Σήμερα δουλεύω. Ούτε αργία ούτε μεταφερόμενη απεργία. Στο γραφείο καταφθάνουν σιγά σιγά όλοι οι εκδρομείς του Πάσχα. Χαρούμενοι, αφράτοι και ροζέ, γεμάτοι ευχές και αληθώς.
Εγώ είμαι κομματάκι μουντή. Ή μάλλον έγινα στα πρώτα 5 λεπτά που έκατσα στην καρέκλα μου.
Η λαχτάρα να ανοίξω την πόρτα και να εξαφανιστώ βροντώντας την πίσω μου επανήλθε και μάλιστα δριμύτερη. Μετά από 4 πραγματικά αγχολυτικές ημέρες, η επιστροφή στην τσιγαρίλα της καθημερινότητας με προσβάλει.
Έλα όμως που δεν βλέπω φως. Κάθε μέρα που περνάει, λέω, θέλω να αλλάξω δουλειά, πόσο ακόμη μπορώ να διευρύνω τα όρια των αντοχών μου;
Μπα, η μόνη λύση είναι να καταργήσω σαββατοκύριακα κι αργίες. Να μην μου μπαίνουν ιδέες στο μυαλό και ζορίζομαι. Να μην καταλαβαίνω τη διαφορά βρε αδερφέ. Του μέσα και του έξω.
ΥΓ. Πριν φύγω το πρωί ο Ιάσονας με ρώτησε: "Μαμά, θα μου λείψεις σήμερα;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου