Γιατί δεν έγραψα τόσο καιρό

(Σε περίπτωση δηλαδή που κάποιος αναρωτήθηκε)

Λοιπόν. Ο πιο πιθανός λόγος θα ήταν να έχω πάει διακοπές. Ο λιγότερο πιθανός να με είχε πατήσει τρένο.

Δυστυχώς/ευτυχώς κανένας από τους δύο δεν ισχύει. Απλώς κουράστηκα, βαρέθηκα, σιχτίρισα να γράφω μόνο δυσάρεστα και στενάχωρα πράγματα. Σαν αυτά δηλαδή που μου συμβαίνουν τα 3 τελευταία χρόνια.

Είπα λοιπόν, άστο ψυχόδραμά σου μια φορά, δοκίμασε να γράψεις για την πόλη, τους κατοίκους της, για την αλλαγή του κλίματος, για την κρίση των ΜΜΕ... Ε, κι αυτά θλιβερά δεν είναι; είπα μετά.

Σήμερα τελικά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ κι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή και να ξαναγυρίσω στην παλιά γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή...

Ιδού τι πραγματικά τι συνέβη όλο αυτό το διάστημα (υπερβολές, 10 μέρες είναι). Για μια ακόμα φορά μέσα σε 2 χρόνια έχασα την πολλά υποσχόμενη και πλουσιοπάροχα αμειβόμενη (στην ουσία το δεύτερο συνέβαινε για πρώτη φορά σε όλη μου τη ζωή) δουλειά μου.

Η πραγματική αιτία δεν μου γνωστοποιήθηκε ποτέ face to face. Κάτι μασουλήματα μόνο και μονολεκτικές πολιτικάντικες απαντήσεις.

Αξίζει να σημειωθεί ότι λίγες μόλις ημέρες πριν το ατυχές -αν και δεν είμαι πλέον σίγουρη- συμβάν το "αφεντικό" είχε δηλώσει την πίστη του σε μένα και από κοινού είχαμε αποφασίσει να στοχεύσουμε σε ακόμα περισσότερα μεγαλεία.

Ωστόσο, ομολογώ ότι υπήρχαν κάποιοι παράγοντες που δεν είχα υπολογίσει: Την κακοδαιμονία (και μεγαλομανία) της γραμματέως του και την ακόμα μεγαλύτερη πίστη του σ' αυτήν και τις διασυνδέσεις της, αλλά και τις πιέσεις που δεχόταν το "αφεντικό" απ' έξω κι από μέσα για να μην χάσει την τριζάτη καρέκλα του.

Κοντολογίς είχα ριχτεί στα βαθιά με τους καρχαρίες και με τρύπια μπρατσάκια κι ούτε που το καταλάβαινα ο μαλάκας. Ήρθα σε αντιπαράθεση μαζί της και την επόμενη ημέρα good bye & good luck.

Το ευχάριστο είναι ότι κατάφερα (με την μισή ουρά στα σκέλια) να ξαναγυρίσω στην παλιά μου δουλειά (που ευτυχώς δεν είχα αφήσει εντελώς παρόλες τις πιέσεις).

Μπερδεμένα όλα αυτά; Δεν μπορώ να πω άλλα... Σόρι.

Α, επιπλέον, έμαθα ότι ο μπαμπάς μου έχει καρκίνο στον προστάτη.

Αυτό το άφησα για το τέλος γιατί αλλιώς θα με έπιαναν τα κλάματα. Ναι, ξέρω είναι θεραπεύσιμο, όμως στο άκουσμα μόνο και μόνο αυτού του έστω και small c, τρέμω...

ΥΓ. Όταν συνέβαιναν όλα αυτά, για να με κάνω να αισθανθώ ακόμα χειρότερα, έψαξα τα post της αντίστοιχης περσινής περιόδου... Σε ένα από αυτά είχα σχόλιο από κάποιον/αν "Ε". Τότε δεν το είχα δει για να απαντήσω και λυπάμαι πολύ. Δεν ξέρω αν ο/η "Ε" ξαναγυρνάει σ' αυτές τις σελίδες, ούτε τι έγινε τελικά. Στην ερώτησή του/της πάντως η απάντηση είναι "ναι": Πράγματι και της δικής μου μαμάς τον γιατρό τον έλεγαν Ηλία. Πιστεύω ότι πρόκειται για τον ίδιο μια και οι γνωστοί ογκολόγοι στην Αθήνα, ε, είναι γνωστοί...