Ηρεμία

Τελικά "αχάριστη" ή όχι, αποφάσισα να μην χώσω το κεφάλι μου στην λεκάνη...
Την "Ημέρα της Μητέρας" επισκέφθηκα το νεκροταφείο. Αν και δεν τα πάω καλά με τις παγκόσμιες ημέρες, αυτή τη φορά ήταν ομολογουμένως διαφορετικά.
Το Α' ήταν άδειο. Ο ήλιος έκαιγε και μόνο η "Μάνα της Κατοχής" στην είσοδο, είχε φρέσκα λουλούδια. (Α, ξέχασα, και ο τάφος του Χριστόδουλου - που είχε και 2-3 πιστές να τον περιποιούνται.)
Εχω ξαναπεί ότι όποτε μπαίνω στο Α' τρέμουν τα πόδια μου. Αυτό συνέβη και την Κυριακή. Παρόλα αυτά έφτασα με σχετική ψυχραιμία στον τάφο. Τον καθάρισα όσο μπορούσα, έβαλα το γλαστράκι στην ειδική θήκη και κάθισα στο πεζούλι σιγομιλώντας της.
Ξαφνικά ξέσπασα σε λυγμούς, συμφωνώντας ωστόσο (μαζί της) ότι οι νεκροί πρέπει να είναι με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς...
Γύρισα στο σπίτι με μια περίεργη ηρεμία που διαπίστωσα ότι βοήθησε.
Αυτά.