"Πάλι καλά να λες"

Έχουν περάσει ήδη δύο ημέρες αλλά δεν μπορώ να το χωνέψω ακόμη.
Μας ανακοινώθηκε μείωση μισθού. Χωρίς πολλά πολλά ή μάλλον με έναν κάπως θεατρικό τρόπο που το κρεσέντο ήταν αυτό. Δεν διαπραγματευτήκαμε, δεν μιλήσαμε καν. Άλλωστε τι να πούμε, οι καιροί είναι χαλεποί.

Έχω αλλάξει πάρα πολλές δουλειές. Από τις περισσότερες είχα την πολυτέλεια να φύγω από μόνη μου. Από δύο με έφυγαν. Για τη μια από αυτές στενοχωρήθηκα, για την άλλη αν δεν το έκαναν αυτοί θα το έκανα εγώ αργά ή γρήγορα.

Το προχθεσινό ωστόσο με σόκαρε περισσότερο από όλα τα άλλα. Κυρίως γιατί αισθάνθηκα ακόμα πιο εγκλωβισμένη. Δεν λέω κάτι καινούργιο ούτε κάτι που δεν έχει συμβεί και δεν θα συμβεί στους περισσότερους, απλώς αιθάνθηκα την ανάγκη να το καταθέσω κι εδώ, μπας και φύγει λίγο βάρος από πάνω μου.

Δεν θέλω να γράψω άλλα, δεν θέλω να γκρινιάξω άλλο. Ευτυχώς που όταν γυρνάω σπίτι με περιμένει ένα κουτσοδόντικο γλυκύτατο μικρό που δεν σκαμπάζει από κρίση...