Κι εκεί που πίστευα ότι είχα πάρει διαζύγιο με τη μνήμη μου, άρχισα να κατακλύζομαι από αναμνήσεις. Καλές με άσχημες στιγμές, κακές με μια γλυκιά επίγευση στο τέλος.
Βαυκαλίζομαι και θεωρώ ότι για όλα φταίει το facebook, με όλον αυτόν τον καταιγισμό pop up ονομάτων και καταστάσεων, και όχι η -μέση πλέον- ηλικία μου που ευνοεί τέτοιου τύπου αναπολύσεις και συναισθηματισμούς.
Έτσι συνέβη και χθες. Ο θάνατος του Λευτέρη Βογιατζή, που τον θαύμαζα, αλλά δεν τον ήξερα προσωπικά, ξύπνησε μια ολόκληρη εποχή. Με πήγε πίσω στα σχολικά μου χρόνια, τότε που κάθε Παρασκευή ο πατέρας μου με πήγαινε στο θέατρο. Οι δυό μας στην αρχή και αργότερα και με τον αδερφό μου. Περνούσε και με έπαιρνε και βλέπαμε θέατρο.
Ο πατέρας μου δεν είναι κανένας λόγιος, δικηγόρος ήταν, αλλά πάντα είχε λατρεία με τα βιβλία - και το θέατρο. Διάβαζε θέατρο από μικρός. Έχω ακόμη κάτι δερματόδετες εκδόσεις του με το μονόγραμμά του. Τα διάβασα κι εγώ αυτά τα βιβλία, Ο'Νιλ, Μπέκετ, Σέξπηρ, τους διάβαζα κι ας μην είχα, ακόμη, ιδέα.
Τέλος πάντων σε μια από αυτές τις εξόδους πήγαμε να δούμε και τον Βογιατζή. Την Σπασμένη Στάμνα. Για μένα ήταν μια αποκάλυψη. Νομίζω και για τον αδερφό μου παρόλο που ήταν αρκετά μικρότερος. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι που απλώς δεν ήθελα να τελειώσει (μου συμβαίνει συχνά έκτοτε ειδικά στον κινηματογράφο).
Αφού τελείωσε η παράσταση, ο πατέρας μου μας πήγε για φαγητό σε μια ταβέρνα κοντά στο θέατρο, όπου ω του θαύματος ήρθε κι όλος ο θίασος...
Νομίζω ότι θα θυμάμαι αυτή την αίσθηση για όλη μου τη ζωή.
Βαυκαλίζομαι και θεωρώ ότι για όλα φταίει το facebook, με όλον αυτόν τον καταιγισμό pop up ονομάτων και καταστάσεων, και όχι η -μέση πλέον- ηλικία μου που ευνοεί τέτοιου τύπου αναπολύσεις και συναισθηματισμούς.
Έτσι συνέβη και χθες. Ο θάνατος του Λευτέρη Βογιατζή, που τον θαύμαζα, αλλά δεν τον ήξερα προσωπικά, ξύπνησε μια ολόκληρη εποχή. Με πήγε πίσω στα σχολικά μου χρόνια, τότε που κάθε Παρασκευή ο πατέρας μου με πήγαινε στο θέατρο. Οι δυό μας στην αρχή και αργότερα και με τον αδερφό μου. Περνούσε και με έπαιρνε και βλέπαμε θέατρο.
Ο πατέρας μου δεν είναι κανένας λόγιος, δικηγόρος ήταν, αλλά πάντα είχε λατρεία με τα βιβλία - και το θέατρο. Διάβαζε θέατρο από μικρός. Έχω ακόμη κάτι δερματόδετες εκδόσεις του με το μονόγραμμά του. Τα διάβασα κι εγώ αυτά τα βιβλία, Ο'Νιλ, Μπέκετ, Σέξπηρ, τους διάβαζα κι ας μην είχα, ακόμη, ιδέα.
Τέλος πάντων σε μια από αυτές τις εξόδους πήγαμε να δούμε και τον Βογιατζή. Την Σπασμένη Στάμνα. Για μένα ήταν μια αποκάλυψη. Νομίζω και για τον αδερφό μου παρόλο που ήταν αρκετά μικρότερος. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι που απλώς δεν ήθελα να τελειώσει (μου συμβαίνει συχνά έκτοτε ειδικά στον κινηματογράφο).
Αφού τελείωσε η παράσταση, ο πατέρας μου μας πήγε για φαγητό σε μια ταβέρνα κοντά στο θέατρο, όπου ω του θαύματος ήρθε κι όλος ο θίασος...
Νομίζω ότι θα θυμάμαι αυτή την αίσθηση για όλη μου τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου