διάφορα και δακρύζω...
Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει ακόμα να αντικαταστήσω τις δυσάρεστες εικόνες των τελευταίων μηνών και να σε αναπολώ υγιή, γελαστή και χαρούμενη. Σου υπόσχομαι όμως ότι κάποια στιγμή θα το κάνω.
Οταν πάντως ζορίζομαι πολύ, ως ...αντίδοτο κοιτάζω μια φωτογραφία σου που έχω βάλει στη βιβλιοθήκη μου. Χαμογελάς -έχεις πιει και λίγο- φοράς το αγαπημένο σου ριγέ γαλάζιο πουκάμισο και κοιτάζεις το φακό με ένα ασυνήθιστο νάζι. Είσαι πολύ ωραία και με κάνεις αυτομάτως να αισθάνομαι καλύτερα. Κάπως...

Για τη φίλη μου τη Μ.

C/O Berlin

Ελειψα. Τέσσερις ημέρες στο Βερολίνο.
Τρελή ζήλεια.
Είχα πάει και το '92 αλλά τότε ήταν ακόμα πολύ φρέσκο το τείχος. Πας σε μια τέτοια πόλη και μετά αναρωτιέσαι τι στο καλό κάνεις εδώ. Δεν ξέρω πόσο θα άντεχα το κρύο και τη σχετική μουνταμάρα από τη στιγμή που θα περνούσε ο ενθουσιασμός για τους κανονικούς και ήρεμους ανθρώπους, τους φαρδείς και καθαρούς δρόμους, για τις καλές τιμές, τα πολλά πάρκα, τα ποδήλατα, για τα λίγα αυτοκίνητα στο κέντρο, για την ησυχία και τις ωραίες εκθέσεις..., όμως πάρα πολλές φορές είπα τελείωσε τα παρατάω όλα και έρχομαι να ζήσω εδώ. Κι ας πρέπει να μάθω γερμανικά.
Ακόμα και τις διαδηλώσεις τους ζήλεψα. Επεσα πάνω στη μεγάλη του Σαββάτου, κοντά 20.000 άτομα. Για τους G20 και την κρίση. Χωρισμένοι σε κλιμάκια, ακόμα και οι αναρχικοί, με τη συνοδεία φορτηγών με κονσόλες και dj. Επαναστατική νεοπόπ. Κουκούλες φυσικά και κάτι μαντραχαλάδες ματατζήδες διακριτικοί (τουλάχιστον στη φάση που είδα εγώ) να περπατάνε στο πλάι.
Τους χάζευα όσο στεκόμουν στην ουρά έξω από την έκθεση της Annie Leibovitz ("Annie Leibovitz Restrospective: A Photographer's Life 1990-2005"), στο παλιό ταχυδρομείο της πόλης που έχει διαμορφωθεί σε εκθεσιακό χώρο, τον περίφημο C/O Berlin. Περίεργος συνδυασμός. Ολα μαζί εννοώ.
Τις περισσότερες φωτογραφίες της Leibovitz τις είχα δει στο ντοκιμαντέρ που είχε προβληθεί πέρσι/πρόπερσι σε κάποιες νύχτες πρεμιέρας. Η δύναμή τους από κοντά, ακόμα μεγαλύτερη. Πέρα από τις πόζες των διασήμων, συγκινήθηκα με τις εικόνες της πραγματικής της ζωής. Της οικογένειάς της, της μάνας της που είχε σπουδάσει χορό κι έβγαινε πάντα με το ένα πόδι στον αέρα, του πατέρα της να γερνάει. Της Susan Sontag. Σε πλήρη εγρήγορση, στο κρεβάτι του πόνου αλλά και πέρα από αυτό...

Η 1η 25η

Μου λένε ότι οι πρώτες γιορτές χωρίς εκείνη θα είναι οι πιο δύσκολες.
Πέρασαν τα πρώτα Χριστούγεννα, η πρώτη Πρωτοχρονιά.
Η γιορτή μου.
Αύριο είναι η δική της...

Με χωρίς κουκούλες

Χθες βράδυ σε γνωστή ταβέρνα του κέντρου. Είμαστε οι μόνοι που κατεβάζουμε κάπως τον μέσο όρο ηλικίας. Στους "μη καπνίζοντες" κάθεται παρέα με έναν πρώην υπουργό (τότε, επί Οτσαλάν) και άλλους 4. Μεταξύ αυτών και μια ξανθιά κυρία με δυνατή φωνή που κάτι μου θυμίζει. "Εγώ βλέπεις δεν έχω άντρα σπίτι να μου λέει Ιωάννα πάχυνες, Ιωάννα αυτό και το άλλο. Μόνο τις γάτες. Είχα μία, τώρα έχω έξι!". (Την αναγνωρίζω. Σύζυγος φίλου του πατέρα μου, ραλίστα από χόμπι που είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό...)
Σήμερα το πρωί στη Σκουφά. Εξηντάρα γυναίκα σκυφτή μπροστά σε βιτρίνα καταστήματος. Κοιτάζοντας καλύτερα συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για μάρτυρα του Ιεχωβά με τα περιοδικά "Σκοπιά" αγκαλιά. Φοράει κατακόκκινο καλσόν και χαζεύει ρούχα.

ΧΩΡΟγραφία