Η όρκα

 Εδώ και έναν μήνα ο Ιάσονας σέρνει μαζί του, όπου πάει, μια φουσκωτή όρκα. Από το jumbo, των 1,5 ευρώ.

Η όρκα αυτή έχει γίνει στην κυριολεξία προέκταση του χεριού του. Την κρατάει σφιχτά όταν τρώει, όταν κοιμάται, όταν κάνει μπάνιο, παντού. Κι αν κάποιος -ειδικά παιδάκι- διανοηθεί να την αγγίξει γίνεται χαμός.

Αυτή η όρκα είναι φυσικά κακής ποιότητας. Όχι μόνο γιατί είναι μια πλαστικούρα άνευ προηγουμένου αλλά και επειδή ξεφουσκώνει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και το πολύ σε μια βδομάδα είναι για πέταμα.

Ευτυχώς το jumbo διαθέτει στοκ. Ήδη βρισκόμαστε στην όρκα #4, ενώ στο ντουλάπι μου υπάρχουν 2 ακόμη...

Το όλο γεγονός μας έχει αγχώσει. Η κοπέλα που τον κρατάει μου λέει ότι στην παιδική χαρά δεν παίζει γιατί απλώς δεν μπορεί εφόσον τα χέρια του είναι κατειλημμένα από το μαυρόασπρο ζωάκι.

Στη ζωγραφική που τον πάω μια φορά την εβδομάδα έπαθε υστερία πριν τα Χριστούγεννα και αναγκαστήκαμε να φύγουμε άρον άρον επειδή φοβόταν ότι θα λερωνόταν η όρκα και αρνιόταν πεισματικά να κάτσει στο τραπέζι με τα υπόλοιπα παιδιά. Κι όταν ο άτακτος της τάξης την άγγιξε με χέρια βουτηγμένα σε κόκκινη μπογιά η κατάσταση απογειώθηκε...

Δεν ξέρω ποια είναι η λύση. Η κοπέλα θέλει να του την πάρει με τη δικαιολογία ότι ήρθε η μαμά της να την πάει πίσω στη θάλασσα, ο Γιάννης του λέει με γλυκό τρόπο να την αφήνει σπίτι να ξεκουράζεται κι εγώ είμαι κάπου στο ενδιάμεσο αν και προτιμάω να την αγνοώ χωρίς πολλές κουβέντες για την ...σχέση τους.

Ψάχνοντας στο ίντερνετ πάντως διάβασα ότι πρέπει να πηγαίνουμε με τα νερά του, ότι η επαφή του με το παιχνίδι αναπτύσσει τον τρόπο που σχετίζεται, ότι τον κάνει να νιώθει ασφαλής κλπ. κλπ. και ότι κάποια στιγμή θα το αφήσει μόνος του και θα το ξεχάσει...