Πολλές ευχές

http://boingboing.net/2011/12/15/light-a-short-video-about-ene.html
Σχεδόν ανατριχιαστικό...
Κατά τ' άλλα, μετά από τόοοσο μεγάλο διάστημα, καλημέρα σας. Όλα καλά από αυτή την πλευρά, παρόλη την μακρόχρονη απουσία, απλώς ο χρόνος είναι περιορισμένος...

Le chaos en grec

Επειδή δεν είναι όλα αυτονόητα

http://www.visualnews.com/2011/03/04/where-children-sleep-a-diverse-world-of-homes/

"Πάλι καλά να λες"

Έχουν περάσει ήδη δύο ημέρες αλλά δεν μπορώ να το χωνέψω ακόμη.
Μας ανακοινώθηκε μείωση μισθού. Χωρίς πολλά πολλά ή μάλλον με έναν κάπως θεατρικό τρόπο που το κρεσέντο ήταν αυτό. Δεν διαπραγματευτήκαμε, δεν μιλήσαμε καν. Άλλωστε τι να πούμε, οι καιροί είναι χαλεποί.

Έχω αλλάξει πάρα πολλές δουλειές. Από τις περισσότερες είχα την πολυτέλεια να φύγω από μόνη μου. Από δύο με έφυγαν. Για τη μια από αυτές στενοχωρήθηκα, για την άλλη αν δεν το έκαναν αυτοί θα το έκανα εγώ αργά ή γρήγορα.

Το προχθεσινό ωστόσο με σόκαρε περισσότερο από όλα τα άλλα. Κυρίως γιατί αισθάνθηκα ακόμα πιο εγκλωβισμένη. Δεν λέω κάτι καινούργιο ούτε κάτι που δεν έχει συμβεί και δεν θα συμβεί στους περισσότερους, απλώς αιθάνθηκα την ανάγκη να το καταθέσω κι εδώ, μπας και φύγει λίγο βάρος από πάνω μου.

Δεν θέλω να γράψω άλλα, δεν θέλω να γκρινιάξω άλλο. Ευτυχώς που όταν γυρνάω σπίτι με περιμένει ένα κουτσοδόντικο γλυκύτατο μικρό που δεν σκαμπάζει από κρίση...

South Park

http://nymag.com/daily/entertainment/2011/09/south-park-lessons-matt-stone-trey-parker.html?mid=agenda--20110928#photo=1x00011

Οικο-μαμάδες

http://www.grist.org/slideshow/2011-09-19-mommy-greenest-10-impressive-mothers

Ιστορίες παιδικής χαράς

Ένα. Μαμά και γιος γύρω στα 10 στο μετρό Συντάγματος (Ιούνιος, έξω γίνεται χαμός).
-Γιατί κλαις;
-Από τα δακρυγόνα.
-Εγώ γιατί δεν κλαίω; (Το σκέφτεται λίγο...) Ξέρεις γιατί δεν κλαίω; Γιατί είναι τόσο μεγάλη η χαρά μου που τέλειωσε το σχολείο που δεν μπορώ να κλάψω ούτε από τα δακρυγόνα!

Δύο. Γιαγιά προς εγγονό στην παιδική χαρά.
-Στέφανε, μην πας τη Φεράρι στα χώματα, θα χαλάσει...

Τρία. Μπαμπάς σπρώχνει δυνατά πεντάχρονο στην κούνια.
-Κι άλλο, πιο ψηλά. Γιατί δεν έρχεται και η Εύα να την κουνήσεις όπως εμένα; (Η Εύα είναι η αδερφή του γύρω στα 2-3).
-Γιατί είναι πολύ μικρή. Αν την κουνήσω έτσι θα την μαζεύουμε με τα κουταλάκια.
-Κακό είναι αυτό;

Τέσσερα - για ενήλικες. Τύπος μιλάει σε μια κοπέλα στην Λιστόν στην πόλη της Κέρκυρας τον Αύγουστο.
-Τώρα που κοντεύω τα τριάντα, ξανανιώνω!

Για τη Μ.

Η καλύτερή μου φίλη, συμμαθήτρια από το δημοτικό, διπλανή στο θρανίο και πολυαγαπημένη, έχασε πρόσφατα τη μαμά της. Από την ίδια διαολεμένη αρρώστια που ΄χασα κι εγώ τη δική μου. Η μάχη της κράτησε κοντά διόμισι χρόνια, της δικής μου ενάμιση. Όταν το ΄μαθα πως ήταν άρρωστη εκείνο τον Μάρτιο του 2009 έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Έλειπα ταξίδι, 25 Μαρτίου ήταν. Ήξερα ότι περίμενε κάτι εξετάσεις αλλά η Μ. δεν με ενημέρωσε σχετικά. Γύρισα και το έμαθα από τον ξάδερφό μου! Τό 'χει αυτό η Μ. Δυσκολεύεται πολύ συναισθηματικά, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτά που της συμβαίνουν, κλείνεται στον εαυτό της, σαν να χάνει την εμπιστοσύνη της σ' αυτούς που την αγαπάνε και επιθυμούν το καλύτερο γι' αυτήν, χωρίς κανένα συμφέρον.

Όλο αυτό το διάστημα με κράτησε σε απόσταση. Όχι για να με προστατεύσει από το deja vu πιστεύω, αλλά για να αποφύγει να ακούσει τα χειρότερα - αν και ελάχιστες φορές της μίλησα για την αντίστοιχη δική μου εμπειρία και όταν το έκανα ήταν για να την βοηθήσω να ξεπεράσει κάποιες πρακτικές κυρίως δυσκολίες.

Φοβόμουν ότι θα με απέφευγε - που συνέβη ούτως ή άλλως τελικά. Από τη στιγμή που απόκτησα το μωρό αντί να αλλάξω εγώ, άλλαξε εκείνη. Ο Γ. λέει ότι δεν μπόρεσε να χωρέσει τη νέα μου κατάσταση στη ζωή της... Εγώ δεν λέω τίποτα, μόνο ότι μου λείπει.

Είχα δύο μήνες να την δω και της μιλούσα σχετικά σπάνια και για λίγο. Πάντα όποτε της τηλεφωνούσα είτε περίμενε τηλεφώνημα είτε απαντούσε σε email, είτε έχεζε η γάτα της δεν ξέρω - δεν υπήρξε ούτε μια φορά που να μην αποσπούσε την προσοχή της κάτι άλλο που συνοδευόταν με ένα "να σου πω, πρέπει να σε αφήσω, να μιλήσουμε αργότερα;". Της παραπονέθηκα κάποια στιγμή, αρνήθηκε τις "κατηγορίες" για να με κλείσει στη συνέχεια με συνοπτικές διαδικασίες για να απαντήσει στο κινητό της. Έτσι κι εγώ κατέθεσα τα όπλα. Δεν ήθελε να μου μιλήσει ή να με δει, ε δεν είχα σκοπό να της το επιβάλω με το έτσι θέλω κιόλας! It takes two to tango που λένε.

Τέλος πάντων λίγο πριν το καλοκαίρι κάναμε μια μεγάλη βραδινή κουβέντα στο τηλέφωνο όπου μου δήλωσε με λίγα λόγια ότι η ζωή δεν είναι δα και κάνα σπουδαίο δώρο... Το 'χε πει στη μάνα της την ίδια ημέρα (που πάλευε με τον καρκίνο) κι εγώ εξανέστην: τό ΄πες αυτό στη μαμά σου τη ρώτησα, που προσπαθεί να επιβιώσει; Δεν το κάνει για την ίδια μου απάντησε όλο σιγουριά, για μας το κάνει. Της είπα τα αυτονόητα, θύμωσε και μού 'κλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Έδωσα τόπο στην οργή με sms λίγο αργότερα μέχρι που ξαναεπικοινώνησα μαζί της όταν έμαθα (πάλι από τον ξάδερφό μου) ότι θα έφευγε με τη μάνα της για το Λονδίνο.

Για να μην τα πολυλογώ στα τέλη Ιουλίου η μάνα της έπεσε σε κώμα όσο έκανε διακοπές - με ενημέρωσε ο ξάδερφός μου (με τον οποίο συνεργάζεται) και αυτή τη φορά. Της είπα να πάω να την δω στο νοσοκομείο. Άρνηση άρνηση άρνηση. "Είμαστε μόνο η οικογένεια".

Τελικά σκαστή από το γραφείο και μαζί με το μωρό πήγα κυριολεκτικά κάτω από το σπίτι της και ήπιαμε έναν γρήγορο καφέ πριν φύγει για το νοσοκομείο.

Δυο βδομάδες αργότερα η μάνα της πέθανε. Είχα μιλήσει στη Μ. το ίδιο βράδυ, μού 'λεγε ότι η κατάσταση ήταν οριακή. Δεν με ενημέρωσε ωστόσο για την εξέλιξη - μου το είπε μια κοινή μας φίλη. Της τηλεφώνησα 2-3 φορές δεν το σήκωσε. Έστειλα μήνυμα, μου απάντησε ότι δεν είναι σε θέση να μιλήσει ακόμη. Ξαναπροσπάθησα την επομένη πιο επίμονα. Με πήρε. Είχε γίνει μόλις η κηδεία. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία της μάνας της: μόνο τα τρία της παιδιά κι ο αδερφός της παρόντες...

ΥΓ. Ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα χθες σκέφτηκα ότι μπορεί να φανούν περίεργα σε έναν τρίτο. Το θέμα ωστόσο είναι ότι στενοχωριέμαι που αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές για κείνην δεν μου έχει αφήσει το παραμικρό περιθώριο όχι να της συμπαρασταθώ, ούτε καν να επικοινωνήσω μαζί της. Αλλά είναι η επιλογή της και πρέπει να τη σεβαστώ. Σωστά;

Astro boys

Είχα δει τον Βέλγο χορογράφο Sidi Larbi Cherkaoui στην παράσταση Sutra με τους Shaolin μοναχούς.

Είναι υπέροχος.

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα με το σώμα του.

Τώρα διαβάζω ότι χορογραφεί τα manga του διάσημου Ιάπωνα κομίστα Osamu Tezuka.

Δεν ξέρω πότε και αν θα έρθει αυτή η παράσταση στην Ελλάδα αλλά αν κανείς βρεθεί στο Λονδίνο 6-10 Σεπτεμβρίου, θα είναι πολύ τυχερός/ή αν καταφέρει να την παρακολουθήσει και να μου πει στη συνέχεια πώς του/της φάνηκε για να ζηλέψω...(www.guardian.co.uk/stage/2011/aug/30/tezuka-sidi-cherkaoui-nitin-sawhney?CMP=EMCGT_310811&)

Πάνε ήδη τρία χρόνια...

...και μαμά μου λείπεις πολύ.
Θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου
Να σου δώσω φιλιά πολλά στο στόμα
Να μυρίσω το λαιμό σου Hermes Caleche
Να σε αγγίξω πάλι για μια στιγμή
Να δω το πρόσωπό σου από πολύ κοντά
Χαμογελαστό
Να σε ακούσω να μιλάς έστω και για το ΠΑΣΟΚ
Να πιούμε μαζί καφέ στο Σταρμπάκ όπως το έλεγες
Και να διαμαρτύρεσαι για το υπεβολικά αφρώδες καπουτσίνο
Και την πικρή πορτοκαλάδα "βάζουν και τα φλούδια γι' αυτό"
Να σε βλέπω να τρως με λαιμαργία ή να απλώνεις το χέρι να σου γεμίσω το ποτήρι
Να γευτώ ξανά το φαγητό σου με τόση αγάπη και μαεστρία μαγειρεμένο
Να θυμάσαι τα παλιά και να μελαγχολείς
Να πάμε μαζί για ψώνια πλέον πηγαίνω πάντα μόνη μου
Να σου χτενίσω τα μαλλιά αλλάζοντάς σου χωρίστρα
Να σε εκνευρίσω και να με εκνευρίσεις
Ακόμα και να μην μιλάμε για 1-2 μέρες ναι ακόμα κι αυτό
Να σου χαρίζω παραδοσιακά κάθε 25 Μαρτίου ένα πουκάμισο
Να με χαϊδεύεις και να μου λες ότι μια φορά είναι τα νιάτα
Ότι αν ήσουν σαν και μένα θα έφτανες πολύ μακριά
Τη μια να με εμπιστεύεσαι την άλλη όχι
Να ακούσω ξανά τις δικές σου εκφράσεις φαρδιά κάτω τρικ μάι φορ κάποιες δεν θυμάμαι πια τι σημαίνουν
Να σου γνωρίσω τον εγγονό σου

Οι πρώτες διακοπές

Να ανακαλύπτεις την άμμο
Δρομέας μεγάλων αποστάσεων κι ας καίει
Το νερό άλλη αίσθηση κρύο αλλά σιγά σιγά το συνηθίζεις μέχρι που αρχίζει να σου αρέσει κλαις όταν βγαίνεις από τη θάλασσα
Δεν σφίγγεσαι τόσο πια πάνω στη μαμά
Η πρώτη φορά που δοκίμασες ψωμί βουτηγμένο σε λάδι
Και φάβα, ντομάτες γεμιστές
Καρπούζι
Η υπέροχη αίσθηση της αγκαλιάς του μπαμπά
Μαζί σου δεν χάνεται ποτέ η διάθεσή του για παιχνίδι
Η μπάπα-λάμπα
Η κάκα-βάρκα-γάτα
Το ντόντο-δέντρο
Το λουλούντι
Η μπα-μπάλα
Η πάπια πα πα πα πα πα
Το ντουντού
Να κατουράς πάνω στην πετσέτα ξεβράκωτος και να πιάνεις τα τσίσα σου που τρέχουν για πρώτη φορά
Ο Αύγουστος κι ο Στέφανος στην παραλία βάζουν άμμο και νερό στα κουβαδάκια σου
Σου φτιάχνουν μια τούρτα για τα πρώτα σου γενέθλια έχει ένα μπλε καλαμάκι για κεράκι
Να λύνεις το πρώτο σου σουτιέν και να μην ενοχλεί την 5χρονη Πολυξένη
Οι ελαφρόπετρες στο Λειβάδι να είναι το καλύτερο ταξίδι μακράν
Το πρώτο ταξίδι με αεροπλάνο για Κέρκυρα
Μαγεμένος δείχνεις από το παράθυρο
Η τότε που άγγιξες για πρώτη φορά παγάκι
Ο παππούς και η γιαγιά ερωτευμένοι
Η Φοίβη η μικρή σου ξαδέρφη
Να κυνηγάς τον Μπακ τον σκύλο του "Σαράβαλου" στο Παρακλάδι και τίποτα να μην σε σταματά
Να τρως μουσακά της θειας Νίτσας και τα διάσημα μπιφτέκια της γιαγιάς της Πόλας και ψάρι φυσικά
Το δέρμα σου όχι ροζ πλέον, ηλιοψημένο
Μωρό μου υπέροχο

Φτου ξελευτερία

Όχι δεν πηγαίνανε όλα καλά αλλά ακριβώς γι' αυτό, επειδή δηλαδή δεν με αντέχω άλλο να γκρινιάζω, είπα να σιωπήσω.

Τώρα όμως αποφάσισα να επανέλθω. Να εξηγηθώ: το μωρό όλο αυτό το διάστημα ήταν και είναι μια χαρά, σε λίγο κλείνει τον ένα χρόνο του σ' αυτόν τον πλανήτη, είναι χαρούμενο, ζωηρό, κινητικότατο -το κυνηγάμε- κοινώς αξιαγάπητο, δεν το αλλάζω με τίποτα.

Πέρασε κι αυτό βέβαια την κρίση του καθώς αρνιόταν πεισματικά να κοιμηθεί κι όλο σηκωνόταν στο κρεβάτι του και με κοίταζε χαμογελαστός αλλά ευτυχώς, εκεί που πήγα να φρικάρω πως ξαναγύρισα πολύ πίσω στην εποχή του νανουρίσματος κι ότι πάει χάλασε το πρόγραμμά του κι άλλα τέτοια που συνοδεύονταν με φωνές μεταξύ μας και αλληλοκατηγορίες ο μικρός σαν να μην συνέβη τίποτα, επανήλθε στις καλές παλιές του συνήθειες και πλέον μετά το γάλα του κοιμάται ήρεμος και χωρίς πολλά πολλά.

Με τα υπόλοιπα, τα πέριξ, έχω τα ζόρια.

Την κατάσταση της χώρας, τη μαλακία που μας δέρνει ως λαό, την απαράδεκτη, αντιδεοντολογική και αντιεπαγγελματική, σχεδόν ακυρωτική συμπεριφορά του προϊσταμένου μου - πάλι γκρινιάζω.

Ευτυχώς, τουλάχιστον το τελευταίο θα το αφήσω πίσω μου για ένα μήνα: κλείνω λόγω διακοπών!

Για την κατάσταση της χώρας δεν νομίζω ότι υπάρχει γιατρειά (ούτε για τον λαό άλλωστε), ένα διάλειμμα θα κάνουμε και από αυτήν όμως, τι στο καλό δεν θα μας τυραννάει και στη Σχοινούσα;

...

...

Το γαλάζιο φορεματάκι

Προσπαθώ να θυμηθώ αν μικρή ένιωθα φόβο.
Ναι. Φοβόμουν το σκοτάδι. 'Ηθελα πάντα ένα φως αναμμένο έξω από το δωμάτιό μου. Έχω μια αμυδρή εικόνα μου, άυπνη να κοιτάζω με τρόμο ένα φόρεματάκι μου αφημένο πάνω στην καρέκλα του δωματίου μου. Γαλάζιο ήταν με κάτι μικρά λουλουδάκια στις τσέπες. Το είχε ακουμπήσει η μαμά μου εκεί και όλο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί με τις σκιές έμοιαζε με τέρας! Ή για καιρό το βράδυ να είμαι σίγουρη ότι κάποιος κρύβεται στο μπαλκόνι και κάθε τόσο να κοιτάζω ανάμεσα στις γρίλιες.

Θυμάμαι επίσης πιο μεγάλη πια να γυρίζω με τα πόδια σπίτι από το σχολείο και να "βλέπω" την κυρία που ερχόταν από το απέναντι πεζοδρόμιο να βγάζει πιστόλι και να με πυροβολεί. Και στο σινεμά, έφηβη πλέον, να κοιτάζω πίσω μου μπας και μου καρφώσουν στην πλάτη μια ένεση με ηρωίνη...

Ευτυχώς -ειδικά οι δυο τελευταίες που ήταν και οι πιο ακραίες- οι φοβίες αυτές εξαφανίστηκαν με τον ίδιο αυτόματο τρόπο που εμφανίστηκαν. Δια μαγείας.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Με ένα μωρό, πίσω στα "ήσυχα" βπ με μια Αθήνα που βράζει υπό ένα καθεστώς νέου τρόμου, να μου θέτω το ίδιο ερώτημα. Και να απαντάω πάλι καταφατικά.

Προχθές την έπεσαν στον πεθερό μου. Εβδομηντατεσσάρων ετών ο πεθερός μου πήρε την τσαντούλα του και κατέβηκε μια και δυο στην εφορία της Γερανίου. Ήρθαν δυο με φόρα, προσπάθησε να προστατεύσει το βιος του, έφαγε μια μπουνιά ξεγυρισμένη στο μάτι αλλά το βιος το γλίτωσε. Του πήραν 120 ευρώ από την τσέπη και τον άφησαν να αναρωτιέται.

Η πεθερά μου σκέφτεται από τότε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί και δεν λέει να ηρεμήσει.
Καμία αξία στην ανθρώπινη ζωή γιατί καμία αξία δεν έχει και η δική τους.

Είπαμε όμως, οκ να φοβάσαι για τη δουλειά σου αλλά και για τη ζωή σου πάει πολύ...

Μύρισε καλοκαίρι;

Σήμερα ο γιόκας μου κλείνει 10 μήνες και δεν μπορώ να πιστέψω πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήμουν πέρσι τέτοια εποχή με την κοιλιά τούρλα, αν είχαν αρχίσει οι ζέστες, πώς αισθανόμουν, τι περίμενα.
Τώρα τον βλέπω και τρελαίνομαι.
Ανυπομονώ να πάμε στη θάλασσα. Όταν είναι κουρασμένος το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθεί του διηγούμαι ιστορίες. Δεν τα πάω καλά με τα γνωστά παραμύθια, τα θυμάμαι στραβά ή τα βαριέμαι, οπότε του λέω ιστορίες από εμάς. Τον μπαμπά του, τον θειό, τον παππού. Του λέω για το σπίτι που μεγάλωσα και τώρα μεγαλώνει αυτός.
Η πιο αγαπημένη μου πάντως ιστορία -ίσως κι εκείνου- είναι για τη θάλασσα -αν και δεν είναι ακόμα "ιστορία" αλλά θα γίνει πολλές ιστορίες από φέτος το καλοκαίρι.
Του περιγράφω λοιπόν με κάθε λεπτομέρεια πώς είναι το νερό της θάλασσσας, η άμμος, ο ήλιος, τα αστέρια το βράδυ. Του φτιάχνω τις ημέρες των διακοπών μας, το ίδιο πρόγραμμα πρωί-μεσημέρι-απόγευμα-βράδυ που όμως το περιμένω με τόση χαρά. Με ακούει προσεκτικά πιπιλώντας το δάχτυλό του, μια κοιτάζει εμένα μια τα παιχνίδια του. Μου χαϊδεύει το μπράτσο, χαμογελάει και μετά αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου...

Δεν ήξερες δεν ρώταγες;

Χτύπησε το τηλέφωνο στο διπλανό γραφείο. Το σήκωσα. Μου απάντησε μια γλυκιά φωνή: τη Σ. παρακαλώ / δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή / εντάξει θα ξαναπάρω / θέλετε να αφήσετε κάποιο μήνυμα / όχι, η μητέρα της είμαι ευχαριστώ / γεια σας...
Συνηθισμένη σκηνή που όμως με έκανε να αισθανθώ λίγο περίεργα (είπα από μέσα μου α, η Σ., έχει μαμά!) και να σκεφτώ ότι εκτός λίγων εξαιρέσεων δεν ξέρω και πολλά για τους συναδέλφους μου. Για παράδειγμα, πόσο αυτονόητο είναι ότι όλοι έχουν μαμά και μπαμπά, ή ότι έχουν / δεν έχουν παιδιά ή ακόμα και γκόμενο-α;

Oh Jesus

Η μάνα μου δεν ήταν καθόλου θρήσκα, ούτε ο πατέρας μου είναι αλλά λέω για τη μάνα μου γιατί εκείνή ήταν μαζί μου τα χρόνια που μεγάλωνα και άρχιζα να καταλαβαίνω σιγά σιγά τι τρέχει. Κι όμως με είχαν στείλει σε ένα αρκετά συντηρητικό σχολείο (θηλέων) όπου το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια ήταν εκ των ων ουκ άνευ.

Γιατί μου ήρθαν όλα αυτά; Γιατί το πρώτο μας Πάσχα ως γονείς το περάσαμε στο σπίτι όπου μεγάλωσα βλέποντας στην τηλεόραση για μία ακόμα φορά τις ταινίες με τις οποίες μεγάλωσα. Δηλαδή τον Ιησού από τη Ναζαρέτ.

Θυμήθηκα λοιπόν όταν είχε βγει η ταινία στο σινεμά (σε δύο συνέχειες αν δεν απατώμαι, η πρώτη τα Χριστούγεννα και η δεύτερη το Πάσχα) εκείνη η καθόλου θρήσκα μαμά είχε πάει τα πολύ μικρά τότε παιδάκια της να δουν το θείο δράμα αλά Τζεφιρέλι.

Χωρίς κατήχηση θετική ή αρνητική - παρόλο που σε μια άλλη πιο παλιά ανάμνησή μου τη βλέπω στην κουζίνα να σκίζει με πάθος και να πετάει στον τενεκέ γράμμα για το κατηχητικό του Αγίου Δημητρίου που μου ΄χε πλασάρει συνεπιβάτιδά μου στο σχολικό. Είχα τρομάξει τότε ειλικρινά και κάθε βράδυ έκανα την προσευχή μου φύλα-τη μαμά-τον μπαμπά-τον αδερφό στα κρυφά - πέρασαν χρόνια μέχρι να το αποκαλύψω σε κάποιον. Η κατάνυξη αυτή βέβαια δεν κράτησε για πολύ, με το που τέλειωσε το δημοτικό ο Θεός εξαφανίστηκε από τις αγωνίες μου με τον ίδιο μυστήριο και μαγικό τρόπο που είχε εμφανιστεί και ουδέποτε ξανάρθε.

Χαζεύοντας πάντως τόσα χρόνια μετά τον κούκλο Χριστό του Τζεφιρέλι, αναλλοίωτο στο σελιλόιντ παρόλο που πλέον κοντεύει τα 70 (βλ. φωτό), είχα μια επίσκεψη από το παρελθόν για να μην εκτεθώ περαιτέρω ομολογώντας ότι στη σκηνή του σταυρού λίγο πριν το τετέλεσται με την Παναγία στα πόδια του συγκινήθηκα, ως ...μάνα πλέον...

Άντε, χρόνια πολλά.

Μα μαμά...

Ωχ πολύ καιρό απουσιάζω. Ανακεφαλαιώνω. Το διάστημα που πέρασε μεγάλωσα κατά έναν χρόνο (πάλι) αλλά το ξεπερνάω με ανωτερότητα αποσιωπώντας ωστόσο (δεν το κρύβω) την ηλικία μου - απλώς όταν λέω σε κάποιους ότι έγινα μαμά και με ρωτάνε πόσο χρονών είμαι τα παίρνω και δεν απαντάω. Άδικο έχω;

Τέλος πάντων το πιο ενδιαφέρον πράγμα που συνέβη είναι ότι ο γιος μου πέρασε τη φάση του μπα μπα μπα μπα και άρχισε να λέει και μα μα μα μα μα. Υπέροχος ήχος στα αυτιά μου. Συγκινούμαι αν και ξέρω ότι δεν με προσφωνεί αυτολεξεί.

Επίσης, παρόλο που δεν μπουσουλάει έχει αναπτύξει μεγάλη δύναμη στα πόδια του και κάθε λίγο και λιγάκι θέλει να στηρίζεται. Του πήραμε κι ένα πάρκο (με θλίψη τον "φυλάκισα" -μόλις τον τοποθέτησα ανάμεσα σε παιχνίδια και ψαράκια του τραγούδησα αντάρτικα της εξορίας- αλλά είπε η παιδίατρος ότι θα τον βοηθήσει να εξερευνήσει όλες τις δυνατότητές του) στο οποίο κάθεται με αρκετή χαρά μέχρι που μουρμουρίζει, τον σηκώνεις και πιάνεται από τις λαβές, στέκεται όρθιος και είναι η καλύτερή του.

Το μεγάλο Σάββατο κλείνει τους 9 μήνες, έχει 6 ολόκληρα δόντια, 4 πάνω και 2 κάτω, δαγκώνει δυνατά αλλά είναι τρυφερός: του αρέσει να χαϊδεύει τη σάρκα όπου τη βρει ξεσκέπαστη και να τραβάει με πάθος τις τρίχες του μπαμπά του.

Όσο για μένα πολύ φοβάμαι ότι εξελίσσομαι σε τρελή χαζομαμά αλλά δεν με νοιάζει...

Αυτά προς το παρόν. Αν δεν τα ξαναπούμε, πολύ καλό Πάσχα!

Το πρώτο μου δανεικό αυτοκίνητο

Πριν από πολλά πολλά χρόνια (βαριέμαι ακόμα και να υπολογίσω πόσα) έμενα σε ένα διάρι στο Χαλάνδρι. Ήταν το πρώτο σπίτι που είχα νοικιάσει - μόνη μου εννοώ. Το είχα επιλέξει γιατί υποτίθεται ότι ήταν κοντά στη δουλειά μου και επειδή ήταν καινούργιο, θα ήμουν η πρώτη ένοικος. Θυμάμαι ότι πήγα τη μάνα μου να το δει, κι εκείνη για να μην θεωρηθεί ότι με αποτρέπει από το να φύγω από το σπίτι επιστράτευσε τον μπαμπά μου να με παρακινήσει να μην βιαστώ αλλά να ψάξω λίγο ακόμη. Σε κανέναν τους δεν άρεσε. Τελικά όμως ο μπαμπάς μου αποδείχτηκε πιο χέστης και κατέληξε να με παροτρύνει κιόλας να το νοικιάσω!

Πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά; Απλώς ψάχνοντας κάτι για τη δουλειά μου, έπεσα πάνω σε έναν ανοιχτό διαγωνισμό design για το νέο Renault 4 που κλείνει φέτος τα 50, ε και το ένα έφερε το άλλο. Βλέπετε εκείνο το σπίτι αποδείχτηκε στην πορεία η πιο άβολη επιλογή μια και μόνο στον χάρτη ήταν κοντά στο γραφείο μου. Γενικώς δεν ήταν κοντά σε τίποτα. Επιπλέον, εκείνη την εποχή δεν είχα ακόμη αυτοκίνητο και στηριζόμουν στην καλοσύνη των φίλων μου ή στην προθυμία των ταξιτζήδων να οδηγήσουν μέχρι "εκεί πάνω".

Μέχρι που κάποια στιγμή η θεια μου με λυπήθηκε και με "χορήγησε" με το μαύρο της Renault 4L που κειτόταν παροπλισμένο επί αρκετά χρόνια κάτω από την κερασιά (!) του κήπου της. Και η ζωή μου άλλαξε άρδην. Το ρενουδάκι αν και είχε τρύπες στο πάτωμα, το ταβάνι του έσταζε με την πρώτη ψιχάλα και η όπισθεν ήταν άχρηστη στην ανηφόρα, ήταν τουλάχιστον cult. Τους μήνες που το κράτησα το καβαλούσα με ύφος αμαζόνας κι αλώνιζα ατρόμητη τις λεωφόρους. Θες που ήταν η πρώτη φορά που 'φευγα από το σπίτι της μαμάς μου, θες που δεν ήμουν ούτε καν 25, πάντως για κάποιο λόγο το αυτοκίνητο αυτό μου 'δινε τρελή δύναμη.

Τώρα, που έχει γίνει πλέον παλιοσίδερα, τώρα που μαμά και θεία φτιάχνουν παρέα κουλουράκια πάνω από τα σύννεφα, ας πάρει κι αυτό μια μικρή θέση στην ιστορία της ζωής μου ως κάτι άψυχο που όμως πριν από πολλά πολλά χρόνια (τόσα που βαριέμαι ακόμα και να υπολογίσω πόσα) μ' έκανε να χαμογελάω.

Καλημέρα...

Ωστόσο, έχω να χάσω ακόμα 4...

Συνήθως το άλλοθί μου για να ανάψω την τηλεόραση είναι το δελτίο ειδήσεων. Χθες αυτό εξέλειπε. Οπότε την άναψα με όλη την ευθύνη δική μου. Αφού χάζεψα για καμιά ώρα ένα κακοπαιγμένο γαλλικό δράμα προπαγάνδα υπέρ της ευρωπαϊκής ενοποίησης στο κρατικό κανάλι (περίμενα μάλιστα να είναι υπό την αιγίδα της Ε.Ε. αλλά δεν αναφερόταν κάτι τέτοιο στους τίτλους), επέμεινα ...κρατικά (την έβρισκα με την ανακοίνωση της ΠΡΟΣΠΕΡΤ που κάλυπτε τη μισή οθόνη) και το γύρισα στην ΕΤ3.

Και κόλλησα.

Στο βιωματικό ρεπορτάζ της Τσέρι, μιας 27χρονης γλυκύτατης αγγλίδας που διένυε τον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης της και η οποία στην προσπάθειά της (αν κατάλαβα καλά γιατί έχασα την αρχή) να εξοικειωθεί με την ιδέα του τοκετού και γενικώς της μητρότητας, επισκεπτόταν διάφορες άλλες έγκυες: μια 17χρονη έγκυο στο δεύτερο παιδί της, μια αθεράπευτη μπίζνες γούμαν, μια εναλλακτική που θα γεννούσε στο σπίτι μέσα σε ειδική πλαστική πισίνα, μια 46άρα θεά έγκυο σε δίδυμα.

Η περιήγηση της Τσέρι είχε πλάκα αλλά ταυτόχρονα έθιγε με σοβαρό τρόπο και χωρίς αναστολές πολλά σημαντικά θέματα γύρω από την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα. Όπως το σεξ στη διάρκεια μιας εγκυμοσύνης, την "κατάλληλη" ηλικία για κύηση, τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν από τον τοκετό κλπ.κλπ.

Συγκινήθηκα πολύ. Ειδικά με τις δυο live σκηνές τοκετού. Την μια μέσα στην πισίνα -ειλικρινά συγκλονιστική- και την άλλη της ίδιας της Τσέρι που έκανε τελικά καισαρική μια και το μωρό δεν έλεγε να βγει.

Σκέφτηκα πόσο θαυμάσιες είναι -είμαστε- οι γυναίκες. Πέρα από τη συχνή μαλακία μας.
Το 'χω ξαναγράψει. Είμαστε οι πιο ξεχωριστές μηχανές του πλανήτη - αν δεν είχα γίνει μαμά μάλλον δεν θα το είχα καταλάβει.

Θυμάμαι κάτι βδομάδες μόνο πριν γεννήσω, είχαμε πάει με τον Γιάννη για φαγητό σ' ένα εστιατόριο πολύ κοντά στο (παλιό) σπίτι μας. Δίπλα έκατσαν δυο κοπέλες γύρω στα 30. Η μια αδύνατη χαριτωμένη, την άλλη δεν την έβλεπα πολύ καλά αλλά με τα λεγόμενά της βοήθησε τη φαντασία μου και με το παραπάνω. Α, και οι δυο φορούσαν σορτσάκια.

Η δεύτερη λοιπόν είχε πάθει ψύχωση με το σώμα της. Όση ώρα έτρωγαν μιλούσε συνέχεια για τις "μάταιες" προσπάθειές της με γυμναστική/δίαιτα κλπ. για να απαλλαγεί από το τοπικό λίπος κι ότι πλέον σκόπευε να καταφύγει στην λιποαναρρόφηση και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη του συζύγου της.

Η κουβέντα (η οποία κράτησε πολύ ώρα) με στενοχώρησε. Όχι γιατί η κοπέλα αποφάσισε να κάνει λιποαναρρόφηση, με γεια της με χαρά της. Απλώς στη φάση που ήμουν με τις ορμόνες μου στα χάι και την κοιλιά τούρλα αδυνατούσα να χωνέψω ότι κανείς μα κανείς δεν μας είπε ποτέ πόσο μοναδικό είναι αυτό το σώμα - ανεξάρτητα από τα παραπανίσια κιλά του...

Big in Japan...

O Satoshi Kitamura είναι ένας εμπνευσμένος Ιάπωνας εικονογράφος, διάσημος για τα παιδικά βιβλία του, τα οποία "έχουν εμπλουτίσει τις ζωές μιας ολόκληρης γενιάς παιδιών" όπως αναφέρει δημοσιογράφος της Guardian.

(http://www.guardian.co.uk/books/2008/nov/08/satoshi-kitamura-angry-arthur-illustrations/print).

Αναρωτιέμαι τι θα ζωγραφίζει στο εξής...

Baby planet

Είμαι μια περήφανη μαμά. Το μωρό μου επιδεικνύει υποδειγματική συμπεριφορά. Κοιμάται εύκολα τόσο το μεσημέρι όσο και το βράδυ, δεν χρειάζεται νανουρίσματα και κούνα κούνα, ενώ τρώει όοολο του το φαΐ χωρίς γκρίνιες! Είναι ήρεμο και χαμογελαστό, κοινωνικό ακόμα και σε σπίτια με πολύ κόσμο, ένα μωρό-απόλαυση - τουλάχιστον προς το παρόν που είναι μόλις 7 μηνών. Αν θα αλλάξει στην πορεία θα το δούμε και θα το αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία.

Πέρα όμως από τα πρακτικά, επιτρέψτε μου να είμαι περήφανη και για ...μένα που αποφάσισα έστω αργά να γίνω μαμά.

Σκεφτόμουν πριν από λίγες μέρες ότι το μόνο που μου έχει λείψει όλους αυτούς τους μήνες είναι τα ταξίδια. Αυτό είναι άλλωστε και το επιχείρημα που χρησιμοποιεί ο αδερφός μου στην καλή του που θέλει παιδί. (Και σπεύδει να κλείσει την επόμενη εξόρμησή τους σε μία ακόμη εξωτική περιοχή του πλανήτη...)

Όμως, σκεφτόμουν επίσης, ένα μωρό είναι στην ουσία ένα ταξίδι και μάλιστα γεμάτο εκπλήξεις που δεν τις συναντάς κι ας πας στην άλλη άκρη του κόσμου. Ένα μωρό αδερφούλη μου, το βλέπεις κι εσύ σαν θείος, σου ανοίγει κυριολεκτικά τη ζωή. Ειδικά αν έχεις πατήσει τα δεύτερα -άντα κι έχεις δει και κάνει τόσα που τίποτα δεν σε εντυπωσιάζει πια. Ένα μωρό καλέ μου είναι το πιο απίστευτο ταξίδι που όμοιό του δεν προσφέρει κανένας οδηγός. Στο λέω εγώ που ξέρεις τι ξεπόρτω ήμουν... (Άσε που όταν μεγαλώσει λίγο θα πάμε και ταξίδι σιγά που δεν θα πάμε!)

Mom is

Μετά από 6,5 μήνες από τη γέννηση του μωρού, έχω αρχίσει να αισθάνομαι πραγματικά καλά, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.

Φαίνεται ότι οι ορμόνες μου έχουν πλέον μπει σε μια σειρά. Καιρός ήταν...
Οι ακραίες διακυμάνσεις στη διάθεσή μου έχουν μετριαστεί, ενώ νιώθω μια ιδιαίτερη έξαψη και όρεξη να βγω, να τραγουδήσω, να φωνάξω, ε ναι και να κάνω σεξ (σόρι αλλά δεν είναι αυτονόητο μετά από μια εγκυμοσύνη).

Χθες βέβαια είχα ένα πισωγύρισμα. Το βράδυ που το μωρό κοιμόταν κι ο Γ. έβλεπε τηλεόραση, ξάπλωσα και σκέφτηκα με πόνο τη μαμά μου. Είχα καιρό να της "μιλήσω". Της είπα για τον μικρό, ότι είναι υπέροχος. Ότι θα ήθελα πάρα πολύ να τον γνώριζε, θα τον λάτρευε. Και φυσικά έβαλα τα κλάματα. Γιατί είναι φορές που μου φαίνεται αδιανόητο ότι έχει πεθάνει. Παρόλο που έχουν περάσει 2,5 χρόνια. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει αυτό, ίσως όταν ο γιος μου αρχίσει να με φωνάζει μαμά...

Ο παππούς σου

Είχα να δω τον μπαμπά μου 20 ολόκληρες ημέρες! Ένα κρύωμα τον είχε κρατήσει μακριά μας. Τον είχα επιθυμήσει πολύ. Του μιλούσα κάθε μέρα 2-3 φορές στο τηλέφωνο, του 'λεγα ότι μου έλειψε, μου το ΄λεγε κι εκείνος. Τον είδα την Κυριακή. Καθυστερημένος οικογενειακός εορτασμός των 74άρων γενεθλίων του. Τα πρώτα του γενέθλια ως παππούς - δεν είναι και λίγο...

Το βράδυ, όταν έκανα μπάνιο μετά από μια γεμάτη μέρα με το μωρό-σβούρα να πρωταγωνιστεί, τον σκεφτόμουν. Από τότε που πέθανε η μάνα μου έχει αλλάξει συμπεριφορά. Σαν να περίμενε να αναλάβει χρέη πατέρα. Παράξενο πράγμα. Και τώρα που τα παιδιά της αδερφής του χάσανε κι αυτά τη μάνα τους, τα έχει αναλάβει επίσης.

Θυμήθηκα πολλά μέσα στο μπάνιο. Όπως εκείνο το ταξίδι "αφύπνισης" που 'χαμε κάνει στην Αυστραλία. Θα πέρναγε ο αδερφός μου ένα τρίμηνο στο Σίντνεϊ τότε που σπούδαζε στην Αμερική και τον είχαμε συνοδεύσει, μπαμπάς και κόρη. Δεν ήθελα να πάω, είχα μόλις μετακομίσει με τον τότε φίλο μου, δεν ήθελα να τον αφήσω, κάτι μου 'καναν και οι 15 μέρες με τον μπαμπά, γενικά ήμουν στραβωμένη κι ο αδερφός μου δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Τέλος πάντων κάποια στιγμή ξέσπασα. Μου ΄πε ότι δεν του αρέσει η συμπεριφορά μου -δεν θυμάμαι πλέον με ποια αφορμή- και τον ξέχεσα: ότι δεν δικαιούται να έχει άποψη για το άτομό μου, ότι έτσι είμαι κι αν του αρέσει, και ότι δεν ήταν εκεί τόσα χρόνια όσο μεγάλωνα τώρα θυμήθηκε να ασχοληθεί μαζί μου... Χολή έσταζα. Επί 15 ημέρες τηλεφωνούσα μια στη μάνα μου, μια στον φίλο μου και έκλαιγα. Κόλαση του το ΄κανα το πανάκριβο ταξίδι. Τελικά όμως μας έκανε καλό. Όλη αυτή η μαλακία (μου) μας έφερε πιο κοντά, σαν να ξεπεράστηκε ένα εμπόδιο, να γκρεμίστηκε ένας τοίχος που 'χε ορθωθεί όλα αυτά τα χρόνια.

Θυμήθηκα όμως και κάτι πολύ γλυκό. Στην Α' Λυκείου τότε που ερχόταν κάθε Παρασκευή βράδυ να με πάρει από το φροντιστήριο στον Πύργο. Πηγαίναμε θέατρο και μετά για φαγητό. Οι δύο μας μόνο. Αισθανόμουν υπέροχα, σχεδόν σαν μεγάλη!

News in brief

Δύσκολο να είσαι μαμά, εργαζόμενη και μπλόγκερ. Πώς τα καταφέρνετε κυρίες μου; Απαιτώ να αλλάξει ο νόμος και να γυρνάνε οι γυναίκες στο γραφείο αφού κλείσει το παιδάκι τους τον ένα χρόνο. Τουλάχιστον.
Τέλος πάντων επειδή ειδικά υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες αυτό δεν προβλέπεται να συμβεί, θα προσπαθήσω να διατηρήσω τη θέση μου ως μαμά, εργαζόμενη και μπλόγκερ έστω και με καθυστέρηση και χαμηλή απόδοση...

Λοιπόν. Ο υιός μου έκλεισε χθες τους έξι μήνες. Σφριγηλός και παχουλός ξεκίνησε να τρώει καροτο-πατατό-φρουτό-κρεμες, να πασαλείβει το σύμπαν και να χαμογελάει ύπουλα.
Επιπλέον, χθες ψηλάφισα και την κορυφή ενός μικρού δοντιού. Κάτω στο κέντρο. Θα γελάσουμε πολύ αν και αυτός προς το παρόν ωρύεται χωρίς σταματημό. Αρχίζει με ντροπαλό νιαούρισμα και ξαφνικά ανεβάζει τόσο την ένταση που αναρωτιέμαι που χωράει τέτοια φωνάρα σε ένα τόσο μικρό σώμα!

Γενικά πάντως το σπίτι μας έχει γεμίσει φρου φρου και αγάπες που κατευθύνονται κυρίως προς τον μικρό πρίγκιπα - γιατί μεταξύ μας υπάρχει ακόμα μια κάποια ένταση η οποία με λίγη (λίγη χρειάζεται αλήθεια) καλή θέληση νομίζω ότι θα ξεπεραστεί. Τείνω να πάρω όλη την ευθύνη επάνω μου (ήμουν που ήμουν εκνευρισμένη και γκρινιάρα προστέθηκε και η δουλειά και έδεσε η συνταγή) αλλά κρατιέμαι μια και κανείς από τους δυο μας δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα εντελώς στη νέα κατάσταση.

ΥΓ.: Ευτυχώς η κοπέλα που τον κρατάει δεν θα πάει τελικά στα τρίδυμα που μπουσουλάνε και τα κουνάνε διαδοχικά για να κοιμηθούν κι εκεί που κοιμάται το ένα ξυπνάει το άλλο και άντε πάλι από την αρχή αλλά θα κάτσει μαζί μας αρκεί να της πληρώσουμε την άδεια που θα το κάναμε ούτως ή άλλως.

Καλή χρονιά!

Καλά ξεκίνησε; Σε μας, καλούτσικα. Μια και προχθές η κοπέλα που κρατάει το μωρό και την οποία μετά από εφιάλτες ανείπωτους κατάφερα να εμπιστευτώ, μου ανακοίνωσε ότι βρήκε μια φουλ τάιμ δουλειά (σε μας έρχεται 3 φορές τη βδομάδα συν ένα βράδυ) με 1.000 ευρώ τον μήνα! Βέβαια θα κρατάει τρίδημα επί 10 ώρες την ημέρα συν δύο Σάββατα τον μήνα αλλά όπως δηλώνει δεν την πτοεί η σκληρή δουλειά και χρειάζεται τα χρήματα. Σκατούλες. Εκεί που είχα το κεφάλι μου ήσυχο άντε πάλι από την αρχή.
Λέτε να φταίει το ότι ο πρώτος άνθρωπος που φίλησα το 2011 ήταν η... πεθερά μου;