Ένα ακόμα περίεργο πράγμα -που μ' ενοχλεί όμως- είναι όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που ακούω από τότε που πλέον φαίνεται για τα καλά η κοιλιά μου.
Λέω για τα σχόλια από μητέρες και μη, ενίοτε και από άντρες, τα οποία αφορούν:
-το νέο φυζίκ της μέλλουσας μαμάς: είναι μυτερή η κοιλιά σου / δεν έχεις κάνει προγούλι άρα θα κάνεις αγόρι, έχεις γλυκύνει / φάρδυνε η λεκάνη σου / δεν έχεις βγάλει σπυράκια άρα θα κάνεις κορίτσι
-τη συμπεριφορά της: να μην σηκώνεις ποτέ το χέρι σου ψηλά είναι επικίνδυνο, να μην ανεβαίνεις σκάλες, να μην δουλεύεις πολύ και βγει εξαμηνίτικο, μην σκύβεις, μην κοιμάσαι δεξιά, μια φίλη μου έκανε αυτό και το άλλο και έπαθε εκείνο και το παρακάτω
-τις στιλιστικές της επιλογές: γιατί δεν φοράς σαλοπέτ, φορέματα, κολάν και φόρμες;
-το όνομα του μωρού: αν είναι κορίτσι θα του δώσεις το όνομα της μάνας σου, αν είναι αγόρι του πεθερού σου (ο κατά τ' άλλα "κουλ" μπαμπάς μου) - μα δεν μπορεί θα έχετε αποφασίσει πια πώς θα το βγάλετε γιατί δεν μας λες;
Και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω αν υπερβάλλω, άλλωστε δεν μου έχει ξανασυμβεί και γενικώς δεν έχω συνηθίσει τέτοιο καταιγισμό ερωτήσεων που σε κάποια φάση μάλιστα φτάνει στα όρια της αδιακρισίας, όπως πχ. στο θέμα των κιλών, ή του γκραν γκινιόλ, όπως πχ. στην λεπτομερή περιγραφή εγκυμοσύνων με άσχημη εξέλιξη.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι άλλοι που απλώς χαμογελούν και μου τρίβουν την κοιλιά σαν να 'μαι ο Βούδας...
ΥΓ. Για να μην φανώ αχάριστη και κακιά οφείλω να συμπληρώσω ότι γνωρίζω ότι όλα αυτά τα σχόλια γίνονται με τις καλύτερες προθέσεις. Απλώς κάποια δυσκολεύομαι να τα χωνέψω...
Λέω για τα σχόλια από μητέρες και μη, ενίοτε και από άντρες, τα οποία αφορούν:
-το νέο φυζίκ της μέλλουσας μαμάς: είναι μυτερή η κοιλιά σου / δεν έχεις κάνει προγούλι άρα θα κάνεις αγόρι, έχεις γλυκύνει / φάρδυνε η λεκάνη σου / δεν έχεις βγάλει σπυράκια άρα θα κάνεις κορίτσι
-τη συμπεριφορά της: να μην σηκώνεις ποτέ το χέρι σου ψηλά είναι επικίνδυνο, να μην ανεβαίνεις σκάλες, να μην δουλεύεις πολύ και βγει εξαμηνίτικο, μην σκύβεις, μην κοιμάσαι δεξιά, μια φίλη μου έκανε αυτό και το άλλο και έπαθε εκείνο και το παρακάτω
-τις στιλιστικές της επιλογές: γιατί δεν φοράς σαλοπέτ, φορέματα, κολάν και φόρμες;
-το όνομα του μωρού: αν είναι κορίτσι θα του δώσεις το όνομα της μάνας σου, αν είναι αγόρι του πεθερού σου (ο κατά τ' άλλα "κουλ" μπαμπάς μου) - μα δεν μπορεί θα έχετε αποφασίσει πια πώς θα το βγάλετε γιατί δεν μας λες;
Και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω αν υπερβάλλω, άλλωστε δεν μου έχει ξανασυμβεί και γενικώς δεν έχω συνηθίσει τέτοιο καταιγισμό ερωτήσεων που σε κάποια φάση μάλιστα φτάνει στα όρια της αδιακρισίας, όπως πχ. στο θέμα των κιλών, ή του γκραν γκινιόλ, όπως πχ. στην λεπτομερή περιγραφή εγκυμοσύνων με άσχημη εξέλιξη.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι άλλοι που απλώς χαμογελούν και μου τρίβουν την κοιλιά σαν να 'μαι ο Βούδας...
ΥΓ. Για να μην φανώ αχάριστη και κακιά οφείλω να συμπληρώσω ότι γνωρίζω ότι όλα αυτά τα σχόλια γίνονται με τις καλύτερες προθέσεις. Απλώς κάποια δυσκολεύομαι να τα χωνέψω...
2 σχόλια:
Όλα αυτά είναι απόλυτα φυσιολογικά στην ελληνική κοινωνία που ζεις. Αν ήσουνα στο εξωτερικό και τους έλεγες για μυτερές κοιλιές, προγούλια και σπυράκια θα γελούσαν μέχρι το 2012!
Μη σκας όμως. Άκου τα και μη δίνεις καμία σημασία. Τίποτα από αυτά δε λέγεται με κακία. Απλώς, όπως πάντα ο Έλληνας που θέλει να έχει άποψη για όλα τα θέματα, έτσι και για την εγκυμοσύνη, πρέπει να πει όλα αυτά που έχει ακούσει.
Εγώ όταν ήμουνα έγκυος δεν έδινα καμία σημασία. Η κοιλιά μου ήταν μεγάλη και μυτερή (βλ. αγόρι) και έκανα κορίτσι. Το πρόσωπό μου ήταν γλυκο (βλ. κορίτσι) και έκανα αγόρι. Καμία σχέση δηλαδή. Στο μόνο που έχουν δίκιο από αυτά που έγραψες είναι η κούραση. Όντως παίζει ρόλο για το αν το παιδί θα βγει νωρίτερα. Ρώτα και εμένα που στο δεύτερο το έπαιζα 15χρονη teenager και με νύχια και με δόντια τον κρατήσαμε μέσα στην κοιλιά μου για να πάρει την πρώτη ημέρα του 9ου!
Χαίρομαι πολύ να σε διαβάζω, με γεμίζεις αισιοδοξία!
Το ξέρω ότι κανείς δεν έχει κακή πρόθεση (έσπευσα να το συμπληρώσω με υστερόγραφο πριν λίγο) και γενικώς προσπαθώ να μην δίνω σημασία -αν και πολλές φορές εκνευρίζομαι (για σύντομο διάστημα ωστόσο)- απλώς κοινωνιολογικά η όλη προσέγγιση μου προκαλεί το ενδιαφέρον. Μένει να δούμε αν αφού γεννήσω θα φέρομαι κι εγώ με τον ίδιο τρόπο...
Δημοσίευση σχολίου