Τα πρώτα σύννεφα στον γάμο των γονιών μου φάνηκαν -ή καλύτερα πιστοποιήθηκαν- λίγο πριν ο πατέρας μου κλείσει τα σαράντα. "Στα σαράντα ξεκινάει η εμμηνόπαυση στους άντρες" έλεγε η μάνα μου, αλλά εγώ ήμουν μόλις 8 και δεν πολυκαταλάβαινα. Παρόλα αυτά το θυμάμαι μια και συνήθιζε να το επαναλαμβάνει συχνά πυκνά.
Ε, ο μπαμπάς μου είχε αρχίσει πλέον να απλώνει χέρι και σε ...γειτονικά νοικοκυριά (για να το πω σεμνά) και μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, τσακώθηκε. Και επήλθε η ρήξις η οποία ωστόσο διήρκεσε πολλάαα χρόνια (με τα ανάλογα πισωγυρίσματα) μέχρι να μπει οριστικό λουκέτο στη σχέση, κοινώς να βγει το διαζύγιο. Σημειωτέον ότι οι γονείς μου ήταν μαζί από έφηβοι.
Πώς μου ΄ρθαν όλα αυτά; Μου ήρθαν απλώς γιατί βλέπω ότι φίλοι και γνωστοί που παντρεύτηκαν και κυρίως έκαναν παιδί/ιά γύρω στα 30, τώρα που έχουν κλείσει πλέον τα σαράντα, έχουν μπει σε αντίστροφη τροχιά, με άλλα λόγια χωρίζουν ο ένας μετά τον άλλον. Κάτι σαν φαινόμενο ντόμινο.
Και διερωτώμαι, εγώ που μόλις παντρεύτηκα (ναι, το έκανα κι αυτό -προ μηνός ενώπιον δημάρχου και στενών συγγενών- και δεν πόνεσε) και περιμένω παιδί μετά τα 40, είμαι στο απυρόβλητο; Θέλω να ελπίζω πως ναι...
4 σχόλια:
θα πρέπει να με ρωτήσεις σε περίπου 5 χρόνια από τώρα :) καθότι κι εγώ μεγάλη παντρεύτηκα, έκανα το πρώτο μου παιδί 35 χρονών, αλλά είμαι ΟΚ. Αυτή τη φθορά που περιγράφεις σε αυτούς που παντρεύτηκαν γύρω στα 30 τη βλέπω κι εγώ, ειδικά σε αυτούς που δεν έχουν κάνει παιδιά. Είναι πολλά στη μέση, η βαρεμάρα, ο εγωισμός, η καθημερινότητα, πολλά....
Ετσι είναι, όπως τα λες. Απλώς τα κρούσματα είναι πάρα πολλά και με προβληματίζει. Αν και φαντάζομαι ότι πάντα έτσι συνέβαινε αλλά δεν ήμουν στην κατάλληλη ηλικία για να το διαπιστώσω...
Είναι πολλά γιατί η δική μας γενιά δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Οι μανάδες μας, κυρίως οι μανάδες μας θαρρώ, ήταν πιο συμβιβαστικές. Ανέχονταν πολλά. Τώρα δε συμβαίνει αυτό. Για μια κουβέντα-κυριολεκτικά-διαλύονται σπίτια. Κανείς δε συμβιβάζεται. Πάει παρακάτω. Γι' αυτό και τα τόσα διαζύγια και οι ανύπαντροι άνθρωποι
Ε, σε μια σχέση κάνεις αναγκαστικά συμβιβασμούς, μέχρι ενός ορίου βέβαια...
Πάντως, όταν είχε διαλύσει πολλά χρόνια πριν μια δική μου μεγάλη σχέση, ο θειός μου (σοφός, μόνος, και ετών σχεδόν 80 πλέον) μου είχε πει -για να με παρηγορήσει υποτίθεται- ότι όσοι λένε "θα είμαστε μαζί για πάντα" πλανώνται πλάνην οικτράν γιατί αυτό απλώς ΔΕΝ υπάρχει.
Οπως και νά' χει όμως η όλη κατάσταση (των γνωστών και φίλων που χωρίζουν εννοώ) με κάνει να αισθάνομαι κάπως άβολα. Άσε που οι περισσότεροι δεν μου φαίνονται (ακόμα τουλάχιστον) καλύτερα απ' ό,τι πριν.
Δημοσίευση σχολίου