Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σε μια κλινική κοντά στο Πεδίον του Άρεως η οποία δεν υπάρχει πια. Τον πρώτο χρόνο της ζωής μου τον πέρασα εκεί κοντά στην οδό Θεριανού. Μετά πήγαμε στο Παλιό Ψυχικό, στο "προικώο" της μαμάς μου - εκεί που μένω τώρα δηλαδή.
Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά, κατέβαινα από μικρή στον δρόμο, έκανα ποδήλατο, έσπρωχνα τον "Μπίγκη", το γειτονόπουλο, με το αυτοκινητάκι του. Σκαρφαλώναμε στα δέντρα, ήταν σαν να είμαστε στην εξοχή.
Πριν κλείσω τα 25 μετακόμισα κάπου στα Βριλήσια. Απίστευτη ταλαιπωρία, δεν είχα αυτοκίνητο, η στάση του λεωφορείου ήταν μακριά από το σπίτι μου, μακριά κι από τη δουλειά μου. Δεν είχα και τηλέφωνο... (Ναι, υπήρχε μία εποχή που δεν είχαμε κινητά). Περπατούσα κάθε μέρα, ίσως και 2 φορές την ημέρα γύρω στα 20' για να φτάσω στο "κοντινό" περίπτερο. Ωστόσο το σπίτι ήταν ωραίο, καινούργιο και ήθελα σαν τρελή να μείνω μόνη μου.
Από τότε έκανα -πόσες;- επτά μετακομίσεις - μαζί με το σπίτι που μένω τώρα.
Όλες όμως στην περιοχή του κέντρου, από το Μετς, στον Λυκαβηττό κι από κει στο Κολωνάκι πάνω, κάτω, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω. Με άλλα λόγια έζησα περισσότερα από 15 χρόνια στο κέντρο - στο "εύκολο" κομμάτι του, ομολογώ.
Όλο αυτό το διάστημα δεν μπορούσα επουδενί να φανταστώ τον εαυτό μου έξω από την Αθήνα. Ακόμη και το Ψυχικό, 15' δρόμος, μου φάνταζε εξωτικό.
Ήμουν εκεί, στο κέντρο, όταν έγιναν οι μεγάλες αλλαγές, η "ανάπλαση" της πλατείας Συντάγματος, μπήκα στο μετρό από την πρώτη ημέρα, όπως και στο Ζάρα, επισκέφθηκα στο Public όταν ήταν ακόμη γιαπί, έτρεξα πρώτη στις εκπτώσεις του Habitat, δεν πρόλαβα αυτό το μαζικό κλείσιμο των μαγαζιών της Ερμού, την εγκατάλειψη ολόκληρου οικοδομικού τετραγώνου στην Κολοκοτρώνη. 'Οταν άνοιξε το Attica πηγαίναμε κάθε Σάββατο με τη μάνα μου - δεν μας άρεσε αλλά αυτό που σίγουρα μας άρεσε ήταν να χαζεύουμε τα ρούχα και ενίοτε τα κουζινικά στον τελευταίο όροφο.
Τώρα, η μαμά μου δεν υπάρχει (πέρασαν ήδη 5 χρόνια...) και μαζί της φαίνεται ότι πήρε και όλη αυτή τη χαρά, την ανάταση -ναι έτσι ένιωθα- που μου προκαλούσε η βόλτα στην Αθήνα. Ακόμη και το 2010, ως έγκυος περπατούσα για ώρες στην Αθήνα και το θεωρούσα τρομερό προνόμιο. Την ημέρα πριν γεννήσω, λίγες ώρες πριν ουσιαστικά, έπινα καφέ στο Ζόναρς...
Τώρα -πώς αλλάζουν οι καιροί και πόσο οι άνθρωποι τελικά- το κέντρο είναι το "εξωτικό" για μένα, δυστυχώς όμως με την κακή έννοια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου