Hommage

Δύο θειάδες έχασα μέσα σε μια βδομάδα. Την αδερφή της μαμάς μου, τη μικρή, 68 ετών, και του πατέρα μου πατημένα 83.

Περιπτώσεις και οι δυο.

Η πρώτη -θεία Ούλεν την φωνάζαμε (από το Ελένη) γιατί ...φορούσε μασέλα- είχε αστείρευτο χιούμορ, ήταν πανέξυπνη αλλά έφαγε τη ζωή της στις μπύρες. Στην κυριολεξία. Όταν ήμουν γύρω στα 12 είχα πάει μαζί της και με τον θειό μου (τον αδερφό της, είχε παντρευτεί 2-3 φορές αλλά είχε χωρίσει) ταξίδι στην Ελβετία, στα χιόνια. Ήταν από τις πιο αξέχαστες διακοπές της ζωής μου. Η Ελένη με αντιμετώπιζε σαν φίλη της, όχι σαν την μικρή της ανηψιά και την λάτρευα. Τα τελευταία 20 χρόνια ζούσε στο Μέτσοβο, μόνη, και σπανίως κατέβαινε στην Αθήνα. Με τη μάνα μου είχαν περίεργη σχέση. Επειδή δεν πρόσεχε ιδιαίτερα τον εαυτό της η μάνα μου της θύμωνε, μάλωναν συχνά. Με τον αδερφό μου σχολιάζαμε (ας μου συγχωρεθεί το μπλακ χιούμορ) ότι θα πλακώνονται και μέσα στον τάφο!

Η δεύτερη, η Παρή, ήταν η μάνα των αγαπημένων μου ξαδερφιών. Φοβερή μαγείρισσα, "νοικοκυρά" με όλη τη σημασία της λέξης. Η σπανακόπιτα και το ραβανί ήταν οι σπεσιαλιτέ της. Αφότου έχασε τον άντρα της (τον είχε παντρευτεί με προξενιό αλλά φαίνεται ότι με τα χρόνια του είχε αδυναμία) παραιτήθηκε. Ωστόσο, έζησε ακόμα 15 χρόνια, τα περισσότερα στο σπίτι. Τελευταία είχε αρχίσει να τα χάνει. Όποτε μας έβλεπε μονίμως μας ρώταγε "τι κάνει η μαμά σου", άσχετα αν ήξερε ότι είχε πεθάνει. Στην αρχή πάθαινα σοκ, μ' έπιαναν τα κλάματα. Ε, κάποια στιγμή άρχισα να γελάω και στο τέλος της απαντούσα "μια χαρά"...

Τώρα κι οι τρεις θα φτιάχνουν πίτες και ελπίζω να τα πίνουν και λιγάκι εκεί πάνω...