Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Δυο σχετικά άσχετες ιστορίες


Δευτέρα βράδυ.
Υστερικό ζάπινγκ την επομένη των Ευρωεκλογών. Κυρίως σε εκπομπές λόγου.
Βαριεστημένα καταλήγω στο Sex & the City. Ενα από τα επεισόδια που έχω δει. Η Κάρι γνωρίζει έναν πολιτικό, δημοτικό σύμβουλο ή κάτι τέτοιο, άψογο κλπ. που όμως έχει μια ιδιαιτερότητα: της ζητάει να τον κατουρήσει! Μάλλον η επιλογή του συγκεκριμένου επεισοδίου ήταν τυχαία -δεν τους θεωρώ τόσο χιουμορίστες τους υπεύθυνους προγραμμάτων της TV- όμως ομολογώ ότι λειτούργησε (τουλάχιστον για μένα). Ηταν άλλωστε και το μοναδικό επεισόδιο (απ' όσα έχω δει) που είχε πολιτικές αναφορές: σε κάποια φάση οι 4 φίλες συζητούν για τους προέδρους των ΗΠΑ (έστω για το πόσο σέξι ήταν) πάνω από καναπεδάκια...

Τρίτη απόγευμα.
Μετά από 7 ώρες βαρετής δουλειάς μέσα στη λάβα του κέντρου, αναχωρώ. Εχω να πάω σε κηδεία. Πέθανε η μάνα της ΜΒ. Η ΜΒ είναι αρκετά μεγαλύτερη από μένα και η μητέρα της πολύ μεγαλύτερη από όσο θα ήταν σήμερα η δική μου. 82 ετών. Από την "επάρατο". Μετά από μια ζωή φουλ με τρεις κόρες και άλλα τόσα εγγόνια και έναν ευτυχώς μόνο μήνα ταλαιπωρίας.
Είναι η δεύτερη κηδεία που πάω μετά της μαμάς μου και έχω ήδη διαπιστώσει ότι εδώ δεν λειτουργεί η ομοιοπαθητική. Τα πόδια μου τρέμουν και ξεσπάω σε λυγμούς. (Επίσης έχω ήδη διαπιστώσει ότι σε όποια ηλικία κι αν χάσεις τον γονιό σου έχεις τις ίδιες αντιδράσεις. Ακουγα τη ΜΒ και είχα deja vu. Εμένα πέρσι το καλοκαίρι.)

Πώς συνδυάζονται όμως αυτά τα δύο στιγμιότυπα;
Στο μυαλό μου ως εξής: μετά την κηδεία, στο μπάνιο πλέον του σπιτιού μου, καθαρίζω το πρόσωπό μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Σκέφτομαι λοιπόν ότι αυτές οι 4 κοπέλες είναι κάτα κάποιο τρόπο τυχερές. Είναι κοπέλες χωρίς μαμά/μπαμπά/αδέρφια, χωρίς θανάτους και οικογενειακά πάθη (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Είναι αυτές οι 4 που περιφέρονται μεταξύ ερώτων και κρεβατιών πάνω σε πανάκριβα ψηλοτάκουνα.

Και διερωτώμαι: μήπως τελικά αυτό ακριβώς (και όχι ο Μανόλο Μπλάνικ ή ο Mr. Big) οδήγησε τόσες γυναίκες να τις λατρέψουν;

Δεν υπάρχουν σχόλια: