Την πρώτη φορά που ψήφισα, με πήγε η μαμά μου. Κάπου κοντά στην πλατεία Καρύτση. Είχε μεγάλη ουρά - σπάνιο θέαμα έκτοτε. Ο αστυνομικός στην είσοδο με ρώτησε πόσο χρονών ήμουν. Περήφανα του απάντησα "δεκαοκτώ".
Θυμάμαι τη μάνα μου στις εκλογές. Εκτός του ότι υποστήριζε με πάθος τα πολιτικά της πιστεύω, πριν ψηφίσει ένιωθε αγωνία. Αισθανόταν, όπως μου έλεγε, πολύ έντονα την ευθύνη της για όλο αυτό και δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Πήγαινε στην κάλπη πρώτη πρώτη και πάντα συγκινημένη.
Θυμάμαι επίσης τη δεκαετία του '80 που ο παππούς μου (ο πατέρας της) έβαζε υποψηφιότητα με την ΕΔΗΚ. Η μάνα μου ήταν η μόνη από τα παιδιά του (πέντε το σύνολο) που δεν τον ψήφισε. Ο παππούς μου, που είχε διατελέσει βουλευτής με την Ένωση Κέντρου, δεν εξελέγη τότε. Βρεθήκαμε σπίτι του, υπήρχε μεγάλη ένταση, κατηγορίες, η μαμά μου αντιμετωπίστηκε -αν και όχι ανοιχτά- σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Ήπιε πολύ, έκλαιγε, μας πήρε και φύγαμε. Οδηγούσε αλαφιασμένη και παραλίγο να μας ρίξει σε ένα γιαπί!
Σε λίγο θα πάω κι εγώ να ψηφίσω. Αισθάνομαι κατά κάποιον τρόπο την ευθύνη αλλά δεν είμαι συγκινημένη. Την σκέφτομαι όμως πολύ γιατί παρέμεινε μέχρι τέλους αμετανόητα ΠΑΣΟΚ και τώρα θα ήταν η καλύτερή της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου