Πολύ καιρό έχω να εμφανιστώ, το ξέρω. Μαθητευόμενη μάνα γαρ...
Έχουν περάσει ήδη πάνω από 2,5 μήνες από τότε που γέννησα, το μωρό ζυγίζει πλέον 5.380 και μόλις εδώ και 4 ημέρες άρχισα να αισθάνομαι πραγματικά καλά και να το απολαμβάνω - με λιγότερο άγχος. Άλλαξε κι ο καιρός, κι ο μικρός κοιμάται περισσότερο τα βράδια. Μια ιδέα είναι όλα τελικά είχατε δίκιο φίλες μου. Ο πόνος στο στήθος υποχώρησε ξαφνικά, σταμάτησα τα κλάμματα και μετά από πολλούς καυγάδες ξαναείδα τον Γιάννη σαν γκόμενο - τι άλλο θέλω οπότε;
Βέβαια συνεχίζω να κινούμαι στον δικό μου μαγικό κόσμο, όλα τα υπόλοιπα, όσο κοντινά κι αν είναι και σημαντικά, αυτομάτως κλείνονται σ' ένα κουτάκι και βγαίνουν από το μυαλό μου. Μια αίσθηση απελευθερωτική αλλά ταυτόχρονα περίεργη - εγώ δεν ήμουν έτσι!
Στο μεταξύ ο κόσμος γυρίζει. Ο μπαμπάς μου -ευτυχής παππούς- παντρεύτηκε (!) στο δημαρχείο ευτυχώς και παρουσία του εγγονού του, τον οποίο πήρε για πρώτη φορά αγκαλιά και έκανε σαν παιδάκι, δυο θειες μου βρίσκονται σε κακή κατάσταση στο νοσοκομείο, στη δουλειά παραιτήθηκε ο αρχισυντάκτης μου κι οι νέοι προϊστάμενοι απειλούν με απολύσεις κι άλλα διάφορα που όμως ακόμα και τώρα που τα γράφω, ενώ ακούω από το καλάθι του τον μικρό να βγάζει κραυγούλες, τείνουν να χάσουν κάτι από την ουσία τους.
Για να δούμε, πόσο θα διαρκέσει αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου