Αυτές τις μέρες μετακομίζουμε. Όχι μακριά, δυο δρόμους πιο κάτω, παρόλα αυτά η μανούβρα είναι ίδια με το αν φεύγαμε στην Αμερική - μη σου πω χειρότερη. Το σπίτι αυτή τη στιγμή είναι ένα χάος, ο Γιάννης κοιμάται, ε κι εγώ γράφω. Έχω κάνει πολλές μετακομίσεις στη ζωή μου, τις περισσότερες εκκουσίως, αλλά κάθε φορά αισθάνομαι περίεργα, σαν να τελειώνει κάτι. Τώρα αποχαιρετάω "το ωραιότερο σπίτι στον κόσμο" που λέει και το παραμύθι, για κάποιο πιο μεγάλο, πιο ευάερο, πιο ευήλιο. Οπότε, υποθέτω, πρέπει να είμαι πιο χαρούμενη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου