Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Κυριακή στο Α'

Πριν 6 περίπου ημέρες ήταν τα γενέθλια της μαμάς μου. Δύσκολη επέτειος. Κατάφερα τελικά μόλις χθες να πάω στο νεκροταφείο. Ο Γ. και αδερφός μου προσπάθησαν φυσικά να με αποτρέψουν "για να μην ταραχτώ" αλλά δεν τους πέρασε. Ο πρώτος μάλιστα με συνόδευσε και τον ευγνωμονώ.

Έκανε πολύ ζέστη, στους ακάλυπτους χώρους του Α' ήταν σχεδόν αδύνατο να κινηθείς χωρίς κόπο - ειδικά εγώ με την κοιλιά στο στόμα.

Της είπα για τον εγγονό της, ότι θα του μιλήσω για κείνην όσο πιο πολύ μπορώ έτσι ώστε να ΄ναι σαν να την γνώρισε. Έκλαψα όμως που αυτό δεν θα συμβεί ποτέ και γιατί μου λείπει...

Βγαίνοντας διαπίστωσα ότι τα νεκροταφεία -θα φανεί περίεργο- έχουν τη δική τους "ζωή". Θαμώνες (όχι τους περιστασιακούς σαν εμένα ή σαν τη φίλη μου τη Μ. που συνάντησα τυχαία δυο-τρεις διαδρόμους παρακάτω στον τάφο του πατέρα της - ομολογώ ότι είναι ένα μέρος όπου δεν περίμενα να συναντήσω γνωστό) μόνιμους, σχεδόν ενσωματωμένους με τον χώρο, παραλλαγή με τα μακάβρια γλυπτά και τους σταυρούς. Που μιλούν στο κινητό, κάνουν κοινωνικό κουσκούς και γενικώς φέρονται σαν να βρίσκονταν στο καφενείο της γειτονιάς τους (χωρίς τις ανάλογες φωνασκίες ευτυχώς), ή έστω στο σαλονάκι της γειτόνισσας.

Δεν ξέρω, ίσως υπερβάλλω. Άλλωστε ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής οπότε γιατί να τον αντιμετωπίζουμε αλλιώς;

Δεν υπάρχουν σχόλια: