Είμαι μια περήφανη μαμά. Το μωρό μου επιδεικνύει υποδειγματική συμπεριφορά. Κοιμάται εύκολα τόσο το μεσημέρι όσο και το βράδυ, δεν χρειάζεται νανουρίσματα και κούνα κούνα, ενώ τρώει όοολο του το φαΐ χωρίς γκρίνιες! Είναι ήρεμο και χαμογελαστό, κοινωνικό ακόμα και σε σπίτια με πολύ κόσμο, ένα μωρό-απόλαυση - τουλάχιστον προς το παρόν που είναι μόλις 7 μηνών. Αν θα αλλάξει στην πορεία θα το δούμε και θα το αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία.
Πέρα όμως από τα πρακτικά, επιτρέψτε μου να είμαι περήφανη και για ...μένα που αποφάσισα έστω αργά να γίνω μαμά.
Σκεφτόμουν πριν από λίγες μέρες ότι το μόνο που μου έχει λείψει όλους αυτούς τους μήνες είναι τα ταξίδια. Αυτό είναι άλλωστε και το επιχείρημα που χρησιμοποιεί ο αδερφός μου στην καλή του που θέλει παιδί. (Και σπεύδει να κλείσει την επόμενη εξόρμησή τους σε μία ακόμη εξωτική περιοχή του πλανήτη...)
Όμως, σκεφτόμουν επίσης, ένα μωρό είναι στην ουσία ένα ταξίδι και μάλιστα γεμάτο εκπλήξεις που δεν τις συναντάς κι ας πας στην άλλη άκρη του κόσμου. Ένα μωρό αδερφούλη μου, το βλέπεις κι εσύ σαν θείος, σου ανοίγει κυριολεκτικά τη ζωή. Ειδικά αν έχεις πατήσει τα δεύτερα -άντα κι έχεις δει και κάνει τόσα που τίποτα δεν σε εντυπωσιάζει πια. Ένα μωρό καλέ μου είναι το πιο απίστευτο ταξίδι που όμοιό του δεν προσφέρει κανένας οδηγός. Στο λέω εγώ που ξέρεις τι ξεπόρτω ήμουν... (Άσε που όταν μεγαλώσει λίγο θα πάμε και ταξίδι σιγά που δεν θα πάμε!)
Πέρα όμως από τα πρακτικά, επιτρέψτε μου να είμαι περήφανη και για ...μένα που αποφάσισα έστω αργά να γίνω μαμά.
Σκεφτόμουν πριν από λίγες μέρες ότι το μόνο που μου έχει λείψει όλους αυτούς τους μήνες είναι τα ταξίδια. Αυτό είναι άλλωστε και το επιχείρημα που χρησιμοποιεί ο αδερφός μου στην καλή του που θέλει παιδί. (Και σπεύδει να κλείσει την επόμενη εξόρμησή τους σε μία ακόμη εξωτική περιοχή του πλανήτη...)
Όμως, σκεφτόμουν επίσης, ένα μωρό είναι στην ουσία ένα ταξίδι και μάλιστα γεμάτο εκπλήξεις που δεν τις συναντάς κι ας πας στην άλλη άκρη του κόσμου. Ένα μωρό αδερφούλη μου, το βλέπεις κι εσύ σαν θείος, σου ανοίγει κυριολεκτικά τη ζωή. Ειδικά αν έχεις πατήσει τα δεύτερα -άντα κι έχεις δει και κάνει τόσα που τίποτα δεν σε εντυπωσιάζει πια. Ένα μωρό καλέ μου είναι το πιο απίστευτο ταξίδι που όμοιό του δεν προσφέρει κανένας οδηγός. Στο λέω εγώ που ξέρεις τι ξεπόρτω ήμουν... (Άσε που όταν μεγαλώσει λίγο θα πάμε και ταξίδι σιγά που δεν θα πάμε!)
2 σχόλια:
Έτσι είναι, και καλά κάνεις και καμαρώνεις (και για σένα και για το μωρό σου) και το χαίρεσαι! Άκου τα αδερφέ, καλά τα λέει! (Αυτά από κάποια που έχει κάνει πολλά ταξίδια με μωρά σε όλες τις ηλικίες!)
Αυτό μου το έστειλε η φίλη μου η Ν. που επισκέφθηκε το alepou. Το αντιγράφω:
"Με μεγάλη χαρά διαβάζω τις εξομολογήσεις μια μαμάς... εξομολογήσεις καρδιάς που μου φέρνουν στο μυαλό όταν και το δικό μου μωρό, ήταν ...μωρό.
Πλέον, ως περήφανη μαμά ενός γιου επτά ετών μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι η απόφασή μου να μεγαλώσω το παιδί με το οδηγό το ένστικτό μου και τα συναισθήματά μου και όχι by the book, αποδείχθηκε σωστή. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Δεν ακολούθησα ποτέ οδηγίες, του τύπου «με τον παίρνεις αγκαλιά θα κακομάθει» έχοντας πάντα (ακόμα και τώρα) μια αγκαλιά ανοικτή. Ως αποτέλεσμα είναι ο μικρός Νικόλας να νιώθει χορτασμένος από αγάπη και ασφαλής, ανεξάρτητος, αλλά και –το βασικότερο- δεν νιώθει ενοχές για όσα αισθάνεται. Δεν φοβάται να δείξει την αγάπη του, να υπερασπιστεί με πάθος όλα όσα πιστεύει, και να συμπαραστέκεται σε όσους τον χρειάζονται. Πρωτάκι φέτος, η δασκάλα του μου μιλά για ένα «πολύ καλό μυαλό», με εξαιρετικές ικανότητες, άριστο πνεύμα συνεργασίας για να προσθέσει βέβαια ότι παράλληλα με όλα αυτά είναι ένα ζωηρό αγόρι...
Αυτό είναι το πρωτάκι μου... Ζωηρός, κινητικός , τρυφερός, πολύ συχνά αντιδραστικός. Δεν κρύβει τις σκέψεις του και του αρέσει να ανατρέπει όσα δεν θεωρεί δίκαια. Το τελευταίο βέβαια μου δημιουργεί πολλά προβλήματα, καθώς δεν υπάρχουν πάντα απαντήσεις σε ερωτήματα του τύπου: «γιατί το σχολείο μας δεν μας μαθαίνει εποικοδομητικά πράγματα» ή «γιατί πολλοί γονείς, δεν παίζουν με τα παιδιά τους».
Σε όσους σπεύσουν να βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο Νικόλας είναι ένα τυχερό παιδί, θα τους απαντήσω ότι εγώ είμαι μια τυχερή μαμά. Γιατί ο μικρός απέδειξε ότι μεγαλώνοντας χωρίς τον μπαμπά του, που «έγινε αστεράκι στον ουρανό» όταν ήταν πέντε μηνών, είναι ένα φυσιολογικό αγόρι διαψεύδοντας ψυχολόγους και λοιπούς ειδικούς που είχαν προδικάσει ότι θα έχει προβληματική συμπεριφορά, ανασφάλειες, επιθετικότητα και πολλά -πολλά άλλα....
Το σύνθημα στην οικογένειά μας είναι ένα: δεν φοβόμαστε να είμαστε διαφορετικοί, δεν φοβόμαστε να αγαπάμε...."
Δημοσίευση σχολίου