Κι άλλες διαπιστώσεις μιας μαμάς...

...πέντε μηνών και 5 ημερών πλέον...
1. "Οι πρώτοι 3 μήνες είναι οι πιο δύσκολοι": Την ατάκα αυτή πρέπει να την άκουσα/διάβασα πάνω από 100 φορές - σ' αυτό εδώ το μπλογκ, στο σούπερ μάρκετ, στην Τράπεζα, από γιαγιάδες, συναδέλφους, άσχετους στον δρόμο, την φουρνάρισσα της παλιάς γειτονιάς, από όλους. Και στο εξής θα την αναπαράγω μια και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τότε δεν έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα τι σημαίνει να είσαι μαμά, τι είναι αυτό το πλάσμα που εξαρτάται απόλυτα από σένα κλπ. ενώ επιπλέον το ίδιο έχει τόσο άστατες ώρες που δεν μπορείς να βρεις στιγμή ησυχίας.
2. Τα μωρά είναι πρωτοπόρα σε θέματα ρουτίνας: Άπαξ και φτιάξουν (ή μάλλον τους φτιάξεις) ένα πρόγραμμα φαγητού, κακών και νάνι, το τηρούν με ευλαβική συνέπεια κι αν τους το διαταράξεις μπορούν να σου κάνουν τον βίο αβίωτο. Παρόλα αυτά, βαριούνται εύκολα.
3. Γενικώς, έχουν έντονη προσωπικότητα: δεν ξέρω αν στην πορεία κάποια εξελίσσονται σε λαπάδες, πάντως ως μωρά ξέρουν να διεκδικούν και να κατακτούν αυτό που θέλουν.
4. Επίσης, η διάθεση και συμπεριφορά τους εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από εκείνη των γονιών τους: Καλά λένε τα βιβλία, αν είσαι ήρεμος και ψύχραιμος το μωρό το αντιλαμβάνεται και είναι κι αυτό ήρεμο. Το δικό μας -επειδή προφανώς αισθάνεται και μεγαλύτερη ασφάλεια- είναι εξαιρετικά κουλ όταν περνάει πολλές ώρες μαζί μας. Αντιθέτως όταν του την πέφτουν οι συγγενείς με τα "ψυχούλα μου/καρδούλα μου" φρικάρει και ξεσηκώνει τον κόσμο ολόκληρο. Τι να κάνεις όμως, να τον κρατάς στο σπίτι; Θα πάθει ιδρυματισμό...
5. Είναι μύθος ότι τα baby blues κρατάνε μόνο 40 μέρες: γιατί τότε ακόμα δεν έχεις καταλάβει ότι η παλιά σου ζωή έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Παρόλη την απέραντη ευτυχία που νιώθεις όταν σου χαμογελάει το σπλάχνο σου, αργείς να χωνέψεις τη νέα κατάσταση. Είναι και η κούραση κι η αγωνία, κορόμηλο πάει το δάκρυ...

Ευχές

Χρόνια Πολλά!
Σήμερα θα ντύσω το αλεπουδάκι μου με στολή Άγιου Βασίλη (δώρο του παππού-μπαμπά μου) και θα το πάω βόλτα... Εσείς;

Η πρώτη μάχη

Αυτές τις μέρες περάσαμε την πρώτη μας "οικογενειακή" δοκιμασία. Εκεί που μελετούσα το γεγονός ότι το μωρό μου -όπως και όλα φαντάζομαι- είναι σκλάβος της ρουτίνας κι αν του την διακόψεις γίνεται πύραυλος, ήρθε ένα κακό ...κουνούπι να με διαψεύσει: ένα μικρό τσίμπημα στο κεφαλάκι του μολύνθηκε από σταφυλόκοκκο και η ρουτίνα... διακόπηκε.

Μαζί διαψεύστηκαν και όσοι πίστεψαν ότι είμαι ψύχραιμη -και κυρίως εγώ η ίδια- ενώ δοκιμάστηκε χοντρά η υπομονή μας. Το σπυράκι έγινε φλεγμονή γεμάτη πύον, πρήστηκαν και οι αδένες του και η ομοιοπαθητικός παιδίατρος του έδωσε δύο διαφορετικά φάρμακα τα οποία όμως δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κατά συνέπεια, μετά από 6 μέρες, το πρώτο του Amoxil τον καλωσόρισε στον μαγικό κόσμο των αντιβιοτικών που τόσο προσπαθούσαμε να αποφύγουμε...

Το απόστημα έχει υποχωρήσει αρκετά πλέον, αλλά τα μάτια μου έχουν γουρλώσει -ελπίζω όχι για πολύ ακόμα- και το νευρικό μου σύστημα (ήταν που ήταν) έχει γίνει σμπαράλια. Άσε που αρχίζω δουλειά την Τρίτη...

Τέλος πάντων. Θα επιμείνουμε ομοιοπαθητικά και ελπίζω να αργήσει να ξαναμπεί Amoxil στο σπιτικό μας!

Hommage

Δύο θειάδες έχασα μέσα σε μια βδομάδα. Την αδερφή της μαμάς μου, τη μικρή, 68 ετών, και του πατέρα μου πατημένα 83.

Περιπτώσεις και οι δυο.

Η πρώτη -θεία Ούλεν την φωνάζαμε (από το Ελένη) γιατί ...φορούσε μασέλα- είχε αστείρευτο χιούμορ, ήταν πανέξυπνη αλλά έφαγε τη ζωή της στις μπύρες. Στην κυριολεξία. Όταν ήμουν γύρω στα 12 είχα πάει μαζί της και με τον θειό μου (τον αδερφό της, είχε παντρευτεί 2-3 φορές αλλά είχε χωρίσει) ταξίδι στην Ελβετία, στα χιόνια. Ήταν από τις πιο αξέχαστες διακοπές της ζωής μου. Η Ελένη με αντιμετώπιζε σαν φίλη της, όχι σαν την μικρή της ανηψιά και την λάτρευα. Τα τελευταία 20 χρόνια ζούσε στο Μέτσοβο, μόνη, και σπανίως κατέβαινε στην Αθήνα. Με τη μάνα μου είχαν περίεργη σχέση. Επειδή δεν πρόσεχε ιδιαίτερα τον εαυτό της η μάνα μου της θύμωνε, μάλωναν συχνά. Με τον αδερφό μου σχολιάζαμε (ας μου συγχωρεθεί το μπλακ χιούμορ) ότι θα πλακώνονται και μέσα στον τάφο!

Η δεύτερη, η Παρή, ήταν η μάνα των αγαπημένων μου ξαδερφιών. Φοβερή μαγείρισσα, "νοικοκυρά" με όλη τη σημασία της λέξης. Η σπανακόπιτα και το ραβανί ήταν οι σπεσιαλιτέ της. Αφότου έχασε τον άντρα της (τον είχε παντρευτεί με προξενιό αλλά φαίνεται ότι με τα χρόνια του είχε αδυναμία) παραιτήθηκε. Ωστόσο, έζησε ακόμα 15 χρόνια, τα περισσότερα στο σπίτι. Τελευταία είχε αρχίσει να τα χάνει. Όποτε μας έβλεπε μονίμως μας ρώταγε "τι κάνει η μαμά σου", άσχετα αν ήξερε ότι είχε πεθάνει. Στην αρχή πάθαινα σοκ, μ' έπιαναν τα κλάματα. Ε, κάποια στιγμή άρχισα να γελάω και στο τέλος της απαντούσα "μια χαρά"...

Τώρα κι οι τρεις θα φτιάχνουν πίτες και ελπίζω να τα πίνουν και λιγάκι εκεί πάνω...

Που λέει ο λόγος*

Προχθές έπαθα το εξής απίθανο: ήρθε ο Γιάννης να ξαπλώσει λίγο αφότου με είχε πάρει ο ύπνος. Μόλις είχε βγει από το μπάνιο, αχνιστός αχνιστός και γυμνός. Εγώ μισοξύπνησα, αλλά δεν είχα πλήρη συνείδηση. Απλώνω το χέρι μου, τον ακουμπάω, του λέω καλά γιατί έφερες το μωρό στο κρεβάτι χωρίς πάνα, θα μας κατουρήσει! Μου απαντάει ποιο μωρό, μα τι λες τρελάθηκες; Μέχρι να καταλάβω ότι αυτό που έπιανα δεν ήταν του μωρού μου, αποκοιμήθηκα...

Το θυμήθηκα το πρωί ξεκαρδισμένη στα γέλια. Και τώρα που το γράφω μ' έχει πιάσει νευρικό! Μήπως έχω απορροφηθεί περισσότερο από όσο πρέπει, ή έχω αρχίσει να τα χάνω;

*Για την εικόνα το σχόλιο...

Συμ-παράσταση

Πολλές οι αλλαγές και που να προλάβω να τις ταξινομήσω και να τις χωνέψω...
Κατ' αρχάς μετακομίσαμε. Μετά από 19 χρόνια ξανακοιμάμαι στο (ανακαινισμένο) παιδικό μου δωμάτιο - χωρίς εφιάλτες ευτυχώς. Επίσης, μετά από 18 χρόνια εγκατέλειψα το κέντρο για τα (κοντινά) προάστια - με λίγους εφιάλτες δυστυχώς. Το μωρό έχει δικό του δωμάτιο, αναπνέει καθαρότερο αέρα, δεν ακούει τη μαλακία του γείτονα - το αυτό και εμείς. Ωστόσο οι κακές συνήθειες δύσκολα λησμονιούνται: όταν τον βγάζω βόλτα θέλω κίνηση, κόσμο, μαγαζιά και γενικώς δράση αλλά εδώ μόνο η μηχανή του γκαζόν στα γύρω σπίτια προσφέρει λίγο σασπένς... Άσε που τώρα που φύγαμε από την Αθήνα άλλαξε κι ο δήμαρχος και ελπίζω η μοίρα της. Από timing άλλο τίποτα...

Επιπλέον, καθώς σύντομα επιστρέφω εις την εργασίαν μου πανάθεμα, στις 10 του μήνα μπήκε στη ζωή μας η Χριστίνα. Κι εγώ ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Το απόγευμα της πρώτης ημέρας -που την είχα από κοντά και της έβαλα όρια να μην τον πιάνει συνέχεια, τον κουνάει και τον τριβελίζει- πλάνταξα στο κλάμα. Αδύνατον να χωνέψω ότι ένας ξένος άνθρωπος θα ασχολείται με το μωρό μου, όσο καλός χρυσός και άγιος κι αν είναι (που δεν το ξέρω ακόμα). Πλέον έχω αρχίσει να συνηθίζω κάπως αν και νομίζω ότι όταν θα λείπω θα τρελαίνομαι στην αγωνία. Μακάρι να μπορούσα να κάτσω μαζί του μέχρι να γίνει ενός. Κι ας λένε ότι θα μου κάνει καλό η δουλειά, να αλλάξω παραστάσεις κι άλλα τέτοια - ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, αυτή είναι η καλύτερη παράσταση της ζωής μου και δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο.

Μήπως πεινάω;

Ερώτηση κρίσεως: γιατί κάθε φορά που βγαίνω έξω με το μωρό κι αυτό αρχίζει να κλαίει, όλοι -ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και εθνικότητας- με ρωτάνε "μήπως πεινάει;".
Τι στο καλό, όλοι -ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και εθνικότητας- θεωρούν τις καινούργιες μαμάδες σκύλες, άχρηστες, σαδίστριες που αφήνουν τα βρέφη τους να ξελιγώνονται της πείνας και τριγυρνάνε στα καφενεία;
Ή μήπως απλώς προσπαθούν να "βοηθήσουν".
Στο εξής πάντως θα απαντάω "όχι, χέστηκε"...

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου

Πέρασαν ήδη τρεις μήνες και τώρα που αισθάνομαι καλά με τον μικρό (ζούμε στιγμές μεγάλου έρωτα πλέον, με αγγίζει και λιώνω), επανήλθε το ζόρι με την εμφάνισή μου.

Φταίνε κι αυτά τα αναθεματισμένα μεσημεριανά ριάλιτι που παρακολουθώ όταν τον θηλάζω... Χθες στο περίφημο "How to look good naked" του Σκάι, μια τροφαντή αμερικανίδα (τριπλάσια από μένα στην πραγματικότητα) με σύζυγο πεζοναύτη (που σε λίγο θα έφευγε για το Ιράκ) και μωρό 4 μηνών, περιέγραφε το υπερμέγεθες πρόβλημά της στον υπεύθυνο της εκπομπής: έχω πάρει 245 κιλά / σε λίγο επιστρέφω στη δουλειά μου και δεν έχω τι να βάλω / είμαι δικηγόρος και δεν χωράω στα ταγεράκια μου έτσι που έχω γίνει (κυκλοφορούσε με τι-σερτ χακί πεζοναυτών) / αισθάνομαι γριά (αν και μόλις 32) / και άσχημη (τα μαλλιά της σαν ξασμένη αλογοουρά).

Παρακολούθησα το σόου με περιέργεια (εντάξει όχι όλο): ο τύπος της αγόρασε ρούχα και σέξι εσώρουχα ειδικά διαμορφωμένα για θηλασμό, την κούρεψε, την έβαψε, την σένιαρε - του κουτιού.

Ταυτίστηκα; Όχι απολύτως -εγώ έξι ηλίθια κιλά έχω να χάσω- όμως κάτι μου έκανε όλο αυτό με αποτέλεσμα να αισθάνομαι άβολα όλη την υπόλοιπη ημέρα. Είναι που έχω λιώσει και τα παντελόνια εγκυμοσύνης μου αρνούμενη πεισματικά να αγοράσω κάτι καινούργιο. Η χειρότερή μου είναι όταν πρέπει κάπου να πάω το βράδυ (πράγμα που, από αυτή την άποψη ευτυχώς συμβαίνει σπανίως), όπως για παράδειγμα χθες που γιόρταζε ο μπαμπάς μου. Φόρεσα το "καλό" μου παντελόνι εγκυμοσύνης κι ένα φαρδύ ωραίο μπλουζάκι και μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές αισθανόμουν ωραία.

Μέχρι που εμφανίστηκε ο θείος μου (που κατά τ' άλλα μου έχει και αδυναμία) και για τρίτη μάλιστα φορά, κοιτάζοντας την ελαφρώς φουσκωμένη ακόμα κοιλιά μου με ρώτησε "τι γίνεται, περιμένεις δεύτερο;" Τις άλλες φορές είχα απαντήσει χαριτωμένα, χθες όμως με πήρε το παράπονο και κλείστηκα στην τουαλέτα μιξοκλαίγοντας. (Δεν του μίλησα για την υπόλοιπη βραδιά.)

Γύρισα σπίτι εκνευρισμένη, γύρω στις 6 που μας ξύπνησε ο μικρός μάλωσα με τον Γ. (ήταν η πρώτη φορά που τον άφησα μόνο του με το μωρό για να βγω) γιατί δεν είχε φροντίσει να ετοιμάσει γαλατάκια για το βράδυ (παρόλο που είχα αποφασίσει ότι δεν θα το έκανα θέμα), κοιμήθηκα ελάχιστα κι όταν σηκώθηκα πια λίγο πριν τις 9, πτώμα και λυπημένη μπήκα στο μπάνιο αποφεύγοντας τεχνιέντως τον καθρέφτη... (Λίγο αργότερα απέφυγα και τα μεσημεριανά ριάλιτι - η μόνη υγιής αντίδραση του διημέρου και η πιο λογική φράση της παρούσας ανάρτησης .)

Μεγαλώνοντας

Χθες ο γιος μου ανακάλυψε ότι μπορεί κουνώντας το χέρι του να χτυπάει το μουσικό παιχνίδι που κρέμεται από την κούνια του και να παράγει ήχο! Μέχρι προχθές αυτό γινόταν εντελώς τυχαία, όμως πλέον -νομίζω- το κάνει συνειδητά και πολύ χαίρομαι.

Είναι καταπληκτικό να παρακολουθείς έναν άνθρωπο να ανακαλύπτει σιγά σιγά τον κόσμο. Όπως όταν μου χαμογέλασε πρώτη φορά - τρελάθηκα.

Θέλω να είμαι συνέχεια δίπλα του μην τυχόν και χάσω και την παραμικρή αλλαγή...

Χαμογελαστή μαμά

Πολύ καιρό έχω να εμφανιστώ, το ξέρω. Μαθητευόμενη μάνα γαρ...

Έχουν περάσει ήδη πάνω από 2,5 μήνες από τότε που γέννησα, το μωρό ζυγίζει πλέον 5.380 και μόλις εδώ και 4 ημέρες άρχισα να αισθάνομαι πραγματικά καλά και να το απολαμβάνω - με λιγότερο άγχος. Άλλαξε κι ο καιρός, κι ο μικρός κοιμάται περισσότερο τα βράδια. Μια ιδέα είναι όλα τελικά είχατε δίκιο φίλες μου. Ο πόνος στο στήθος υποχώρησε ξαφνικά, σταμάτησα τα κλάμματα και μετά από πολλούς καυγάδες ξαναείδα τον Γιάννη σαν γκόμενο - τι άλλο θέλω οπότε;

Βέβαια συνεχίζω να κινούμαι στον δικό μου μαγικό κόσμο, όλα τα υπόλοιπα, όσο κοντινά κι αν είναι και σημαντικά, αυτομάτως κλείνονται σ' ένα κουτάκι και βγαίνουν από το μυαλό μου. Μια αίσθηση απελευθερωτική αλλά ταυτόχρονα περίεργη - εγώ δεν ήμουν έτσι!

Στο μεταξύ ο κόσμος γυρίζει. Ο μπαμπάς μου -ευτυχής παππούς- παντρεύτηκε (!) στο δημαρχείο ευτυχώς και παρουσία του εγγονού του, τον οποίο πήρε για πρώτη φορά αγκαλιά και έκανε σαν παιδάκι, δυο θειες μου βρίσκονται σε κακή κατάσταση στο νοσοκομείο, στη δουλειά παραιτήθηκε ο αρχισυντάκτης μου κι οι νέοι προϊστάμενοι απειλούν με απολύσεις κι άλλα διάφορα που όμως ακόμα και τώρα που τα γράφω, ενώ ακούω από το καλάθι του τον μικρό να βγάζει κραυγούλες, τείνουν να χάσουν κάτι από την ουσία τους.

Για να δούμε, πόσο θα διαρκέσει αυτό...

Το τρίτο μάτι

Πριν από αρκετά χρόνια επιχείρησα να διαβάσω "Το Βυζί" του Φίλιπ Ροθ. Μπορεί ο Ροθ στη συνέχεια να έγινε ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς όμως τότε δυσκολεύτηκα πολύ με τη μεταμόρφωση του ήρωα σε ένα τεράστιο βυζί οπότε το παράτησα και ουδέποτε επανήλθα.

Φαίνεται λοιπόν ότι μου την φύλαγε. Νιώθω ότι θεωρητικά αλλά και κυριολεκτικά έχω μεταμορφωθεί κι εγώ σ' ένα τεράστιο βυζί, μια και το στήθος μου κυριαρχεί στην καθημερινότητά μου -λόγω θηλασμού- αλλά και στο μυαλό μου και στην ψυχολογία μου - λόγω πολλών δυσκολιών στον θηλασμό.

Μέχρι που είδα όνειρο ότι έβγαλα ένα σπυράκι στο κέντρο της κοιλιάς μου που καθώς το έτριβα να καταλάβω τι ακριβώς είναι μετατράπηκε σε μικρό βυζί έτοιμο για δράση! ΑΑΑΑ...

Κατά τ' άλλα έχοντας πλέον μπει στην 6η βδομάδα και έχοντας επιβιώσει, παρόλο που κάθε μέρα που περνάει μου φαίνεται σαν άθλος, διατηρώ ακόμα κάποια ψήγματα ψυχραιμίας και αισιοδοξίας. Όταν βέβαια ακούω αυτό το "οι 3 πρώτοι μήνες είναι δύσκολοι" με πιάνει σύγκρυο μια που ο χρόνος όταν βρίσκεσαι μονίμως μέσα στο σπίτι περνάει τόσο μα τόσο αργά πανάθεμά τον.

Χωρίς αναστολές

Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία πάντως το σώμα αποκτάει άλλες διαστάσεις: το βυζί για παράδειγμα χάνει εντελώς τον ερωτισμό του και όποιο ταμπού το περιβάλλει και εκτίθεται άνετα, χωρίς αναστολές σε πατέρα, φίλους, γνωστούς και φυσικά στον πεθερό...

Όσο για την πεθερά -ανεκτίμητη η βοήθειά της δεν λέω- γνωρίζει πλέον απ' έξω όλες τις πτυχές στα μπούτια, τις κοιλιές και τους κώλους μου, καθώς επίσης -ω τι όνειδος- κάθε ξηλωμένη κλωστή που κρέμεται από τις κιλότες και τα φανελάκια μου...

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν όταν με το καλό αποκατασταθεί η "τάξη", με άλλα λόγια βρούμε τη σειρά μας και δεν χρειαζόμαστε τόση βοήθεια, τόσες περιποιήσεις (σε κάτι φάσεις αισθανόμαστε ότι ζούμε σε ένα μπούνκερ όπου φίλοι και συγγενείς μας επισκέπτονται με πολεμοφόδια - κάνει και αφόρητη ζέστη εδώ μέσα οπότε το συναίσθημα ενισχύεται) θα αποκατασταθεί και η ...ξηλωμένη εικόνα μου.

Βέβαια, θα μου πεις, μπροστά στη θέαση του εγγονού / ανηψιού κλπ. τα υπόλοιπα είναι απλώς οδοντόκρεμες...

Μόνο η μαμά μου να ήταν εδώ να μου ΄δινε κουράγιο.

The miracle body

Παρόλα αυτά, γανωμένο ή μη, το γυναικείο σώμα παραμένει μια μοναδική μηχανή των θαυμάτων - την οποία συχνά κακοποιούμε ή υποτιμούμε. Ασχετα από το αν θα αποφασίσουμε να γίνουμε μαμάδες ή όχι όμως οφείλουμε να το αγαπάμε και να το σεβόμαστε - κάτι που κανείς, σχολείο ή μάνα, δεν μας διδάσκει...

Οι πρώτες διαπιστώσεις μιας μαμάς μόλις 18 ημερών

1. Το μωρό είναι (βιο)παλαιστής

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένα τόσο μικρό πλάσμα έχει τέτοια δύναμη. Τελικά το αντιλήφθηκα όταν η μαία το έβαλε στο στήθος μου. Το έσφιξε σαν μέγγενη με τα δυσάρεστα αποτελέσματα που αναφέρω στο προηγούμενο post. Η ένταση και η επιθετικότητά του 18 ημέρες μετά συνεχίζεται αλλά τουλάχιστον τώρα (που έχουν επουλωθεί και οι θηλές μου) έχει κουτσομάθει (όπως κι εγώ) τις σωστές κινήσεις και δεν με πληγώνει πλέον.

2. Πονάει αλλά μ' αρέσει

Τον ίδιο τον θηλασμό πάντως ομολογώ ότι τον περίμενα αλλιώς. Ισως γιατί δεν είχα ακούσει ποτέ μια μαμά να παραπονιέται ότι το σκασμένο της την πεθαίνει στον πόνο, ότι κάνει λες και έχει σύνδρομο στέρησης ή κατοχής. Ειδικά τα σχετικά εγχειρίδια είναι εξαιρετικά παραπλανητικά: χαμογελαστές μανάδες θηλάζουν πανευτυχείς το μωρό τους σε στάση μπάλας / αγκαλιάς / ξαπλωτή ή ό,τι άλλο, τις οποίες περιγράφουν σαν το απλούστερο πράγμα στον κόσμο.

Πουθενά δεν λένε ότι πονάει, ότι εξαντλεί, ότι το γάλα θα κατέβει όταν το αποφασίσει αυτό, ότι για να το επιταχύνεις πρέπει να καταπιείς καμιά δεκαριά βότανα, να τρελαθείς στις αντλήσεις, να μαλώσεις με τον σύντροφό σου, να κλάψεις γοερά γιατί απέτυχες ως μάνα με το καλημέρα σας κοκ. Και φυσικά ουδείς σε προετοιμάζει για την διαδικασία από το μαιευτήριο.

Μπορεί η πρώτη θέση να κοστίζει ακριβά (ας όψεται η ασφαλιστική μου) και το "πακέτο" να περιλαμβάνει μέχρι και αισθητικό για τις ραγάδες, την κοιλιά ή τους κώλους της εγκυμοσύνης, όμως για τον θηλασμό τηρείται σιγή ιχθύος. Στη δική μου περίπτωση καταφύγαμε (μετά από επίμονο ψάξιμο του Γιάννη) σε σύμβουλο θηλασμού η οποία με έβαλε σε εντατικό πρόγραμμα και μου εξήγησε τα πώς και τι.

3. Το μωρό δεν κάνει διακρίσεις

Γιατί όταν πεινάει πεινάει. Κι αυτό σημαίνει ότι θα επιτεθεί ακόμα και στο δασύτριχο στέρνο του μπαμπά του σε αναζήτηση τροφής. Τη στιγμή όμως που θα αρχίσει να κοιτάζει λαίμαργα και της πεθεράς, σκουραίνουν τα πράγματα (ομολογώ ότι αυτό με ενόχλησε!)...

4. Η αγάπη αυτή είναι άλλου είδους

Οταν του λες για πρώτη φορά "σ' αγαπάω" αμέσως συνειδητοποιείς ότι αυτή η αγάπη είναι διαφορετική. Δεν την έχεις ξανανιώσει και δεν μπορείς να την κατατάξεις σε μια γνώριμή σου κατηγορία. Είναι αγνή και μοναδική.

Συνεχίζεται (με καλεί το καθήκον)...

Το μακρύ ταξίδι της νύχτας μέσα στην ημέρα

(Παραφράζοντας τον Ευγένιο Ο' Νηλ)

Έχουν περάσει ήδη 10 εικοσιτετράωρα από την συγκλονιστικότερη βραδιά της ζωής μου.

Το όλο πακέτο κράτησε συνολικά γύρω στις 10 ώρες και τα είχε όλα - εκτός από επισκληρίδιο. Καθώς, όπως μου ανακοίνωσε η μαία κάπου στα μισά της διαδρομής, δεν μπορούσε να μου χορηγηθεί λόγω κάποιου αντιπηκτικού φαρμάκου που έπαιρνα κατά την εγκυμοσύνη και το οποίο δεν πρόλαβα να σταματήσω.

Οπότε γέννησα όπως οι μανάδες μας, παληκαρίσια, έστω κι όχι από επιλογή. Και η αλήθεια είναι ότι τελικά, κατόπιν εορτής, χαίρομαι που έγινε έτσι. Που το έζησα δηλαδή ολόκληρο, με 100% τις αισθήσεις μου εκεί.

Στο τέλος ρώτησα τον γιατρό πόσες γυναίκες γέννησαν τελευταία χωρίς αναισθησία και μου είπε: "Εσύ"...

Ευτυχώς που ο Γιάννης ήταν δίπλα μου από την αρχή που με έπιασαν οι πόνοι μέχρι και τον τοκετό. Του έλιωσα το χέρι αλλά άντεξε και με βοήθησε πάρα πολύ. Χωρίς αυτόν θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να τα βγάλω πέρα.

Εύσημα βέβαια παίρνει και η μαία μου με το συμβολικό όνομα Ελευθερία. Μικροκαμωμένη αλλά δυνατή, άντεξε τις πιέσεις που ασκούσα στα πλευρά της κατά τις εξωθήσεις και αντιμετώπισε με ηρεμία τις απεγνωσμένες εκκλήσεις μου για κάτι που θα μου απάλυνε τον πόνο.

Ο μικρός πάντως ήρθε ούτως ή άλλως δυναμικά στον κόσμο: Βγαίνοντας μου έσκισε την κλειτορίδα με τον αγκώνα του ενώ κατά τις πρώτες ημέρες του θηλασμού μου καταμάτωσε τις θηλές, με αποτέλεσμα 3 ημέρες να μην μπορώ να τον θηλάσω - αλλά αυτό το θέμα θα το αναλύσω σε άλλο κεφάλαιο γιατί χωράει πολύ κουβέντα.

Είναι σαν να διεκδίκησε απευθείας την αποκλειστικότητα της μάνας του μου 'πε ένας φίλος... Θα δείξει - αν και ελπίζω να μην εξελιχθεί σε μάτσο αρσενικό στην πορεία (μα τι λέω;).

Κατά τ' άλλα είμαστε μια ευτυχισμένη αλλά εξουθενωμένη οικογένεια. Κοιμόμαστε λίγο, τρέχουμε πολύ -ο Γ. μου είπε χθες ότι έχουν πονέσει οι πατούσες του από το πήγαιν-έλα μέσα στο (μικρό) σπίτι μας. Κάνει και ζέστη οπότε η υπερπροσπάθεια γίνεται ακόμα πιο επίπονη. Κάπου εκεί σκάνε και τα baby blues...

Όταν όμως τον κοιτάζουμε ή τον παίρνουμε αγκαλιά ξαφνικά ηρεμούν όλα, ξεχνάμε κόπους και πόνους και χαμογελάμε σαν χαζομαμομπαμπάδες.

Το αυτό συμβαίνει βέβαια και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Από τον αδερφό μου μέχρι τα σκληροπυρηνικά ξαδέρφια μου, όλοι έχουν υποστεί μετάλλαξη. Αποκάλυψη ήταν ασφαλώς ο πατέρας μου που πλάνταξε στο κλάμα στην αίθουσα αναμονής κατά τον τοκετό, και όποτε τον βλέπει στάζει μέλι, άσε που λέει σε όποιον συναντάει τι όμορφος που είναι ο εγγονός του! "Κάνω αυτά που κορόιδευα" μονολογεί μετά, "αλλά τι να κάνω αφού είναι πολύ όμορφος!"

Σε έκσταση!

Χθες 23 Ιουλίου και ώρα 03:55 γέννησα ένα απίθανο αγοράκι. Είμαι καλά και εκσστατικά χαρούμενη όπως και ο μπαμπάς του. Λεπτομέρειες σύντομα.

Εν αναμονή

Πλησιάζει η μεγάλη ημέρα και δεν έχω γράψει λέξη... Οργασμός - χωρίς σεξ. Σταμάτησα τη δουλειά και τρέχω ασταμάτητα για να αγοράσω πράγματα για το μωρό που οσονούπω φτάνει. Άλλος κόσμος. Κι από πάνω έχω και τις έμπειρες μαμάδες/πωλήτριες να με προγγίζουν "έχετε αργήσει / την τελευταία στιγμή τα αφήσατε όλα" και άλλα τέτοια.

Τέλος πάντων αυτό είναι το λιγότερο γιατί όπως έλεγε και η μαμά μου στη βράση κολλάει το σίδερο. Τώρα αν γεννήσω ενώ το καροτσάκι/ρηλάξ/κούνια/μπανιέρα βρίσκεται ακόμα καθ' οδόν, ε θα τη βρούμε την άκρη.

Γενικώς βρίσκομαι σε ένταση. Που κάποιες στιγμές μου προκαλεί άγρια νεύρα. Χάνω την υπομονή μου, φωνάζω και μετά χαϊδεύω την κοιλιά μου και λέω στο μωρό να μην ανησυχεί οι γονείς του αγαπιούνται. Πολύ.

Δύσκολο στην ουσία να περιγράψω ακριβώς πώς νιώθω. Τώρα που βρίσκομαι στην τελική ευθεία, κοιτάω πίσω και σκέφτομαι με πολύ χαρά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου που γενικά ήταν ομαλή ως και ευχάριστη - μέχρι που λέω ότι θα μου λείψει η στρογγυλεμένη μου μορφή!

Ύστερα κοιτάω μπροστά -όσο πιο μπροστά μπορώ δηλαδή- και προς στιγμήν με πιάνει αγωνία, όχι τόσο για τον τοκετό όσο για τις πρώτες ημέρες. Παρόλα αυτά τρέφω ταυτόχρονα και μια περίεργη σιγουριά ότι μάλλον θα τα βγάλω πέρα - δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολη δουλειά πια.

Η αναμονή ωστόσο είναι...

Κυριακή στο Α'

Πριν 6 περίπου ημέρες ήταν τα γενέθλια της μαμάς μου. Δύσκολη επέτειος. Κατάφερα τελικά μόλις χθες να πάω στο νεκροταφείο. Ο Γ. και αδερφός μου προσπάθησαν φυσικά να με αποτρέψουν "για να μην ταραχτώ" αλλά δεν τους πέρασε. Ο πρώτος μάλιστα με συνόδευσε και τον ευγνωμονώ.

Έκανε πολύ ζέστη, στους ακάλυπτους χώρους του Α' ήταν σχεδόν αδύνατο να κινηθείς χωρίς κόπο - ειδικά εγώ με την κοιλιά στο στόμα.

Της είπα για τον εγγονό της, ότι θα του μιλήσω για κείνην όσο πιο πολύ μπορώ έτσι ώστε να ΄ναι σαν να την γνώρισε. Έκλαψα όμως που αυτό δεν θα συμβεί ποτέ και γιατί μου λείπει...

Βγαίνοντας διαπίστωσα ότι τα νεκροταφεία -θα φανεί περίεργο- έχουν τη δική τους "ζωή". Θαμώνες (όχι τους περιστασιακούς σαν εμένα ή σαν τη φίλη μου τη Μ. που συνάντησα τυχαία δυο-τρεις διαδρόμους παρακάτω στον τάφο του πατέρα της - ομολογώ ότι είναι ένα μέρος όπου δεν περίμενα να συναντήσω γνωστό) μόνιμους, σχεδόν ενσωματωμένους με τον χώρο, παραλλαγή με τα μακάβρια γλυπτά και τους σταυρούς. Που μιλούν στο κινητό, κάνουν κοινωνικό κουσκούς και γενικώς φέρονται σαν να βρίσκονταν στο καφενείο της γειτονιάς τους (χωρίς τις ανάλογες φωνασκίες ευτυχώς), ή έστω στο σαλονάκι της γειτόνισσας.

Δεν ξέρω, ίσως υπερβάλλω. Άλλωστε ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής οπότε γιατί να τον αντιμετωπίζουμε αλλιώς;

Το ψάρι

Η επόμενη εβδομάδα θα είναι η τελευταία μου στη δουλειά. Θα έχω ήδη μπει στον ένατο, οπότε λέω να κάτσω λίγο να χαλαρώσω και να προετοιμαστώ για την επόμενη φάση.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα βρεθώ χωρίς δουλειά, μόνο που τώρα οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές.

Αν αγχώνομαι; Αγρίως. Αν θα μου λείψει το καθημερινό ψηστήρι στο γραφείο; Μάλλον αν και αμφιβάλλω ότι θα έχω χρόνο να το πολυσκεφτώ.
Αναρωτιέμαι πάντως πώς θα είναι τα πράγματα όταν γυρίσω μετά από 5 μήνες. Θα έχω γραφείο; Υπολογιστή; (Και τα δύο είναι δυσεύρετα στη δουλειά μου.) Θα καπνίζουν όλοι πάλι; Θα μπορέσω να προσαρμοστώ ή θα 'μαι σαν ψάρι έξω από τα νερά μου;
Κι έπειτα, ποιος θα τον κρατάει όσο θα λείπω; Που θα βρω κάποιον αξιόπιστο;

Τα όνειρά μου τώρα έχουν αλλάξει. Προχθές είδα ότι είχαμε ένα μωρό το οποίο είχαμε αφήσει σε ένα δωμάτιο μόνο του και πήγαμε για ύπνο, γιατί απλούστατα δεν ήξερα τι να το κάνω! Ξύπνησα (μέσα στο όνειρο) και είπα στον Γ.: "μάλλον πρέπει να ασχοληθώ μαζί του, πάω να δω αν πεινάει". Το πρωί, αφότου ξύπνησα, του το αφηγήθηκα και τον ρώτησα αν νομίζει ότι δεν θα ξέρω τι να το κάνω. Μου απάντησε ναι, αλλά μετά με καθησύχασε. Τι να πει κι αυτός; Προσπαθεί να κρύψει την αγωνία του...

Η κοιλιά του Βούδα

Με τις ζέστες ξεχάστηκα. Πρώτη φορά βράζω τόσο πολύ. Θα μου πεις, πρώτη φορά είσαι έγκυος με 40 βαθμούς. Χθες είδα κι έπαθα να κατεβάσω τη θερμοκρασία μου στα φυσιολογικά επίπεδα. Τα κατάφερα γύρω στις 12 το βράδυ, μετά από 4 μπάνια και αμέτρητα λίτρα νερό.

Παρόλα αυτά συνεχίζω να απολαμβάνω την όλη φάση. Συνειδητοποίησα ότι όταν εγκυμονούσαν οι πιο κοντινές μου φίλες, δεν είχα καμία επαφή με το θέμα, οπότε ουδέποτε αναρωτήθηκα πώς αισθάνονταν, τι τέλος πάντως σήμαινε για κείνες όλη αυτή η αλλαγή, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Αν και εδώ που τα λέμε κι αυτές δεν έδειχναν διατεθειμένες να μοιραστούν το μυστικό τους με μένα. Αλλά πάλι πού να ξέρω, αφού ήμουν αλλού;

Τέλος πάντων, εγώ την έχω δει αλλιώς. Μου βγαίνει αυθόρμητα να επικοινωνώ αυτό που συμβαίνει μέσα στην κοιλιά μου - να περιγράφω τη μαγεία. Όχι ανεξέλεγκτα. Απλώς όποιος δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σπεύδω να τον/την ενημερώσω σχετικά, να του πω όλα όσα έχω ανακαλύψει... Και πολύ μου αρέσει.

Βέβαια υπάρχουν και στιγμές που το κρατάω όλο για μένα, που νιώθω ότι κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει πραγματικά.

Χθες πάντως ο Γ. έβαλε το αυτί του πάνω στην κοιλιά μου και μου 'πε ότι ακούει την καρδιά του και κάτι περίεργα γλου-γλου-γλου που κάνει όταν κινείται. Ε, αυτό λοιπόν είναι μόνο δικό του...

Unconditional love

Είναι περίεργο να λατρεύεις κάποιον χωρίς καν να τον γνωρίζεις.

Θυμάμαι στο γυμνάσιο μια συμμαθήτριά μου που είχε εμμονή με τον Τζιμ Μόρισον. Πέρα από τις εκτενείς -ακατάλληλες για κείνη την εποχή- περιγραφές των ερωτικών περιπτύξεων που ονειρευόταν, της έφτανε ακόμα και να τον έχει ...ταριχευμένο σε βιτρίνα και να τον κοιτάζει! Αντίστοιχα, μερικά χρόνια αργότερα μια άλλη είχε κολλήσει με τον Μπραντ Πιτ και τον Τζόνι Ντεπ και μας έθετε παράλογα διλήμματα "ποιον θες εσύ και ποιον εγώ" στα οποία ενίοτε, ανάλογα με τα κέφια της, εισέβαλε και η ...Κιμ Μπάσιντζερ.

Τέλος πάντων. Τέτοιες μανίες παίζουν ακόμα -και όχι μόνο στις μικρότερες ηλικίες (π.χ. έχω μια συνάδελφο που φαντασιώνεται τον πρώην επίτροπο Περιβάλλοντος)- όμως εγώ δεν εννοώ αυτές. Αλλά αυτό το πλάσμα που μεγαλώνει μέσα μου. Που το λατρεύω κάθε μέρα και πιο πολύ.

Μια μέρα, πριν από 3-4 μήνες, αναρωτιόμουν ποιον θα διάλεγα να δω αν γινόταν με ένα τσαφ να εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά μου. Η πρώτη σκέψη πήγε στη μάνα μου. Ομως η εικόνα άλλαξε αυτομάτως με εκείνην ενός αφράτου φρέσκου μωρού. Ναι, αυτόν θέλω να δω. Ανυπομονώ όσο δεν φαντάζομαι.

ΥΓ. Μάλλον έχω αρχίσει να λαλάω (λιγάκι)...

Αυτό κι εγώ

Είναι φορές που αισθάνομαι ότι ζω σε έναν παράλληλο κόσμο. Κι αυτό το συναίσθημα έχει ενταθεί τώρα, με την εγκυμοσύνη. Ενώ συμμετέχω στις συζητήσεις και γενικώς δηλώνω την παρουσία μου όπου πάω, είναι ταυτόχρονα σαν να είμαι απούσα, να λειτουργώ δηλαδή σε δύο επίπεδα. Το ένα, με τον αγαπημένο, τους φίλους / συγγενείς / συναδέλφους, είναι ανοιχτό και διάφανο, ενώ το δεύτερο είναι πιο εσωτερικό, σαν μια μυστική -σχεδόν συνομωτική- συνομιλία με το έμβριο, που αν και δεν είναι απαραίτητα συνειδητή, υπάρχει.
Συμβαίνει σε όλες; Φαντάζομαι πως ναι, δεν πρέπει να λέω κάτι πρωτότυπο. Απλώς κάποιες στιγμές αυτή η αίσθηση, που είναι ωραία, με απομονώνει - είναι σαν όλα τα άλλα ξαφνικά να ξεθωριάζουν και στην εικόνα να κυριαρχεί μόνο ΑΥΤΟ κι εγώ. Ε, τότε χάνομαι και θέλω επειγόντως να γυρίσω σπίτι να χαϊδέψω την κοιλιά μου...

Ημερολόγια εγκυμοσύνης

Είπα ότι εφόσον αισθάνομαι μια χαρά, θα συνεχίσω να δουλεύω. Ελα όμως που όσο περνάει ο καιρός, τόσο χάνω την όρεξή μου όπως επίσης και την αποδοτικότητά μου... Έρχομαι στο γραφείο νωρίς νωρίς και γύρω στις 2 με πιάνει μια απίστευτη τάση φυγής. Κι όταν πάω σπίτι ξαπλώνω ανάσκελα στον καναπέ (η αλήθεια είναι ότι σε οποιαδήποτε άλλη στάση με ταράζουν τα πλευρά μου) και αν δεν διαβάζω (πάλι καλά που το κάνω ακόμα και μάλιστα πολλές φορές φωναχτά να ακούει το μωρό - καλύτερα από το να του απαριθμώ την ειδησεογραφία της ημέρας, ε;) ή δεν βλέπω μαλακίες στην τηλεόραση, χαζεύω. Το ταβάνι, το μπαλκόνι, τα νύχια μου. Εποικοδομητικό δε λέω.

Θα αντέξω όμως, έστω και με μειωμένη προσοχή και ελάχιστη υπομονή.

Επιπλέον ψάχνω και μαγιό εγκυμοσύνης χωρίς τύχη φυσικά μια κι όλα είναι με φρου-φρου, πουά και πολλά πολλά ροζ...

Ολίγον ασυνάρτητα...

10 το πρωί στο τρένο Πειραιάς - Κηφισιά. (Για ένα τέταρτο όρθια και στριμωγμένη, στο υπόλοιπο καθιστή χάρη σε μια κυρία που εκτίμησε την κοιλιά μου...) Η κουβέντα από πίσω μου έχει ανάψει - μιλάνε όλοι για όλα, ολίγον ασυνάρτητα: να μην πάει κανείς μας να ψηφίσει στις δημοτικές εκλογές / δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα / αίσχος / όπως μ' εκείνο το παιδί τον Αλέξανδρο που σκότωσαν στα Εξάρχεια και πάει λέγοντας.

Απέναντί μου κάθεται ηλικιωμένη με τιρκουάζ σταυρό (και ταιριαστή μπλούζα) κι εκείνη τη μόνιμη έκφραση μιζέριας που σταθεροποιεί το χαμόγελο προς τα κάτω. Τη σκουντάει η διπλανή όταν πάει να σηκωθεί από τη θέση της και σχεδόν τη βρίζει.

Δυο στάσεις παρακάτω ανεβαίνουν 4 νεαρές γύρω στα 20. Με καυτά σορτς/μίνι, τανκ τοπ/εξώπλατα, σαγιονάρες, ανταύγειες. Φρέσκες. Γελάνε δυνατά και σπρώχνονται με χάρη.

Στο Mall, ετοιμάζονται να κατέβουν. Στην πόρτα διασταυρώνονται με 5 φωνακλάδες συνομήλικούς τους τίγκα στην τεστοστερόνη οι οποίοι σε ένα δευτερόλεπτο τους έχουν κάνει καμάκι εξπρές -σήκωσε λίγο τη φούστα σου / δώσε μου το τηλέφωνό σου / σε αγαπώ. Στο εσωτερικό του τρένου πλέον -μόνοι- ανταλλάσσουν μεταξύ τους χαριτωμενιές και ...κλωτσιές. Ο ένας -ο πιο ωραίος αλλά κι ο πιο μαλάκας- τρίβει τον καβάλο του.

Και τώρα τι;

Αυτές τις μέρες έχω μπλοκάρει. Δεν είναι είδηση, σε όλους έχει συμβεί, το ξέρω.
Όμως έχω επίσης διχαστεί. Ανάμεσα στη βαθιά θλίψη και την οργή που μου προκαλούν όλα αυτά που συμβαίνουν, και τα οποία πονάω ακόμα και να σχολιάσω, και σ' αυτό που μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά μου. Θέλω να το προστατεύσω από τους ξαφνικούς λυγμούς μου, την ένταση, την αϋπνία ή τα δυσάρεστα όνειρα, όμως δεν κλείνω μάτια ούτε αυτιά στις ειδήσεις, ανάβω το ραδιόφωνο αμέσως μόλις ξυπνήσω, ενώ το βράδυ, αν και μπαϊλντισμένη πλέον από τη δουλειά, κρέμομαι από τα χείλια των τηλεοπτικών συναδέλφων μου λες και μου κρύβουν την αλήθεια.

Κι ο Γ., εξπέρ πλέον επί των οικονομικών (αλλά και των κοινωνικών), διεθνών και ημετέρων, φτάνει στο σπίτι εξοπλισμένος με όλες τις διαστάσεις του προβλήματος καθώς και κάποιες λύσεις, τις οποίες συζητάμε (ή μάλλον μου εκθέτει) μέχρι εγώ να πέσω μισολιπόθυμη στον καναπέ κι αυτός να ξαναβουτήξει στα αγαπημένα του ενημερωτικά σάιτ.

Για να μου πει στο τέλος, όταν πια έχει περάσει η ώρα κι έχω αποκοιμηθεί, ότι πρέπει να είμαι αισιόδοξη, ότι θα πάμε καλά θα το δεις, κι εσύ φρόντισε να μην στενοχωριέσαι - για τους γνωστούς λόγους...

Back to the '70s?

Μια μέρα, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, συζητούσα με τον Γ. για το πώς θα ήθελα να μεγαλώσουμε το παιδί μας.

Είχα στο μυαλό μου εικόνες (απομόνωσα τις ευχάριστες) από τη δική μου παιδική ηλικία, τότε παλιά στα μέσα της δεκαετίας του '70, που κάναμε αμέριμνοι ποδήλατο και μακρινές βόλτες και κανείς δεν ανησυχούσε, παίζαμε με κούκλες, αυτοκινητάκια και ζωγραφίζαμε με δαχτυλομπογιές, ξέρεις, τότε που η Κηφισίας ήταν μια στενή λεωφόρος, που κοντά στο γηροκομείο είχε ένα λούνα παρκ (δεν κάνω πλάκα) κι ο ανισόπεδος κόμβος ήταν άγνωστη λέξη για όλους, τα αδέρφια βασιλόπουλοι στον Φάρο Ψυχικού είχαν χωριστεί σε αβ και γίγας ("ο κίτρινος αβ" τον αποκαλούσα γιατί είχε κίτρινο στο σήμα του, τώρα έχει αντικατασταθεί από συγκρότημα πολυτελών καταστημάτων), τα λεωφορεία είχαν ακόμα εισπράκτορα - μα τι λέω;

Τέλος πάντων, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, έτσι όπως πάνε τα πράγματα στην οικονομία της χώρας, πολύ φοβάμαι ότι κάπως έτσι θα το μεγαλώσουμε...

Ημέρα της Γης σήμερα...

Ωραιότατο βίντεο της Greenpeace
http://www.greenpeace.org/international/getinvolved/give-earth-a-hand

και, εναλλακτικά, η νέα σειρά της Ιζαμπέλα Ροσελίνι "Green Porno" σχετικά με την αναπαραγωγή των ζώων...
http://link.brightcove.com/services/player/bcpid1745093298?bctid=77813787001

Scary...

http://www.newyorker.com/arts/critics/books/2008/11/17/081117crbo_books_acocella

Ενδιαφέρον και κάπως τρομακτικό άρθρο για το "overparenting". Αν και είναι ακόμα νωρίς...

Διαπιστώσεις/απορίες

Τα πρώτα σύννεφα στον γάμο των γονιών μου φάνηκαν -ή καλύτερα πιστοποιήθηκαν- λίγο πριν ο πατέρας μου κλείσει τα σαράντα. "Στα σαράντα ξεκινάει η εμμηνόπαυση στους άντρες" έλεγε η μάνα μου, αλλά εγώ ήμουν μόλις 8 και δεν πολυκαταλάβαινα. Παρόλα αυτά το θυμάμαι μια και συνήθιζε να το επαναλαμβάνει συχνά πυκνά.

Ε, ο μπαμπάς μου είχε αρχίσει πλέον να απλώνει χέρι και σε ...γειτονικά νοικοκυριά (για να το πω σεμνά) και μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, τσακώθηκε. Και επήλθε η ρήξις η οποία ωστόσο διήρκεσε πολλάαα χρόνια (με τα ανάλογα πισωγυρίσματα) μέχρι να μπει οριστικό λουκέτο στη σχέση, κοινώς να βγει το διαζύγιο. Σημειωτέον ότι οι γονείς μου ήταν μαζί από έφηβοι.

Πώς μου ΄ρθαν όλα αυτά; Μου ήρθαν απλώς γιατί βλέπω ότι φίλοι και γνωστοί που παντρεύτηκαν και κυρίως έκαναν παιδί/ιά γύρω στα 30, τώρα που έχουν κλείσει πλέον τα σαράντα, έχουν μπει σε αντίστροφη τροχιά, με άλλα λόγια χωρίζουν ο ένας μετά τον άλλον. Κάτι σαν φαινόμενο ντόμινο.

Και διερωτώμαι, εγώ που μόλις παντρεύτηκα (ναι, το έκανα κι αυτό -προ μηνός ενώπιον δημάρχου και στενών συγγενών- και δεν πόνεσε) και περιμένω παιδί μετά τα 40, είμαι στο απυρόβλητο; Θέλω να ελπίζω πως ναι...

Ma tante P.

Η θεία μου, η αδερφή του πατέρα μου, είναι 85 χρόνων. Έχασε τον άντρα της τον Ιούλιο του 1996 κάτω από περίεργες συνθήκες. Δηλαδή έμφραγμα έπαθε ο άνθρωπος, τίποτα περίεργο στην ουσία, απλώς περίεργος είναι ο λόγος που το έπαθε: φανατικός Παπανδρεϊκός συγκινήθηκε σφοδρά καθώς παρακολουθούσε την κηδεία του Ανδρέα Παπανδρέου, με αποτέλεσμα να μην αντέξει η καρδιά του. Ηρωικός θάνατος δεν λέω...

Έκτοτε η θεία μου παρέδωσε τα όπλα. Παρόλο που είχαν παντρευτεί με προξενιό κι ο θειός μου ήταν περίεργη προσωπικότητα, φαίνεται ότι διατηρούσαν ένα ιδιαίτερο είδος αγάπης που τους κράτησε στο ίδιο κρεβάτι για περισσότερα από 35 χρόνια.

Κατά συνέπεια η θεία μου αφέθηκε. Χωρίς να έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, αποφάσισε μέσα σε ένα μόλις καλοκαίρι να εγκαταλείψει τις καθημερινές της ασχολίες, σταμάτησε να περπατάει, να ψωνίζει, να κυκλοφορεί γενικώς. Αντιθέτως ενίσχυσε δεόντως τις απαιτήσεις της από τα παιδιά της -οι οποίες αν και μηδαμινής σημασίας τα κρατάνε σε εγρήγορση- ενώ ταυτόχρονα εγκατέλειψε και τις λειτουργίες του νου. Δεν "χάζεψε" -συγνώμη θεία- απλώς απόκτησε επιλεκτική μνήμη/σκέψη/ομιλία. Για παράδειγμα, όποτε με βλέπει με ρωτάει τι κάνει η μάνα μου και αν θα έρθει. Την πρώτη έπαθα σοκ, τη δεύτερη επίσης, ε, μετά τις 10 φορές της απαντάω χαλαρά ότι δεν θα μπορέσει να έρθει. Σημειωτέον, γνωρίζει τα πάντα. Προφανώς αρνείται να το δεχτεί μια και είχαν ζήσει πολλά χρόνια δίπλα δίπλα, τότε που μέναμε με τη γιαγιά μου, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία...

Αυτό το Πάσχα την είδα πάλι. Με την κοιλιά τούρλα περίμενα την επίμαχη ερώτηση. Παρόλα αυτά δεν είπε τίποτα κι όταν η ξαδέρφη μου της ανακοίνωσε ότι περιμένω μωρό, έδειξε να χαίρεται, με ρώτησε διάφορα για την εγκυμοσύνη και μετά γύρισε ήρεμη στη γωνιά της.

Μαζεύω στοιχήματα για το τι θα πρωτοθυμηθεί την επόμενη φορά που θα με δει...

Μerci lord

Aλίμονο σε όσους έτυχε να μείνουν μέσα αυτό το Πάσχα και κάποιος έσπρωξε το χέρι τους στο τηλεκοντρόλ. Μονοκαλλιέργεια η TV. Ο Χριστός, η Μαγδαληνή και η υπόλοιπη παρέα σε όλες τις βερσιόν, πάνω κάτω και πλαγίως.
Χωρίς όρια. Χωρίς αναστολές. Και κυρίως χωρίς φαντασία.
Μόνο με κάποια διαλείμματα για πέναλτι...
Κι αυτός ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, η κόπια πρέπει νά ΄χει λιώσει από το συνεχές παίξιμο.
Ναι, ξέρω η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, ειδικά σε περίοδο κρίσης, αλλά έλεος πια!

Τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Χθες (θα) γιόρταζε η μαμά μου. Πήγα στο νεκροταφείο, παρά τις αντιρρήσεις του Γ. ο οποίος τελικά με συνόδευσε.

Το Α' ήσυχο, χωρίς κηδείες και μνημόσυνα, λόγω αργίας φαντάζομαι. Μόνο ένας νεαρός παπάς "ασφαλείας" που κυκλοφορούσε με θυμιατό κι είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του μέσα στον χώρο και μάλιστα με ενεργοποιημένο τον συναγερμό.

Ο τόπος ήταν γεμάτος γύρη - θυμήθηκα τις αλλεργίες που την ταλαιπωρούσαν και τον μεγάλο φόβο της για τις κάμπιες. Κι έμελλε να ταφεί κάτω από ένα μεγάλο πεύκο (και δυο τρεις τάφους πιο κάτω από τον Λάμπρο Κωνσταντάρα που επίσης δεν άντεχε)!

Της μίλησα για το εγγόνι της, της είπα ότι μου λείπει. Πολύ...

Μ' έπιασαν τα κλάματα και το παράπονο. Τίποτα δεν είναι ίδιο - ούτως ή άλλως όμως.

What is "filotimo"?

Και από την άλλη, ειδικά στη δουλειά μου, όλες αυτές που σπεύδουν να μου δώσουν συμβουλές για μια υγιή εγκυμοσύνη, στη ουσία δεν πολυκόπτονται μια και συνεχίζουν να καπνίζουν σαν φουγάρα μέσα στη μούρη -και κατ' επέκταση την κοιλιά- μου!
Ειλικρινά δυσκολεύομαι να κατανοήσω το ελληνικό "φιλότιμο"...

Αλλάζοντας σχήμα

Ένα ακόμα περίεργο πράγμα -που μ' ενοχλεί όμως- είναι όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που ακούω από τότε που πλέον φαίνεται για τα καλά η κοιλιά μου.

Λέω για τα σχόλια από μητέρες και μη, ενίοτε και από άντρες, τα οποία αφορούν:
-το νέο φυζίκ της μέλλουσας μαμάς: είναι μυτερή η κοιλιά σου / δεν έχεις κάνει προγούλι άρα θα κάνεις αγόρι, έχεις γλυκύνει / φάρδυνε η λεκάνη σου / δεν έχεις βγάλει σπυράκια άρα θα κάνεις κορίτσι
-τη συμπεριφορά της: να μην σηκώνεις ποτέ το χέρι σου ψηλά είναι επικίνδυνο, να μην ανεβαίνεις σκάλες, να μην δουλεύεις πολύ και βγει εξαμηνίτικο, μην σκύβεις, μην κοιμάσαι δεξιά, μια φίλη μου έκανε αυτό και το άλλο και έπαθε εκείνο και το παρακάτω
-τις στιλιστικές της επιλογές: γιατί δεν φοράς σαλοπέτ, φορέματα, κολάν και φόρμες;
-το όνομα του μωρού: αν είναι κορίτσι θα του δώσεις το όνομα της μάνας σου, αν είναι αγόρι του πεθερού σου (ο κατά τ' άλλα "κουλ" μπαμπάς μου) - μα δεν μπορεί θα έχετε αποφασίσει πια πώς θα το βγάλετε γιατί δεν μας λες;

Και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω αν υπερβάλλω, άλλωστε δεν μου έχει ξανασυμβεί και γενικώς δεν έχω συνηθίσει τέτοιο καταιγισμό ερωτήσεων που σε κάποια φάση μάλιστα φτάνει στα όρια της αδιακρισίας, όπως πχ. στο θέμα των κιλών, ή του γκραν γκινιόλ, όπως πχ. στην λεπτομερή περιγραφή εγκυμοσύνων με άσχημη εξέλιξη.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι άλλοι που απλώς χαμογελούν και μου τρίβουν την κοιλιά σαν να 'μαι ο Βούδας...

ΥΓ. Για να μην φανώ αχάριστη και κακιά οφείλω να συμπληρώσω ότι γνωρίζω ότι όλα αυτά τα σχόλια γίνονται με τις καλύτερες προθέσεις. Απλώς κάποια δυσκολεύομαι να τα χωνέψω...

La luz

Εντυπωσιάζομαι πραγματικά. Για τις αντιδράσεις του κόσμου λέω.
Όποιος μαθαίνει ότι δεν έχω φάει πολύ αλλά απλώς διανύω τη 19η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου, με αγκαλιάζει και με φιλάει με απίστευτη, ειλικρινή χαρά. Οι γυναίκες στο γραφείο, κυρίως εκείνες που φαίνεται ότι έχουν ανατραφεί με το όραμα του πρίγκιπα και της αγίας οικογένειας, με κοιτούν σχεδόν λατρευτικά.
Σκέφτομαι ότι η δική μου οικογένεια που μετράει αρκετούς ανύπαντρους, χωρισμένους, ακόμα και χήρους και μόλις ένα παιδάκι, αν και αντέδρασε όπως περίμενα -"κουλ" και χωρίς πολλά πολλά- ελαφρώς με απογοήτευσε. Εδώ έφτασα στο σημείο να εκμαιεύσω από τον αδερφό μου, μετά από τόσο καιρό χλιαρής αντιμετώπισης, αν χαίρεται τελικά που θα γίνει θείος! Μου είπε ναι φυσικά, παρόλο που μάλλον δεν αντιλαμβάνεται -ακόμα- το γιατί.
Ελπίζω όταν επιτέλους το νέο πλάσμα βγει στο φως (μ' αρέσει πολύ η έκφραση "dar a luz" που χρησιμοποιούν οι Ισπανοί για το "γεννάω") να λάμψουμε όλοι...

Α Paris...

Τέσσερις μέρες στο Παρίσι.
Ακόμα και με τον τυφώνα Συνθιά να σαρώνει τα πάντα, παραμένει υπέροχο.
Στην επιστροφή, το συνηθισμένο ερώτημα: Γιατί το αυτονόητο (ανοιχτοί και καθαροί δρόμοι, πάρκα με χώμα, χώροι χωρίς τσιγάρο, τοίχοι και λεωφόροι χωρίς διαφημιστικές πινακίδες κλπ.) στην Ελλάδα πρέπει να αποτελεί μονίμως αντικείμενο σκληρής διαπραγμάτευσης και αντιπαράθεσης (α, πρόσφατα και διαβούλευσης);

Χωριστά/μαζί

Αυτές τις μέρες δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη μάνα μου. Τι θα έλεγε, πώς θα αντιδρούσε στα νέα. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, όχι πάνω από 13, μου είχε πει "εσύ δεν θα γίνεις καλή μαμά". Δεν ξέρω τι την είχε ωθήσει να πει τέτοια χοντράδα, ποτέ δεν κατάλαβα, ούτε αργότερα, όταν σε οικογενειακή συνάθροιση συζητήθηκε το θέμα της μητρότητας. Η μάνα μου, μού είχε εξαπολύσει μια αλλόκοτη επίθεση (είχε πιει και λίγο παραπάνω κρασί, οπότε η ένταση ήταν ακόμα μεγαλύτερη), όταν είπα ανοιχτά, ότι ναι, το σκεφτόμουν να κάνω παιδί, γιατί όχι. Εκείνη άλλωστε είχε αφιερώσει όλη της τη ζωή στα παιδιά της, χωρισμένη από τα 38 της χωρίς άλλες σχέσεις, περιστασιακές και μη. Οπότε ναι, γιατί όχι; Αργότερα, φιλοσοφώντας το κατάλαβα ότι πρόβαλε πάνω μου όλες τις δικές της ανασφάλειες, τον φόβο ότι η κορούλα της θα την πατήσει όπως κι αυτή...
Μαμά τώρα δεν είσαι εδώ και δεν με βλέπεις. Ομως σε πληροφορώ ότι αυτή είναι η πιο χαρούμενη περίοδος της ζωής μου και πολύ θα 'θελα να την περνούσαμε μαζί.

Νο getting any younger

H οικογένειά μου γερνάει.

Είμαστε όλοι πλέον πάνω από τα σαράντα - με πιο πρόσφατο entry σ΄αυτή τη "μαγική" δεκαετία τον αδερφό μου. Από τα έξι πρώτα ξαδέρφια μου -τρία από τη μεριά της μάνας μου κι άλλα τόσα από του πατέρα μου- συν τον αδερφό μου επτά και με μένα οκτώ, έχει βγει μόνο ένα νεαρότερο μέλος. Οι υπόλοιποι ζούμε ανύπαντροι, μόνοι ή με γκόμενες/ους "προστατευμένοι" από τα δύσκολα και τα σκληρά της οικογενειακής ζωής.

Θυμάμαι μάλιστα τον αδερφό μου, έφηβο ακόμα, να αντιμετωπίζει με τρόμο την προοπτική ότι ξανθός γαρ θα 'βγαζε ένα κοριτσάκι εξίσου ξανθό, με μπούκλες όμως και γαλάζια μάτια σαν τα δικά του.

Γι' αυτό κι η δική μας απόφαση να γίνουμε γονείς (ναι, αυτό είναι το μυστικό που έκρυβα επιμελώς τόσο καιρό και που μ' έκανε να μην μπορώ να σταυρώσω καμιά -άλλη- λέξη) δημιούργησε κάποια ένταση. Με την καλή έννοια θα έλεγα αν και γενικώς κανείς δεν ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός. Πιο κομπλαρισμένος απ' όλους ήταν φυσικά ο πατέρας μου, που δεν το 'χει το παππουδίστικο, αλλά που θα πάει, θα συνηθίσει. Ήδη με ρωτάει καθημερινά χαζογελώντας "το παιδί τι κάνει;"

Ωστόσο, ο καλύτερος χαρακτηρισμός -"είστε πολύ θαρραλέοι"- ήρθε από τον μεγάλο μου επαγγελματία-εργένη-ξάδερφο, γι' αυτό κι εγώ του υποσχέθηκα να του δίνω "να κάνει λίγο" μπας κι αλλάξει γνώμη.

Wish me luck!

Καλή Χρονιά με καθυστέρηση

Ούτε καλή χρονιά δεν έχω ευχηθεί η απαράδεκτη! Οπως είπα και πέρσι, έχουν συμβεί πολλά, πάρα πολλά. Καλά ευτυχώς. Ομως δεν είμαι έτοιμη ακόμα να γράψω γι' αυτά, για τίποτα τελικά δεν μπορώ να γράψω μια και όλα τα υπόλοιπα μου φαίνονται απλές οδοντόκρεμες. Μπορεί και να υπερβάλω... Υπομονή.