Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Τίποτα δεν είναι όπως παλιά


Χθες (θα) γιόρταζε η μαμά μου. Πήγα στο νεκροταφείο, παρά τις αντιρρήσεις του Γ. ο οποίος τελικά με συνόδευσε.

Το Α' ήσυχο, χωρίς κηδείες και μνημόσυνα, λόγω αργίας φαντάζομαι. Μόνο ένας νεαρός παπάς "ασφαλείας" που κυκλοφορούσε με θυμιατό κι είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του μέσα στον χώρο και μάλιστα με ενεργοποιημένο τον συναγερμό.

Ο τόπος ήταν γεμάτος γύρη - θυμήθηκα τις αλλεργίες που την ταλαιπωρούσαν και τον μεγάλο φόβο της για τις κάμπιες. Κι έμελλε να ταφεί κάτω από ένα μεγάλο πεύκο (και δυο τρεις τάφους πιο κάτω από τον Λάμπρο Κωνσταντάρα που επίσης δεν άντεχε)!

Της μίλησα για το εγγόνι της, της είπα ότι μου λείπει. Πολύ...
Μ' έπιασαν τα κλάματα και το παράπονο. Τίποτα δεν είναι ίδιο - ούτως ή άλλως όμως.

3 σχόλια:

Mamouli είπε...

Γλυκιά μου αλεπού,

στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Θεός (ή ό,τι υπάρχει εκεί επάνω ή κάτω) σου πήρε τη μαμά σου και αμέσως σου έφερε το παιδί σου.
Έφυγε η πρώτη σου μεγάλη αγάπη και έρχεται η μεγαλύτερη της ζωής σου.
Να της δώσεις (της καινούργιας) όση αγάπη σου έδωσε η μανούλα σου και ακόμα περισσότερη.
Και η μαμά σου θα είναι ευτυχισμένη (έστω και κάτω από τη γύρη. έστω και δίπλα στον Κωνσταντάρα)...

alepou είπε...

Ασε που ο γιατρός μου δίνει ως πιθανότερη ημερομηνία τοκετού την ημέρα της επετείου του θανάτου της μάνας μου...
Στην αρχή σκιάχτηκα αλλά μετά το πήρα σαν καλό σημάδι.

Mamouli είπε...

Σου είπα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.. Να μη σκιάζεσαι καθόλου (αν και να ξέρεις ότι είναι χλωμό να γεννήσεις την ημέρα εκείνη. Μάλλον θα γεννήσεις νωρίτερα).