Τέρμα με τις γουοντεργουμανιές....
Πώς γίνεται ώρες ώρες να αισθάνομαι υπέροχη και καταπληκτική, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, ότι είμαι έξυπνη, με χιούμορ και όλα τα καλά πάνω μου τά' χω και την άλλη στιγμή όλα αυτά να αυτοαναιρούνται πανηγυρικά και να αισθάνομαι απύθμενα ούφο; Πώς λέγεται αυτό; Διχασμός προσωπικότητας; Υπάρχουν φορές που το φόκους χάνεται. Εντελώς.
Και μετά έρχεται ο 23άρης συνάδελφός μου ο Μ. που νομίζει ότι έχει κιόλας κατακτήσει τον κόσμο...
Μα τι λέω; Το οικο-πείραμα μου έχει ταράξει τα νεύρα. Και δεν είναι ακόμα ούτε καν 10 το πρωί. Ο Γ. κοιμάται και θέλω απελπισμένα τη μαμά μου. Θα έβρισκε κάτι να μου πει να με καθησυχάσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου