Προεκλογικά

Καθηλωμένη επί τρεις ημέρες στο σπίτι λόγω απαίσιων πόνων στη μέση αναγκαστικά υπέκυψα στην εκλογολογία της τηλεόρασης. Χθες δεν άντεξα άλλο τα μονοθεματικά δελτία με τους ίδιους και τους ίδιους και τους ίδιους να λένε τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια μ' αυτό το περισπούδαστο ύφος της αυθεντίας και του εμείς τα κάναμε καλύτερα και θα τα ξανακάνουμε, με τον Καραμανλή να ιδρώνει και να ασθμαίνει και να σίεται το προγούλι του όσο μιλούσε για ακόμα πιο σκληρά μέτρα, με τον Παπανδρέου ξεγραβάτωτο να μιλάει στους νέους αγρότες (αλήθεια πόσοι από αυτούς συμμετείχαν στο ριάλιτι;) για πράσινη οικονομία κι άλλα τέτοια ευρωπαϊκά, με την Αλέκα να ωρύεται για τα δικαιώματα των μαζών και την Κανέλλη στο δελτίο πρώτη φορά χωρίς τσιγάρο!, τη Ντόρα πάντα χαμογελαστή - ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Μόνο ο Τσίπρας με το τίμπερλαντ μπλουζάκι με εξέπληξε που πρότεινε ψηφοδέλτιο χωρίς αρχηγό...
Το προεκλογικό μου όνειρο όμως είναι ένα δελτίο ΧΩΡΙΣ πολιτικούς - σε λιγότερο από ένα μήνα ψηφίζουμε γαμώτο, αφήστε μας λίγο ήσυχους να κατασταλλάξουμε (!?) και να πάμε στην κάλπη με καθαρό κεφάλι (!?).
Στο τέλος κι αφού είχα αλλάξει εκατόν πενήντα πέντε άβολες στάσεις στον καναπέ και είχα ξεφυσήξει και αναστενάξει άλλες εκατόν πενήντα έξι, το γύρισα στο Star. Για πρώτη -ίσως όμως όχι τελευταία- απόλαυσα το νεανικό δελτίο, έμαθα ποια γκαστρώθηκε και γιατί, ποιος τραγουδάει πού και πού μαίνεται η μάχη για τη μαρκίζα κι αναγάλλιασα. Δατ'ς λάιφ...