Και τώρα τι;

Αυτές τις μέρες έχω μπλοκάρει. Δεν είναι είδηση, σε όλους έχει συμβεί, το ξέρω.
Όμως έχω επίσης διχαστεί. Ανάμεσα στη βαθιά θλίψη και την οργή που μου προκαλούν όλα αυτά που συμβαίνουν, και τα οποία πονάω ακόμα και να σχολιάσω, και σ' αυτό που μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά μου. Θέλω να το προστατεύσω από τους ξαφνικούς λυγμούς μου, την ένταση, την αϋπνία ή τα δυσάρεστα όνειρα, όμως δεν κλείνω μάτια ούτε αυτιά στις ειδήσεις, ανάβω το ραδιόφωνο αμέσως μόλις ξυπνήσω, ενώ το βράδυ, αν και μπαϊλντισμένη πλέον από τη δουλειά, κρέμομαι από τα χείλια των τηλεοπτικών συναδέλφων μου λες και μου κρύβουν την αλήθεια.

Κι ο Γ., εξπέρ πλέον επί των οικονομικών (αλλά και των κοινωνικών), διεθνών και ημετέρων, φτάνει στο σπίτι εξοπλισμένος με όλες τις διαστάσεις του προβλήματος καθώς και κάποιες λύσεις, τις οποίες συζητάμε (ή μάλλον μου εκθέτει) μέχρι εγώ να πέσω μισολιπόθυμη στον καναπέ κι αυτός να ξαναβουτήξει στα αγαπημένα του ενημερωτικά σάιτ.

Για να μου πει στο τέλος, όταν πια έχει περάσει η ώρα κι έχω αποκοιμηθεί, ότι πρέπει να είμαι αισιόδοξη, ότι θα πάμε καλά θα το δεις, κι εσύ φρόντισε να μην στενοχωριέσαι - για τους γνωστούς λόγους...