Κυριακάτικο ξύπνημα

Άκουσα χθες ότι οι καύσωνες, που ειδικά στην Ελλάδα έχουν γίνει όλο και πιο συχνοί λόγω της αλλαγής του κλίματος, έχουν ανεβάσει τα ποσοστά της σχιζοφρένειας...
Τώρα βέβαια καύσωνα δεν έχουμε αλλά εμένα αυτά τα σκαμπανευάσματα του καιρού με τρελαίνουν.
Συν το γεγονός ότι περπατάω στον δρόμο και όλο πέφτω πάνω σε γυναίκες που μου θυμίζουν πολύ έντονα την μαμά μου. Μερικές φορές μάλιστα ξεπερνάω τα όρια: πχ είχα πάει για κούρεμα και λοξά απέναντί μου καθόταν μια κυρία στην ηλικία της πάνω κάτω. Είχε τα ίδια μαλλιά, παρόμοιο στιλ και διάβαζε με τον δικό της τρόπο. Έπαθα αυτόματα ταχυπαλμία και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.
Η κατάσταση αυτή -της ταχυπαλμίας- ούτως ή άλλως επανέρχεται δριμύτερη το βράδυ πριν κοιμηθώ, όταν οι μνήμες είναι πολύ πιο έντονες. Τότε της μιλάω σιγανά και την καληνυχτίζω.
Μετά είναι τα όνειρα. Πάντα με εκείνο το κίτρινο νυχτικό που φορούσε τις τελευταίες ημέρες, πάντα όρθια όμως και καλά, σε ένα περίεργο ωστόσο περιβάλλον, ανοίκειο... Έρχεται, συζητάμε, καθημερινά και εύκολα πράγματα συνήθως και μετά εξαφανίζεται, την χάνω και ξυπνάω κλαίγοντας.
Δεν είναι εύκολο όλο αυτό κι εκεί που αισθάνομαι ότι το διαχειρίζομαι καλά και "ώριμα", είναι σαν να πατάω πάλι πάνω σε κινούμενη άμμο...