Daddy cool

Η μνήμη μου παίζει περίεργα παιχνίδια. Το παρελθόν εμφανίζεται σε κύματα. Ένα ένα σκάνε εντελώς απροσδόκητα και δεν με αφήνουν σε ησυχία. Χθες το βράδυ ήταν ο χωρισμός των γονιών μου. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ εύκολα.

Είμαι γύρω τα οκτώ. Μόλις έχω γυρίσει από το σχολείο. Χτυπάω το κουδούνι, κανείς. Χτυπάω της κυρίας Μαίρης από κάτω. Με περιμένει. Ο αδερφός μου είναι ήδη μαζί της, "Η μαμά κι ο μπαμπάς έχουν μια δουλειά δεν θα αργήσουν"...
Οι γονείς μας στο σαλόνι του σπιτιού μας πια. Η μάνα μου ταραγμένη προσπαθεί να χαμογελάει: "Αποφασίσαμε με τον μπαμπά σας να χωρίσουμε" λέει απευθυνόμενη σε μένα - ο αδερφός μου είναι ακόμα πολύ μικρός. Εγώ κλαίω, όχι ότι έχω πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει. "Θα πρέπει να μας πείτε με ποιον θέλετε να μείνετε", έρχεται η ερώτηση-κλειδί-παγίδα. "Μα με σένα μαμά, γιατί ο μπαμπάς δεν ξέρει να μαγειρεύει". Το ένστικτο της επιβίωσης αλλά και η προσπάθειά μου να μην πληγώσω τον μπαμπά μου (αν και στην περίπτωση που τον διάλεγα μάλλον θα τον πλήγωνα περισσότερο) βάζουν τα πράγματα στη θέση τους χωρίς πολλά πολλά.
Από εκεί και πέρα η ιστορία εξελίσσεται όπως τόσες άλλες, με πόνο, κλάματα, φωνές, ενίοτε και ξύλο (μια φορά), προσπάθειες επανασύνδεσης (πάνω από δέκα) και διαζύγιο όταν πλέον φτάνω 17 ετών.

Πώς μου ήρθαν όλα αυτά; Είπαμε η μνήμη μου κάνει περίεργα παιχνίδια και συνδυασμούς. Σκεφτόμουν ότι από τότε που πέθανε η μάνα μου, ο πατέρας μου έχει μπει -μετά από τόσα χρόνια ουδετερότητας- στον ρόλο του. Ανησυχεί, μας παίρνει τηλέφωνο σε καθημερινή βάση, μας δίνει συμβουλές... Η σχέση του με τον αδερφό μου, που πάντοτε ήταν δύσκολη, έχει χαλαρώσει, είναι πιο ουσιαστική. Και το αναγνωρίζουν κι οι δυο πλευρές.
Με μένα είναι ευσυγκίνητος, προσπαθεί να με έχει κοντά του, μου ανοίγεται και με τα δικά του λιγοστά εργαλεία προσπαθεί να με ξεκλειδώσει.

Είναι περίεργο το νέο αυτό σκηνικό αλλά οφείλω να πω ότι μου αρέσει. Με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα, απαλύνει κάπως την απώλεια.

Προχθές μου διηγόταν διάφορες ιστορίες από την οικογένειά του. "Πρέπει να τα καταγράψεις αυτά, γιατί θα πεθάνουμε όλοι και θα χαθούν". Μετά μου είπε ότι σκέφτεται να παντρεύτει τη Μ. -τη φίλη του, μια καταπληκτική γυναίκα που αγαπάμε πολύ- "για να μην χαθεί η σύνταξή μου".

Δεν ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά, ή μάλλον ξέρω: μεγαλώνει και φοβάται, ζητάει επιβεβαίωση και παρηγοριά. Και τότε γίνεται εκείνος το παιδί ξανά κι εγώ ο γονιός...