Η φωτογραφία

Αγαπημένη μου μαμά:
Σήμερα είναι τα πρώτα γενέθλιά μου που περνάω χωρίς εσένα - στην οποία κιόλας τα χρωστάω.
Για πρώτη φορά δεν θα μου ευχηθείς χρόνια πολλά.
Θυμάμαι ότι στην ενήλικη ζωή μου, η ευχή αυτή, που ήταν κατ' αρχήν τηλεφωνική, είχε εξελιχθεί σε κάτι σαν παιχνίδι μεταξύ μας: εσύ αργούσες να με πάρεις τηλέφωνο για να μην με ξυπνήσεις κι εγώ που δεν άντεχα την αναμονή, σαν να ήμουν πάλι παιδάκι σε προλάβαινα και σου τηλεφωνούσα τελικά πάντα πρώτη.
Το κενό που άφησες είναι μεγάλο και το αισθάνομαι καθημερινά. Ειδικά τα βράδια όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι. Μου έρχονται στο μυαλό διάφορα και δακρύζω...
Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει ακόμα να αντικαταστήσω τις δυσάρεστες εικόνες των τελευταίων μηνών και να σε αναπολώ υγιή, γελαστή και χαρούμενη. Σου υπόσχομαι όμως ότι κάποια στιγμή θα το κάνω.
Οταν πάντως ζορίζομαι πολύ, ως ...αντίδοτο κοιτάζω μια φωτογραφία σου που έχω βάλει στη βιβλιοθήκη μου. Χαμογελάς -έχεις πιει και λίγο- φοράς το αγαπημένο σου ριγέ γαλάζιο πουκάμισο και κοιτάζεις το φακό με ένα ασυνήθιστο νάζι. Είσαι πολύ ωραία και με κάνεις αυτομάτως να αισθάνομαι καλύτερα. Κάπως...