UGHH

Ένα περίεργο πράγμα.
Που όσο περνάει ο καιρός επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο: ο ρόλος της μάνας μου, πέρα από όλα τ' άλλα, και ως τροχονόμου, ως διαμεσολαβητή.
Το έκανε στο παρελθόν μ' εμάς και τον πατέρα μας - επέμενε να του τηλεφωνάμε, να του μιλάμε, να διατηρούμε καλή σχέση μαζί του, παρόλο που του 'χε πολλά φυλαγμένα.
Το ΄κανε βέβαια κι όταν τσακωνόμουνα μικρή με τον αδερφό μου...
Και τώρα, που δεν ζει πια -πρέπει να το ΄χω ξαναγράψει- οι δεσμοί διαταράχτηκαν, δεν υπάρχει διαμεσολάβηση κι ο καθένας λέει και κάνει ό,τι θέλει χωρίς έλεγχο, χωρίς "ντροπή".
Πάντα θεωρούσα ότι ο αδερφός μου ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Παρόλο που έχουμε άλλη αντίληψη για τα πράγματα, άλλες προτεραιότητες, είναι Ο Αδερφός μου.
Όταν μάλιστα αρρώστησε η μάνα μας, οι συνθήκες μας έφεραν ακόμα πιο κοντά, σαν ένα ενιαίο μέτωπο, θωρακισμένοι απέναντι στον πόνο.
Μετά πέθανε, η σχέση χαλάρωσε. Μέχρι που ήρθε η κρίση.
Πάντα αναρωτιόμουν πώς γίνεται και μαλώνουν τ' αδέρφια για λεφτά, τώρα το λούστηκα και δεν μ' αρέσει καθόλου.
Μπορώ παρακαλώ να γυρίσω πίσω στην παιδική ηλικία;