Το αρχείο

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που κάνουν τους άλλους να χαίρονται που υπάρχουν.
Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι για μένα ο συγγραφέας Θοδωρής Καλλιφατίδης.
Τον είχα διαβάσει αρκετά χρόνια πριν, αλλά τον "ανακάλυψα" ουσιαστικά τον Ιανουάριο του 2008.
Η μαμά μου ήταν ήδη στην τελευταία φάση των θεραπειών της, και εκείνος μιλούσε στην Εύη Κυριακοπούλου για τον πρόσφατο χαμό της δικής του.
Ηταν απλός, ειλικρινής, βαθύς και συγκινητικός - φαντάζομαι όχι μόνο για μένα που είχα και έναν λόγο παραπάνω. Αναφερόταν στη μάνα ως "σημείο αναφοράς", ως "αρχή".

Κάπως έτσι ξεκίνησε και την παρουσίαση του νέου του βιβλίου "Φίλοι και Εραστές" σήμερα στον Ιανό: "Οταν πέθανε η μάνα μου πίστευα ότι δεν θα ξαναέγραφα ποτέ. Γιατί εκείνη έπαιζε το ρόλο του αρχειογράφου της οικογένειας". Από εκείνην αντλούσε δηλαδή τις ιστορίες που μετέφερε στο χαρτί. Οταν χάθηκε, τις πήρε προφανώς μαζί της.

Η δική μου δεν μου μιλούσε για το παρελθόν. 'Η μάλλον το έκανε σπανίως. Ηταν ένας βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος, την ενδιέφεραν τα κοινά, διάβαζε ιστορία, ανέλυε διαρκώς όλα όσα συνέβαιναν, μάλωνε, εκνευριζόταν με εκείνους που αντιμάχονταν τα (πολιτικά) πιστεύω της. Θυμάμαι κάποια στιγμή είχε παρατήσει σύξυλη μέσα στο δρόμο την αδερφή της επειδή της είχε πει μια "χοντράδα" του τύπου "γιατί οι δικοί σας λιγότερα έφαγαν;", για το κόμμα της. (Σημείωση: Η μαμά μου ήταν αμετανόητα ΠΑΣΟΚ...) Μετά από αυτό έκαναν έναν μήνα να ξανασυναντηθούν!

Ωστόσο κι εγώ την θεωρώ κάτι σαν το "αρχείο" μου - και ήταν.

Οπως είναι άλλωστε όλες οι μανάδες η μνήμη ενός μεγάλου κομματιού της ζωής μας, και εκείνης των υπολοίπων -παπούδων, γιαγιάδων, θειάδων κι ακόμα πιο πίσω- για λογαριασμό μας. Αλλά πολλές φορές και η μνήμη ή καλύτερα ο κρίκος στις σχέσεις μας με αυτούς που έμειναν πίσω - μπαμπάδες, αδέρφια, θειάδες. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.