Light blue

Χθες το απόγευμα καθώς γυρνούσα από το σούπερ μάρκετ κοίταξα ψηλά το μπαλκόνι μου. Η τέντα ανέμιζε με ελαφρύ τρίξιμο. Για λίγο αισθάνθηκα μια ελαφράδα. Σκέφτηκα "πόσες φορές έφυγα από την Αθήνα απ' τον Αύγουστο; που θα πάμε μετά;" Τον τελευταίο χρόνο είχα καθηλωθεί. Φοβόμουν μήπως συμβεί κάτι και δεν είμαι κοντά της. Στο σπίτι όμως η διάθεσή μου άλλαξε. Σκέφτηκα "ακόμα και 120 φορές τον γύρο του κόσμου να κάνω πάντα θα γυρνάω και πάντα το κενό θα με περιμένει."

Εξακολουθώ να μην μπορώ να σβήσω το τηλέφωνό σου από το δικό μου - παρόλο που ανήκει σε άλλον πια μια και το σπίτι σου νοικιάστηκε. Εξακολουθώ να περιμένω να με πάρεις κάθε απόγευμα. Ονειρεύτηκα ότι στο νεκροταφείο αρνούνταν να γράψουν το όνομά σου στον τάφο επειδή κάναμε πολιτική κηδεία. Ότι ζητούσαν κάθε βδομάδα να τους δίνω ένα μπιτόνι βενζίνη για αμοιβή!

Ο Γ. μου λέει ότι ήρθε η ώρα να το πάρω αλλιώς. Υπάρχει όμως ενδεδειγμένη διάρκεια του πόνου; Υπάρχει συνταγή;