Ma tante P.

Η θεία μου, η αδερφή του πατέρα μου, είναι 85 χρόνων. Έχασε τον άντρα της τον Ιούλιο του 1996 κάτω από περίεργες συνθήκες. Δηλαδή έμφραγμα έπαθε ο άνθρωπος, τίποτα περίεργο στην ουσία, απλώς περίεργος είναι ο λόγος που το έπαθε: φανατικός Παπανδρεϊκός συγκινήθηκε σφοδρά καθώς παρακολουθούσε την κηδεία του Ανδρέα Παπανδρέου, με αποτέλεσμα να μην αντέξει η καρδιά του. Ηρωικός θάνατος δεν λέω...

Έκτοτε η θεία μου παρέδωσε τα όπλα. Παρόλο που είχαν παντρευτεί με προξενιό κι ο θειός μου ήταν περίεργη προσωπικότητα, φαίνεται ότι διατηρούσαν ένα ιδιαίτερο είδος αγάπης που τους κράτησε στο ίδιο κρεβάτι για περισσότερα από 35 χρόνια.

Κατά συνέπεια η θεία μου αφέθηκε. Χωρίς να έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, αποφάσισε μέσα σε ένα μόλις καλοκαίρι να εγκαταλείψει τις καθημερινές της ασχολίες, σταμάτησε να περπατάει, να ψωνίζει, να κυκλοφορεί γενικώς. Αντιθέτως ενίσχυσε δεόντως τις απαιτήσεις της από τα παιδιά της -οι οποίες αν και μηδαμινής σημασίας τα κρατάνε σε εγρήγορση- ενώ ταυτόχρονα εγκατέλειψε και τις λειτουργίες του νου. Δεν "χάζεψε" -συγνώμη θεία- απλώς απόκτησε επιλεκτική μνήμη/σκέψη/ομιλία. Για παράδειγμα, όποτε με βλέπει με ρωτάει τι κάνει η μάνα μου και αν θα έρθει. Την πρώτη έπαθα σοκ, τη δεύτερη επίσης, ε, μετά τις 10 φορές της απαντάω χαλαρά ότι δεν θα μπορέσει να έρθει. Σημειωτέον, γνωρίζει τα πάντα. Προφανώς αρνείται να το δεχτεί μια και είχαν ζήσει πολλά χρόνια δίπλα δίπλα, τότε που μέναμε με τη γιαγιά μου, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία...

Αυτό το Πάσχα την είδα πάλι. Με την κοιλιά τούρλα περίμενα την επίμαχη ερώτηση. Παρόλα αυτά δεν είπε τίποτα κι όταν η ξαδέρφη μου της ανακοίνωσε ότι περιμένω μωρό, έδειξε να χαίρεται, με ρώτησε διάφορα για την εγκυμοσύνη και μετά γύρισε ήρεμη στη γωνιά της.

Μαζεύω στοιχήματα για το τι θα πρωτοθυμηθεί την επόμενη φορά που θα με δει...