Contact

Μπα. Όποια κυβέρνηση κι αν έχουμε πράσινη, κόκκινη, κίτρινη, μπλε ή πορτοκαλιά, η νοοτροπία μας αποκλείεται να αλλάξει.

Αποκλείεται ξαφνικά να σταματήσουμε να φερόμαστε σαν να μας χρωστάνε όλοι, να αντιμετωπίζουμε τον διπλανό μας σαν υποδεέστερο, να μιλάμε χωρίς τη στοιχειώδη ευγένεια, ενίοτε και με τη μεγαλύτερη αγένεια, να ενοχλούμε και να τρομοκρατούμε με τον τρόπο μας έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να διαμαρτυρηθεί, να μην σηκωνόμαστε στο τρένο όταν υπάρχει κάποιος ηλικιωμένος (μάλλον μόνο η δική μου γενιά ή της μάνας μου το έκανε αυτό), να σιχτιρίζουμε γενικώς, να καπνίζουμε κι ας απαγορεύεται και να βρίζουμε όποιον μας τη λέει, να βαράμε μύγες στη δουλειά αλλά να μην εξυπηρετούμε αυτόν που περιμένει, να πετάμε σκουπίδια παντού, να επιδεικνύουμε απίστευτη βαρβαρότητα αλλά να επικαλούμαστε με καμάρι το αρχαίον παρελθόν μας, να είμαστε τσιγγούνηδες, ρατσιστές, φοβικοί και απείρως συντηρητικοί, γενικώς να τους έχουμε χεσμένους όλους και να μην αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό γυρνάει σαν μπούμερανγκ κατά πάνω μας...

Χθες, τρεις μήνες αφότου ξαναγύρισα στη δουλειά μου στα βόρεια και για την οποία ανεβοκατεβαίνω συνήθως την Κηφισίας με αυτοκίνητο, χρειάστηκε να μπω σε τρένο. Για να συνειδητοποιήσω ότι μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα είχα σχεδόν αποκοπεί από την αθηναϊκή καθημερινότητα που ισχυριζόμουν ότι γνώριζα τόσο καλά - σαν να' χα μπει σ' ένα vacuum. Τρόμαξα λίγο. Μπορεί να ξέρω κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια για την προεκλογική καμπάνια των κομμάτων (αλλά και για το μόλις εγχειρισμένο στήθος της Αλεξανδράτου) αλλά έχω χάσει απ' ότι φαίνεται την επαφή. Ελπίζω να φταίνε μόνο τα βόρεια προάστια, η Κηφισίας και οι πολλές ώρες δουλειάς...

Βλέπω από την άλλη όλους αυτούς τους υποψήφιους που περιοδεύουν από λαϊκή σε ΙΚΑ κι από ΚΑΠΗ σε σχολεία και αναρωτιέμαι, αυτοί που στο διάολο την βρήκαν την επαφή με τον πολίτη;

Πάντως όσο κι αν χαίρομαι που θα φύγουν επιτέλους οι μπουχέσες, δύσκολα πιστεύω ότι οι επόμενοι θα μπορέσουν να κάνουν κάτι. Είπαμε, η νοοτροπία δεν αλλάζει ποτέ.