Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Το μακρύ ταξίδι της νύχτας μέσα στην ημέρα


(Παραφράζοντας τον Ευγένιο Ο' Νηλ)

Έχουν περάσει ήδη 10 εικοσιτετράωρα από την συγκλονιστικότερη βραδιά της ζωής μου.

Το όλο πακέτο κράτησε συνολικά γύρω στις 10 ώρες και τα είχε όλα - εκτός από επισκληρίδιο. Καθώς, όπως μου ανακοίνωσε η μαία κάπου στα μισά της διαδρομής, δεν μπορούσε να μου χορηγηθεί λόγω κάποιου αντιπηκτικού φαρμάκου που έπαιρνα κατά την εγκυμοσύνη και το οποίο δεν πρόλαβα να σταματήσω.

Οπότε γέννησα όπως οι μανάδες μας, παληκαρίσια, έστω κι όχι από επιλογή. Και η αλήθεια είναι ότι τελικά, κατόπιν εορτής, χαίρομαι που έγινε έτσι. Που το έζησα δηλαδή ολόκληρο, με 100% τις αισθήσεις μου εκεί.

Στο τέλος ρώτησα τον γιατρό πόσες γυναίκες γέννησαν τελευταία χωρίς αναισθησία και μου είπε: "Εσύ"...

Ευτυχώς που ο Γιάννης ήταν δίπλα μου από την αρχή που με έπιασαν οι πόνοι μέχρι και τον τοκετό. Του έλιωσα το χέρι αλλά άντεξε και με βοήθησε πάρα πολύ. Χωρίς αυτόν θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να τα βγάλω πέρα.

Εύσημα βέβαια παίρνει και η μαία μου με το συμβολικό όνομα Ελευθερία. Μικροκαμωμένη αλλά δυνατή, άντεξε τις πιέσεις που ασκούσα στα πλευρά της κατά τις εξωθήσεις και αντιμετώπισε με ηρεμία τις απεγνωσμένες εκκλήσεις μου για κάτι που θα μου απάλυνε τον πόνο.

Ο μικρός πάντως ήρθε ούτως ή άλλως δυναμικά στον κόσμο: Βγαίνοντας μου έσκισε την κλειτορίδα με τον αγκώνα του ενώ κατά τις πρώτες ημέρες του θηλασμού μου καταμάτωσε τις θηλές, με αποτέλεσμα 3 ημέρες να μην μπορώ να τον θηλάσω - αλλά αυτό το θέμα θα το αναλύσω σε άλλο κεφάλαιο γιατί χωράει πολύ κουβέντα.

Είναι σαν να διεκδίκησε απευθείας την αποκλειστικότητα της μάνας του μου 'πε ένας φίλος... Θα δείξει - αν και ελπίζω να μην εξελιχθεί σε μάτσο αρσενικό στην πορεία (μα τι λέω;).

Κατά τ' άλλα είμαστε μια ευτυχισμένη αλλά εξουθενωμένη οικογένεια. Κοιμόμαστε λίγο, τρέχουμε πολύ -ο Γ. μου είπε χθες ότι έχουν πονέσει οι πατούσες του από το πήγαιν-έλα μέσα στο (μικρό) σπίτι μας. Κάνει και ζέστη οπότε η υπερπροσπάθεια γίνεται ακόμα πιο επίπονη. Κάπου εκεί σκάνε και τα baby blues...

Όταν όμως τον κοιτάζουμε ή τον παίρνουμε αγκαλιά ξαφνικά ηρεμούν όλα, ξεχνάμε κόπους και πόνους και χαμογελάμε σαν χαζομαμομπαμπάδες.

Το αυτό συμβαίνει βέβαια και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Από τον αδερφό μου μέχρι τα σκληροπυρηνικά ξαδέρφια μου, όλοι έχουν υποστεί μετάλλαξη. Αποκάλυψη ήταν ασφαλώς ο πατέρας μου που πλάνταξε στο κλάμα στην αίθουσα αναμονής κατά τον τοκετό, και όποτε τον βλέπει στάζει μέλι, άσε που λέει σε όποιον συναντάει τι όμορφος που είναι ο εγγονός του! "Κάνω αυτά που κορόιδευα" μονολογεί μετά, "αλλά τι να κάνω αφού είναι πολύ όμορφος!"

3 σχόλια:

sstamoul είπε...

Συγχαρητήρια! Να τον χαίρεστε και να τον καμαρώνετε!

Manouli είπε...

Και εγώ! Εσύ και εγώ με φουλ αισθήσεις! Με πολλά βρισίδια κατά την διάρκεια (εγώ τουλάχιστον), αλλά τελικά, εκ των υστέρων, καλύτερα.

"Αν δεν υπάρχει αίσθηση, δεν υπάρχει συναίσθημα", μου είπε η δικιά μου μαία και αρνήθηκε να βάλω επισκληρίδιο (και δεν υπήρχε κανένα ιατρικό πρόβλημα).

Και όντως, η παρουσία του συντρόφου, βοηθάει.

Στα είχα πει εγώ για τον μπαμπά σου; Στα είχα! Με παραδέχεσαι; Ευχαριστώ πολύ!

alepou είπε...

@ mamouli/manouli: Σε παραδέχομαι - ούτως ή άλλως (α, κι ευχαριστώ για το βραβείο!)