Early Halloween

Αυτή την εποχή στα ξένα γιορτάζουν το Halloween, τις Απόκριες. Ταμάμ για την κατάσταση στα δικά μας...

P.S. Στη φωτό η Βουλή των Ελλήνων σε παλαιές περιπέτειες.

Οι δρόμοι μου

Υπάρχουν δρόμοι και σημεία στην πόλη που μου δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα. Πολλές φορές λοξοδρομώ για να μην περάσω από μπροστά τους, κι αν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς πάω στο απέναντι πεζοδρόμιο, αποφεύγω να κοιτάξω προς το συγκεκριμένο σημείο, κουνάω το κεφάλι μου να αλλάξει εικόνα.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, γύρω στα 8, είχαμε ένα πολύ άσχημο ατύχημα με το αυτοκίνητο. Οδηγούσε ο πατέρας μου, συνοδηγός η μάνα μου με τον 4χρονο αδερφό μου στην αγκαλιά και πίσω σε συνθήκες σαλαμοποίησης η θεία Σ., η κυρία Μ., η συνομήλική μου κόρη της κι εγώ. Ο μπαμπάς μου τα 'χε τσούξει πανηγυρικά, χόρευε και χειροκροτούσε με αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή καραμπόλα 3 αυτοκινήτων στο ύψος του ΚΑΤ. Ο αδερφός μου τραυματίστηκε σοβαρά, εγώ έπαθα νευρική κρίση που με κράτησε 10 μέρες μακριά από το σχολείο... Την κυρία Μ. και την κόρη της δεν θυμάμαι να τις ξαναείδα από τότε.

Δεν ξέρω πότε ακριβώς τον συγχωρήσαμε για όλο αυτό, αργήσαμε όμως και για μεγάλο διάστημα του απαγορεύαμε να περνάει μπροστά από το ΚΑΤ. Μας έκανε το χατήρι -μεταμελημένος γαρ φαντάζομαι- μέχρι που κάποια στιγμή μου είπε: "Αν μια μέρα που βγαίνεις από το σπίτι σου σπάσεις το πόδι σου στο πεζοδρόμιο, τι θα κάνεις, δεν θα ξαναβγείς ποτέ;". Έτσι σταδιακά (και αναγκαστικά) συνετίστηκα χωρίς όμως να ανακτήσω ποτέ την εμπιστοσύνη μου στην οδήγηση (τη δική του κυρίως αλλά και των άλλων).

Κι αν το ΚΑΤ δεν μου δημιουργεί πλέον τέτοιους συνειρμούς, τη θέση του έχει πάρει μια αρκετά μακριά λίστα, με πρώτο βέβαια το νοσοκομείο στο οποίο επί 1 χρόνο και 7 μήνες μπαινόβγαινε η μαμά μου, απ' όπου αναπόφευκτα περνάω πολύ συχνά μουρμουρίζοντας πρόσχαρους ρυθμούς ή μιλώντας μόνη μου για άσχετα πράγματα, επίτηδες για να μην κολλήσει το μυαλό μου...

Ή τα διάφορα γραφεία που έχω δουλέψει τα τελευταία χρόνια. Ούτε κουβέντα προφανώς να τα επισκεφθώ - όμως αρνούμαι μέχρι και να περάσω από κάτω από φόβο μπας και έχω (πάλι) κάποιο κακό (ακόμα και καλό, δεν το επιδιώκω) συναπάντημα...

Περίεργη σύμπτωση πάντως, αλλά τα γραφεία της καινούργιας μου δουλειάς είναι ακριβώς σ' εκείνο το σημείο στο ύψος του ΚΑΤ! Αναρωτιέμαι αν το άγχος μου ασυνείδητα έχει σχέση ΚΑΙ με αυτό...

One step at a time

Είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά. Αρχίζω και αισιοδοξώ λίγο. Με μικρά πράγματα. Μικρές χαρές. Μια καλή κουβέντα. Ένα κείμενο. Μια περίεργη σύμπτωση.

Σηκώνω το κεφάλι ψηλά. Χαμογελάω αμυδρά. Σε κοιτάζω και ξεχνάω για λίγο ότι η προηγούμενη χρονιά ήταν η δυσκολότερη της ζωής μου. Και η πιο στενάχωρη.

"Πραγματικά -και μην με πεις ψώνιο- πραγματικά θαυμάζω τον εαυτό μου που έχει αντέξει μέσα σε όλα αυτά." (Κοπέλα στο τηλέφωνο σε έναν σκοτεινό δρόμο στου Ψυρρή προχθές. Την ακούω και σκέφτομαι: Ναι, κι εγώ το ίδιο - ελπίζω μόνο για διαφορετικούς λόγους. Για το καλό το δικό της δηλαδή.)

Ουαί κι αλίμονο

Κι ενώ "απολογείται" ο Ρουσόπουλος στη Βουλή live σε πόρτες και παράθυρα, στην ΕΤ1 ο Λεωνίδας Εμπειρίκος "προσφέρει" το απίστευτο οπτικοακουστικό υλικό του πατέρα του Ανδρέα στους λιγοστούς πιστούς. Φευ...

Δύσκολα

Περίεργη μέρα.
Το πρωί ανηφορίζοντας ήρθα φάτσα με φάτσα με τον πρώην αφεντικό μου. Πέντε μήνες είχα να τον δω. Κοντοστάθηκε. Τελικά σταμάτησε. Μου 'πε τα έμαθα τα δυσάρεστα συλληπητήρια μου 'δωσε και το χέρι του.
- Πως είσαι;
Δύσκολα...
- Σε ένα χρόνο να δεις, θα είσαι ακόμα πιο δύσκολα.
Φχαριστώ ρε...

Το μεσημέρι ανηφορίζοντας πάλι - αυτή τη φορά την Αναπαύσεως. Λουλούδια (αυτά που σου άρεσαν).
-Πάτε για μέσα;
Ναι.

Ραντεβού με δύο συντηρητές για να επιμεληθούν τον τάφο. Προς το παρόν χωρίς το όνομά σου. Μόνο ο παππούς κι η γιαγιά. Κι ένα νούμερο γραμμένο στα γρήγορα με μαύρη μπογιά.

Windows 2008

Μέρος α': Τι βλέπω από το παράθυρό μου*

1. Είναι γνωστός τέως προπονητής μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Κάθε πρωί κάνει τζόγκιν στο μπαλκόνι, φορώντας τη φόρμα της ομάδας του. Όταν ο καιρός δεν το επιτρέπει, τρέχει μέσα στο διαμέρισμα. Μένει στον τρίτο.

2. Όλο το καλοκαίρι κυρίως την άκουγα. Βραδινά γελάκια υπό τους ήχους heavy metal. Χθες την είδα. Το κορίτσι με τα τατουάζ επί το έργον. Χτυπούσε ένα σε πελάτη της με το πρόσωπο στο παράθυρο. Την χάζευα. Νομίζω ότι με πήρε χαμπάρι τελικά. Μένει στον δεύτερο.

*Σε τρυφερή ηλικία είχα συμμετάσχει στον ομώνυμο μαθητικό διαγωνισμό ζωγραφικής. Είχα φτιάξει τη μπουγάδα της απέναντι: υπερμεγέθη σουτιέν και κιλότες σε παλ χρώματα να ανεμίζουν. Νομίζω ότι πήρα κάποιο βραβείο. Όπως και νά' χει η διάκριση ήταν για όλους, μια και όλες οι ζωγραφιές φιλοξενήθηκαν για λίγες μέρες στην Εθνική Πινακοθήκη. Quel honneur!

Μέρος β': Αθήνα, ένα παράθυρο στον κόσμο

1. Σαρανταπεντάρα σεκιουριτού έξω από την τράπεζα στην πλατεία. Συνομιλεί με δύο τσιγγανοπούλες, 7 και 11 ετών περίπου. Η μικρότερη σκαλίζει επιμελώς τη μύτη της.
-Σταμάτα να σκαλίζεις τη μύτη σου! (Κρύβεται για να μην την βλέπει.) Γιατί δεν πάτε σχολείο; Σχολείο έπρεπε να είστε κι όχι να πουλάτε χαρτομάντηλα στους δρόμους.
-(Η μεγαλύτερη) Δίκιο έχεις. Εγώ πήγαινα μέχρι πέρσι αλλά φέτος σταμάτησα. Βαριόμουνα να ξυπνάω νωρίς κάθε πρωί.

2. Στην Ομόνοια ωστόσο ο Χόντος πουλάει παιδικές στολές Αμαλίας, τσολιαδάκια και ελληνικές σημαίες. Η εθνική εορτή δεν βαριέται ποτέ...

Ελεγεία

Η νέα ταινία της ισπανικής καταγωγής Isabel Coixet, "Elegy". Βασισμένη στη νουβέλα του Philip Roth "The Dying Animal" (Το ζώο που ξεψυχά). Χθες στο Πανόραμα της "Ε". Είχα δει δύο από τις προηγούμενές της "My Life Without Me" (Ζωή χωρίς εμένα, 2003) και "The Secret Life of Words" (Η μυστική ζωή των λέξεων, 2005) και -κυρίως με τη δεύτερη- είχα μαγευτεί από τη δεξιοτεχνία της να μιλάει για το ανθρώπινο δράμα. (Δεν είναι τυχαίο που σε μια συνέντευξή της χαρακτηρίζει τον κινηματογράφο "μικρόβιο, αλγολαγνία, μαζοχισμό, τον απόλυτο συνδυασμό ευχαρίστησης και πόνου" www.moviemaker.com/directing/article/isabel_coixet_elegy_penelope_cruz_ben_kingsley_20080806/).

Και με την Ελεγεία το ίδιο. Είχα διαβάσει το βιβλίο του Roth, και παρόλο που είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, δεν με είχε ενθουσιάσει, μπορεί κάπου και να με είχε ενοχλήσει κιόλας. Ωστόσο χθες πήγα στην ταινία στα τυφλά. Πέρα από όλα τα υπόλοιπα (την πλοκή, τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, την εικόνα), νομίζω ότι η ματιά της Coixet έδωσε στο βιβλίο άλλη διάσταση - πέρα απ' τον όποιον μισογυνισμό καταλογίζουν στον συγγραφέα.

Στις αίθουσες θα βγει κάπου τον Νοέμβριο κι οι οπαδοί τού (αμερικανικής κοπής) "Ανθρώπινου Στίγματος" ας κάνουν τη σύγκριση.

Το νόημα αιμορραγεί*

Υ.Γ. Πονάω γιατί σ' αυτή τη χώρα ακόμα κι οι σοβαροί φαντάζουν ασόβαροι. Ψάχνεις το νόημα και δεν το βρίσκεις πουθενά. Είναι σαν να χτυπάς συνέχεια το κεφάλι σου στον τοίχο. Bounce!

* Δεν το' πα εγώ ούτε εσύ (αν και είναι σαν να το' πες). Ο Βακαλόπουλος.

Φτου, βγαίνω!

Μόλις 5 και άλλα 5 υπέρ και κατά του να έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο - ατάκτως και αφελώς αραδιασμένα:
1. Δεν βιάζεσαι για τα ραντεβού σου. Μια και έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο ξεκινάς νωρίτερα, φτάνεις και νωρίτερα. Αποτέλεσμα: σε στήνουν και περισσότερο.
2. Κατεβαίνεις αργά και με προσοχή τις σκάλες του μετρό. Πάντα φτάνεις όταν έχουν πλέον κλείσει οι πόρτες.
3. Πηγαίνεις πριν απ' όλους στο σινεμά. Μόνο που έχεις διαβάσει λάθος τις ώρες έναρξης. Δεν υπάρχει κανείς γιατί η παράσταση έχει προ πολλού αρχίσει.
4. Πίνεις πολύ καφέ. Μένεις άυπνη για μεγάλο μέρος της νύχτας.
5. Παρακολουθείς σχεδόν με κατάνυξη τον κόσμο, κρυφακούς και κρυφο-οσφρίζεσαι, κάθεσαι στα παγκάκια στις παιδικές χαρές, γνωρίζεις τις βιτρίνες σαν την παλάμη σου, μετράς τις λακούβες των δρόμων στα τακούνια σου... Όμως μετά από τόσες ημέρες περιπλάνησης νιώθεις τελικά χαμένη στην ίδια σου την πόλη κι ας την γνωρίζεις σπιθαμή προς σπιθαμή...

Καλύτερη μέρα

Χθες παρόλα αυτά, ξαναβγήκα στον κόσμο.

Την τόλμησα την επανασύνδεση με κάποιες παλιές καλές φίλες μου και εφόσον άντεξα μια παρέα 5 γυναικών για πάνω από μισή ώρα και σήμερα αισθάνομαι καλύτερα και κάπως πιο ανάλαφρη, θέλω να ελπίζω ότι ξεπερνάω σιγά σιγά την αγοραφοβία μου (αν και εδώ που τα λέμε δεν είναι μόνο εκεί το πρόβλημα).

Είναι κι ο καιρός όμως που βοηθάει κι η προοπτική ότι σύντομα θα ξεκινήσω δουλειάααα ίσως και το ζευγάρι σκουλαρίκια-ζάρια που μου χάρισε ο Γ. και τα ρίχνω κάθε πρωί μπας και αλλάξει η τύχη μου... Α μπορεί και η ταινία "Καυτό απόρρητο" που είδα χθες και κοιμήθηκα χαμογελαστή και χωρίς βαλεριάνα.

Καλημέρα σας.

Le Petit Prince

Χθες μια πολύ καλή μου φίλη μου παραπονέθηκε ότι δεν της τηλεφωνάω ποτέ. Με κοίταξε με τα διαπεραστικά της μάτια και μου είπε σιγανά: δίνεις την αίσθηση ότι δεν είσαι διαθέσιμη για κανέναν. Το σκέφτηκα και συμφώνησα. Όντως. Είναι καιρός που έχω επιλέξει την απομόνωση. Δεν είναι ότι δεν θέλω να βλέπω τους φίλους μου, δεν είναι όμως ότι θέλω κιόλας. Τους επιθυμώ κατά καιρούς, κάπου κάπου με πιάνει και νοσταλγία αλλά το ξεπερνάω πολύ γρήγορα. Πολλοί -και μάλιστα οι πιο παλιές φίλες μου- ούτε τηλέφωνο δεν με πήραν όλο το διάστημα που ήταν άρρωστη η μαμά μου (αν και ήρθαν όλοι και όλες στην κηδεία, ακόμα κι αν έλειπαν για διακοπές - αυτό οφείλω να τους το αναγνωρίσω). Φοβόντουσαν; Τι; Μην με στενοχωρήσουν (παραπάνω;), μην με ενοχλήσουν, ή μήπως δεν αντέξουν όλη αυτή τη μαυρίλα; Ιδέα δεν έχω - πλέον δεν με νοιάζει κιόλας. Με μία μόνο εξαίρεση. Για τις υπόλοιπες δεν με απασχολεί. Εξάλλου ουσιαστικά οι δρόμοι μας με τις συγκεκριμένες είχαν χωρίσει εδώ και πολύ πολύ καιρό.

Δεν ξέρω αν είναι κάτι παροδικό, αν έχει να κάνει με όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό ή αν μου φτάνει τελικά μόνο και μόνο να είμαι με τον Γ. το βράδυ και τα πρωινά (όσο ακόμα δεν έχω δουλειά) να τριγυρνάω μόνη μου, πίνοντας κατά καιρούς καφέ με τη μοναδική αγαπημένη (αλλά υπεραπασχολημένη) φίλη μου ή κάποιες άλλες πιο καινούργιες που τουλάχιστον με κάνουν να γελάω.

Στη γειτονιά, σε ένα ημιυπόγειο, μένει ένα παιδάκι γύρω στα 10, με τη μάνα του (μια κατσιασμένη μελαχροινή γυναίκα που κυκλοφορεί μονίμως με τις πυτζάμες), τον παππού του (υποθέτω) που σέρνει πάνω κάτω ένα σκυλί και τη μεγαλύτερη πανέμορφη αδερφή του. Ο μικρός (τον έχουμε βαφτίσει "Μικρό Πρίγκιπα", γιατί είναι ξανθός, όμορφος κι αυτός και γεμάτος ενέργεια), είναι πάντα μόνος του. Τριγυρνάει στη γειτονιά όλες τις ώρες της ημέρας, μιλάει με τους καφετζήδες, βοηθάει τους φορτηγατζήδες να κουβαλήσουν τα κασόνια στη λαϊκή, είναι παντού -τουλάχιστον όπου βρίσκομαι κι εγώ- και προφανώς δεν πάει σχολείο.

Κρυφά και συνωμοτικά, τον έχω κάνει σύμμαχό μου...

Playtime

H Winnie με κάλεσε σε παιχνίδι - να της πω λέει ποιες ερωτήσεις θα έκανα σ' έναν φιλόσοφο, σ' έναν παλιό έρωτα, σ' ένα μέντιουμ, σ' ένα παιδί, και στον καθρέφτη μου. Αν και είμαι κομματάκι ζαβλακωμένη θα το επιχειρήσω. Λοιπόν, θα ρωτούσα:
1. Τον φιλόσοφο: μετά από αυτό, τι;
2. Τον παλιό έρωτα: τι έκανες όλες εκείνες τις φωτογραφίες μου;
3. Το μέντιουμ: μπορείς να δεις αν κρυώνει εκεί έξω;
4. Το παιδί: θέλεις να πάμε βόλτα;
5. Τον καθρέφτη: με βλέπεις στ' αλήθεια;
Ήθελα να καλέσω την desapoin3ison4 αλλά είδα ότι έχει ήδη παίξει.

Τολμώ να καλέσω τον... m.hulot κι ας κάνει ό,τι νομίζει...

Όλα είναι smalltalk

Σκηνή #1
-Μετά την ταινία (συμπεραίνω το Hunger) μιλούσαμε για το δικαίωμα στην απεργία πείνας και για τις φυλακές. Τσαντίστηκε και μου έφερνε συνέχεια αντιρρήσεις.
-Καλά χαζός είναι;
-Ξέρεις τελικά μάλλον τα πήρε που του έλεγα συνέχεια τι ωραίος που είναι ο πρωταγωνιστής.

-Έλεος!
(Τρεις κοπελίτσες γύρω στα 23, η μία ντεμί-φρικιό, η άλλη ντεμί-80s και η τρίτη ντεμί-90s, κατηφορίζοντας την Βασιλίσσης Σοφίας. Ώρα 15:00).
Σκηνή #2

-Είναι πολύ αυστηρός. Έχει αδυναμία στ' αγόρια κι εμάς δεν μας αφήνει να φοράμε ανοιχτές μπλούζες και να βαφόμαστε. Σήμερα όμως κάναμε Καινή Διαθήκη και το μάθημα ήταν πολύ ενδιαφέρον.

(Φοιτήτρια μιλάει στο τηλέφωνο έξω από τα MacDonalds. Ώρα 15:10.)

Σκηνή #3
-Είναι μεταστατικό;
-Όχι, όχι.
-Ε, τότε εντάξει. Θα του κάνουν εγχείριση;
-Όχι, όχι.
(Δύο κυρίες συζητούν για καρκίνο χαζεύοντας τη βιτρίνα μαγαζιού παπουτσιών της Ερμού. Ώρα 15:15.)

Σκηνή #3
-Ξοδευτείτε!!!
(Ξανθιά κυρία φωνάζει προς άγνωστη κατεύθυνση, ή προς όλες τις γνωστές. Οδός Βουλής. Ώρα 18:00.)

Light blue

Χθες το απόγευμα καθώς γυρνούσα από το σούπερ μάρκετ κοίταξα ψηλά το μπαλκόνι μου. Η τέντα ανέμιζε με ελαφρύ τρίξιμο. Για λίγο αισθάνθηκα μια ελαφράδα. Σκέφτηκα "πόσες φορές έφυγα από την Αθήνα απ' τον Αύγουστο; που θα πάμε μετά;" Τον τελευταίο χρόνο είχα καθηλωθεί. Φοβόμουν μήπως συμβεί κάτι και δεν είμαι κοντά της. Στο σπίτι όμως η διάθεσή μου άλλαξε. Σκέφτηκα "ακόμα και 120 φορές τον γύρο του κόσμου να κάνω πάντα θα γυρνάω και πάντα το κενό θα με περιμένει."

Εξακολουθώ να μην μπορώ να σβήσω το τηλέφωνό σου από το δικό μου - παρόλο που ανήκει σε άλλον πια μια και το σπίτι σου νοικιάστηκε. Εξακολουθώ να περιμένω να με πάρεις κάθε απόγευμα. Ονειρεύτηκα ότι στο νεκροταφείο αρνούνταν να γράψουν το όνομά σου στον τάφο επειδή κάναμε πολιτική κηδεία. Ότι ζητούσαν κάθε βδομάδα να τους δίνω ένα μπιτόνι βενζίνη για αμοιβή!

Ο Γ. μου λέει ότι ήρθε η ώρα να το πάρω αλλιώς. Υπάρχει όμως ενδεδειγμένη διάρκεια του πόνου; Υπάρχει συνταγή;

Mark Rothko (1903-1970)

www.tate.org.uk/modern/exhibitions/markrothko/default.shtm

Γι' αυτήν όμως την έκθεση, που επίσης είχα την τύχη να δω στο Λονδίνο, δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια... Η αίθουσα με τις τοιχογραφίες για το εστιατόριο του Seagram building στη Νέα Υόρκη (ουδέποτε αναρτήθηκαν) με καθήλωσε, με συγκίνησε, με τάραξε βαθιά. Για αρκετή ώρα τη γυρνούσα γύρω γύρω κλαίγοντας.

Another Saturday another date

Πήγα τρεις μέρες στο Λονδίνο. Για το μιούζικαλ του Ray Davies (των Kinks), Come dancing. Παίζεται σε ένα ιστορικό θέατρο του ανατολικού Λονδίνου, πλαισιωμένο από εργατικές πολυκατοικίες και ξεκάλτσωτες Αγγλίδες με πλαστικές σακούλες. Στη "λαϊκή απογευματινή" του Σαββάτου, κατεβάσαμε τον μέσο όρο ηλικίας. Το κοινό αποτελούνταν κυρίως από παλιούς λάτρεις των Kinks και γηραιές κυρίες (με τις εγγονές τους) που στα νιάτα τους κάθε Σάββατο βράδυ χόρευαν στα ballrooms (σ'ένα τέτοιο διαδραματίζεται το μιούζικαλ). Η προσωπική ιστορία του Ray με πολλές κοινωνικές αναφορές και σχόλια. Απλή, αλλά συγκινητική. Κι αυτός, 65άρης πλέον, με βαμμένα μαλλιά και μια μικρή κιθάρα με αυτοκόλλητα κορίτσια pin-up, να λικνίζεται μέσα στο μπλε λαμέ κοστούμι του...

Θυμήθηκα τότε που πρωτάκουσα το Lola. Στο σχολείο ακόμα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε ο ποιητής "Well I'm not the world's most physical guy / But when she squeezed me tight she nearly broke my spine / Oh my Lola la-la-la-la Lola / Well I'm not dumb but I can't understand Why she walked like a woman and talked like a man". Ζήτησα από τη Μ. να μου δώσει τα λόγια (τότε ανταλλάσσαμε χειρόγραφα λόγια τραγουδιών, επίπονο αλλά γοητευτικό), το συζητήσαμε, δεν θυμάμαι τι έπιασα, πάντως πρέπει να εντυπωσιάστηκα. Προφανώς, αφού το θυμάμαι ακόμα...

St. Paul

Μια σκέψη για τον Paul Newman (μην γελάσεις μην με κοροϊδέψεις, το σκέφτομαι από χθες): τουλάχιστον θα τον γνωρίσει η μαμά μου που τόσο της άρεσε από τα νιάτα της. Και τις κρύες νύχτες θα μιλάνε για σινεμά θα παίζουν μπιλιάρδο και μπορεί να πίνουν και δυο γουλιές κόκκινο κρασί στην υγειά μας...