Ενας μήνας στην εξοχή

Αυτό το καλοκαίρι αποφάσισα να καταγράψω την ιστορία των μελών της οικογένειάς μου. Αργά αλλά σταθερά, με έμφαση σε ενδιαφέρουσες προσωπικές ιστορίες αλλά και στην πολιτική/κοινωνική δράση κάποιων.

Να προλάβω είπα πριν χαθεί και η υπόλοιπη μνήμη.

Αυτό το καλοκαίρι θυμήθηκα πολλά κι από τη δική μου ζωή. Τα αστεία και τα δύσκολα . Πάνω από ένα ποτήρι ρακί σου αφηγήθηκα ιστορίες φίλων. Που το βλέμμα μου με τα χρόνια βλέπει διαφορετικά πια χωρίς το πάθος και το απρόσμενο που 'χεις όταν είσαι νέος.

Γιατί αυτό το καλοκαίρι αισθάνθηκα επίσης ότι το απρόσμενο, το ξάφνιασμα, το πρωτόγνωρο έχει πλέον χαθεί.

Συνέβη στο δρόμο από τον νότο της Κέρκυρας προς τον βορρά. Χάζευα από το παράθυρο του αυτοκινήτου τους τουρίστες από δω κι από κει. Σαν μ' ένα κλικ μπορούσα αυτομάτως να βρεθώ στη θέση τους, να γευτώ το ποτό τους, να δω μέσα από τα μάτια τους, να διαβάσω τη σκέψη τους. Χωρίς εκπλήξεις και αιφνιδιασμούς, χωρίς ζήλιες ή διάθεση κριτικής. Ηξερα για παράδειγμα πώς είναι να είσαι έφηβος -ακόμα και Γερμανός- και φρεσκοπλυμένος να δοκιμάζεις την πρώτη σου γουλιά κρασί με θέα το πέλαγος, ή να σφίγγεις το χέρι του καλού σου με φόντο το αυγουστιάτικο φεγγάρι... Ακόμα και η νεαρή μαμά με το μωρό αγκαλιά καταλάβαινα πως νιώθει. Μέχρι που μύριζα την τρυφερή μυρωδιά, το χνώτο του να της ζεσταίνει το σβέρκο.

Απλά πράγματα όλα αυτά αλλά καθοριστικά νομίζω. Εφτασα στην πόλη με μια γλυκιά θλίψη σαν να μεγάλωσα ξαφνικά ενώ δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας.